,, Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan. Maar alles gaat verkeerd ik ben ook maar een man…” Huub van der Lubbe schittert in het licht. Wat een gaaf optreden in Fluor! En wat een mazzel dat meneer Enzofoort net op tijd kaartjes heeft kunnen kopen want binnen no time was dit concert van De Dijk uitverkocht. Zoon Teun is ook mee. Ik kijk naar hem en bedenk me dat Teun al voor zijn geboorte kennis had gemaakt met deze Nederlandse band. Ik was zes maanden zwanger toen ik de bas tot op mijn stuit voelde tijdens een optreden in de Flint.
Voor me staat een vrij grote man het hele nummer op zijn mobiel op te nemen. In plaats van dat ik naar Huub kijk in zijn gekleurde pak, zie ik een arm met een mobieltje. Ik kan er niet omheen; wat leidt dat ontzettend af. Zal ik er wat van zeggen? Mijn buurman is mij voor en vraagt of de man zijn mobieltje weg wil stoppen. Hij doet het. Eventjes.
Hij is niet de enige die foto’s staat te nemen of hele nummers filmt. Er staan zelfs een paar dames in een onmogelijke houding met hun rug naar de band selfies te nemen. Ondertussen proberen ze Huub van de Lubbe ook op de foto te krijgen. Heel de zaal kijkt naar hen.
Het volgende nummer is alweer ingezet; ,, laat het vanavond gebeuren, laat het vanavond zo zijn…” Huub zingt wat ik denk. Geniet NU van het optreden in plaats van straks! Ik pleit voor een foto-momentje. Voor een nummer waarop iedereen zijn mobiel mag pakken. Maar daarna moet het uit zijn, is dat nu zo moeilijk?
Ineens begrijp ik waarom de man voor mij zoveel van het concert op staat te nemen. Zijn vriendin kan het podium amper zien. Ze staat vooral tegen zijn rug aan te kijken. Als ze straks thuis zijn pakt hij vol enthousiasme zijn mobiel. Dan ziet zij ook waar wij naar gekeken hebben. Misschien realiseert ze zich dan dat haar vriend wel heel onaardig deed door voor haar te gaan staan en concludeert ze ,,Ik kan het niet. Ik kan er niet omheen”.
enzofoort 