Messi mist

Messi. Snel als de wind. Zo zie je hem lopen en zo rent hij uit beeld.  Wat dat aangaat doet de kat Messi zijn naam eer aan. Hij is al twee weken kwijt. Tenminste… als de posters op de lantarenpalen nog actueel zijn. Deze grijszwart gestreepte cyperse kater is half mei zoekgeraakt in Liendert. Ik bekijk de foto op de lantarenpaal en bedenk me dat deze kat heel erg lijkt op onze kater Muis.

Een paar jaar geleden kwam Muis ook niet terug voor zijn gebruikelijke bakje eten. Het was koud, het sneeuwde. We stelden onszelf gerust, hij zou vast wel komen.  Na drie dagen was hij er nog steeds niet en we besloten bij alle buren een briefje in de bus te doen. Misschien zat hij ergens in een garage en was hij per ongeluk opgesloten. Na vijf dagen hadden we in ons hoofd al een beetje afscheid van hem genomen. Dat het ’s nachts min tien was hielp niet erg mee.

Het is verschrikkelijk om je dier kwijt te zijn. Niet te weten waar hij zich bevindt. Wij deden alleen briefjes in de bus van onze buren, maar andere kattenliefhebbers plakken het rigoureuzer aan. Kijk maar eens op de lantarenpalen in je straat. Grote kans dat je de vermissingsposters van Momo, Tijger, Messi of Tijntje tegenkomt. Vooral de zwarte kater Tijntje valt op. Zijn bazin had meer dan 800 posters opgehangen. Met veel plakband. De posters hangen er een jaar later nog terwijl Tijntje alweer lang en breed thuis is. Misschien kunnen we de eigenaresse helpen en de posters met de foto van Tijntje van de palen peuteren zodat er weer ruimte komt voor nieuwe kattenvermissingsposters.

Overigens kwam onze kater Muis die koude winter na tien dagen terug. Gewoon uit zichzelf.Hij zag er nog heel goed uit, alleen was een randje van zijn oor bevroren geweest. Als u nu een grijze kater ziet lopen met een normaal en een iets kleiner oor dan is het waarschijnlijk onze kat Muis. Naar Tijntje hoeft u niet meer om te kijken, maar Messi is volgens mij nog steeds weg.  De punt van zijn staart is heel zwart en hij luistert goed naar zijn naam. Dus als u hem ziet…

TOPPERTJE

In de top drie staan. Dat klinkt waanzinnig. Meestal sta je dan op de tweede of de derde plek anders communiceer je wel dat je bovenaan staat. Amersfoort staat ook in een top drie. De stad staat derde op de sociaaleconomische ranglijst van de vijftig grootste gemeenten. Ik las het en voelde trots. Wauw, in die stad woon ik! Maar het zette mij ook aan het denken, want wat zegt het eigenlijk? Het blijft een dingetje; het interpreteren van getallen.

Amersfoort doet het onder meer goed omdat er verhoudingsgewijs weinig werklozen zijn en de groep bijstandsgerechtigden laag is. Dat is natuurlijk geweldig. Ondertussen lees ik ook dat Amersfoort op de negende plek staat van snelst gegroeide gemeente. Als ik dan door ga denken; alleen mensen met een baan en een flinke portemonnee komen in Amersfoort wonen. Zij kunnen een huis kopen of hebben geld voor hoge huren. Mensen die een sociale huurwoning willen komen niet zo snel onze kant op. De wachtlijst is immers een jaar of negen. Misschien is dit wel een van de redenen waarom we verhoudingsgewijs zo weinig mensen in onze stad hebben wonen die werkloos zijn. Zonder baan kom je er niet in.

De armoede in Amersfoort schijnt ook mee te vallen. Tenminste…als je het vergelijkt met andere steden. Toch lees ik dat het aantal huishoudens in de stad dat rond moet komen van minder dan het sociaal minimum op 9 procent ligt. Huh? Dat is bijna één op de tien mensen! Dat betekent dat er in een gemiddelde schoolklas zo’n 3 kinderen zitten die echt in armoede opgroeien. Ik vind het schokkende cijfers.

Het blijft een dingetje, zo’n ranglijst. Het is leuk om mee te schermen, om te kunnen zeggen; ik woon in een top drie stad. Maar je zult maar met een kleine uitkering rond moeten komen en wekelijks naar de voedselbank moeten fietsen om toch nog wat extra eten te krijgen. Net zoals de werkloosheidcijfers. Die kunnen dan wel laag zijn, maar als jij als vijftigjarige je een ongeluk solliciteert en afwijzing na afwijzing krijgt dan kunnen die cijfers je gestolen worden. Kortom; een schouderklopje voor alles wat goed gaat in onze stad. Maar er blijft werk aan de winkel, dat is wel duidelijk

Toekomst

‘Welkom op de wereld’. Dat stond op het geboortekaartje van Teun. Het was 2001. In de eerste weken na zijn geboorte kon ik niets anders dan naar hem kijken en dromen over zijn toekomst. Hoe zou hij opgroeien, wat zou hij worden later? Toen hij op de lagere school zat maakte ik mij wel eens zorgen. Waarom was hij zo moe? Wat ging er in zijn hoofd om? Met een klein beetje ondersteuning ging het al snel de goede kant op. Maar in mijn omgeving zie ik dat het ook echt mis kan gaan. De zoon van een kennis is depressief en heeft een heel laag zelfbeeld. Een vriendin haar dochter wil niet meer naar school omdat het schoolsysteem niet bij haar past. Ik ken een puber die niet meer weet hoe ze verder moet leven. Ze wacht op een opname.

Dan smacht je toch naar goede hulpverlening voor je kind? Dan hoop je dat jouw zoon of dochter de juiste persoon treft die hem of haar uit de shit kan trekken. Die aanvoelt wat jouw kind nodig heeft en zorgt dat de zwarte wereld weer wat kleurrijker wordt. Hoe frustrerend moet het dan zijn om te merken dat die jeugdzorg vaak niet voldoende is. In Amersfoort hebben meer dan 46-honderd kinderen hulp nodig en hun aantal lijkt te groeien.

Amersfoort gaat de komende jaren miljoenen extra uitgeven om de problemen in de zorg weg te werken. Over elf dagen presenteert het gemeentebestuur haar plannen. Ik heb begrepen dat een deel van het geld zal worden gebruikt om extra ambtenaren aan te stellen die de zorg vanuit het stadhuis beter moeten gaan organiseren. Ik zou zelf vooral inzetten op goede, betrokken, creatieve hulpverleners op de werkvloer. Mensen die daadwerkelijk iets kunnen betekenen voor onze kinderen.

Het leven is er eentje van vallen en opstaan. Zolang je steeds maar weer kunt opstaan, komt het wel goed. Teun is inmiddels zeventien en over hem maak ik me op dit moment geen zorgen. Maar ik hoop ook op een mooie toekomst voor die 46-honderd Amersfoortse kinderen waar het nog niet goed mee gaat. Dat wordt nog een flinke klus voor de gemeente Amersfoort en ik wens ze daar veel succes mee.

Schooltas

Kikkers die kwaakten in de vijver naast de gymzaal. De tafels en stoelen op een rij, de krakende schoenen van de surveillant en toch ook wel de gezellige sfeer die er hing.En de hitte, want het was dat jaar erg warm tijdens de examenperiode. Ruim dertig jaar geleden was ik zelf eindexamenkandidaat. Het was het jaar dat het LAKS, het Landelijke Actiecomité Scholieren, was opgericht en dat je daar voor het eerst kon klagen over het examen.

Eigenlijk bizar dat er in die dertig jaar maar zo weinig veranderd is. De leerlingen moeten nog steeds alles opschrijven, terwijl ze voor school vooral veel gebruik maken van de computer. Ze moeten nog steeds veel feiten kennen, terwijl ze in het dagelijks leven vaak snel iets opzoeken via google.  De scholieren kunnen nu wel meteen na het examen via internet kijken wat het antwoord had moeten zijn. Wij konden alleen multiplechoicevragen checken via teletekst en antwoorden uitwisselen met klasgenoten.

Dochter Pien doet dit jaar ook eindexamen. Gisteren had ze haar eerste vak. Biologie. ,,Ging wel’’, was haar antwoord toen ik ernaar vroeg. Ik durfde niet door te vragen. Alles om stress te vermijden. Een extra knuffel geven, haar lievelingseten maken, er zijn. Meer kan ik niet doen. Helemaal vrij van stress ben ik zelf ook niet. Toen ik Pien gisteravond laat hoorde hoesten dacht ik; als ze maar niet de hele nacht wakker ligt. Dat viel gelukkig mee.

Ik ben niet zo’n moeder die haar kinderen vaak heeft overhoord en precies weet waar ze op school mee bezig zijn. Zo’n moeder die zelf examen zou kunnen doen omdat ze helemaal op de hoogte is van de lesstof en de exameneisen. Ik sta meer aan de zijlijn. De keren dat ik magister heb geopend om te kijken naar de cijfers van Pien en Teun zijn op een hand te tellen. Wat dat betreft slaat de twijfel nu toch lichtjes toe; heb ik de goede keuze gemaakt of had ik er meer bovenop moeten zitten?

Op 12 juni zullen we het weten. Dan hangen door heel Amersfoort de vlaggen uit. Hopelijk ook eentje bij huize Enzofoort. Een vlag met daaraan de schooltas van Pien. We zullen het zien.

 

Frictie

Best wel ingewikkeld. We hebben in Nederland de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staan. We mogen zeggen wat we willen en dat is een groot goed. Maar in hoeverre laat je die vrijheid van meningsuiting toe? Zelf vind ik dat iedereen mag zeggen wat hij wil wanneer hij de ander maar respecteert, geen onzin uitkraamt en niet discrimineert. En daar zit nou juist de crux als het gaat om fractievoorzitter Hans van Wegen van de Burger Partij Amersfoort. Deze politicus met rode sjaal roept van alles, liegt over belangrijke zaken, liket extreemrechtse opmerkingen op twitter en valt mensen zeer persoonlijk aan.

Dat heeft ook wethouder Kees Kraanen ondervonden en voor hem is de maat nu vol. Hij wil kijken of er binnen de gemeenteraad een plan van aanpak kan komen tegen Van Wegen. Het is niet de eerste keer dat daarover gesproken wordt, want al sinds de oprichting van de partij zorgt de fractievoorzitter van de Burger Partij Amersfoort voor frictie. Van Wegen vindt het belangrijk om zijn collega-politici kritische te controleren. Dat klinkt op zich oké. Een luis in de pels op het stadshuis van Amersfoort kan geen kwaad vind ik. Het is zelfs wel goed als het af en toe een beetje jeukt, dat houdt de mensen scherp. Maar wanneer de jeuk overgaat in open wonden dan moet er wat aan gedaan worden.

Feit blijft dat deze man gekozen is tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Het lijkt me daarom vooral belangrijk om de kiezers duidelijk te maken wat voor politicus Van Wegen is. Hij zegt voor een socialer Amersfoort te zijn, maar is zelf niet zo sociaal naar zijn eigen omgeving. Hij wil controleren, maar neemt het zelf niet zo nauw met de waarheid. Gelukkig krimpt zijn partij en hopelijk lost het probleem zich bij de volgende verkiezingen vanzelf op.

Ik heb een tip voor wethouder Kraanen. Voor de korte termijn. Blokkeer Van Wegen op twitter. Ik heb dat al jaren geleden gedaan en dat geeft een hoop rust kan ik je melden. Verder ben ik benieuwd of het gaat lukken om een politieke gedragscode binnen de gemeenteraad in te stellen. Dat is in het verleden niet gelukt, maar wie weet is de tijd er nu rijp voor.