Ome Karel

,,Nee, je moet hier avoir gebruiken als werkwoord”, zei ome Karel terwijl hij de zin in het schrift aanwees. Hij had geduld. Veel geduld. Ome Karel was geen echte oom maar een kennis van mijn ouders. Hij sprak en schreef vloeiend Frans. Hij wel. Ik was een jaar of zestien en haalde de ene onvoldoende na de andere. Dat kwam omdat ik van de Havo kwam en daar geen Frans in mijn pakket had gehad. Wekelijks ging ik met frisse tegenzin naar ome Karel voor bijles. Ik vond de grammatica moeilijk en had het gevoel dat ik mijn eindexamen Frans nooit zou halen. Ome Karel stimuleerde me om er voor te gaan.

Ik gun iedereen een ome Karel. Iemand die je net dat zetje kan geven om een taal te leren, wiskunde te begrijpen of je op een andere manier te motiveren. Maar niet iedereen heeft zo iemand in de buurt en niet elke ouder kan zijn of haar kind helpen bij het huiswerk. Nu bestaat er natuurlijk zoiets als huiswerkbegeleiding maar voor veel mensen is dat niet te betalen. Toch gloort er hoop aan de horizon. Ouders die geen geld hebben voor zoiets als huiswerkbegeleiding kunnen een financiële bijdrage aanvragen bij Stichting Leergeld Amersfoort. De gemeente stelt hiervoor een flink bedrag beschikbaar. Geweldig toch? De school bekijkt samen met de ouders welke hulp het kind nodig heeft en vult een aanvraagformulier in. Stichting Leergeld Amersfoort beoordeelt de aanvraagt en bij een positieve beoordeling kan het kind aan de slag. Dat kan zijn bij een buurthuis, in een huiswerkklas of door specifieke bijles. Bijvoorbeeld wiskunde, geschiedenis of Frans!

In huize Enzofoort zijn we min of meer klaar voor het nieuwe schooljaar. De boeken zijn gekaft, de fietsbanden opgepompt en de broodtrommeltjes uit de kast gevist. Met frisse tegenzin gaan Teun en Pien volgende week weer beginnen. Weemoedig denk ik terug aan mijn eigen middelbareschooltijd. Eigenlijk weet ik helemaal niet of die kennis van mijn ouders er geld voor heeft gehad of dat het een vriendendienst was. Wat ik wel weet is dat ik mijn diploma uiteindelijk heb gehaald. Door afkijken tijdens de luistertoets, het stampen van veel Franse woordjes en de inzet van ome Karel!

Overleven

Langzaam zie ik de eerste etage verschijnen. De roltrap gaat als vanouds, maar de winkel is anders. Heel anders. Terwijl ik van de roltrap stap zie ik in verderop een kleurig jurkje hangen. Leuk stofje, prachtige kleuren. Ik zoek het prijskaartje, pak het, draai het om en zie dat dit fladderjurkje 298,95 kost. Bijna driehonderd euro. Ik koop nooit jurkjes van driehonderd euro. Als ik wel het geld ervoor over zou hebben zou ik zo’n jurkje in een boetiek kopen. Niet in dit warenhuis. Het ziet er luxe uit maar er ontbreekt iets. Wat? Ik kan er mijn vinger niet op leggen.

Hudson’s Bay is alweer vijf maanden open, maar de keren dat ik binnen geweest ben zijn op één hand te tellen en mijn enthousiasme wordt niet groter. Hoezeer ik het ook probeer.

Ik zie een van de medewerkers stoffen. Het is placebo-stoffen, want volgens mij is er in het hele pand geen stof meer te bekennen.  Alle kleding hangt netjes op de hangertjes of ligt perfect gevouwen op de tafels. Hier geen loshangende shirts, spijkerbroeken die op de grond hangen of kleding die binnenstebuiten in een hoekje is gegooid. Je kunt er veel over zeggen, maar netjes is het. Een etage hoger spullen voor in de keuken. Mooie houten planken, serviezen, dure keukenhulpen. Echt prachtig, maar daar hebben we ook een kookwinkel voor in de Langestraat. Ga ik dan toch liever heen.

Een paar keer word ik aangesproken door personeel in zwarte kleding. Het zijn allemaal mooie, verzorgde mensen. Of ik een enquête in wil vullen. Normaal geen punt maar nu wil ik snel naar buiten want ik word niet echt blij van de winkel. Ik ken niemand persoonlijk bij Hudson’s Bay, toch vind ik het heel sneu dat het zo slecht lijkt te lopen. Ik gun Amersfoort een groot warenhuis waar iedereen enthousiast van wordt. Of ben ik een uitzondering en bestaat er wel  degelijk een groep Hudsonfans? Misschien zit ik er wel heel erg naast en loopt de zaak prima.

Terwijl ik bijna buiten sta realiseer ik mij dat ik wel heel enthousiast word van de muziek die gedraaid werd. Hoorde ik nou “I will survive” van Gloria Gaynor of vergis ik mij?

 

 

Komen en Gaan

Hij is weg! Zomaar… Verdwenen. Was het u eigenlijk al opgevallen? Misschien bent u er de laatste weken al menigmaal langsgefietst maar heeft u het helemaal niet gemerkt. De sculptuur van het been van Henk Visch staat niet meer voor de vroegere Kunsthal aan het Smallepad. Hij is verhuisd. Naar een plekje in een nieuwbouwwijk in Amsterdam.
Ik vind het jammer. Ik hield van het been. Het deed mij altijd denken aan een sprookje. Alsof er een reus door het gebied had gelopen. Helemaal wanneer je de koppelpoort op de achtergrond zag.

Daarom vond ik de reuzestoel van Rietveld misschien ook wel zo gaaf. Die stoel stond tijdens het themajaar “100 jaar De Stijl” bij de Koppelpoort. Het was grappig om te zien hoe toeristen en stadgenoten de drie meter hoge stoel beklommen. Er zijn heel wat foto’s van genomen. Ook dit grote kunstwerk is weggehaald.

Gelukkig kwam De Boei wel weer terug in het gebied. Dit rood-witte gevaarte mocht eerder niet geplaatst worden bij de Kwekersbrug omdat het aan vergunningen ontbrak. Het werd daarom tijdelijk bij De Spullenmannen gestald maar nu staat hij wel weer in de haven. Helaas wel wat verdekt opgesteld op de hoek van Zandfoort aan de Eem, ik had hem toch liever bij de kwekersbrug gezien. Ietsje verder, onder de spoorbrug, hangt ook nog steeds de kroonluchter van 80-duizend euro. Hoewel je wel moet weten dat hij er hangt want voor je het weet ben je hem voorbijgefietst.

Het kunstwerk “alles wat ik zie is van mij” van kunstenaar Peter Stel draait volgens mij ook weer overuren. De ronde bank stond een tijdje stil maar er zit weer beweging in.Hangende kunst, draaiende kunst, boeiende kunst. Ik ben er dol op.

Eén kunstuiting die een paar jaar geleden verdwenen is zou ik graag terugzien; de poëtische teksten bovenop Dara. Ooit weggehaald omdat een buurtbewoner bezwaar maakte. Hij zou door de tekst niet meer naar de “Lange Jan” kunnen kijken. Wie weet is die buurtbewoner inmiddels verhuisd en kunnen we alsnog een tekstbord op het pand laten plaatsen.

Ik heb zitten piekeren over een mooie pakkende zin maar als iemand anders nog een leuke tekst heeft liggen; laat het me weten!

 

 

 

 

Campingleven

 

Astrid Janssen zit voor haar De Waardtent. Ze probeert met wat lucifers de takjes aan te steken die voor haar liggen. Het hout heeft ze uit het bos rondom de camping gesprokkeld. Eigenlijk is het slecht voor het milieu, zo’n kampvuurtje, maar fikkie stoken is zo fijn. En nu kan het nog. Hopelijk gaat buurman Kees niet zeuren over de houtrook.

De caravan van buurman Kees Kranen is groot. Kees wacht op zijn collega’s voor een potje Blufpoker of Mens-erger-je-niet. Fatma Koser Kaya komt voor een dagje over uit Den Haag. Zij heeft nog geen eigen plek op de camping. Tahsin Bülbül zou gisteren al komen voor een spelletje maar hij kwam weer niet opdagen.

,,Te gek. Ik mag van de glijbaan!”, Tyas Bijholt rent naar Ben van Koningsveld. ,,Je mag er op vanaf tien jaar!”. Tyas is zo blij als een kind en ook Ben kan een glimlach niet onderdrukken. Het gaat eindelijk de goede kant op met die glijbaan. ,,Het kan wel tot na de zomer duren voor hij echt open gaat”, antwoordt Ben. Tyas druipt teleurgesteld af en loopt richting Kees. Dan maar een spelletje doen.

Hans Buijtelaar en Dillian Hos komen aanfietsen. Ze hebben een mooie tocht gemaakt in de omgeving van de camping. Ze moesten bij de spoorwegovergang wel even wachten op een trein. Over een paar jaar is dat verleden tijd, want dan kunnen ze doorpezen over het fietspad dat bij de Westelijke Rondweg hoort. Dat ze dan ook meer tegenwind hebben omdat er minder bomen staan nemen ze voor lief.

In de oude stacaravan aan de rand van camping zit Hans van Wegen. Hij staat al meer dan achttien jaar op deze camping en heeft mensen zien gaan en komen. Hij is boos omdat hij binnenkort moet vertrekken. Er komt een rondweg en daarvoor moet Camping Groen wijken. Wat moet hij nu met zijn tuinkabouters en met het zelfgemaakte bordje met de tekst “Oost West Groen Best”? Hans schrikt op uit zijn gemijmer. Lucas Bolsius klopt op de deur en vraagt of Hans mee wil doen aan de barbecue. ,,Ik heb vegetarische kipspiesjes of wil je liever een burger?”, vraagt Lucas. Het zomerreces zit er gelukkig bijna weer op.