Ik lig in mijn hangmat in de zon. Ineens een paar knallen bij ons in de poort. De hond van de buren begint te blaffen en onze kat Muis rent als een gek naar binnen. Mijn hartslag gaat omhoog en het duurt even voordat ik weer relaxt in mijn hangmat lig. Die hebben hun vuurwerk lang bewaard, schiet het door mijn hoofd. Ik denk aan de afgelopen jaarwisseling. Toen waren we onze kat een paar dagen kwijt en kon mijn buurman met COPD amper meer ademhalen. En dan heb ik het nog niet eens over de rotzooi die was achtergebleven in de wijk.
Ik was dan ook blij met onze nieuwe coalitie. In het coalitieakkoord staan prachtige dingen over schone lucht en een afvalloze stad. Kat in het bakkie, dacht ik nog. Die nieuwe groene, duurzame coalitie gaat het vuurwerk vast verbieden. Voor de hele stad.Maar nee, in het coalitieakkoord staat: “We geven inwoners, als zij dat willen, de mogelijkheid voor het instellen van een vuurwerkvrije zone in hun buurt of wijk”.Raar dat een coalitie die voor schone lucht en een afvalloze stad is de beslissingen over vuurwerk in de handen van de bewoners legt. Laf om deze keuze niet zelf te maken maar daar de burgers mee op te zadelen.
En hoe zien ze het dan voor zich? Wordt er huis-aan-huis geïnventariseerd wat de bewoners willen? Komt er een enquête? En gaat dat dan per straat, buurt of wijk? Mogen mensen anoniem doorgeven wat ze vinden of wordt hun keuze openbaar? Wordt de bal bij de Buurtbesturen gelegd of wacht de gemeente tot er actieve buurtbewoners opstaan en actie ondernemen? Ik ben benieuwd!
Een aantal jaar geleden zag de wijk Kruiskamp na de jaarwisseling rood door al het vuurwerkafval. Ik schreef op facebook dat ik vond dat mensen hun eigen straatje maar eens moesten schoonvegen. De verwensingen waren niet van de lucht. “Ga terug naar Verweggistan” was nog de minst erge. De agressiviteit droop ervan af. En wordt er dan nu van mij verwacht dat ik opsta en actie onderneem om de buurt vuurwerkvrij te maken? Ik durf best veel, maar dat zie ik niet zitten. Veel te veel korte lontjes.