Rood Rondje

Ik weet nog waar het was, die eerste keer dat ik mocht stemmen. Ik was net 18 geworden, woonde in Bolsward en ging samen met mijn moeder naar ‘De Doele’. Waar normaal feesten werden gehouden mocht ik het hokje in. Een beetje zenuwachtig was ik. De medewerkers van het stembureau keken streng en intimiderend. Het was een plechtig moment. Met het potlood kleurde ik een rondje rood.

Hoe betrokken ik was bij de lokale politiek? Niet heel erg denk ik. Annemarie Jorritsma was gemeenteraadslid voor de VVD en mijn aardrijkskundeleraar Stef de Haas was wethouder. Meer lokale politici kende ik niet. Welke zaken er destijds in de stad speelden? Geen idee.

Dan zijn dertig jongeren van het Vathorstcollege beter geïnformeerd. Zij hebben een lijst met onderwerpen gemaakt waarover ze afgelopen week in de raadzaal debatteerden met onder meer burgemeester Bolsius en de wethouders Buijtelaar en Houwing. Onderwerpen die aan bod kwamen waren onder andere het coffeeshopbeleid, gevaarlijke rotondes en een werkplek voor kunstenaars. Zouden ze zenuwachtig zijn geweest? De burgemeester en wethouders?

De jeugd heeft de toekomst en het is natuurlijk prachtig om hen te betrekken bij de lokale politiek. Politiek die invloed heeft op je leefomgeving. Nog een paar maanden en dan mag u ook weer uw stem laten gelden. Om ook u te betrekken bij de lokale politiek is AmersfoortKiest.nl in het leven geroepen. Dat is een website, een soort platform, waarop filmpjes, foto’s en verhalen over het lokale beleid en de politici staan.

Samen met andere enthousiastelingen probeer ik de Amersfoortse bevolking met dit platform te interesseren voor de lokale politiek zodat kiezen ietsje makkelijker wordt tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart. Naast de informatie op de website organiseren we debatten en komen er activiteiten in de bibliotheek aan het Eemplein.

En heeft u het debat in de raadzaal met de Vathorst-scholieren gemist? Geen punt. Verslaggever Rob Lampe was er bij en het moet gek lopen wil er niet binnenkort op www.amersfoortkiest.nl een filmpje verschijnen met beelden uit dit debat.

Bizar trouwens dat in een tijd waarin de jongeren beter weten hoe ze een telefoon moeten bedienen dan hoe ze een potlood moeten vasthouden, het stemmen nog steeds gebeurt met een rood potlood. Hopeloos ouderwets!

 

 

 

Vuurtje stoken

Wanneer mijn vader mij als kind een knuffel gaf dan genoot ik. Van het vertrouwde gevoel, van zijn armen om me heen, maar ook van de heerlijke geur die in zijn blauwe schipperstrui hing. Een mengeling van zaagsel en rook. Zaagsel van het hout dat hij had bewerkt en rook uit het houtkacheltje in zijn schuur. Meestal zat er ook nog wat zaagsel aan zijn mouwen en soms ook in zijn verwarde haren.

Mijn hele leven heb ik genoten van de geur van verbrand hout. Eerst bij mijn vader in de schuur, later tijdens de vakanties. Samen met mijn broer en zus zocht ik naar droge takken in het bos. Mijn vader zorgde ervoor dat ervoor dat ’s avonds het kampvuur lang en hevig brandde. Uren kon ik kijken naar de vlammen die elkaar achterna leken te zitten. De verschillende kleuren, een blauwige gloed, soms meer rood of oranje. En als de vlammen verdwenen waren zag je de kooltjes nog gloeien. De volgende dag was er weinig meer over van dat mooie schouwspel.

De traditie werd voortgezet in ons eigen gezin. In onze tuin hakt meneer Enzofoort houtblokken in kleine stukjes en zorgt hij samen met Pien voor een mooi vuur in de openhaard. Zoon Teun, ook handig met takjes en lucifers, kookt tijdens vakanties soep boven zijn eigen kampvuur. En ik? Ik geniet van de warmte van het vuur en droom lekker weg.

Maar die droom wordt ruw verstoord sinds ik van alle kanten informatie krijg over hoe slecht houtrook wel niet is voor onze gezondheid. Dat is ook de reden waarom de kerstboomverbranding aan de Hamseweg in Hoogland niet meer doorgaat. De verbranding is te belastend voor het milieu en de luchtkwaliteit. De gemeente Amersfoort gaat een voorlichtingscampagne houden over de effecten van houtrook en een megagrote kerstboomverbranding staat natuurlijk haaks op zo’n campagne.

Ik snap het, maar vind het wel jammer. De lol van het fikkie stoken gaat er zo wel af. Meneer Enzofoort krijgt van mij geen pallet haardhout meer op zijn verjaardag. En onze kerstboom? Die gaat dit jaar waarschijnlijk voor de laatste keer in rook op. Niet op de Hamseweg, maar gewoon thuis. Afkicken kost tijd.

Pensionado

 

Sinterklaas gaat met pensioen. Niet dit jaar, maar in het jaar 2020. Tenminste, dat is mijn idee. Ik maak er geen vrienden mee maar ik gun die man rust. En bijkomend voordeel; de hele pietendiscussie zal nog maar drie jaar duren. Drie jaar. Dat is te overzien.

Het hele sinterklaasfeest in één keer afschaffen gaat natuurlijk niet. Het zou een trauma veroorzaken bij veel kinderen en de speelgoedwinkels blijven zitten met een speelgoedoverschot van hier tot ver over de Spaanse grens. Daarom is mijn plan het volgende. Wanneer we dit jaar al voorzichtig bij de kinderen gaan aankondigen dat Sinterklaas over drie jaar met pensioen gaat kunnen ze alvast wennen aan het idee. Het is geen rare opmerking, want opa en oma gaan ook met pensioen en die zijn een stuk jonger dan Sinterklaas. Het sinterklaasjournaal kan de kijkers ook voorbereiden en Stefan de Walle en zijn collega’s weten dat ze over drie jaar weer een andere klus kunnen aannemen.

Toen de kinderen nog niet doorhadden dat meneer Enzofoort bij hen in de klas zat met een rood boek op schoot vond ik het al een feest tegen wil en dank. Ik had moeite met het liegen en baalde ervan dat ik elk jaar toch weer mee deed met de gekte. Ik kocht veel en zinloze cadeaus om Teun en Pien maar niet teleur te stellen. En dan die surprises die op het allerlaatste moment nog in elkaar geknutseld moesten worden. Pff… Ik denk dat veel basisscholen ook wel blij zijn met mijn idee. Het sinterklaasfeest trekt een zware wissel op de kinderen. Ze stuiteren door de maand december en tegen de kerstvakantie zijn zowel kinderen als meesters en juffen compleet uitgeput.

Wanneer ik mijn plan vertel tijdens het eten kijkt dochter Pien mij nijdig aan. ,,Ik wil ook sinterklaas vieren met mijn kinderen later.” Zegt ze boos. ,, En ik wil de komende jaren op mijn eenwieler meerijden in de optocht.” Ik bedenk me dat drie jaar voor het afbouwen van een eeuwenlange traditie wel erg kort is. ,,Weet je wat”, antwoord ik ,,laten we er het jaar 2025 van maken. Dan hebben we nog acht jaar om aan het idee te wennen.”

Hoewel. Nog acht jaar discussie?

Kruiswoordpuzzel

Het is een goed bewaard geheim. Toevallig kwam ik er omdat een collega op zoek was naar Hoog Vuur, een restaurant aan de Oude Fabriekstraat in De Nieuwe Stad. We hadden daar overleg en ik zat er net toen ze mij belde. Ze had haar auto geparkeerd onder het Eemplein maar had geen idee waar ze naar toe moest. ,,Ik ben nu op een parkeerplaats met bomen”, zei ze. Ik pakte mijn jas en liep door een poort naar het vernieuwde plein; de Oliemolenhof. In de verte zag ik mijn collega lopen.

Ze had gelijk. Een parkeerplaats met bomen. Daar lijkt het op. Ik kijk rond en raak wat in de war door de grote hoeveelheid witte lijnen die over deze gitzwarte parkeerplaats lopen. Bij sommige parkeervakken staan oplaadpalen voor elektrische auto’s, maar ik vind het lijnenspel nogal onduidelijk. Waar mag je nou wel en waar mag je nou niet parkeren? En vanaf wannéér mag dat? Want nu staat er nog geen enkele auto.

In het midden van het parkeerterrein is een zitkuil gemaakt. Dat lijkt me in de zomer een geweldige plek voor studenten van de HU en medewerkers van Picnic en Fluor. Een heerlijke plek voor een lunch of om even te chillen. Het asfalt er omheen is lekker glad. Top voor jongeren met skateboards of skates. Zelf ben ik niet zo onder de indruk van de grindbak in het midden van de zitkuil, maar wat ik wel gaaf vind is dat het plein kan worden gebruikt voor kleinschalige culturele evenementen.

Hoewel, plein. De projectontwikkelaar VIC vindt het een park. “Van saaie parking naar levendig park: herontwikkeling asfaltvlakte naar multifunctioneel groen park”, schrijven ze op internet.  “Een verbindend groen stadshart voor De Nieuwe Stad en tegelijkertijd een aantrekkelijk nieuw park voor Amersfoort”, zo staat er verder.

Van Parking naar Park. Van grijs naar groen. Het klinkt vooralsnog mooier dan het is. Het groen moet ik waarschijnlijk vooral figuurlijk zien; er staan palen voor elektrische auto’s en je kunt er je e-bike opladen. Want als ik verder kijk staan er wel veel bomen, maar voor mij overheerst het zwart van het asfalt met de witte strepen. Als een kruiswoordpuzzel, eentje met een flinke moeilijkheidsgraad.