Billen omhoog

,,Billen omhoog Joop”, de sportieve badjuffrouw spoort Joop aan om nog even extra te strekken. Joop, een man van middelbare leeftijd, doet met zo’n twintig jongedames mee aan de aqua bootcamp in het Sportfondsenbad. De helft van de deelnemers ligt in het water, de andere helft –waaronder Joop- doet oefeningen op de kant. Ik heb bewondering voor Joop. Terwijl ik rustig baantjes zwem met een vriendin werkt hij zich in het zweet tussen al die jonge meiden.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad dat ik hier nu zwem. Een half jaar geleden zat ik met vriendinnen op een terras en toen hadden we het over sporten. Het gesprek kwam op zwemmen. Goed voor de spieren, weinig kans op blessures en als je samen met een vriendin zwemt kun je ook nog een beetje kletsen. ,,Weet je dat je in het zwembad de grootste kans loopt om voetschimmel op te lopen”, zei één van mijn vriendinnen. Ze keek bedenkelijk. ,,En je wil niet weten wat er allemaal in het water zit. Haren, schilfers, urine.” Mijn motivatie daalde meteen. ,,De Amerena wordt nieuw gebouwd en daar zal het nog wel schoon zijn”, zei ik. ,, Na de zomer gaat het nieuwe zwembad open en dat is een mooi moment om weer te starten met zwemmen.” Wat was ik naïef. De opening wordt minstens een half jaar uitgesteld en om dan pas te gaan beginnen duurt mij te lang. Ik spreek af met een vriendin om toch maar in het oude Sportfondsenbad te gaan zwemmen en deze week was het dan zover.

Terwijl ik baantjes trek zie ik dat het gebouw gedateerd is, maar het water is zeker niet vies. Ook is het niet extreem druk en hangt er een gezellige sfeer. Wel mis ik muziek. Gewoon wat gezellige muziek op de achtergrond. Misschien kunnen ze ’s ochtends wat lichte, klassieke klanken laten horen en tegen de avond wat pittigere rock. In de baan naast ons sloven mannen met blitse zwembrilletjes zich uit. Ze borstcrawlen soepeltjes. Daarnaast ligt nog een baan voor 50-plussers. Als de opening van de Amerena nog veel langer op zich laat wachten mogen we daar straks ook zwemmen. Komen we Joop vast wel weer tegen.

Huiswerk

,,En wat hebben jullie kinderen al verteld thuis?”, de mentor van mijn dochter kijkt verwachtingsvol de klas in. Even blijft het stil. Dan steek ik mijn hand op en zeg; ,,Pien begreep helemaal niets van de nummering van de klassen”. Een paar ouders grinniken. ,,En dat snap ik heel goed”, voeg ik er aan toe. Samen met een stuk of tien andere ouders was ik namelijk te laat binnengekomen. We konden het lokaal niet vinden.

Het is mijn tweede informatieavond op een Middelbare School binnen een week en ik voel me wat opstandig worden. Alsof ik zelf weer puber ben. Terwijl mijn gedachten afdwalen hoor ik ineens irritatie bij één van de vaders. ,,Vorige week stond pas ’s avonds op Magister dat de volgende dag hoofdstuk 3 af moest zijn”, hoor ik hem zeggen. ,,Daar krijgt mijn zoon dus stress van”, voegt hij er aan toe. Het is een jaarlijks terugkerende discussie. Vorig jaar werd ook lang gepraat over Magister, het computersysteem waarop het huiswerk staat en waar je de cijfers van je kind kunt controleren. Als ik het goed beluister ben ik de enige ouder in de klas die daar nog nooit op gekeken heeft. Ooit deed ik een halfslachtige poging om in te loggen, maar die mislukte.

Toen ik op de Middelbare school zat hield ik zelf mijn huiswerk bij in een papieren agenda en de cijfers zagen mijn ouders wel wanneer het rapport binnen kwam. Ze hielpen mij met de Franse woordjes wanneer ik het vroeg en dat was het wel. Nu lijkt het wel alsof de ouders zelf de persoonlijke huiswerkbegeleiders van hun kind zijn. Ze weten precies wat het huiswerk is, controleren of het gemaakt is en houden dagelijks de cijfers bij.

Terwijl ik naar de discussie luister voel ik een soort schuldgevoel opkomen. Begeleid ik Pien wel goed genoeg? De mentor deelt papiertjes uit en vraagt op te schrijven wat je je kind voor advies wilt meegeven dit jaar. ‘Gewoon beginnen Pien!’ schrijf ik op. ‘dan komt het wel goed’. Wanneer ik even later thuis ben denk ik aan die woorden. Gewoon beginnen. Ik loop naar de kast en ga op zoek naar de inlogcode van Magister. Het komt wel goed.

Knippen & Plakken

,,Met verkeerdadviesbureau Gorter, goedemiddag.” Ik klik de facebookpagina weg die ik voor me op het scherm heb en concentreer me op de beller. Tenslotte ben ik het visitekaartje van mijn eigen bedrijf en ik moet natuurlijk wel opdrachten binnen blijven slepen.

,,Hi, goedemiddag Nienke, met Hans.” Het is wethouder Buijtelaar die mij regelmatig belt met vragen over de verkeersveiligheid in de stad. ,,Ik wil graag weer advies over de Nieuwe Poort. Het wordt zo langzamerhand een hoofdpijndossier en ik krijg nu echt van alle kanten kritiek.” Mijn hart maakt een sprongetje. ,,Dat kan ik me voorstellen Hans”, zeg ik en ik zoek op de computer alvast wat oude adviezen op. De wethouder gaat door. ,,We willen de tunnelbak flink aanpakken maar als we dat doen krijg ik misschien een claim aan mijn broek van projectontwikkelaar Hans Vahstal. Ook de fietsersbond wil dat ik wat aan de rotonde doe en die willen niet wachten tot 2030, net als verschillende partijen in de gemeenteraad. Dus misschien heb jij weer een lapmiddel bij de hand waar we voorlopig even mee vooruit kunnen.” ,,Hans, ik ga meteen aan de slag en stuur je vanmiddag nog een uitgewerkt plan per email.” We nemen afscheid en ik ga aan het werk.

Ik neem het idee van de fietsersbond over om het weggetje achter het Eemhuis te gebruiken als fietspad, want ik fiets die route zelf ook altijd. En in mijn eigen archief zoek ik wat oude plannen op van het Stationsgebied waar ik eerder al vele verkeerde adviezen over gaf. Even wat knippen en plakken, foto’s erbij en het nieuwe plan kan worden verstuurd. Het gaat eigenlijk best goed met mijn eigen bedrijfje. Zo komt er op mijn advies een Westelijke Rondweg die helemaal niet nodig is. Ook gaat de rotonde bij de Holkerweg weer op de schop en worden er binnenkort fietspaden aangelegd met hekjes waardoor de doorstroming niet lekker loopt.

Ik krijg het nog druk want ik moet ook nog advies geven over de oplevering van de Amerena. Verder ga ik me bemoeien met de verbouwing van het Stadhuis en geef ik opnieuw tips over het lekken van data. Een gat in de Amersfoortse markt, zo’n verkeerdadviesbureau!

Streep eronder

Tja. Ik welk hokje zou ik mezelf hebben geplaatst? Zou ik hebben gekozen voor zelfstandig ondernemer, humanist of dikkerd? Geen idee. Hoewel het makkelijk is om anderen in hokjes te plaatsen, zou ik niet weten in welk hokje ik zelf het beste pas.

Misschien moet ik wat uitleggen; morgenavond wordt in het KAdECafé de tweede editie van Amersfoort Accepteert georganiseerd. Met het project wil de organisatie de lijnen rond de hokjes waar we dagelijks in geplaatst worden laten vervagen. Ons bewust maken, meer begrip krijgen, de ogen openen.

Bij de vorige editie kon je plaats nemen in verschillende hokjes. Naast bovengenoemde kon je ook nog kiezen uit Christen, LGBT-er, Moslim, uitgesproken uiterlijk of chronisch zieke. Er werden allerlei persoonlijke vragen gesteld en als je die met ja kon beantwoorden mocht je uit je imaginaire hokje stappen. Vragen als; wie heeft er wel eens een leven gered? Wie voelt zich regelmatig eenzaam? Wie heeft wel eens wat gestolen? Uit de meeste groepen stapte er wel iemand naar voren. Hierdoor zagen de deelnemers dat ze veel meer gemeen hadden met elkaar dan ze in eerste instantie hadden verwacht.

Ik vind het een prachtig initiatief want hoewel ik probeer om niet te oordelen merk ik dat ik ook mensen al snel in hokjes indeel. En dan dicht ik hen ook meteen bepaalde eigenschappen toe. Iemand die veel literatuur leest zal wel niet van smartlappen houden en wanneer ik iemand zie met een linnen tasje en geitenwollensokken verwacht ik dat die persoon zijn afval netjes scheidt.

Omdat het niet zo makkelijk is om te bepalen in welk hokje je hoort heeft de organisatie van Amersfoort Accepteert besloten het over een ietwat andere boeg te gooien. In plaats van het aftekenen van hokjes op de vloer wordt er nu een lijn gezet. Maar het principe blijft hetzelfde. Bij de vorige editie werd er een bijzondere sfeer gecreëerd en kwamen er mooie, hilarische maar ook ontroerende verhalen naar voren. Ik baal dan ook dat het me niet lukt om er zondag bij te zijn. Gelukkig is er op 18 november een herkansing. Ik heb het alvast in mijn agenda gezet. In het hokje van de zaterdag. Met een flinke streep eronder.