Vol Passie

Het was eind jaren 70. Ik was tien. Samen met mijn ouders, broer en zus reden we vanuit Friesland in onze groene Simca 1100 naar Frankrijk. ’s Ochtends rond zeven uur waren we vertrokken en een paar uur later reden we de Franse grens over. De radio stond aan en omdat we van het Frans geen chocola konden maken vroeg mijn moeder mij het koffertje met cassettebandjes te pakken. Ik voelde met mijn hand onder haar stoel, de gebruikelijke plek voor de cassettes. Niets! De paniek sloeg toe. Ik had mijn taak verzaakt. Het langwerpige plastic koffertje met cassettebandjes lag waarschijnlijk nog waar ik het had achtergelaten. In de kast op mijn slaapkamer. Thuis.

Er zat nog wel een cassettebandje in de speler. Jesus Christ Superstar van de componist Andrew Lloyd Webber. Onze redding!  Omdat dat het enige cassettebandje was dat we mee hadden, werd het grijs gedraaid. Ik vond dat niet zo erg, maar of de familie er zo blij mee was… Aan het eind van de vakantie kon ik alle liedjes meezingen. Van “What’s the Buzz” tot “I don’t know how to love him”.

Inmiddels is het alweer veertig jaar later en ik dacht aan deze bijzondere reis toen ik de aankondiging zag van De Passie. Niet de Passion die jaarlijks te zien is op de televisie maar de passie van Teun van Essen. Horecaondernemer en dirigent van deze Amersfoorts voorstelling.

Het is een combinatie van de Matthäus-Passion van Bach met de rockopera Jesus Christ Superstar. Ooit klein begonnen in café Miles en inmiddels uitgegroeid tot een spektakel in Flint. Ik heb waarschijnlijk de laatste jaren onder een steen gelegen want het was mij pas vorig jaar bekend. Toen was ik te laat, maar dit jaar ga ik het meemaken want ik heb een kaartje bemachtigd. Het is voor mij DE manier om te snuffelen aan de klassieke muziek van Bach zonder dat ik daar meteen tweeënhalf uur voor in de kerkbanken hoef te zitten. Mijn gezin krijg ik niet mee. Die hebben andere prioriteiten. Maar wanneer we met Pasen naar Friesland rijden zet ik de rockopera keihard aan. Via Spotify, want de tijd van de cassettebandjes is voorbij. Best jammer.

Foto: Peter Putters

 

Stoelendans

Als kind vond ik het enorm spannend. Stoelendans. Lopen om een kring met stoelen en wanneer de muziek stopt snel naar een lege stoel rennen. Dat gevoel wanneer je net wat eerder was dan je klasgenootje. Of die teleurstelling omdat één van de jongens zo hard tegen je aan liep dat je wankelde waarna hij snel op het stoeltje ging zitten.

De gemeenteraadsverkiezing is ook een soort stoelendans. Een stoelendans in de klas van meester Bolsius. Sommige kinderen delen flinke rake klappen uit om maar met alle macht een stoeltje te veroveren, andere klasgenootjes verdwijnen stilletjes uit beeld. Er komen nieuwe, onbekende kinderen bij en andere vertrekken met veel bombarie. Maar er zijn ook slimme meiden die met goede argumenten een plekje in de klas veroveren.

Toen de muziek woensdag rond middernacht uitging bleven een paar stoeltjes over. Voor een paar leerlingen was het even afwachten. Konden ze nog plaatsnemen in de klas? Hadden ze genoeg voorkeurstemmen? Kwam er toch nog een zeteltje bij? Vandaag zal duidelijk worden wie er allemaal in de klas zitten. Daarna moet er nog een klassenverdeling gemaakt worden. Wie mag er dicht bij de burgemeester zitten, en wie krijgt een plekje achterin de klas? Welke leerlingen krijgen een extra taak en welke staan aan de zijlijn? Meester Bolsius staat straks voor een nieuwe klas. Sommige branieschoppers zitten er nog steeds en zullen er met gestrekt been in gaan. Er komt een nieuwe einzelgänger die nog weinig aansluiting heeft met de anderen. En er zijn dromers. Dat zijn de besten. Die dromen van een betere wereld en hebben nog idealen.

Ik hoop dat het geen klas wordt met een zesjes-cultuur. Dat de volksvertegenwoordigers gaan voor een dikke voldoende. Dat ze elkaar inspireren, uitdagen, motiveren. Weg met het vileine getwitter. Stop met het elkaar publiekelijk afkraken, zoals in het verleden vaak gebeurde. Veel stemmen heeft dat niet opgeleverd. Integendeel zou ik juist zeggen. Burgemeester Bolsius, vertel uw klas over het pestprotocol. Wijs hen op het feit dat je respectvol met elkaar om moet gaan en niet de poten onder elkaars stoelen moet wegzagen. Dan krijg je een stoelendans met brokken en daar schiet de Amersfoortse bevolking niets mee op.

Bikkel

Als hij stond kon hij zijn kop op de vensterbank leggen en zo naar buiten kijken. Dan keek hij me aan met zijn rode, waterige oogjes. Soms blafte hij kort. Een begroeting. Hij had iets triests in zijn blik. Ik denk dat hij nog steeds zijn oude baasje Gerrit miste die vier jaar geleden overleed. Na diens dood werd de Amerikaanse Buldog opgevangen door broer Wim. Wim en Bikkel werden onafscheidelijk.

Nu is het al een week stil aan de overkant van de straat. Geen Bikkel die zijn kop boven de vensterbank uitsteekt. Geen korte begroetingsblaf wanneer ik mijn fiets voor ons huis zet. Bikkel is overleden. Zomaar. Onverwachts. Terwijl Wim aan het koken was leek de hond te dromen. Maar Wim voelde dat er iets niet klopte. Hij liep naar Bikkel toe en de hond stierf in zijn armen.

Na de eerste schok kwam de tweede. Wim zijn bewindvoerder had geen geld over voor een crematie, laat staan voor een urn. Mijn buurman was er kapot van en schreef dat ook in een berichtje op facebook. Toen gebeurde er iets moois. Een kennis, Jessica, startte een actie. Dit was helemaal niet Wim zijn insteek toen hij zijn boosheid over de bewindvoerder opschreef, maar het leverde geld op van vrienden, bekenden maar ook van onbekende mensen.

Wim kwam langs en we hebben lang zitten kletsen. Over Bikkel. Over hoe hij altijd bij Wim op de bank kwam liggen. Over hoe ongelooflijk Wim zijn hond nu mist. Over de dankbaarheid die Wim voelt voor alle steun die hij krijgt. Zoveel mensen bieden hulp aan, omdat mijn buurman zelf ook altijd anderen te hulp schiet. De een komt met geld, collega’s maken een naambordje, het crematorium zorgt voor een pootafdruk en vanuit Deventer wordt een urn opgestuurd. Fijn dat het nog bestaat in onze jachtige samenleving waar iedereen alleen aan zichzelf lijkt te denken. Gebeurde dat maar vaker; elkaar helpen zonder oordeel en zonder iets terug te verwachten. De wereld zou er een heel stuk mooier uitzien.

Bikkel is inmiddels gecremeerd. Binnenkort komt de urn met zijn foto op de kast bij mijn buurman te staan. Ik kijk naar de overkant en mis Bikkels kop boven de vensterbank.

 

 

 

 

Gluren

Zijn ze niet gillend gek geworden, onze buren? Het kan hun niet ontgaan zijn dat meneer Enzofoort de afgelopen weken wel erg vaak achter de piano zat. Ook mijn stem en dwarsfluit waren dikwijls te horen, want we hebben het toch weer gedaan. We hebben ons opgegeven voor ‘Gluren bij de Buren’; het huiskamerfestival dat dit jaar al voor de tiende keer wordt georganiseerd. En natuurlijk moesten we repeteren.

Afgelopen jaren hebben we menigmaal onze tafel aan de kant geschoven en stoelen bijgezet voor artiesten als Emma Paalvast en Colin van de Weteringh. Emma was hier met haar broer en treedt momenteel solo op onder de naam Emma Lou en singer-songwriter Colin timmert aan de weg als Colin Waters.

Maar dit jaar doen we dus zelf weer mee. Toen meneer Enzofoort ons jaren geleden voor de eerste keer opgaf kreeg ik een soort paniekaanval. Een beetje zingen samen vond ik wel leuk, maar daadwerkelijk optreden vond ik toch wel een dingetje. En dat gevoel bleek niet geheel onterecht want ons eerste optreden ging helemaal niet goed. “Nooit meer”, dacht ik toen. Maar ach, dat trauma raakte op de achtergrond en zondag staan we er toch weer.

Wat helpt is de wetenschap dat we niet de enigen zijn die met verhoogde hartslag staan te spelen, want er zijn in totaal 117 acts die meedoen! Ook in vijftien andere steden en dorpen is er zondag ‘Gluren bij de Buren’. Het is toch geweldig dat een activiteit die ooit in Amersfoort begon uitgegroeid is tot zo’n groot evenement? Wat ik ook leuk vind is de variatie. Naast muziek worden er verhalen verteld, wordt er gedanst en zijn er cabaret-acts. En dat allemaal gratis. Een gift wordt gewaardeerd maar er is geen financiële drempel en je kunt heerlijk ongegeneerd bij iemand binnen kijken.

De krantjes met plattegronden zijn verspreid, tafels en stoelen zijn al aan de kant geschoven en stemmen gesmeerd. Amersfoort is er klaar voor. Nu wij nog.  En onze buren? Die zullen zondag nergens last van hebben want we spelen deze keer niet in ons eigen huis maar in de binnenstad. Daar zijn ze natuurlijk van harte welkom, of op een van de vele andere locaties.

Seks

 

Zo. Nu heb ik uw aandacht en dat is precies wat ik wil. U denkt dat deze column over seks gaat maar ik moet u teleurstellen. Hij gaat namelijk niet over seks; hij gaat over de lokale politiek. Ik heb de afgelopen maanden gemerkt dat er maar weinig mensen echt belangstelling voor hebben en met deze column, en vooral dus deze titel, probeer ik u een beetje te prikkelen.

Politiek is niet echt sexy terwijl het toch belangrijk is. Die Amersfoortse politiek gaat tenslotte over het fietspad dat door uw straat komt, over de gevaarlijke rotonde waar u dagelijks over rijdt, over de zorg waar uw moeder misschien voor in aanmerking komt. Kortom; de lokale politiek gaat over uw eigen omgeving en dan moet je daar toch de juiste personen voor gaan inzetten?

Bij vorige gemeenteraadsverkiezingen ging maar de helft van de stemgerechtigden richting stembus, de andere helft bleef thuis. Ik vind dat schrikbarende cijfers. Dat moet toch anders? Volgens mij is het belangrijk dat politici de bewoners van Amersfoort bij hun besluitvorming weten te betrekken. Door in gesprek te gaan, door te luisteren, door duidelijk te maken waar ze voor staan. Met als doel dat u uiteindelijk massaal naar de stembus komt op 21 maart.

Helaas merk ik toch een desinteresse in de lokale politiek. Weet u bijvoorbeeld waar de partijen voor staan of wie de lijsttrekkers zijn? Als het antwoord ‘nee’ is, waar ligt dat dan aan? Is politiek stoffig en moet er misschien meer seks bij? Zou een liefdesaffaire tussen raadsleden de boel wat interessanter maken, de zaak wat opschudden?

De gemeenteraadsleden werken zich een slag in de rondte om potentiele kiezers te benaderen, twitteren dat het een lieve lust is en doen mee met allerlei debatten die worden gehouden in onze stad. Toch lukt het amper om mensen te trekken. Het lijkt wel of de politiek het contact met de kiezers kwijt is. Misschien moet de bevolking meer gestimuleerd worden. Meer geprikkeld.

Politiek is net als seks. Soms heb je niet zo’n zin, maar dan moet je zin maken. Uiteindelijk geeft het je een voldaan gevoel. Laat je stem dus horen op 21 maart! Wel zachtjes voor de buren…

 

 

Kies wijs!

Ben ik te wantrouwend, te argwanend? Ik zet namelijk mijn vraagtekens bij sommige kieswijzers. Er is vast goed over nagedacht maar in plaats van dat mijn partijvoorkeur duidelijker wordt raak ik steeds meer in verwarring. Neem de cultuurkieswijzer van Amersfoort. Dat is een hele bijzondere. Ik heb hem een paar keer ingevuld met kleine verschuivingen en wat schertst mijn verbazing: ik krijg een hele andere uitslag terwijl ik gevoelsmatig bijna dezelfde antwoorden geef.

Ik moest denken aan het vak ‘Methoden en Technieken’ dat we kregen op de School voor Journalistiek. Tijdens die lessen leerde ik niet alles te geloven. Ik leerde hoe je een onderzoek moest lezen, hoe je kon uitrekenen of een onderzoek wel representatief was en dat het heel belangrijk is hoe een vraag gesteld wordt. Aan de vraagstelling bij Amersfoort.decultuurwijzer.nl kan ik zien dat de cultuursector erachter zit en daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar is de kieswijzer wel onafhankelijk genoeg? Er worden stellingen geponeerd die volgens mij geen echte stellingen zijn en er zitten vragen tussen die ik niet helemaal begrijp. Neem nu de zin: ‘de huidige cultuurvisie is de basis voor het komende cultuurbeleid’. Ik vind de cultuurvisie vrij vaag en zal me daar echt in moeten verdiepen voordat ik antwoord kan geven. En dan nog: Is de cultuurvisie de basis? Wil ik dat? Of zou dat zo moeten zijn?

Amersfoort.stemwijzer.nl vond ik een stuk duidelijker met begrijpelijke stellingen en onderwerpen die belangrijk zijn voor de stad. Zo staan daar vragen in over het ophalen van restafval en over de westelijke rondweg. Ook kun je je gedachten laten gaan over koopzondagen, vuurwerk en gratis openbaar vervoer voor ouderen. De visie van de verschillende lokale partijen is makkelijk te vinden maar ook hier komen partijen bovendrijven waar ik nooit op zou stemmen. Vanaf morgen staat er een kieswijzer voor Amersfoort op de website van het AD. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar. Levert de uitslag nog een verrassing op of ben ik er inmiddels wel uit? Nog ruim drie weken en dan moeten we echt kiezen. Ik gebruik de kieswijzers ter oriëntatie en ga niet over één nacht ijs. Ik hoop dat ik niet de enige ben.