Oorverdovend stil

Geen graafmachines in de straat Kruiskamp. Geen werkmannen. De oude bomen staan er nog steeds. De plantenbakken zijn nog geen centimeter verschoven. Nieuwe rioleringsbuizen? Nergens te bekennen. De straatstenen liggen zoals ze lagen. En dat terwijl mijn straatgenoten en ik ruim een half jaar geleden bij elkaar zaten in De Witte Vlinder aan de Van Galenstraat. We keken naar een plattegrond. Er zou een nieuwe riolering komen. Ook zouden er nieuwe bomen worden gepland en geplant.

Ik was enthousiast over het feit dat wij als straatbewoners in zo’n vroeg stadium betrokken werden bij de plannen. Tijdens een presentatie door de projectmedewerker van de gemeente kregen we te horen dat naast de riolering ook de waterleiding vervangen zou worden. Duurzaamheid en betere afwatering stonden hoog in het vaandel. Door de klimaatverandering gaat het steeds meer regenen en stijgt het grondwaterpeil. Daar moet iets mee gebeuren. Ook krijgen we ondergrondse containers op de plaatsen waar nu nog de plantenbakken staan en wordt het groen aangepakt.

,,Ze doen nu wel alsof we erover mee kunnen praten, maar reken maar dat ze alles al besloten is”, hoorde ik een cynische buurman zeggen. Mijn buuf had een positievere instelling en meldde zich enthousiast voor het ‘bomen-over-bomen-groepje’. Enkel lindebomen in een straat is niet handig. Wanneer er een ziekte uitbreekt ben je ze ineens allemaal kwijt. Diversiteit is dan ook het motto. Net zoals dat ook voor de mensen in de Kruiskamp geldt. Om de stoepen niet te beschadigen moeten er ook bomen komen met kleinere wortels.

De werkzaamheden zouden plaatsvinden in december maar het is nu al bijna februari en het is stil. Oorverdovend stil in de straat. Ik heb de brievenbus in de gaten gehouden maar er ligt nog steeds geen brief met uitleg. Ik heb gegoogled maar ik kan niets vinden over de reden van de vertraging. Sterker nog; ik kan het hele project niet terugvinden op de website van de gemeente.

Nu ben ik bang dat de graafmachines net aan komen rijden wanneer het zomer is en we in de tuin willen genieten van het mooie weer. Dat is vervelend, maar nog vervelender vind ik het gebrek aan informatie. Het begon zo goed, maar de uitwerking is belabberd. Gemiste kans.

In beweging

,,Kom op, naar voren. Hup hup hup”. Een man in een strak zwart trainingspak staat op het schoolplein van de St.Jorisschool aan de Schimmelpenninckkade een groepje mensen aan te moedigen. Volwassen vrouwen, mannen en een jongetje van een jaar of tien doen een soort kikkersprongen. Het ziet er eerlijk gezegd een beetje raar uit. Tegelijkertijd heb ik ook wel weer bewondering voor mensen die gewoon in het openbaar fanatiek hun oefeningen doen. Zelf liep ik ooit hard. En dat deed ik bij voorkeur wanneer het donker was zodat mensen mij niet zagen zwoegen.

Ik wandel verder via een stukje van het looprondje om de binnenstad. Drie kilometer is het rondje. Op het wegdek kun je zien hoe ver je al bent. Ik loop het niet helemaal maar sla af richting Randenbroek; even kijken hoe het met Huize Randenbroek staat. Nog voor ik daar ben hoor ik alweer de dwingende stem van een bootcamp-instructeur. Deze keer gaat het om een groepje fanatieke vrouwen van een jaar of dertig. Met strakke lijven en met een souplesse waar ik jaloers op ben drukken ze zichzelf een paar keer op.

De terugweg gaat via Liendert. Op de Lageweg zie ik een leeg speelplein en ik bedenk me dat hier waarschijnlijk het freerunpark wordt aangelegd. Gek eigenlijk om een freerunparcour aan te leggen. Volgens mij impliceert het woord ‘freerunnen’ dat je dat doet met behulp van de obstakels in de stad. Je verplaatst je zo snel mogelijk van het ene naar het andere punt via muren, daken, trappetjes. Het is natuurlijk wel handig om dat eerst op lage obstakels uit te proberen.

Ik denk aan zoon Teun die een paar jaar geleden ineens op het dak van ons huis liep. Met een zwaard in zijn handen was hij aan het vechten tegen een onzichtbare vijand. Wij zaten rustig binnen, maar onze overburen kregen een hartverzakking. Voor Teun zou zo’n veldje met een jongerenparcours een ideale plek zijn geweest om te oefenen. Even later ben ik weer thuis en trek ik mijn wandelschoenen uit. Geen kikkersprongen, geen freerunning, geen bootcamp maar als ik op mijn app kijk zie ik dat ik bijna acht kilometer heb afgelegd. Niet zo fanatiek, maar wel lekker in beweging.

Mondige Mensen

Je zou er toch moedeloos van worden. Bedenk je een prachtig project. Zoek je mogelijkheden om het uit te voeren. Zijn er heel veel mensen blij mee en dan komen er ineens mondige mensen op je pad.

Zo is een groep mondige mensen naar de rechter gestapt om de verbouwing van Huize Randenbroek te voorkomen. Een groot deel van hen woont in de buurt van het park en is bang dat er door de feesten parkeer- en geluidsoverlast zal komen. Dat veel andere inwoners van de stad juist blij zijn dat er eindelijk iets gaat gebeuren in het park en dat het bouwvallige pand weer opgeknapt wordt lijkt hen niet tegen te houden. Leuk, wat reuring, maar niet in ons park!

Zo zijn er ook mondige bewoners van de Johan van Oldenbarneveltlaan en de Berkenweg die het niet zien zitten dat het Stationsplein een facelift krijgt. Of wacht, ik zeg het verkeerd. Ze willen misschien wel dat het Stationsplein wordt aangepakt, maar dat er aan het einde van hun straat een tunnel komt waardoor fietsers straks met een flauwe bocht naar een ondergrondse kelder kunnen rijden willen ze niet. Fijn zo’n tunnel, maar niet aan het einde van onze straat!

En pech voor de gemeente want laat er nou net iemand wonen die zelf een adviesbureau heeft voor stedelijke ontwikkeling en daardoor nog veel mondiger is dan een gemiddelde inwoner van onze stad. ,,Wij krijgen straks een briljant uitzicht op een gapend gat” zo vertelt deze woordvoerder. Fijn zo’n grote fietsenkelder, maar niet in mijn achtertuin!

 Makkelijk praten wanneer je zelf nooit op de fiets naar het station hoeft omdat je er zowat naast woont. Sterker nog; aan de vrijstaande huizen met opritten te zien denk ik dat ze eerder hun auto pakken. Dan heb je geen trein en al helemaal geen fietsenkelder nodig. Zouden die bewoners zich realiseren hoe belangrijk de fietsenkelder is voor de duizenden Amersfoorters die straks hun fiets op een normale manier kunnen stallen voordat ze de trein nemen?

Het is goed als mensen voor zichzelf opkomen. Maar we wonen ook met zijn allen in een stad en soms moet je even slikken voor het algemeen belang. Zelfs mondige mensen.

Goed Jaar

Ik voel het gewoon. 2018 wordt een goed jaar voor de stad Amersfoort. Na jaren van financiële debacles, domme beslissingen en gehakketak gaan we een mooi jaar tegemoet. En dat begon al met een enorme opsteker omdat er geen rellen ontstonden tijdens de jaarwisseling. Politie, brandweer en ambulancepersoneel werd met rust gelaten en het vreugdevuur in de Kruiskamp deed zijn naam eer aan. Dan kun je toch spreken van een goed begin!

Als ik denk aan het nieuwe jaar kijk ik nu al uit naar de opening van de Amerena. Nog een paar maanden en ik kan mijn wekelijkse baantjes trekken in een supersonisch zwembad. Tenminste… Ik ga ervanuit dat de opening ook daadwerkelijk in april is en dat het niet wordt uitgesteld door vallende tegeltjes, gedoe rondom de bar-vrijwilligers of constructiefouten.

En misschien geloven de bewoners van de wijk Jeruzalem het niet, maar ik hoop oprecht dat er dit jaar een oplossing komt voor de parkeerproblemen in hun wijk. Misschien toch overstappen op betaald parkeren. Kost wel wat, maar het geeft in ieder geval rust en ruimte. Ook hoop ik nog altijd dat de Westelijke Rondweg er niet komt. De Raad van State is er nog niet uit dus wie weet. Een rondweg lijkt mij overbodig, maar wat mij betreft zou het wel fijn zijn wanneer er in 2018 in alle wijken van Amersfoort een wijkmobiel komt zodat senioren er makkelijker op uit trekken.

En laten we ervoor zorgen dat er na de gemeenteraadsverkiezingen meer vrouwen in de gemeenteraad komen zodat het politieke klimaat wat vriendelijker wordt. Het zou helemaal te gek zijn wanneer een bepaald raadslid afscheid moet nemen. Te weinig stemmen. Klaar. Minder ruis. 2018 zou pas echt een goed jaar worden wanneer er geen Amersfoortse kinderen meer hoeven worden uitgezet naar een land dat ze niet kennen. En hoe mooi zou het zijn wanneer er een oplossing wordt gevonden voor die gevaarlijke rotonde De Nieuwe Poort. Natuurlijk wel een simpele oplossing die niet al te veel geld kost.

Zo heb ik nog wat wensen voor het komende jaar. Ik kijk uit naar 2018 en ben nieuwsgierig naar wat komen gaat. We gaan het meemaken.