Een goed begin

De bubbeltjeswijn staat al koud en de juiste oliebollenmix is al gekocht. Meneer Enzofoort bakt ze zondag onder het afdakje terwijl hij naar de top2000 op de radio luistert. Zoon Teun moet nog één keer werken dit jaar en dochter Pien heeft het druk met de voorstelling ‘Klikt’ van Circus Amersfoort. De laatste dagen van december. Typisch zo’n periode om terug te kijken op het afgelopen jaar. Het jaar dat begon met een flinke rel op nog geen halve kilometer van ons huis. Langs de Meridiaan in de wijk Koppel brak ‘de pleuris’ uit. Agenten kregen vuurwerk naar hun hoofd gegooid en een auto ging in vlammen op. De sfeer was grimmig. Burgemeester Bolsius moest midden in de nacht in actie komen en er werd een grote groep jongeren opgepakt.

Dit wil de buurt niet nog een keer meemaken en daarom hebben vaders en moeders uit de wijk de handen ineengeslagen. Samen met wijkagenten, jongerenwerkers en de jongeren zelf gaan ze tijdens de jaarwisseling toezicht houden om te voorkomen dat er weer rellen uitbreken. Een geweldig initiatief waarvan ik hoop en ook verwacht dat het slaagt. Wat ik ook een goede ontwikkeling vind: niet alleen de buurtvaders gaan zich inzetten maar de moeders doen ook mee.

Het lijkt mij een mooi voorbeeld voor de andere wijken in Amersfoort. Laten wij als ouders of buurtbewoner ook een oogje in het zeil houden en jongeren aanspreken als dat nodig is. Of we nu in Vathorst, op de berg, in het Soesterkwartier of in Rustenburg wonen, het zou mooi zijn wanneer we de jaarwisseling op een normale, positieve manier kunnen vieren. Zonder dat mensen vuurwerk naar elkaar gooien, auto’s de fik in vliegen of er vechtpartijen uitbreken. En laten we dan als ouders er ook voor zorgen dat we samen met de jeugd maandag de straten weer schoonvegen zodat we niet nog wekenlang naar de rode smurrie hoeven te kijken.

Nog een paar dagen en we weten of het is gelukt. Of er inderdaad minder rellen zijn geweest in Amersfoort tijdens de jaarwisseling en of we onze stoepjes weer hebben schoongeveegd. En het belangrijkst; of de hulpdiensten gewoon hun werk hebben kunnen doen. Ik wens iedereen een veilige jaarwisseling!

Mobiel in de wijk

Daar zit ze dan. Haar lievelingsstoel geparkeerd voor het raam. Ze kijkt naar buiten en ziet dat de wereld beweegt. Jongeren fietsen naar school, een meisje zwaait.  Een moeder heeft een kleuter achterop de fiets en steekt de weg over. In de verte wandelt een man met zijn hondje. Zelf kan ze niet meer fietsen en een eindje wandelen zit er ook al niet meer in.

Daar komt hij aan. Mevrouw Jansen, 82 jaar, staat op en pakt haar stok. De tas met het cadeautje voor haar vriendin die in de Koperhorst woont staat al klaar en ze loopt voorzichtig naar de deur. De chauffeur van de wijkmobiel helpt haar over het tuinpad richting het elektrische wagentje.

Vanaf januari kunnen senioren uit de wijken Zielhorst en Schothorst zich voor twee euro met de wijkmobiel naar hun afspraak, hobbyclub of buurtactiviteit laten rijden. Ik vind het een top-idee. Wanneer ouderen niet meer mobiel zijn slaat de eenzaamheid vaak toe.

Het is zo’n goed idee dat het gek is dat het niet eerder is verzonnen. Of misschien was het wel eerder verzonnen maar werd er direct gedacht dat het niet kon. Ik kan me voorstellen hoe die gesprekken gingen: ,,Wat zou het fijn zijn wanneer we een brommobiel hadden waarmee we ouderen naar hun afspraak kunnen brengen.” ,,Ja, maar het is te duur. Niet realiseerbaar. Onmogelijk.”

Deze keer is er niet in beperkingen gedacht maar in mogelijkheden. De gemeente Amersfoort heeft 30-duizend euro startsubsidie gegeven en het initiatief is ondersteund door Indebuurt033. In de wijk zijn ook al sponsoren gevonden die het logo op de auto terugzien en er zijn vast ook al genoeg vrijwilligers die in dit kekke autootje willen rondrijden om de senioren naar hun bestemming te brengen. Wat ook zo gaaf is; bij de MBO Amersfoort op de Hoef wordt de wijkmobiel gestald. Studenten techniek zullen het wagentje onderhouden. Dat is toch een geweldige win-winsituatie? En een elektrische auto is ook nog eens duurzaam.

Ik wil de bedenkers van dit initiatief nu al nomineren voor Amersfoorter van het jaar 2018. En tegelijkertijd wens ik dat volgend jaar ook in andere delen van de stad zulke wagentjes rondrijden. Dat moet toch lukken in een stad als Amersfoort?

 

Geen plaats

Oorlog in Jeruzalem. Het gebied is no-go-area. Mensen uit andere delen van de stad worden geweerd. Er hangt een dreigende sfeer. Jongens verschuilen hun gezicht achter hun zwart-witte Keffiyeh, ze gooien nog net niet met stenen. Verderop een volksopstand. Er wordt gescholden, iemand met lange krullen bedreigt een onbekende. Sommige inwoners staan nonchalant tegen een muur geleund. Ze klagen en klagen en klagen. Briefjes worden geschreven. Eén van de bewoners loopt richting de vuurlinie en stopt snel een briefje onder de ruitenwissers. ‘Wegwezen’, staat er op. ‘Dit is onze wijk. Het zijn onze parkeerplaatsen.’

De gematigde bevolking heeft de website wijwillenparkeren.nl gemaakt en probeert op vreedzame wijze een oplossing te vinden voor dit conflict. Maar anderen, de meer geradicaliseerden , steken autobanden lek, bekrassen auto’s en draaien zelfs de moeren van wielen los. Dat laatste is eigenlijk een poging tot zware mishandeling. Stel je voor dat die auto op de snelweg zijn wiel kwijt was geraakt en daardoor van de weg was geraakt. De gevolgen hadden heftig kunnen zijn. Wat bezielt iemand die dat doet? Oorlog in het buurtje Jeruzalem.

Een deel van de bevolking is boos op de leiders van de stad. Die hebben regels opgesteld waar de wijkbewoners niet achter staan. Iedereen mag hier namelijk gewoon legaal parkeren. Dat willen sommige bewoners niet want dat betekent dat er voor hen minder plaats is. Dat ze langer moeten zoeken. Maar hoe zouden zij het vinden wanneer ze ergens komen en hun auto parkeren op een plek waar dat mag en dan geconfronteerd worden met boze bewoners? Met de kans op woordenwisselingen en geweld? Met gevaar voor eigen auto? Waar gaat het nou eigenlijk om; dat bewoners van de straten in Jeruzalem hun auto niet altijd voor hun eigen deur kunnen parkeren. Je zou denken dat er grotere problemen zijn in de wereld.

Jeruzalem. What’s in a name. Verdraagzaamheid is ver te zoeken. Vijandigheid overheerst. Groepen staan tegenover elkaar. Het vreedzame gevoel dat ik had bij dit wijkje in de Amersfoortse Koppel is verdwenen. Ik denk aan kerst. Waar Maria en Jozef ook langs verschillende plekken trokken om ergens te parkeren. Maar ook voor hen was geen plaats. Vrede op aarde…

Nergens heen

Ik trek de voordeur achter mij dicht. Even mijn hoofd leegmaken. De koude lucht en mijn warme adem botsen. Ik trek de sjaal rond mijn nek wat strakker en begin mijn wandelrondje. In mijn oren muziek van Diggy Dex. De maan zorgt voor extra licht.

Ineens zie ik hem zitten. Onder dezelfde lantaarnpaal, op hetzelfde bankje, met dezelfde muts op. Naast hem een klein transistorradiootje. Ik vertraag mijn pas en haal mijn dopjes uit mijn oren. ,,Mag ik je wat vragen?” Het is eruit voordat ik er erg in heb. De jongen knikt vriendelijk. ,,Ben je dakloos?” Wat klinkt dat lomp, ik schrik er zelf een beetje van. ,,Ja”, antwoordt hij.

Ik vertel hem dat ik wel vaker een rondje loop en hem al een paar keer heb zien zitten. ,,Kan ik iets voor je doen?” Weer zo’n banale vraag. Ik voel me een beetje stom. ,,Nee hoor”, antwoordt hij. ,,Ik heb een slaapplaats verderop bij de daklozenopvang op het Smallepad, maar omdat het zo druk is binnen zit ik liever buiten.”,,Maar heb je nog andere dingen nodig? Een nieuwe muts of jas of zo?”. Hij schudt zijn hoofd en wijst op zijn dunne jas. ,,Deze heb ik van de kledingbank gekregen.” ,,Gelukkig maar…heb je het niet koud?”. Hij schudt zijn hoofd.

Hij vertelt dat hij kou niet erg vindt. Integendeel. Hij heeft lange tijd in Spanje gewoond, maar de 35 graden daar vond hij veel te heet. Binnenkort hoopt hij een kamer te kunnen huren. ,,Kan ik je echt nergens mee helpen?”, vraag ik. ,,Nou, ik moet nog wachten op mijn leefgeld en ik zou wel geld willen voor een scheermesje. Die zijn 60 cent.” Ik voel in mijn zakken en kom een euro tegen. Hij neemt hem dankbaar aan. ,,Fijn, dan kan ik me morgen weer scheren”.

Ik neem afscheid en loop verder. Dit gebeurt gewoon anno 2017. In Amersfoort! Het is raar om te bedenken dat deze jongen iemands zoon is. Of iemands broer. Ik stop mijn oordopjes weer waar ze horen. Diggy Dex zingt: ,,Ik hoor mijn engelen daarboven, duivels om me heen. Ik vocht met mijn demonen en ik kon nergens heen, nergens heen. Ik kon nergens heen”. Langzaam loop ik naar huis.

OP ZOEK NAAR…

1. Sollicitatie

,,Met Nienke”, ik loop met mijn telefoon de ruimte uit waar net een workshop ‘netwerken’ afgesloten wordt.  ,,Hi Nienke, ik moet je helaas teleurstellen, je bent het niet geworden.” Ik slik. De teleurstelling is enorm. ,,Het lag niet aan jou want we vonden het een goed en fijn gesprek, maar de andere kandidaten hadden een beter aansluitende opleiding en meer ervaring”. Ondertussen staat een medecursist vragend met zijn duim omhoog in de deuropening. Ik schud mijn hoofd en wijs met mijn duim naar beneden. Ik slik mijn tranen weg. Oh, wat baal ik. Ik zat er zo dichtbij voor mijn gevoel. De baan had alles wat ik leuk vind. Contact maken en onderhouden met verschillende groepen mensen, netwerken, ook zorgen dat de meest kwetsbare mensen meedoen aan de maatschappij, leuke collega’s, drie dagen aan de slag, in mijn eigen Amersfoort dus gewoon op mijn fietsje, afwisselend werk. Ik praat nog even door met degene waarbij ik heb gesolliciteerd. Bedank haar en loop naar het lokaal terug. De meeste workshop-collega’s zijn al weg. Ik doe mijn schrift in mijn tas, zeg de workshoptrainer gedag en loop naar het bushokje vlak bij de workshoplokatie.

Potverdorie. Het leek mij zo fijn om weer aan de slag te gaan.  Collega’s te hebben. Niet meer maandelijks vier sollicitatie-activiteiten te hoeven invullen bij het UWV. Wat meer geld binnen te krijgen. Uitgedaagd te worden. Te sparren met collega’s. ’s Ochtends op te moeten schieten om op tijd op mijn werk te zijn. Naar mijn werk te fietsen.Ik ben al flink wat maanden zonder baan. Werkeloos ben ik niet want ik heb verschillende klussen te  doen. Soms loop ik in Hilversum rond en doe daar redactie en regie van het Radio 5 programma Volgspot. Ook zit ik geregeld zit ik achter mijn bureau en heb contact met mensen in verband met de website en het platform Amersfoort Kiest. Ik hielp mee met de conferentie van het Sociaal Fonds Amersfoort dat donderdag gehouden werd en ik schrijf elke week een column voor de Amersfoortse Courant. Maar ik mis een ritme. Collega’s. De noodzaak om op tijd klaar te zijn ’s ochtends.

Terwijl ik in de bus naar Amersfoort zit app ik meneer Enzofoort en wat vriendinnen. Ze reageren lief. De buschauffeur heeft vast ook een shithumeur want hij rijdt zo onrustig dat ik er kostmisselijk van word.

Ik neem een besluit. Ik ga schrijven. Schrijven over het gevoel dat ik krijg wanneer ik contact heb met het UWV.  Schrijven over het gevoel dat ik heb wanneer ik schrijf op een vacature. Schrijven over het gevoel van leegte terwijl ik ondertussen best druk ben. Over de onrust in mijn lijf. Ik ben niet op zoek naar klussen; ik wil een baan. Met een vast salaris. En leuke collega’s. En vandaag begin ik vol goede moed aan het volgende hoofdstuk.

Wordt vervolgd.

Gehakketak

,,De lokale politiek, is dat niet iets voor jou”, die vraag is mij al een paar keer gesteld. En ja… Misschien is het wel iets voor mij, maar dan wel om te beschouwen en niet om zelf te bedrijven. Ik kan slecht tegen mijn verlies, mijn koppigheid zou mij in de weg zitten en ik heb een hekel aan het gehakketak over en weer op twitter of facebook. Maar wat me helemaal erg lijkt; wanneer je binnen je eigen partij niet wordt gewaardeerd.

De afgelopen periode zijn enkele kieslijsten bekend geworden en weten we op wie we kunnen stemmen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2018. Maar zonder slag of stoot ging dat opstellen van die lijsten niet.

Zo had ik Maria Ballast-Tatarian van het CDA in de top vijf verwacht. Ze is betrokken bij de stad en liet zich vaak zien bij verschillende activiteiten. Volgens mij is zij echt iemand die de afstand tussen politiek en burgers prima kan overbruggen door haar enthousiasme, kennis en toegankelijkheid. Maar helaas. Ze krijgt de rol van lijstduwer toebedeeld.

En wat te denken van Ida Bromberg van Groen Links. Over haar werd door de partij in eerste instantie geschreven dat ze haar ‘nog niet stevig genoeg achten voor een direct verkiesbare plaats’. Ik denk dat ik na zo’n opmerking de handdoek in de ring had gegooid. Gelukkig heeft Ida meer doorzettingsvermogen en is ze van nummer twaalf naar nummer acht gegaan.

Maar helemaal bont maken ze het bij D66 waar ze Jacques Happe op een onverkiesbare dertiende plaats hebben gezet. Hij lijkt mij een gedreven, kundig en mondig politicus. Vinden ze die kwaliteiten niet belangrijk binnen D66? Ik zou hevig teleurgesteld zijn wanneer ik voorbij gestreefd zou worden door een 18-jarige, die door de leden op de negende plaats is gezet. Tja…met sommige vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Misschien wordt Jacques nog met voorkeursstemmen gekozen, maar of hij daar op zit te wachten?

Lokale Politiek. Je doet het nooit goed. Je krijgt commentaar van politieke tegenstanders, de inwoners van de stad hebben een mening over je en met een beetje pech ontbreekt ook de waardering van partijgenoten. Je moet er maar zin in hebben. Ik schrijf er liever over.