Zestien

30 augustus 2001. Het Elizabeth Ziekenhuis in Amersfoort. Het is vlak voor middernacht. Ik kan het bijna niet geloven. De baby die ze me laten zien is mijn zoon. Onze zoon. Met zijn grote blauwe ogen kijkt hij ons aan. Welkom op de wereld Pim, zeggen we zacht. Diezelfde zin gebruikten we ook voor zijn geboortekaartje.

Nu zijn we zestien jaar verder. Het kleine ventje van toen is inmiddels boven ons beiden uitgegroeid. Zijn kleine vertederende handen zijn grote scheppen geworden. Zijn ienieminievoetjes maat 45. Wanneer hij zijn oma’s gedag zegt vouwt hij zijn bovenlichaam bijna over hen heen.

Vandaag keek ik naar hem en zag een twinkeling in zijn ogen. Een twinkeling die ik ineens herkende. Mijn vader had dat soms ook. Een binnenpretje, iets ondeugends. Ineens miste ik mijn vader enorm. Pim was vijf toen zijn pake overleed en hij herinnert zich weinig van mijn vader. Een paar foto’s vullen zijn geheugen op. Al elf jaar geen pake. Geen pake die hem wijst op de wonderen in de natuur. Geen pake die hem vertelt hoe je een kast moet timmeren. Ik had zo graag gewild dat mijn vader dit moment met ons mee zou hebben gemaakt.

Zestien jaar. Een mijlpaal. Steeds meer loslaten. Andere gesprekken. Onvoorwaardelijke liefde.  Het is alsof er een nieuwe fase aanbreekt. Van kind naar volwassene. Van dat kleine jongetje dat mij nodig had naar een zoon die zelf zijn weg vindt en die mij kan ondersteunen als dat nodig is. Ik vind het wel ‘een dingetje’. Zestien jaar.

Spoffin

Op een terrasje betaal ik zonder blikken of blozen 2,75 voor een biertje, maar toen vorig jaar tijdens het Spoffinfestival de vrijwilligers in hun paarse shirts langskwamen met hun geldbakjes viste ik soms nog net een euro uit mijn broekzak. Bij uitzonderlijk mooie voorstellingen deed ik wel eens vijf euro in de pot, maar ik moet toegeven: soms liep ik gedachteloos weg en gaf ik helemaal niets.

Nu ik er zo over nadenk vind ik dat wel gênant. Voor een voorstelling in de Flint betaal je al gauw twintig euro en bij Spoffin wil ik voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. En dat terwijl ik weet dat de theatermakers bij Spoffin vaak tijdens de zomermaanden hun hele jaarsalaris bij elkaar moeten verdienen en dat sommige groepen echt afhankelijk zijn van het geld dat ze ophalen na de voorstelling.

Het Straattheaterfestival Spoffin is mijn favoriete festival en donderdagavond was de aftrap met de Amuses. De komende drie dagen kunnen we weer genieten van dans, acrobatiek of absurde voorstellingen. Drie dagen lachende gezichten, publiekparticipatie en onverwachte ontmoetingen. Zelf ben ik nieuwsgierig naar Ada Vilaró die precies een etmaal lang op een stoel zit. Midden op de hof. Ook ’s nachts. Ze praat niet maar communiceert in stilte. Dat intrigeert mij. Dochter Pien wil in ieder geval naar Ariane & Roxana die jongleren met hun voeten. Zij heeft namelijk een paar maanden geleden met andere leden van Circus Amersfoort meegedaan aan een workshop door deze twee artiesten. Verder laat ik me het weekend verrassen op de verschillende locaties in de stad.

Kom ik toch nog even terug op de financiële bijdrage vanuit het publiek. Per bezoeker aan het straatfestival werd vorig jaar in het hele weekend maar zo’n 60 cent gedoneerd. Dat betaal je ook voor een bezoek aan een toilet, of voor een paar slokjes bier en dat terwijl je uit 37 producties kunt kiezen. Dat staat eigenlijk in geen verhouding. Natuurlijk is het niet verplicht een bijdrage te leveren, maar misschien kunnen we onze waardering wel iets duidelijker laten merken door guller te geven zodat de artiesten met extra enthousiasme terug zullen kijken op een waanzinnig mooi Spoffinweekend in Amersfoort.

Ritme…

Hopeloos ouderwets ben ik, maar ik vind het fijn; een papieren agenda. De laatste weken lag hij stilletjes in een la, maar vorige week heb ik hem weer tevoorschijn gehaald. Reden? Het eind van de vakantie is aangebroken, het nieuwe schooljaar begint. Langzaam vullen de dagen zich weer met afspraken. Er komen steeds meer notities in te staan.  Ik zoek in mijn mail op wanneer Circus voor Pien weer begint en check meteen hoe het ook alweer zat met de eerste lesdag van Teun. Dinsdag is het zover. Even kennismaken met zijn nieuwe klasgenoten, wat opdrachten doen en dan woensdag naar school volgens het nieuwe lesrooster. Dochter Pien begint haar derde jaar met een sportieve kennismakingsbijeenkomst.

Terwijl de één best alweer zin heeft in school, moet de ander daar nog niet aan denken. Leuk ook om te zien hoe verschillend ze naar de komende week kijken. Waar de één de doos met boeken nog nauwelijks bekeken heeft, heeft de ander al het lesmateriaal al uitgebreid bestudeerd, nieuwe schriften gekocht, boeken gekaft en gekeken wie de klasgenoten zijn.

Ik blader door mijn agenda en zie wat vergaderingen en andere afspraken staan. Aan de ene kant heb ik wel zin om weer aan de slag te gaan, aan de andere kant word ik altijd wat weemoedig van het feit dat de vakantie ten einde is. Ik hou wel van vrijheid. Zes weken lang bijna geen verplichtingen. Zes weken lang geen wekker. Ze zijn omgevlogen. Vanaf volgende week gaan we weer mee in het ritme van de wereld om ons heen.

Maar een beetje reuring is ergens ook wel weer fijn. Vakantiegangers zijn inmiddels weer terug en in de stad zie je steeds meer bekende koppen. Vorige week was ik bij “kannen en kruiken” en heb ik gekeken naar een voorstelling van Theaterterras. Donderdagavond bekeek ik met vriendinnen een bijzondere film op het Lieve Vrouweplein en straks ga ik samen met mijn 88-jarige buurman Atze naar Theater de Lieve Vrouw om een film over Rodin te bekijken.

Vanaf volgende week weer de wekker op zeven uur. De lunchboxen komen weer uit de la. Slingerende schooltassen. Drukte rondom de wastafel omdat we allemaal rond dezelfde tijd onze tanden willen poetsen. Gelukkig hebben we volgende week nog theaterfestival Spoffin om onze zinnen te verzetten en vieren we nog een verjaardagsfeest. Maar dan wordt het menes. Dan zitten we weer in het ritme, ik kijk er nog niet naar uit.

 

 

 

Buurtoverlast

De houten vloer kraakt onder het gewicht van de hossende bruiloftsgasten en de houseklanken klinken hard door het park. Ramen zijn beslagen door de warmte van de massa mensen binnen en voor het historische pand staat de vader van de bruid te lallen. Bruiloftsgasten piesen tegen een boom en steken vuurwerk af. Kortom; het is feest in Huize Randenbroek. Niemand kan het park meer in of uit want bij de toegangswegen staat een rij auto’s waar je u tegen zegt. De vogels zijn inmiddels het park uitgevlogen en de bomen laten van schrik hun bladeren vallen.

Als dit scenario uitkomt hadden bewoners gelijk dat ze bezwaar maakten tegen de horeca-uitspanning in Huize Randenbroek. Ik denk dat het wel mee gaat vallen.

Ik heb meelij met de nieuwe uitbaters. Zo heb je een goed uitgewerkt plan voor het mooie historische pand in het Park Randenbroek en zo sta je tegenover drie stichtingen en 164 omwonenden die bezwaar aantekenen tegen de afgifte van de vergunningen. Je zou er toch moedeloos van worden?

Een typisch gevalletje NIMBY. Not in my back yard. Inderdaad; ik heb makkelijk praten want ik woon niet aan het park maar ik mij bijna niet voorstellen dat Huize Randenbroek een centrum van buurtoverlast wordt. Volgens mij is het juist fijn dat het monumentale pand na al die jaren een functie krijgt waar we allemaal van kunnen genieten. Het zorgt voor dynamiek en levendigheid.

Natuurlijk is het vervelend wanneer je je auto niet meer kwijt kunt in je eigen wijk wanneer er een grote groep mensen naar het park komt. Toch denk ik dat het zo’n vaart niet loopt. Er zullen toch wel mogelijkheden zijn om een extra parkeergarage te creëren onder de nieuwbouw in de buurt? Het argument dat de monumentale villa te kwetsbaar is voor feesten en dat ook de planten en dieren niet tegen extra activiteiten in het park kunnen lijkt mij overdreven. Wat voor gasten verwacht je dan?

Beste omwonenden. Hou op om van alles een probleem te maken. Geniet van het feit dat je vlakbij het park woont en dat je daar heerlijke kunt wandelen. En wees blij dat er nu nog meer mensen van het park kunnen genieten. Stop met zeuren.

Foto: Eric van der Velden

 

Pardon?!

 

Kindermishandeling. Dat is het. Een moeder op het vliegtuig naar Armenië zetten terwijl haar kinderen nog ergens in Nederland zijn, dat is toch onmenselijk? Hoe moet het voor moeder Armina geweest zijn om zonder haar kinderen te vertrekken? Hoe zouden Howick en zijn zus Lily zich nu voelen? Ik vind het onbegrijpelijk dat dit kan in een land als Nederland. Een land dat ik toch altijd als heel beschaafd heb beschouwd. Als de kinderen weer in de picture zijn worden ze alsnog zonder pardon op het vliegtuig gezet. Dan komen ze in een lang waar ze nog nooit geweest zijn, waar ze geen familie hebben en waarvan ze de taal niet spreken. Hun moeder Armina zou niet genoeg hebben meegewerkt aan haar ‘terugkeer’ en daarom is hun asielaanvraag niet gehonoreerd, maar daar kun je kinderen toch niet de dupe van laten worden?

Deze gedachte was precies de reden waarom ik mee deed aan de ‘hartjestocht’ zondagmiddag. Ik vind stille tochten, herdenkingsbijeenkomsten en protestacties vaak vreselijk en ik voel me ongemakkelijk, maar toch liep ik mee. Dacht ik dat mijn aanwezigheid zou helpen? Nee. Dacht ik dat de tocht hun uitzetting zou kunnen voorkomen? Nee. Ik deed het omdat ik niets anders kon doen. Ik wilde dat de kinderen zouden weten dat ze ertoe doen, dat ze niet alleen staan.

Burgemeester Bolsius schitterde door afwezigheid. Ergens snap ik wel dat je als burgemeester niet mee wilt lopen met zo’n tocht; de uitzetting was formeel terecht en de beslissing was al genomen. Maar waarom liep hij niet mee als vader Lucas? Als ouder van Janna en Pelle die bijna dezelfde leeftijd hebben als Howick en zijn zus Lily. Als Amersfoorter met zijn hart op de goede plaats? Gewoon op gympen en zonder ambtsketting?

Beste burgemeester, vorige zomer werden Mina en Maryam Saad uitgezet naar hun geboorteland Egypte.  Ook moesten Eduard en zijn zus Luzia Kechyan vertrekken. Nu dus Howick en Lily. Kunt u er misschien voor zorgen dat er vanaf nu geen enkel Amersfoorts kind meer tegen zijn wil op het vliegtuig wordt gezet? Kunnen we als stad niet eerder aan de bel trekken en voorkomen dat deze vorm van mishandeling gewoon legaal wordt doorgezet? Want het houdt niet op. Niet vanzelf.

Klappertjespistool

Mijn broer had er ook eentje. Een klappertjespistool. Het was zo’n zilverkleurig ding waarvoor je rolletjes kon kopen. Van die roze rolletjes met kruit erin. Als je dan de trekker overhaalde knalde het een beetje. Tenminste, als je geluk had. Ik vond het altijd wel lekker ruiken, dat kruit.

In Dierenpark Amersfoort liep woensdag ook iemand met een klappertjespistool. Hij en zijn zoontje vierden vakantie en gingen op safari. Ze deden alsof ze in de Afrikaanse binnenlanden liepen en slopen via de leeuwen en de giraffen naar de olifanten. Onderweg kwamen ze een mug tegen. De man en zijn zoontje gedroegen zich volgens andere parkbezoekers verdacht en dat werd doorgegeven aan medewerkers van het park. Het dierenpark meldde op Facebook dat er geen gevaar was, dat de bezoekers zich geen zorgen hoefden te maken maar dat ze toch de politie hadden ingeschakeld. Huh?

Toen brak de hel los. De politie rukte uit met een arrestatieteam en al snel vloog er een politiehelikopter boven de dierentuin. De stokstaartjes keken verschrikt omhoog en de aapjes vluchtten snel naar hun binnen-verblijf. Toegangswegen werden afgesloten en er werd naar de man gezocht. Omdat tegelijkertijd een hardloper in een blauw trainingspak zich merkwaardig gedroeg in het bos achter het Dierenpark is de politie daar ook nog even gaan kijken. Ik word dan enorm nieuwsgierig. Had hij een ‘silly-walk’, gromde hij als een tijger of had de hardloper gewoon een slechte conditie ?

Waar gaat het heen in deze wereld?  Zijn we zo bang geworden dat we zelfs in paniek raken bij het zien van een vader en zoontje met een klappertjespistool? Als dat zo is dan wordt het misschien tijd om alle wapens, speelgoed of niet, te verbieden. Gewoon alle nepvuurwapens, klappertjespistolen en watersoakers uit de schappen halen omdat de wereld zo is veranderd dat een klappertjespistool al voor chaos in de dierentuin zorgt.

Kinderen worden creatief van zo’n verbod. Ze zullen hun wijsvinger uitsteken, hun duim omhoog doen, hun hand op en neer pompen en ondertussen ‘pief pief pief’ roepen.Ik vraag me trouwens af hoe het gaat met vader en zoon. En of ze tijdens hun safari überhaupt hebben gemerkt dat ze zoveel onrust hebben veroorzaakt.

 

Heimelijk genoegen

,,Oh, dat wil ik eigenlijk ook altijd al een keer doen.” Een moeder kijkt naar haar jonge dochtertje. Die had net een aanloop genomen en sprong enthousiast op het grote, opgemaakte bed.,,Weet je wat…” zegt de moeder ,,ik doe het gewoon.”  Ze neemt een aanloop en duikt giechelend op het dekbed en de kussens.

Meneer Enzofoort, Teun en ik worden er vrolijk van. Een oudere man niet. ,,De dames van de IKEA hebben vanavond een flinke klus om al die bedden weer netjes op te maken”, moppert hij zuur. Ondertussen zien we ook andere kinderen op bedden springen.  Sommige moeders ogen vermoeid en proberen hun kroost in het gareel te houden.

Zo’n woonwarenhuis maakt het kind in je los. Ook mijn 15-jarige puber heeft zich eerder dit jaar prima vermaakt in deze Zweedse winkel. ,,Hier deden we verstoppertje”, zegt hij terwijl we langs de afdeling met kasten lopen. ,,Mijn hart klopte zo hard dat ik dacht dat degene die me zocht het ook wel hoorde.” Ik kijk naar mijn zoon Teun en bedenk dat hij in kasten tot 1 meter 80 wel flink heeft moeten bukken. Hij is het laatste jaar de lucht in geschoten.

Vroeger als klein mannetje vond hij een bezoek aan deze winkel een waar uitje, Wanneer gaan we weer eens naar AKIA”, vroeg hij toen hij een jaar of zes was. Sindsdien hebben wij het in ons gezin over de AKIA. De ballen in de ballenbak waren niet aan hem besteed, maar hij was dol op de Zweedse balletjes in het restaurant.

We slenteren de winkel door en ik word steeds hebberiger. Ik houd me in, maar koop natuurlijk toch meer dan ik had bedacht. Fantastisk Servetten, een Lyckad ovenschaal, een Knalla rugzak en nog wat dingen. Bij de kassa tikken we zo’n zeventig euro af.

Dan volgt nog traditiegetrouw het broodje hotdog. Maar wat een tegenvaller: de gebakken uitjes en de zure bommen zijn er niet meer. Alleen de keuze uit drie soorten saus; mosterd, ketchup of hotdogsaus. Ik loop nog even rond om te kijken of ik ze niet per ongeluk gemist heb, maar nee. Afgeschaft. Wat een teleurstelling. Een uitje zonder uitje. Ter compensatie neem ik een ijsje. Een extra grote.