Mega-operatie

,,Zullen we dan maar voor deze gaan?”. Meneer Enzofoort wees naar de inductieplaat en keek me vragend aan. ,,Lijkt me een prima keuze”, was mijn antwoord. Het is alweer een paar maanden geleden dat we op zoek gingen naar een nieuwe keuken. De oude viel letterlijk uit elkaar en was hoognodig aan vervanging toe. Omdat we wisten dat Nederland uiteindelijk toch van het gas af moet kozen we voor een inductieplaat in plaats van voor een gasstel. Wij zijn niet de enige die afscheid nemen van koken op gas want de komende jaren wordt Amersfoort aardgasvrij gemaakt.

Voor bepaalde wijken moet een warmtenet worden aangelegd en dat kan ook inhouden dat sommige huizen extra geïsoleerd moeten worden. In andere wijken moeten warmtepompen, zonnepanelen of andere bronnen worden gebruikt.  Een mega-operatie die jaren gaat duren. Met heel veel consequenties.

Ik zou niet graag in de schoenen staan van wethouder Astrid Jansen die duurzaamheid in haar pakket heeft. Veel Amersfoorters zien het namelijk helemaal niet zitten. Ze zijn vooral bang dat het hen geld gaat kosten. Ik verslikte mij ook in mijn koffie toen ik las dat de kosten per huishouden wel op vijftienduizend euro zouden kunnen uitkomen. Gelukkig rekende meneer Enzofoort mij voor hoe dat gefinancierd zou kunnen worden. ,,Met de rentestand van dit moment zou je een soort hypotheek kunnen nemen hiervoor en dat kost je dan misschien zo’n dertig euro per maand extra. Dat heb je er over een paar jaar dan weer uit”. Een kwestie van naar de lange termijn kijken dus. Daar is meneer Enzofoort beter in dan ik.

Maar niet iedereen kan zover vooruitkijken. Er zijn ook mensen die moeite hebben met rondkomen. Zij zijn al blij dat ze de hypotheek of de huur van de volgende maand kunnen betalen. Ik ben dan ook benieuwd hoe wethouder Jansen de bevolking mee krijgt. Ik verwacht nog veel inloopavonden, folders en andere informatie de komende jaren. Niet alleen in Amersfoort, maar in heel Nederland. Want dat Nederland op den duur van het gas af moet is een feit.

Wij zijn overigens superblij met de inductieplaat. Het is even wennen wat koken betreft maar de kookplaat is binnen ‘no time’ schoon. Doekje erover en klaar. Dàt gun ik elke Amersfoorter!

Schreeuw

Ik ben mijn stem kwijt. Ik wil wel schreeuwen maar het lukt me niet. Iets zeggen maar er komt bijna geen geluid meer uit mijn keel. Ik ben met stomheid geslagen. Wat een bizarre week was het.

Eerst werd ik stil door het nieuws over de aanslag in Utrecht. Twee dagen later moest ik mijn stem laten gelden tijdens de Provinciale Verkiezingen. Kleur bekennen. Ik stapte over mijn eigen koppigheid heen en stemde toch op de partij waarvan ik verwacht dat ze mij het best vertegenwoordigen op provinciaal niveau. En ik was niet de enige. Maar de blijdschap daarover verdween al snel.

Dit had ik niet verwacht. Zoveel stemmen voor de partij van Thierry Baudet. Voor de man die ooit in legerkleding de Tweede Kamer binnenkwam en die zijn eerste toespraak als kamerlid in het Latijn hield. Voor de man die tegen immigratie en de klimaatwet is.

Ik heb vol verbazing voor de televisie zitten kijken naar de verkiezingsuitslag en luisterde naar de speech van Thierry Baudet. Een speech die ik nogal onbegrijpelijk vond. Of misschien wilde ik het wel niet echt begrijpen.

Toen Theo Hiddema van datzelfde Forum voor democratie eerder op de avond de beginregels van het gedicht Mei van Herman Gorter citeerde kreeg ik ook pijn in mijn buik. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’. Ik vond het altijd zulke hoopvolle regels maar nu krijg ik dit gedicht voorlopig mijn strot niet meer uit. Want is het wel zo’n mooi geluid?

Het land is politiek opgeschud. Er lijkt een nieuwe manier gekomen van politiek bedrijven en ik ben benieuwd wat dat ons land zal brengen. Maar ik ben in de war en ben er niet helemaal gerust op.

Hopelijk is mijn onbestemde gevoel ongegrond en zorgt het Forum voor Democratie voor goede ontwikkelingen in ons land. Maar ik houd mijn hart vast. Ik voel me een beetje zoals de figuur uit het schilderij  ‘De Schreeuw’ van Munch. Daarbij wordt vaak gedacht dat de figuur op de voorgrond schreeuwt. In werkelijkheid schreeuwt het landschap naar hem en bedekt het figuur als reactie zijn oren. Zo voel ik mij ook. Ik wil de onvrede in Nederland en die bizarre verkiezingsuitslag eigenlijk liever niet horen.

Niet grappig!

,,Volgens mij ben jij er ingetrapt”, meneer Enzofoort kijkt me lachend aan. ,,Staat er nergens een datum bij?” Ik voel me een beetje dom. Hij heeft gelijk: het is vast een grap.Ik had hem net -heel verontwaardigd- het artikel in de krant laten zien over het Utrechts Landschap. Over dat die stichting geld vraagt aan hardlopers in bos Birkhoven.

Ga je met meer dan tien personen hardlopen of wandelen dan zou je daarvoor 32,50 per groep moeten betalen en daar komt nog eens 1,50 per persoon bij. Ik zie het al voor me. Al die hardlopers die met kleingeld rondom hun coach staan om te dokken voordat ze mee mogen lopen. ,,Hé, Karel….heb jij al betaald?” en ,,hier heb je vijftig cent terug.”

Het Utrechts Landschap vindt dat het gaat om het principe dat de intensieve gebruikers moeten betalen. Ik vraag me af hoe intensief je een natuurgebied gebruikt wanneer je daar hardloopt of wandelt. Als je er nou gaan crossen met motoren lijkt het me een ander verhaal. Dan zorg je voor slijtage, uitlaatgassen en geluidsoverlast. Maar rennende sporters?

Ik snap best dat je als gebruiker van het bos wat terug kan doen, maar moet het een verplichte geldelijke bijdrage zijn? Vraag AV-Triatlon en Altis om bijvoorbeeld vier keer per jaar met vuilniszakken door het bos te rennen om zwerfafval op te ruimen. Of laat Utrechts Landschap tijdens de jaarlijkse open dag donateurs werven, gewoon op vrijwillige basis.

Om een bijdrage per keer te vragen omdat mensen gewoon lekker samen willen hardlopen in het bos gaat wel erg ver. Het is ook niet te controleren. Als ik de coach was zou ik een teken geven wanneer ik een handhaver zou zien aankomen. Zodat de hardloopgroep zich kan splitsen in kleinere groepjes die allemaal een andere kant op rennen. Dat maakt de training ook nog een beetje spannend en speels.

Is het echt een grap zoals meneer Enzofoort dacht? Dan is het eentje die veel tijd en moeite heeft gekost. Kijk maar eens op de website van het Utrechts Landschap. Nergens, maar dan ook nergens wordt 1 april als ingangsdatum genoemd. Ik ben bang dat het Utrecht Landschap dit serieus meent. En dat is niet grappig!

Gelijkwaardig

,,Jemig. Wat belachelijk”, zegt dochter Pien wanneer ze hoort dat het vandaag Internationale Vrouwendag is. Ik moet lachen om de blik in haar ogen en vertel haar dat deze dag is ontstaan omdat vrouwen op wilden komen voor het recht op arbeid en het kiesrecht. ,,Maar dat is toch geregeld, dan is zo’n speciale dag toch nergens meer voor nodig?”, zegt Pien terwijl ze een appel van de fruitschaal pakt. Als ze even later met haar schooltas naar buiten loopt bedenk ik me dat er al heel wat is veranderd in de wereld.

Neem nou mijn moeder. Inmiddels drieëntachtig jaar. Toen zij jong was waren er nog grote verschillen tussen mannen en vrouwen. Mijn moeder wilde kleuterjuf worden en heeft tijdens die studie hard moeten werken om het geld voor de opleiding te verdienen. Ze haalde haar bevoegdheid en genoot enorm van het werken met kinderen. De toekomst lag open. Totdat ze met mijn vader ging trouwen, toen werd ze eervol ontslagen. Zo ging dat in die tijd.

Ik werkte in de journalistiek toen ik meneer Enzofoort tegen kwam. Stel je voor dat ik daarmee had moeten stoppen op het moment dat ik met hem ging trouwen? Ik zou ontploft zijn van woede. Gelukkig kon ik gewoon doorwerken. Ook toen Teun en Pien geboren werden. Meneer Enzofoort was even vaardig in het verwisselen van luiers als ik en nog steeds verdelen we de huishoudelijke taken evenredig. Een was draaien of stofzuigen? Meneer Enzofoort draait er zijn hand niet voor om. En ik moet toegeven; hij is de beste kok van ons tweeën.

Ik ben benieuwd hoe de toekomst van Pien er uit zal zien. Ze wil, net als mijn moeder destijds, juf worden. Zal zij ook een baantje moeten nemen om haar studie aan de Pabo te kunnen bekostigen? Gaat ze trouwen? En zal ze de zorg voor het huishouden en de kinderen ook zo goed kunnen verdelen met haar partner?

Voorlopig ligt de focus van Pien op vanavond. Dan gaat ze voor het eerst officieel werken. In een ijssalon. Toch mooi dat er destijds actie is gevoerd zodat niet alleen mannen recht hebben op arbeid. Daar plukt ook Pien nu de vruchten van.