Wegwezen

,,Stop, hou op. Ik vind het niet meer leuk!”. Dit regeltje kregen Pien en Teun vroeger op de basisschool aangereikt om hun grenzen aan te geven. Ik gebruik het nu om aan te geven dat ik de hele discussie spuugzat ben. De Westelijke Rondweg. Ik ben er helemaal klaar mee. Eigenlijk wil ik er niets meer over horen. De twitterberichtjes over dit onderwerp scrol ik meteen door. Artikelen in de krant over de rondweg sla ik over. Basta. Klaar!

Het is niet dat ik niet betrokken ben, maar er is enige berusting. Dat is eigenlijk gek, want ik ben zelf ook een groot tegenstander van deze weg. Ik vind het te bizar voor woorden om miljoenen uit te geven aan een weg die niet eens meer nodig is. Zelfs met de ‘horrorsneeuw’ van afgelopen week reden de automobilisten gewoon door. Daarbij worden ook nog eens duizenden bomen gekapt terwijl we die juist zo hard nodig hebben met het veranderende klimaat. Maar ik raak geïrriteerd door de eindeloze tegenstand. Door alweer een hoger beroep. Door alweer en schorsingsverzoek.

Het besluit is democratisch genomen. We hebben zelf op de verkeerde partijen gestemd. Of beter gezegd; er zijn partijen die minder betrouwbaar bleken dan ik dacht. Soms moet je je verlies nemen. Hoe oneerlijk dat ook voelt. Ik hoop van harte dat die nieuwe weg waanzinnig goed uitpakt. Dat de auto’s er net zo goed kunnen doorrijden als nu het geval is. Misschien geniet ik over een paar jaar van een wandeling over het pad langs de rondweg en moet ik bekennen dat de politici gelijk hadden. Dat het een prachtig gebied is geworden waar het goed toeven is.

Er zijn politici in onze stad die niet zullen rusten voor die weg er daadwerkelijk ligt. Die bij hoog en laag volhouden dat er geen overschrijding van de kosten zal zijn. Die zeggen dat het allemaal veel veiliger wordt. Het is nu aan hen. Ik zal ze de komende jaren blijven volgen. Ik ben wel benieuwd of er nog koppen gaan rollen als blijkt dat de weg meer dan 68 miljoen euro gaat kosten. Ik kan niets anders dan afwachten. Maar mede-tegenstanders; stop alsjeblieft met procederen. Hou op. Want ik vind het niet meer leuk!

Nieuwsgierig

Uren bracht ik er door. Eerst op de kinderafdeling, maar al snel op de afdeling voor volwassenen. Mijn hoofd ietwat scheef zodat ik de titels van de boeken goed kon lezen. Ik pakte een boek uit de kast, las de achterkant en als die interessant was nam ik het boek mee. Meestal leende ik het maximale aantal boeken. Mijn rugzak was amper te tillen. Thuisgekomen verslond ik ze, zittend op de grond tegen de verwarming in de huiskamer. Lezen gaf me rust en maakte mijn wereld groter. Ik was vooral dol op waargebeurde verhalen. Die maakten vaak de meeste indruk op mij.

Hoe gaaf is het dan ook dat er morgen een Mensenbieb is. Bij de espressobar van de bibliotheek op het Eemplein kun je mensen lenen die hun eigen verhaal vertellen. Je kunt kiezen uit onder meer een boek met een bipolaire stoornis, iemand die homoseksueel is en christen, een mens met niet aangeboren hersenletsel en zo zijn er nog veel meer boeken met een bijzondere inhoud. Je mag de menselijke boeken twintig minuten lenen en je mag ze in die tijd alles vragen, maar de boeken hoeven niet op alles antwoord te geven. Een ezelsoor vouwen in het boek om te weten waar je gebleven bent mag niet en je moet de boeken ook ongeschonden teruggeven.

Ik kan me voorstellen dat het even wennen is. Blader je rustig door het boek, ga je van de hak op de tak of ga je de diepte in? Deze prachtige kans laat ik in ieder geval niet voorbij gaan. Zelf heb ik twee boeken uit de Mensenbieb gereserveerd en ik vind het best spannend. Hoe zal het gesprek verlopen, durf ik alles te vragen wat ik wil weten, leest het boek prettig?

Niet alle levende boeken van de Mensenbieb zijn al gereserveerd dus jij kunt morgen ook nog zo’n boek lenen. Dat kan via de website van de bibliotheek of misschien ook wel ter plekke.  Is het onderwerp van jouw keuze al uitgeleend of heb je morgenmiddag geen tijd? Kijk dan eens om je heen. Want ik weet zeker; iedereen heeft een uniek verhaal. Maar je moet die verhalen weten te vinden en morgen liggen ze zo voor het opscheppen. Grijp die kans!

Regenboog

We waren er stil van. Wat een prachtig gezicht; een regenboog boven Hoogland West. Meneer Enzofoort stond stil en pakte zijn mobieltje om er foto’s van te nemen. De kleuren waren zo helder! Het leek even alsof er een God was die ons iets duidelijk wilde maken die zondagochtend.

Mijn hele leven heb ik wat gehad met regenbogen. In de jaren tachtig breide mijn moeder een hele lange sjaal in diezelfde felle kleuren. Toen was een regenboog nog gewoon een natuurverschijnsel.  Ik wist weinig van homo’s, transgenders en alle aanverwante zaken. Ja, ik had een nicht met een vriendin en een neef met een vriend. Dat was toen al geen big deal.

Maar nu, bijna veertig jaar later, komt de Nashville-verklaring uit de kast en SGP-voorman Van der Staaij ondertekende het pamflet. Niet heel bijzonder want hij staat er al jaren achter. Ergens waardeer ik Van der Staaij die achter zijn eigen idiote ideeën blijft staan, ondanks de kritiek. Vrijheid van meningsuiting toch? Maar wanneer een theologiedocent de ‘genderideologie’ vergelijkt met het gedachtengoed van de nazi’s, dan ga je echt te ver. Toen ik een petitie zag met een anti-Nashville verklaring tekende ik die dan ook meteen. De algehele verontwaardiging deed mij goed en mijn hart maakte een sprongetje toen ik de regenboogvlag zag hangen bij het stadhuis.

Maar als ik er over nadenk word ik verdrietig. Wat idioot dat we het nodig vinden om te laten zien dat we tegen de verklaring zijn. Het zou toch niet moeten hoeven! Wanneer ik nu mijn regenboogarmband draag is het bijna een statement. Eigenlijk is dat dieptriest.En als ik dan lees dat een predikant bidt voor de homoseksuelen en transgenders dan word ik pissig. Hij hoeft niet voor hen te bidden. Bid voor de kortzichtigheid van je eigen gemeenschap. Bid voor jezelf, dat je zelf maar verdraagzaam mag zijn. Als je bid voor homo’s en transgenders dan lijkt het alsof je boven hen staat, dat vind ik aanmatigend.

Wij zagen zondagochtend die prachtige regenboog. Licht dat uiteengaat in meerdere kleuren. Wat een diversiteit, wat een pracht! Van der Staaij zat op dat moment waarschijnlijk in de kerk. Met zijn ogen dicht. Blind voor de werkelijkheid buiten. Toch zonde!

 

Vreugdevuur

Ze zijn teleurgesteld. En niet zo’n beetje ook. Jongeren uit de Kruiskamp die van plan waren maandag naar het vreugdevuur bij de brug bij Flint te gaan kunnen thuisblijven want dit jaar komt er geen vreugdevuur in de wijk. Vorig jaar was de laatste keer. Dat hadden de organisatoren van het vreugdevuur destijds al aangegeven. Ze waren niet verplicht te stoppen, maar vonden het zelf ook wel welletjes. Zo gaat dat, er is een groep enthousiaste mensen die zich ergens voor in zet en na een aantal jaar is het klaar.

Ook het vreugdevuur dat eerder gehouden werd voor de kerk op de Noorderwierweg is afgeschaft. De laatste keer dat daar een stapel hout in de fik ging was drie jaar geleden.Dat vreugdevuur werd te gevaarlijk en er werd geen vergunning meer voor afgegeven; veiligheid voor alles. Dit jaar komt er in plaats van dit vreugdevuur een feest in de wagenwerkplaats. Ook leuk.

Liefhebbers van een groot vuur kunnen zullen dit jaar moeten uitwijken naar Schuilenburg, want daar is dit jaar het enige grote georganiseerde vuur te zien bij de Verdiweg. Voor dit vuur is een vergunning aangevraagd en afgegeven. Om het wegdek niet te beschadigen plaatst de gemeente een container.Dat was inderdaad wel een dingetje bij het vreugdevuur bij schouwburg Flint. Elk jaar was het wegdek flink beschadigd, ondanks een flinke ondergrond van zand. Om nu te zeggen dat ik jaarlijks naar de brug liep om het vreugdevuur van dichtbij mee te maken. Nee… daar was ik veel te schijterig voor. Toen de kinderen nog klein waren vond ik het vuur te groot en toen ik een paar jaar geleden wel moed had verzameld om naar het vuur te gaan kwam er van alle kanten vuurwerk op mij af.

Maar toch had het ook wel iets magisch. Het was wel een plek waar mensen uit de wijk samen kwamen om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. En het had wel wat: de bedrijvigheid op de dagen ervoor. Hoewel ik er niet elk jaar naar toe ging keek ik wel altijd even om het hoekje om te kijken hoe groot het vuur weer was. Die warme gloed, die ga ik missen.