Tålamod

Wat een rij mensen voor ons. Zouden die allemaal bonnen hebben gekregen omdat hun spullen ook te laat worden geleverd? We staan in de rij voor een maaltijd bij een woonwarenwinkel. We gaan uit eten tegen wil en dank want thuis hebben we geen keuken meer.
Omdat onze keuken van ellende uit elkaar viel zochten we een paar maanden geleden een nieuwe uit. Meneer Enzofoort belde een aannemer, de montage werd geregeld en alles verliep voorspoedig tot we een mailtje kregen. Onze keuken zou tien dagen later bezorgd worden dan we hadden afgesproken. De winkel ging in zee met een nieuwe transportpartner. Punt.

Erg onhandig, want de aannemer was al gepland om de ruimte klaar te maken voor de plaatsing en die aannemer konden we niet meer verzetten. Dat betekent dat we ruim drie weken zonder keuken zitten. Toen meneer Enzofoort aan de dame van de klantenservice had uitgelegd hoe onhandig het is wanneer je zo lang niet kunt koken terwijl je twee opgroeiende kinderen hebt kregen wij ter compensatie veertig maaltijdbonnen om te gaan eten bij de winkel. Teun en Pien waren er blij mee. Omdat onze keuken nu een soort bouwplaats is staan we in de rij voor een warme maaltijd.

Wel lekker, even uit de zooi. De afgelopen dagen liepen werkmannen in en uit. Werden er leidingen gelegd. Sleuven gefreesd. Puin afgevoerd. Het gaat om een piepkleine keuken van acht vierkante meter maar overal ligt stof. De halve woonkamer is omgebouwd. De koelkast staat er, het koffiezetapparaat kreeg een plek naast de tv en de inhoud van alle kastjes ligt in bakken. Ik kan niets meer vinden. Het is een puinhoop.

Morgen is het voorbereidend werk gedaan. Dan duurt het nog tien dagen voor de keuken bezorgd wordt. Daarna zitten we nog vijf dagen in een kamer vol dozen want zolang duurt het voordat de keuken daadwerkelijk geplaatst wordt. Ik zucht. De rij slinkt. Ik heb inmiddels genoeg tijd gehad om uit te rekenen dat we de komende weken meer dan vijfhonderd Zweedse balletjes kunnen bestellen. Liever wil ik een werkende keuken. We hebben kastjes van de serie Veddinge besteld, maar we hadden beter die uit de serie Tålamod kunnen kiezen. Dat betekent geduld. Veel geduld.

Oranje Boven

Wat een raar woord eigenlijk. Prinsjesdag. Bij dit woord denk ik vooral aan die drie broertjes die vroeger tijdens de aubade op Koninginnedag met elkaar liepen te dollen. Een van die broertjes is nu koning en las deze week de troonrede voor. Echt een goed verteller is hij niet en het lukt me nooit om echt te blijven luisteren, maar dit jaar hoorde ik toch een zin die me intrigeerde. “Leven we in Nederland wel voldoende met elkaar en niet te veel naast elkaar.” Ik liet die zin nog een paar keer nagalmen.

Met elkaar leven. Ik kijk naar Willem-Alexander en denk aan de afstand die tussen ons is. Onze leeftijd, huidskleur en opleiding komen wel overeen. Verder zijn we beiden gelukkig getrouwd, hebben kinderen en wonen in een fijn huis. Toch staat hij mijlenver van mij af, voel ik een soort weerstand. Dat heeft vooral te maken met het kapitaal van het Koninklijk Huis. Zoveel geld terwijl er in Nederland zoveel gezinnen zijn die nauwelijks hun hoofd boven water kunnen houden.

In Amersfoort groeien ruim vierduizend kinderen op in armoede. Vierduizend! Een deel van hen staat straks tijdens Koningsdag te zwaaien met een vlaggetje en kijkt vol bewondering naar de drie prinsessen die samen lopen te dollen. Voor die Amersfoortse kinderen is en blijft zo’n leven een sprookje. Zij krijgen niet zoals Amalia 275-duizend euro per jaar als ze achttien worden.  Zij krijgen -als ze al gaan studeren-  een dikke studieschuld die ze nog jaren moeten afbetalen. Die jongeren moeten op hun achttiende een bijbaantje nemen om hun ziektekostenverzekering te kunnen betalen. Ze staan nu al met 1-0 achter.

Ik denk weer aan de zin uit de Troonrede. “Leven we in Nederland wel voldoende met elkaar en niet teveel naast elkaar.” Wat betekent zo’n zin echt voor je als je jezelf geen voorstelling kunt maken van hoe anderen proberen te overleven. Als je zelf een van de redenen bent waardoor de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt. Als je letterlijk en figuurlijk hoog op een troon zit?  Dan blijf je naast elkaar leven en niet met elkaar. Dan blijf je het sprookje in stand houden. Bouw je luchtkastelen in plaats van bruggen.

Etherdiscipline

‘Dus als we wat verdachts zien kunnen we dat daar op zetten? Spannend.’ Een van mijn buren reageert op een voorstel om een buurtapp te beginnen voor onze straat Kruiskamp.Een buurtapp waarmee we elkaar kunnen waarschuwen wanneer we iets verdachts zien. Het kan geen toeval zijn. Deze week werd bekend gemaakt dat Amersfoort veiliger is geworden maar dat dat niet in alle wijken zo wordt ervaren. Vooral in de Kruiskamp en Koppel voelen bewoners zich onveilig terwijl er eigenlijk niet zoveel misdrijven worden gepleegd. Ik ga na wat ik zelf heb meegemaakt de afgelopen tijd.

Een half jaar geleden vond ik in de poort allemaal sieraden tussen het onkruid. Via facebook heb ik de eigenaar op kunnen sporen. Die was er blij mee, maar de dure en waardevolle sieraden ontbraken. Het idee dat iemand inbreekt in een woning en dan zijn buit bij mij achter in de poort uitzoekt is niet echt fijn. Verder schrok ik laatst wakker van glasgerinkel. Bij mijn overbuurman was een steen door het raam gegooid. Ik zag nog net de dader weglopen. Dit heb ik overigens niet gemeld bij de politie want ik had niet de illusie dat ze er wat mee zouden doen.Ook werd ik laatst midden in de nacht wakker van gepraat. In een auto voor ons huis zaten drie jongens. Ze rookten wat en keken op hun mobiel. Het was half vier ’s nachts. Ze deden in principe niets, maar ondertussen lag ik met een ietwat verhoogde hartslag wakker. Ze bleven een uur lang staan. Ik had het wel fijn gevonden om op dat moment een buurtapp te hebben. Even overleggen met buren die ook wakker lagen of de politie gebeld moest worden of niet.

Er gebeurt eigenlijk best veel bij ons in de straat maar écht onveilig voel ik mij niet. Toch heb ik de Buurtapp geïnstalleerd. Om eerlijk te zijn begrijp ik nog niet hoe het precies werkt.  Ik weet wel dat ik alleen maar een appje wil krijgen wanneer er iets verdachts in de straat gebeurt. Recepten uitwisselen, vragen over iemands gezondheid of opmerkingen over het weer doe ik liever tijdens een praatje over de schutting. Ik ben benieuwd. Alles valt of staat met voldoende etherdiscipline!

 

 

Moedeloos

Programma’s waar ze in zitten kijk ik niet. Wanneer ik hun foto in de krant zie staan sla ik snel de bladzijde om. Zie ik op de televisie dat er gedemonstreerd wordt om hen hier te houden dan zap ik naar een andere zender. Het lijkt wel alsof ik hun verhaal niet binnen wil laten komen. Liever had ik niets geweten. Ik voel me moedeloos.

Al een jaar hangt het zwaard van Damocles boven hun hoofd. Dat zwaard kost ze straks hun kop. Ze moeten naar een land dat ze niet kennen en waar ze de taal niet van spreken. Vrienden laten ze achter, net als hun toekomst. Ze hoopten op een leven in Nederland.

Bekende Nederlanders tegen wil en dank. Heel Nederland kent hen inmiddels, misschien werkt dat juist nu wel tegen hen. Want kun je als politicus überhaupt nog buigen of laat je ze barsten? Zou staatssecretaris Harbers zijn werk nog leuk vinden? Vindt premier Rutte het asielbeleid echt ‘fair’ zoals hij eerder zei? Hij zei het bijna emotieloos, achteloos.

Ze zaten even ondergedoken. Dat woord alleen al. Het doet me denken aan de oorlog. Iets met deportatie. Ik weet dat ik het niet mag vergelijken. Maar ik krijg het maar niet uit mijn kop. Tegen je wil naar een land gebracht worden waar je niet wilt zijn. Onvrijwillig op het vliegtuig worden gezet. Ontworteld worden met alle gevolgen van dien. Hopeloos.

Cabaretiers, politici, artiesten, leeftijdsgenoten, onbekenden. Er is een enorme weerstand tegen dit besluit. Terwijl het lijkt of heel Nederland zich met deze zaak bemoeit heb ik de neiging om me terug te trekken. Ik durf niet meer te hopen. Wil het niet zien. Kijk laf de andere kant op. Daar zit mijn dochter Pien, maar ik zie Lili. Terwijl mijn zoon Teun naar boven loopt om huiswerk te maken denk ik aan Howick. Gewoon twee Nederlandse kinderen. Broer en zus. Makkers in de strijd.

En ik? Ik maak me klein. Zodat het mij niet kan raken. Net als vroeger. Wanneer ik bang was ging ik in bed liggen. Deed ik de deken over mijn hoofd. Zong ik zachtjes een liedje om de demonen te verdrijven. En morgen doe ik dat weer.

 

 

Speurtocht

Piepjes uit mijn mobieltje. Een burgernetbericht. ‘Bedankt voor het uitkijken. De vermiste jongen is in goede gezondheid aangetroffen.’ Mijn hart maakt een sprongetje; fijn! Even daarvoor had ik namelijk gelezen dat er een jongen met het syndroom van down was vermist in het Leusderkwartier. Ik was op dat moment aan het fietsen in Randenbroek, maar keek toch om mij heen om te zien of ik niet toevallig zou kunnen helpen bij deze vermissing.Gelukkig was hij alweer gevonden!

Ik heb me lang geleden al aangemeld bij het Amersfoortse burgernet. Ik ontvang alleen een oproep van bijvoorbeeld een vermissing bij mij in de wijk Kruiskamp of wanneer ik me met mijn mobiel in de buurt van het incident bevind. Binnen korte tijd krijgen meerdere deelnemers een bericht. Handig, want op deze manier kan de politie snel veel extra ogen inzetten in het gebied waar het nodig is.

Eén van mijn buurjongetjes was een keer kwijt. Hij was een jaar of drie en was ineens uit het oog verdwenen. Met meerdere buurtgenoten zijn we gaan zoeken en gelukkig vonden we hem snel, maar als dat niet was gelukt was zo’n oproep via burgernet ook wel een uitkomst geweest.

Het gaat overigens niet altijd om vermiste kinderen. Soms wordt er gezocht naar volwassenen die letterlijk en figuurlijk de weg kwijt zijn of zoekt de politie naar criminelen.

Vorige week kwam er een bericht binnen dat ze in de wijk Koppel op zoek waren naar een grote stevige man met blond haar. NIET ZELF BENADEREN, stond erbij. Dan word ik wel heel nieuwsgierig naar het verhaal. Was hij verward, had hij wapens, was hij gewelddadig?  Ik moet zeggen dat ik ook hier weer opgelucht was toen ik even later las dat de man was aangetroffen. Vooral de hoofdletters van de tekst ‘niet zelf benaderen’ vond ik niet zo geruststellend.

Het lijkt me geweldig wanneer ik daadwerkelijk een keer een bijdrage kan leveren na een melding via het burgernet. Stel dat door mijn alertheid een verwarde vrouw weer naar haar eigen huis kan worden gebracht. Of dat een agent door mijn toedoen de dader van een brute overval kan aanhouden. Meedoen aan burgernet is toch een soort speurtocht voor volwassenen.