Kerstdiner

,,Hier een boompje ter verhoging van de kerstsfeer”, zegt Kees terwijl hij de ruimte binnenloopt waar hij en zijn collega’s even later zullen gaan genieten van een heerlijk kerstdiner. Menno loopt achter hem aan met de lichtjes en de ballen. Kappen en planten van bomen, daar is Kees goed in. Samen met Menno heeft hij laatst nog wat bomen geplant bij Stadspark Elisabeth Groen. ,,Deze dennenboom moest er toch uit voor de westelijke rondweg”, zegt Kees net iets te hard. ,,Niet over werk praten”, zegt Menno. ,,We hebben vakantie.”

Lucas staat met de menukaart in zijn hand voor het raam en staart naar buiten. Hij is er met zijn hoofd niet echt bij want hij denkt aan de bestrijding van de georganiseerde criminaliteit. Dat gaat het komende jaar nog een hele klus worden. Hij leest het menu nog eens door. Vis nog vlees voor Lucas en ook geen water bij de wijn. Helaas…

De deur gaat open. Het is Youssef met een onbekende man. De man draagt een oude jas en heeft zijn shawl hoog opgetrokken. ,,Deze meneer zoekt een plekje om te eten en te slapen want de opvang zit helemaal vol.” Simone schuift een stoel naar achter en reikt een bakje nootjes aan. ,,Ik wil liever een woning”, moppert de man. Micheline hoort het en begint meteen over de nieuwe woontoren op het oude zwembadterrein in Liendert. ,,Maar misschien kun je vanavond wel terecht in de tijdelijke nachtopvang Amergaard op het terrein van Zon en Schild.”

Astrid doet nog een blok op het haardvuur. Ze kijkt naar buiten en ziet tot haar grote opluchting dat het een beetje waait. De rook kan dus goed wegkomen. Ze staart in de vlammen en overdenkt het afgelopen jaar. Het was niet makkelijk, stemmen voor zaken waar je eigenlijk niet achter staat.

,,Hallo allemaal.” Hans komt binnen. In zijn hand een bak met ijs. ,,Ik zou voor het toetje zorgen en heb ijs meegenomen. Vanille ijs, overgoten met Amarena-kersensaus met bovenop heerlijke witte chocolade krullen.” Hij kijkt trots. ,,Die witte chocoladekrullen doen me denken aan een glijbaan die nog steeds niet open is”, bijt Ben hem toe. ,,Niet over werk praten, we hebben kerstreces.” Astrid stookt het vuur nog even verder op.

Dilemma

,,REANIMATIE!Haal AED”, staat er met grote letters op mijn mobiel. Adrenaline schiet omhoog, ik raak in de stress. Zo sta ik nog in de keukenkastjes te kijken welke boodschappen we moeten hebben, zo heb ik een oproep om te gaan reanimeren in de buurt.

Ik lees verder: ,,De AED kan opgehaald worden in de Trompstraat.” Dat is de AED is die door een buurtbewoner via crowdfunding is aangeschaft, flitst er door mijn hoofd. Ondertussen probeer ik te bedenken waar de locatie van de reanimatie is. Ik zie een kaartje op mijn telefoon, maar mijn hoofd lijkt wel spaghetti. ,,Zes minuten”, bedenk ik me, ,,De meeste kans op overleven is wanneer er binnen zes minuten begonnen wordt met de reanimatie.” Ondertussen tikken de seconden weg. Ik durf eigenlijk niet en twijfel. Op het moment dat ik mijn sleutels heb gevonden, mijn jas aantrek en eindelijk de deur open hoor ik in de verte de sirenes van een ambulance. Ik besluit om niet te gaan. Er zijn immers professionals aanwezig.

Ik heb me een paar maanden geleden als burgerhulpverlener opgegeven bij het netwerk HartslagNu. Via een bericht op mijn mobiel kan ik opgeroepen worden om in de buurt te helpen bij een reanimatie. Ik ben al vaker opgeroepen.Een keer zag ik dat er ’s nachts een oproep was geweest. Omdat ik mijn telefoon op ‘niet storen’ heb wanneer ik ga slapen werd ik inderdaad niet gestoord. Stiekem was ik daar wel blij om. Een andere oproep kwam op het moment dat ik bij mijn moeder in Bolsward op de koffie zat. Veel te ver weg. Ik was best opgelucht; ik kon vanuit Friesland toch niets doen.

Nu dus een oproep op een moment waarop ik wel zou kunnen helpen. Maar wat voor nut heeft mijn deelname aan het netwerk wanneer ik zo lang twijfel voordat ik iets doe? Even later in de supermarkt bedenk ik mij dat ik me het liefst af zou melden als burgerhulpverlener maar wanneer ik thuis de boodschappen opruim realiseer ik me dat dat de weg van de minste weerstand is. Ik besluit aangesloten te blijven bij het netwerk en hoop dat ik de volgende keer daadkrachtiger ben. Want die volgende keer komt, hoe dan ook.

 

 

 

 

Smeerolie

Hangen de slingers al? Is er taart bij de koffie? Vandaag, 7 december, is het namelijk de nationale vrijwilligersdag en die moet wat mij betreft gevierd worden. Want het is eigenlijk ongelooflijk hoeveel mensen zich belangeloos inzetten voor de medemens.

Neem nou bijvoorbeeld de vrijwilligers van de Koffiebus die vandaag op het Euterpeplein staat. Een initiatief vanuit een kerk. Eerst hebben vele vrijwilligers er al voor gezorgd dat de oude camper omgebouwd werd tot een bus met kookvoorziening en nu staan er vrijwilligers tosti’s te maken en heerlijke koffie te zetten. Wijkbewoners komen langs voor een kopje koffie, maar het gaat natuurlijk vooral om het praatje dat ze even kunnen maken met andere bezoekers of een van de vrijwilligers van de bus.

Gezellig kletsen, dat doet Hanneke ook wanneer ze wekelijks een bijna honderdjarige dame bezoekt. Wanneer het niet regent maken ze een wandeling door park Randenbroek. Komt het wel met bakken uit de lucht dan blijft het bij een kopje koffie. Zoals Hanneke zijn er veel mensen; zij zorgen voor een lichtpuntje in de week. Ze zijn goud waard. Net als de vele vrijwilligers die groenten snijden, in de pan roeren, toetjes maken en het eten opdienen. Het is ongelooflijk op hoeveel locaties in Amersfoort er gezamenlijk gegeten kan worden voor een zacht prijsje.

En wat te denken van al die mensen die de sportclub ondersteunen door achter de bar te staan, de vrijwilligers bij het Toon Hermanshuis, de dierenliefhebbers bij De Vosheuvel, de chauffeurs van de wijkmobiel, de vrijwilligers van de ijsbaan op het Eemplein… Vrijwilligers zijn de smeerolie in de stad en die smeerolie is belangrijk.

Wanneer ik weer wat meer tijd heb dan ga ik ook op zoek naar een vrijwilligersbaantje. Eentje waar ik energie van krijg en waarmee ik iemand anders blij kan maken. Er staat vast wel wat leuks op de vacaturebank van Indebuurt033. Op dit moment doneer ik alleen af en toe plasma bij de bloedbank Sanquin. Dat is eigenlijk een soort vrijwilligerswerk voor luie mensen, want je ligt languit op een bank en krijgt nog koffie en wat lekkers ook. Die koffie wordt overigens rondgebracht door… vrijwilligers. Ook voor hen vandaag extra applaus en een diepe buiging. En slingers natuurlijk!

Vinkentering

,,Zo…die zit.” De jonge vader probeert het veiligheidshekje bij de trap uit. ,,Je moet hier op drukken en tegelijkertijd trekken”, zegt hij tegen zijn vrouw die hun jongste kind op haar arm heeft. Hun zoontje van twee zit in een hoekje met wat blokken te spelen.

Het jonge stel doet er van alles aan om hun huis zo veilig mogelijk te maken. Er zitten veiligheidsklemmen op de keukenkasten en ook kunnen er geen kleine vingertjes meer in de stopcontacten gestoken worden. Dat doe je als ouder. Je wil je kind behoeden voor gevaar. En je denkt dat anderen dat ook belangrijk vinden.

Het gezin geniet van hun nieuwe huis in Achterveld en weet nog niet dat er in de tuin waarschijnlijk vervuild zand is gebruikt. In datzelfde zand heeft hun zoontje tijdens de zomer nog gespeeld met zijn graafmachine. Zand dat gestort is door het Barneveldse bedrijf Vink. Zand dat misschien wel vervuild is met de giftige stof styreen en met landbouwgif. Een journalist van het televisieprogramma Zembla is al maanden aan het onderzoeken hoe het zit en het lijkt een schimmige, ondoorzichtige wereld. De journalist graaft volgens mij verder want dit is nog maar het topje van de zandberg.

Ook in nieuwbouwwijken in Barneveld en Voorthuizen is grond aangetroffen waarvan men vermoedt dat het vervuild is. Ook daar wonen mensen die net een huis hebben gekocht en die zich zorgen maken om hun gezondheid en om de waardevermindering van hun huis. De familie Vink lijkt het allemaal geen probleem te vinden. Ze storten er rustig op los.

Eigenlijk wel gek. Vink is een familiebedrijf. Bij zo’n bedrijf zie ik een directeur voor me die het beste voor heeft met zijn kinderen en kleinkinderen. Die zou zelf nooit vervuilde grond laten storten onder de huizen van zijn eigen familie. Hij laat zijn kleinzoon niet spelen in een tuin met verontreinigde grond. Hij zou wel gek zijn! Zijn kleinzoon mag alleen met graafmachines spelen in een zandbak vol schoon zand.

Ik mag het eigenlijk niet denken, zeggen of schrijven. Maar degene van het bedrijf Vink die op de hoogte was van de risico’s en de grond willens en wetens liet storten om de poen, kan wat mij betreft de vinkentering krijgen.

 

 

KNALFEEST

Probeer het je eens voor te stellen. Dat we leven in een wereld waarin vuurwerk nog niet is uitgevonden. In een schuurtje in de wijk Kruitkamp zijn een paar mannen aan het rommelen met magnesium, koper, zwavel en sacharose. Avond na avond zijn ze bezig. Na een tijdje komen ze glunderend uit de schuur en laten de burgemeester zien wat ze hebben bedacht; vuurwerk. Ze vragen de burgemeester om een vergunning af te geven om dit vuurwerk af te mogen steken tijdens de jaarwisseling.

Burgemeester Bolsius gaat langs de verschillende partijen om informatie in te winnen. ,,Weg met die rotzooi”, zegt de brandweer. ,,Veel te gevaarlijk. Het kan brand veroorzaken en ook de opslag van dat vuurwerk wordt wel een dingetje, voor je het weet vaag je een hele wijk weg.” Bolsius vraagt het aan medici. ,,Dit gaat ogen, vingers en handen kosten”, zeggen de chirurgen van het Meander. ,,Dat niet alleen’’, voegen de longartsen er aan toe: ,,dit is echt vreselijk voor mensen met COPD en andere longziekten.” ,,Ja”, roept wethouder Kees Kraanen ,,dit is niet alleen slecht voor de longen, maar ook slecht voor het milieu!” De ROVA ziet het niet zitten om alle rode smurrie op te ruimen na afloop van het feest en ook de dierenvrienden laten zich horen. ,,Honden en katten zullen dagen van slag zijn door alle herrie, dat moeten we toch niet willen als samenleving?” De burgemeester komt bij de mannen terug en zegt; het is een bijzondere uitvinding, maar u krijgt geen vergunning.

Maar het vuurwerk is wel uitgevonden. Heel lang geleden. Er wordt jaarlijks voor miljoenen de lucht in geschoten en zoiets draai je niet zo makkelijk terug. Het Amersfoortse GroenLinks en D66 doen wel een poging. Zij willen volgend jaar een grote centrale vuurwerkshow in de stad. Volgens de partijen heeft onderzoek uitgewezen dat de hoeveelheid consumentenvuurwerk dat afgestoken wordt door zo’n show met ongeveer een kwart daalt. Dat zou mooi zijn. “Ik wil absoluut niet aan de traditie komen”, benadrukt Youssef El-Messaoudi van Groen Links in een interview. Hij vindt dat mensen ook zelf vuurwerk af horen te steken. Jammer. Halfslachtig ook. Youssef, beken kleur; dit is een mooie eerste stap richting afschaffing van het consumentenvuurwerk. Ik ben voor. Top!