Kermis

Zes jaar was ik. Vol verlangen keek ik naar het lichtblauwe vliegtuigje. Daar wilde ik in. Mijn moeder kocht een ticket en daar ging ik. Na één rondje had ik al spijt. Terwijl ik hoog in de lucht ronddraaide zag ik mijn moeder naar mij zwaaien. Ik durfde niet terug te zwaaien. Mijn handen klemden zich om het stuur in een poging controle te houden. Wat voelde ik mij beroerd! Ik was blij toen het ritje afgelopen was en ik uit kon stappen. Terwijl ik met mijn moeder richting de suikerspinnen-kraam liep, voelde ik hoe het plein onder mij bewoog. Die dag hoefde ik geen zoetigheid.

Nu, ruim veertig jaar later, sta ik op de kermis op het Eemplein. Gek wel dat er zo weinig is veranderd. Nog steeds is er een spookhuis, kun je touwtje-trekken en ruik je de zoete geur van suikerspin. Nog steeds staan jongens zich uit te sloven voor hun leeftijdsgenootjes. De attracties zijn alleen groter, hebben meer knipperende lampjes en het geluid is harder dan in mijn herinnering. En er zijn camera’s om te zorgen dat onruststokers niet anoniem blijven.

De Booster draait met een enorme snelheid rond, als de driftige wijzers van een klok. Een groepje meiden gaat een paar keer over de kop terwijl ze zo’n vijftig meter de lucht in gaan. Het gegil van de dames is waarschijnlijk tot ver in de Kruiskamp te horen. Ik loop door. Bij de snoepkraam worden nog steeds zuurstokken en dropballen verkocht. Alleen is er nog veel meer keus dan veertig jaar geleden. De churros die ik ruik waren er toen nog niet.

Helemaal achteraan staan de vliegtuigjes. Ze zijn wat opgepimpt met lampjes en verschillende kleuren, maar ze werken nog hetzelfde. ,,Stuur naar beneden duwen, dan ga je omhoog” , zegt de medewerker door de microfoon. Het meisje dat beteuterd keek omdat alle andere kinderen wel omhoog gingen duwt haar stuur naar beneden en gaat de lucht in. De blijdschap straalt van haar gezicht. Een jongetje achter haar kijkt minder blij. Terwijl de vliegtuigjes vaart minderen stromen de tranen over zijn wangen. Zijn bleke huid neigt naar groen. We zijn veertig jaar verder. Er is weinig veranderd.

Betrapt!

Ik zie hem nog zitten op de trap midden in onze huiskamer. Teuntje van vier jaar zat schuldbewust te wachten op onze vraag. ,,Weet je waarom je op de trap moet zitten?” Hij knikte en zei: ,,Ik heb Pien geslagen en dat mag niet.” Vervolgens liep hij met me mee naar zijn zusje, zei ‘sorry’ en we gaven elkaar een knuffel om te laten zien dat alles weer goed was. Je kunt zeggen wat je wil over deze methode, maar bij ons werkte het.Inmiddels is onze zestienjarige Teun een fijne jongeman met wie we gewoon praten over wat ons of hem dwars zit. Als volwassenen, zonder stemverheffing of vuilspuiterij.

Als je kijkt naar de gemeenteraad krijg je soms het gevoel alsof je met kleuters te maken hebt. Neem nou Hans van Wegen. Hij had ‘uit betrouwbare bronnen’ vernomen dat de aannemer van de Amerena in financiële problemen verkeerde. Maar het lijkt of hij maar wat rond toetert want met bewijzen komt hij niet. Onder het mom; ‘bronbescherming’. Bronbescherming ammehoela!  Als je met zoiets komt moet je ook bewijzen leveren anders is het laster of smaad.

Pvda-fractievoorzitter Louis de la Combé wil omgangsregels gaan vaststellen en op papier zetten. Er zou ook een straf moeten volgen als deze regels worden overtreden. Het moet toch niet gekker worden. Het gaat hier niet om vierjarige kleuters maar om volwassenen die zich volksvertegenwoordiging noemen. Het is toch van de zotte dat je een gedragscode zou moeten instellen voor raadsleden? Het is toch een kwestie van goed fatsoen? Net zoals het normaal zou moeten zijn dat er via twitter geen nare tweets naar elkaar gestuurd worden want daar hebben veel raadsleden ook een handje van.

Wat zou het mooi zijn wanneer Hans van Wegen dinsdag in het stadhuis even op de trap gaat zitten om na te denken over wat voor onzin hij heeft uitgekraamd. Nadenkt over de consequenties voor zowel het bedrijf dat hij zwart heeft gemaakt als voor wethouder Buijtelaar van financiën en verantwoordelijk voor de bouw van zwem- en sportcomplex Amerena.Wat zou het mooi zijn wanneer hij vervolgens de raadzaal inloopt en sorry zegt tegen Buijtelaar en de rest van de raad. Knuffelen om duidelijk te maken dat de lucht geklaard is lijkt me niet nodig. Het zijn tenslotte geen kleuters.

Afvallige

We hebben er een speciale afvalbak voor aangeschaft. Een prachtig rood exemplaar. Hij staat nogal onhandig in een hoek van de keuken maar ach, het is voor het goede doel.Het is onze bak voor plastic, blik en melkpakken. Maar ook de cellofaantjes die tussen vleeswaren zitten verdwijnen in de bak, evenals lege waxinelicht-cupjes en het plastic van de vaatwastabletten.  Op het aanrecht hebben we een bakje voor het GFT-afval en in onze schuur een krat voor lege flessen. Al het papier gaat in de bak in de huiskamer en wat er dan nog overblijft gaat in onze grijze restafval-afvalbak. Maar daar zit meestal niet zoveel in.Tijdens feestjes gaat het weleens fout. IJverige visite mikt dan vieze servetjes of overgebleven zachte toastjes in de rode vuilnisbak en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Soms peuter ik de servetten er nog tussenuit. Eigenlijk ben ik best fanatiek.

Ik was dan ook hevig teleurgesteld toen ik las dat al dat inzamelen van plastic weinig effect heeft op het milieu. De kwaliteit van het plastic dat er uiteindelijk van gemaakt wordt is van matige kwaliteit en niet voor alles bruikbaar. Wat een teleurstelling. Daar ga je met je goede gedrag. Zou de gemeente Amersfoort het idee van omgekeerd afval inzamelen nog door gaan zetten nu het milieueffect van het inzamelen van plastic zo klein blijkt te zijn? In 2020 zou in heel Amersfoort het plastic afval aan de straat worden opgehaald en het restafval moet je dan zelf naar de container ergens in je wijk brengen. Ik was enorme voorstander daarvan, maar nu weet ik het even niet meer.

Scheiden van plastic afval helpt dus weinig, maar ermee stoppen nog minder! Daarom haal ik de volle zak uit de rode afvalbak en ga naar de oranje container op de Van Randwijcklaan. Ik doe de zware klep open en prop met alle macht de plastic zak erin. De zak past amper en ik duw het afval een beetje in elkaar. Eindelijk lukt het me. De klep kan dicht en ik hoor het afval naar beneden vallen. Tot voor kort gaf me dat een lekker opgeruimd gevoel, maar nu ik weet dat het milieueffect nihil is voelt het toch anders. Jammer.

Groene jas

Ik denk dat je als moeder nachten niet slaapt. Dat de dagen oneindig lijken te duren. Dat je uiteindelijk toch indut en wakker wordt en je een kort moment vergeet dat je dochter wordt vermist. En dat daarna de bittere waarheid bij je binnenkomt. Verstikkende angst. Hoe zou dat telefoontje geweest zijn van de vriend van je dochter. Vroeg hij terloops of je wat van je dochter had gehoord? Was hij al in paniek? Eerst stel je jezelf gerust en bedenk je dat het mobieltje vast leeg is geraakt, dat ze even ergens schuilt, dat ze niet in zeven sloten tegelijk loopt. Maar wanneer bel je de politie? Op welk moment ga je op zoek naar een goede foto?

Het houdt mij al de hele week bezig. Het begon bij de oproep met de foto van Anne waarop ze met haar groene jas aan als een verzopen katje in de camera kijkt terwijl ze met haar linkerhand een soort V-teken maakt. Het zou zomaar je buurmeisje kunnen zijn of een dochter van een vriendin. Of je dochter. Mijn gedachten gingen terug naar het Pinksterweekend. Naar de zoektocht naar Savannah uit Bunschoten en de vondst van Romy uit Hoevelaken een dag later. Een horrorweekend met vreselijke afloop.

Nu dus weer een jonge vrouw verdwenen. Gewoon bij ons in de buurt. In die mooie bossen met die prachtige herfstkleuren. Hoe zal het zijn wanneer ik binnenkort zelf weer langs de Amersfoortseweg bij Huis ter Heide rijd? Hoe zal het voelen wanneer je de rotonde in Baarn passeert, de plek waar Anne haar laatste selfie maakte? Hoe zal het zijn voor al die meiden die de komende weken door de bossen in die omgeving fietsen. Naar school, feest of familie.

De hele week hoop ik op een wonder. Wanneer ik wakker word luister ik als eerste naar het nieuws op de radio. Ik check twitter. Lees de krant. Terwijl ik dit schrijf is Anne nog niet gevonden. Ik hoop dat er meer bekend is op het moment dat je deze column leest. Hoop dat er een eind gekomen is aan het niet weten, hoe verschrikkelijk de uitkomst ook zal zijn. Laat het alsjeblief niet langer duren!

Doodse Stilte

De kist stond in het midden. Bovenop de kist een foto van een man van een jaar of veertig. Ik zat achter in de aula naast mijn cliënte. Ik kende de overledene alleen uit haar verhalen. Hij woonde naast haar en had zelf gekozen voor de dood. Terwijl André Hazes door de ruimte galmde telde ik het aantal mensen. Vierentwintig. Ik bleef steken bij vierentwintig. Ik was geschokt. In de aula zat alleen familie. En zijn buurvrouw, mijn cliënte.Niet iedereen heeft behoefte aan een grote vriendenkring, een schare volgers op instagram of honderden facebookvrienden. Maar zo eenzaam leven lijkt me een ramp. En eenzaam sterven wil toch niemand?

Soms is er zelfs geen familie die de laatste tocht van een gestorvene begeleidt. Door ruzie, geldgebrek of desinteresse. Dan kan het zijn dat Hans Meijerink van Maatschappelijke uitvaarten Amersfoort de begrafenis begeleidt. Hij is soms op zoek naar vrijwilligers die de kist naar het graf kunnen brengen. Ook zorgt hij voor een bloemetje of regelt een muzikant die de dode een laatste muzikale groet brengt. Dan sterf je wel alleen, maar je wordt wel op een waardige manier begraven. Een prachtig initiatief.

Zondag eindigt de week tegen de eenzaamheid. Best raar dat zo’n week eindigt want voor veel mensen gaat de eenzaamheid gewoon door. Wachtend op een telefoontje of een gesprek in de lift. Ik ga bij mezelf na wat ik kan doen om andere mensen iets minder eenzaam te maken. Een praatje maken met die meneer die op een stoeltje voor zijn huis zit. Een keer extra mijn eigen moeder bellen, die een grote groep vrienden had maar om zich heen ook veel mensen weg zag vallen. Een keer naar de overbuurman gaan die er al vier jaar woont en die ik nog niet eerder gesproken heb.

Ik denk ook weer aan de buurman van mijn cliënte. Aan het eind van de uitvaartplechtigheid werd de kist in een zwarte rouwwagen geschoven. De herdenking zat er op. Mensen stapten in hun auto maar niemand van de familie ging mee naar het crematorium. Ik stond op het parkeerterrein en keek de wagen na. Een brok in mijn keel. Zelfs zijn dood eindigde zoals hij zijn leven had geleefd. Eenzaam.