Magie

Met grote ogen keek ze naar de man. Hij had een rare duikbril op voerde grappige capriolen uit. Het was een voorstelling midden op de Hof. Pien was negen en ze genoot van de magie van het straattheater tijdens Spoffin, het internationale theaterfestival dat altijd eind augustus georganiseerd wordt in Amersfoort.

Sindsdien hebben we samen veel voorstellingen gezien. Niet alleen tijdens Spoffin maar ook bij de locatievoorstellingen van Theaterterras. Er zaten echt juweeltjes tussen. Zo zagen we een paar jaar geleden een dansgroep op een industrieterrein bij de Eem. Het regende. De dansers gebruikten de plassen water bij hun choreografie. Ontroerend mooi. En wat hebben we gelachen bij de voorstelling ‘Les garçons de café’. Deze hilarische voorstelling was te zien bij de Witte Vlinder aan de Van Galenstraat. Wat me daar wel opviel was dat de bezoekers vooral ‘wit’ waren terwijl er juist bij de Witte Vlinder zoveel mensen wonen die voor wat kleur hadden kunnen zorgen in het publiek.

Dit is ook niet onopgemerkt gebleven bij de organisatie van Spoffin. De artiesten komen uit alle delen van de wereld maar het publiek is vooral ‘wit’. Eigenlijk bizar als je weet hoe groot de diversiteit is in onze stad. Tijd dus voor verandering!

De organisatie komt met voorstellingen die beter passen bij Amersfoorters met een migratieachtergrond. Om meer bekendheid te krijgen bij die groep worden ze actief betrokken bij Spoffin. Zo komt er een parade met mythische figuren vanuit het Arabische deel van Afrika. De poppen van zo’n vijf meter hoog worden begeleid door acrobaten en muzikanten. Jongeren uit de wijken Kruiskamp en Liendert kunnen in augustus workshops volgen en meedoen aan die voorstelling. Geweldig toch?

Dat duurt nog even maar morgen kunnen we al genieten van theater op locatie. Op het grasveld tussen de flatgebouwen aan de Noorderkroon in de wijk Koppel is de eerste voorstelling van dit seizoen van Theater Terras te zien. Gratis toegankelijk!
In de flats wonen veel mensen uit verschillende windstreken. Ik hoop dat ze niet alleen vanachter de ramen kijken naar de voorstelling, maar dat ze ook met hun stoel naar buiten komen om samen met ons te genieten. Wie weet worden ze dan ook bevangen door de magie van het theater.

 

Vuurwerk

Ik lig in mijn hangmat in de zon. Ineens een paar knallen bij ons in de poort. De hond van de buren begint te blaffen en onze kat Muis rent als een gek naar binnen. Mijn hartslag gaat omhoog en het duurt even voordat ik weer relaxt in mijn hangmat lig. Die hebben hun vuurwerk lang bewaard, schiet het door mijn hoofd. Ik denk aan de afgelopen jaarwisseling.  Toen waren we onze kat een paar dagen kwijt en kon mijn buurman met COPD amper meer ademhalen. En dan heb ik het nog niet eens over de rotzooi die was achtergebleven in de wijk.

Ik was dan ook blij met onze nieuwe coalitie. In het coalitieakkoord staan prachtige dingen over schone lucht en een afvalloze stad. Kat in het bakkie, dacht ik nog. Die nieuwe groene, duurzame coalitie gaat het vuurwerk vast verbieden. Voor de hele stad.Maar nee, in het coalitieakkoord staat: “We geven inwoners, als zij dat willen, de mogelijkheid voor het instellen van een vuurwerkvrije zone in hun buurt of wijk”.Raar dat een coalitie die voor schone lucht en een afvalloze stad is de beslissingen over vuurwerk in de handen van de bewoners legt. Laf om deze keuze niet zelf te maken maar daar de burgers mee op te zadelen.

En hoe zien ze het dan voor zich? Wordt er huis-aan-huis geïnventariseerd wat de bewoners willen? Komt er een enquête? En gaat dat dan per straat, buurt of wijk? Mogen mensen anoniem doorgeven wat ze vinden of wordt hun keuze openbaar? Wordt de bal bij de Buurtbesturen gelegd of wacht de gemeente tot er actieve buurtbewoners opstaan en actie ondernemen? Ik ben benieuwd!

Een aantal jaar geleden zag de wijk Kruiskamp na de jaarwisseling rood door al het vuurwerkafval. Ik schreef op facebook dat ik vond dat mensen hun eigen straatje maar eens moesten schoonvegen. De verwensingen waren niet van de lucht. “Ga terug naar Verweggistan” was nog de minst erge. De agressiviteit droop ervan af. En wordt er dan nu van mij verwacht dat ik opsta en actie onderneem om de buurt vuurwerkvrij te maken? Ik durf best veel, maar dat zie ik niet zitten. Veel te veel korte lontjes.

 

Invliegen

Meneer Enzofoort had net een huis gekocht toen wij elkaar twintig jaar geleden leerden kennen. Een huis in de wijk Kruiskamp. Met veel plezier trok ik bij hem in maar het duurde wel flink wat jaren voordat ik Amersfoort en haar bewoners ook daadwerkelijk leerde kennen.

Hoe zou dat gaan met de drie beoogde wethouders die nu nog in Culemborg, Utrecht en Den Haag wonen? Vandaag wordt tijdens de presentatie van het coalitieakkoord bekend welke portefeuille ze krijgen. Als ze dan toch in Amersfoort zijn maken ze misschien meteen van de gelegenheid gebruik om even rond te neuzen. Om te kijken in welke wijk ze willen gaan wonen. Wordt het Liendert, het Soesterkwartier, of toch De Berg?

Ik gun ze een leuke woonplek, maar toch vind ik het niet helemaal goed voelen. Ik kies tijdens de gemeenteraadsverkiezingen uit allemaal ‘Amersfoorters’ en dan worden er voor het wethouderschap drie import-politici ingevlogen. Is dat wel zo wenselijk? Het is natuurlijk belangrijk dat er goede politici op het pluche zitten, maar ik vind het oprecht jammer dat die niet uit Amersfoort komen. Alsof hier niet genoeg zwaargewichten wonen om die taak op zich te nemen.

Het is net zoals bij voetbal. Vroeger zaten er echte Rotterdammers bij Feyenoord. Daarna werden er ook voetballers uit andere streken in Nederland naar de club getrokken en nu worden er ,voor veel geld, buitenlanders ingevlogen. Voetballers verhuizen voor het geld naar een ander land en na een paar jaar kijken ze weer verder. Wat blijft er over van de binding met de club?

Hoe zit het met de binding van de wethouders met Amersfoort? Tegen de tijd dat ze weten waar de Stier staat, wat er mis ging met De War en wat we bedoelen met de Kersenbaan gaan ze weer door naar hun volgende klus.

Tegen Fatma Koser Kaya, Cees van Eijk en Willem Jan Stegeman zou ik willen zeggen; Kom eens kijken in de wijk Kruiskamp. Er staan nog een paar huizen te koop en in deze wijk woon je echt tussen de Amersfoorters. Wanneer je over drie jaar ergens anders burgemeester kan worden kun je de woning ook makkelijk weer verkopen. Ze zijn gewild want ze zijn betaalbaar. De huizen, bedoel ik.

Kilometervreter

,Oh, nee. Daar ligt hij’. Ik pak de envelop van Stichting Marathon Amersfoort van de deurmat en scheur hem open. Mijn startnummer is 6176. 21 km Wandelen staat er met grote letters. Ik pak het bijbehorende boekje met het parcours erop. Eerst langs de Eem, dan door Hoogland West en via de Bunschoterstraat weer terug. Dat stuk heb ik wel eens eerder gelopen. Maar daarna is er nog een hele ronde langs Schothorst en Zielhorst. Ik kijk vertwijfeld naar de route en lees de begeleidende brief.

Het leek me zo leuk, een half jaar geleden. Hardlopen gaat niet meer, maar zo’n afstand wandelen leek mij ook een mooie uitdaging. Ik zou goede wandelschoenen aanschaffen, wekelijks het tempo opvoeren, wat vaker wandelingen maken die langer waren dan tien kilometer en mij goed voorbereiden op deze best wel lange wandeltocht.

Sinds mijn plan om de halve marathon te gaan wandelen heb ik nog maar vier keer de tien kilometer gehaald en daarna was ik altijd blij dat ik er weer was. De wandeling met vriendinnen gingen wel, maar in mijn eentje vond ik het al een stuk zwaarder. En dan de schoenenkwestie: ik heb nog steeds geen goede wandelschoenen gekocht en twijfel nu tussen mijn logge bergschoenen en simpele gympies. Beiden niet ideaal.

Ergens schaam ik me. In mijn vrienden- en kennissenkring zijn er mensen die de Nijmeegse Vierdaagse fluitend uitlopen. Er zijn sportieve vrienden die hun hand niet omdraaien voor een hardlooprondje van tien kilometer. Ik ken mensen die zondag de halve marathon rennen. Ik ken zelfs iemand die soms honderd kilometer wandelt. Voor de lol!

Maar ik twijfel nog steeds. Niet gaan voelt als een afgang. Wel gaan wordt misschien een afgang. Waarom wilde ik dit zo graag en hoe erg is het om iets dat je je voorneemt toch niet te doen? Want als ik begin; haal ik het dan wel?
Het is een geweldig sportief evenement en waanzinnig goed georganiseerd. Helaas heb ik het zelf niet zo goed geregeld. Ik kijk nog eens naar mijn startnummer en voel een onbestemd gevoel in mijn maag. Ik wens alle vijfduizend hardlopers en wandelaars zondag een hele mooie dag toe. Ik twijfel nog even verder.

Fikkie Stoken

,,Kom, we gaan fikkie stoken op het veldje.” Mijn buurjongen liep met grote passen richting het veld waar eerder nog een groot gebouw had gestaan. In zijn kielzog vijf andere buurtkinderen. Ik was de jongste en liep er achteraan. Zo ging dat vroeger. Iemand had een plan en wanneer je het een goed plan vond deed je mee. We gingen niet oeverloos discussiëren over wat we zouden doen. We gingen gewoon spelen. Meestal iets wat één van de grote jongens had bedacht. Had je geen zin, dan deed je niet mee.

Hoe anders lijkt het te gaan bij de vorming van de gemeenteraad. Tien weken geleden hebben we gestemd en er zijn nog steeds geen knopen doorgehakt. Er is nog steeds geen coalitieakkoord. Naar de reden kunnen we alleen maar gissen. Zijn de partijen heel lang bezig omdat de standpunten echt niet verenigbaar zijn of duurt het zo lang omdat ze willen zorgen dat alles de komende vier jaar soepeltjes verloopt? Wie worden wethouders, wat doen we met die rondweg die eigenlijk overbodig is, en hoe lossen we het tekort voor de zorg op? Belangrijke zaken, maar is het echt nodig om daar zo lang over te vergaderen? Ik heb het idee dat alles alweer helemaal wordt dichtgetimmerd.Is de nieuwe coalitie bang voor het avontuur of heerst er angst om later afgerekend te worden op eerder gedane beloftes?

Een schop onder de kont zou wel welkom zijn. Amersfoort zit nu toch in een soort vacuüm, het wordt tijd dat er weer plannen worden gemaakt, beslissingen worden genomen, vooruit wordt gekeken. Het liefst zo transparant mogelijk zodat wij, gewone Amersfoorters, worden meegenomen in die plannen.

Als mijn buurjongen en andere buurtkinderen wekenlang zouden hebben overlegd zou er al een nieuw fundament hebben gelegen op het veldje. Waren onze kansen op een mooi groot vuur verkeken. Soms moet je gewoon doorpakken om het moment niet voorbij te laten gaan. Want terwijl bij ons fikkie op het veldje de rook redelijk zwart was door de plastic autoband die we erbij gooiden, wachten we hier in Amersfoort nog steeds op witte, duurzame, CO2-neutrale rook. Had de gemeenteraad maar zo’n buurjongen zoals ik had vroeger; niet lullen maar poetsen. Actie!