Vintage

Het is druk in de winkel. Rekken vol kleding, op kleur gesorteerd. Op een tafel kaarsen en wat andere artikelen die in een interieurwinkel niet zouden misstaan. Ik loop meteen op het rek af met de spijkerspullen. Even checken of er ook een leuk spijkerjack tussen hangt. Ik zie een jasje en pak hem van het rek. Maatje S. Helaas…. Ik hang het terug. Verderop zie ik een rokje dat misschien wel leuk is voor Pien. Ik pak het, maar zie meteen dat het niks is voor mijn dochter.

Terwijl ik het rokje terug hang kijk ik om mij heen. Wat grappig. Het publiek is heel divers. Net stonden er twee hippe vrouwen met hun tieners te kijken tussen de kleding, en nu zie ik een wat oudere vrouw een shawl pakken en omhangen. Ze kijkt in de spiegel, eerst naar zichzelf, maar even later kruisen onze blikken elkaar. Ik knik goedkeurend.

Deze winkel ‘Lefft Vintage’, aan de Riddergang bij het Sint Jorisplein is een paar dagen per week geopend en wordt volgens mij gerund door MBO-studenten. Het is niet het enige tweedehandswinkeltje in Amersfoort.  Ook op de Leusderweg, de Euroweg en op andere locaties zijn tweedehandswinkels te vinden. Sommigen met alleen kleding, anderen met meubels of een mix daarvan. De VVV van Amersfoort heeft op haar website een hele tour langs deze Tweedehands en Vintage winkeltjes geplaatst. Leuk voor een regenachtige vakantiedag!

Even later loop ik langs het rek vol lichtgekleurde kleding. Een witte blouse, die ontbreekt nog in mijn kast. Ik haal hem uit het rek en zie dat hij 7 euro kost. Dat is een mooi prijsje, bedenk ik me. In de kleedkamer probeer ik hem en ik zie dat het hij prima valt. Verkocht!

Ik loop naar de kassa waar een enthousiaste jonge vrouw de blouse van mij overneemt. ,,Deze maar doen?”  Ze doet er een vloeipapier omheen en ik stop hem in mijn tas. Ik vind het wel gaaf. Mooie spullen voor weinig geld. Tweedehandskleding kopen is nog duurzaam ook. Waar vroeger mensen nog wel eens hun neus ophaalden voor tweedehandskleding lijkt het nu ineens wel te kunnen. Noem het Vintage en er komen ineens ook hele hippe moeders in je winkel. Een win-winsituatie!

BAROLOSOLO

Mijn kopje koffie staat naast mijn laptop. Er komt een mailtje binnen van het Amersfoorts Theater Terras. Ik open de mail en klik op ‘draaiboek Barolosolo, 13 juli 2019’. Sinds deze zomer heb ik mij aangesloten bij de groep vrijwilligers die zorgt dat de locatievoorstellingen soepel verlopen en in het draaiboek staat wat mijn taak zal zijn. Ik zoek naar mijn naam zodat ik weet wat ik moet doen morgen. Barolosolo is de tweede theatervoorstelling die Theater Terras deze zomer organiseert.

De vorige voorstelling door het gezelschap BigBinôme, was te zien in de speeltuin aan de Pullstraat in de wijk Kruiskamp. Een thuiswedstrijd voor mij. Ik heb daar samen met andere vrijwilligers bankjes uitgeklapt, mensen ontvangen die per fiets aankwamen en hen de weg gewezen, geld ingezameld na afloop van de voorstelling en tenslotte ook weer geholpen met het opruimen van alles. Eigenlijk stond ik versteld wat er allemaal bij zo’n locatievoorstelling komt kijken. Denk maar eens aan het opvangen van de artiesten, het opbouwen van de speelvloer, het regelen van de techniek, de organisatie van de mobiele bar, het verzorgen van het eten voor vrijwilligers en artiesten, de publiciteit en de coördinatie van dit alles. Voor de voorstelling van morgen is zelfs de medewerking van de brandweer nodig, want bij de voorstelling in het Park van de Tijden in Vathorst moet ook een bassin worden gevuld met water.

Inmiddels heb ik in het draaiboek mijn naam gevonden. Wat zal het deze keer worden? Ik pak mijn koffie erbij en lees; ‘Strijken kostuums artiesten’. Ik verslik me. Dat had ik even niet zien aankomen. Ik kan best strijken, maar meestal is het meneer Enzofoort die deze taak op zich neemt en hij is daar handiger in dan ik. Ik ga op internet op zoek naar informatie over het gezelschap en lees: ‘Een zwembad vol water, een klimrek en twee ingenieuze muzikanten. De een voelt zich als een vis in het water en plonst er met bombarie in rond. De ander heeft watervrees en doet werkelijk álles om droge voeten te houden.’ Leuke tekst, maar mij gaat het vooral om de foto’s. Ik bestudeer ze nauwkeurig. De broeken en overhemden lijken me geen probleem. Maar die jasjes. Of me dat gaat lukken?

Respect

Ik heb zo eindeloos veel respect voor doorzetters. Mensen die doorgaan waar anderen al lang af zouden haken. Mensen die na elke tegenslag weer opstaan en verdergaan. Het is een eigenschap die ik graag wat meer zou willen hebben. Als mij iets niet lukt dan heb ik de neiging om mijn hoofd te laten hangen.

Iemand die met opgeheven hoofd verder gaat ondanks tegenslag is parkinsonpatiënt en stadgenoot Erik de Waal. Hij loopt van Amersfoort naar Santiago de Compostella en wil met deze monstertocht geld inzamelen. Geld dat gebruikt gaat worden voor het eerder diagnosticeren van Parkinson, want Erik weet als geen ander dat juist de onzekere periode voor de diagnose zwaar is.

Ruim drie jaar geleden kreeg hij die diagnose. Hij moest stoppen met werken en dat zorgde er voor dat hij tijd kreeg om de pelgrimstocht eindelijk te gaan lopen, want het was altijd al een droom geweest. Wrang idee eigenlijk; wanneer Erik geen Parkinson zou hebben gekregen zou hij zijn droom misschien nooit hebben waargemaakt. Hij zei na de diagnose; ,,als ik thuis stil blijf zitten, word ik pas echt ziek.” Om dat te voorkomen besloot hij die ruim vijfentwintighonderd kilometer echt te gaan wandelen.

Half juni is Erik vertrokken, maar afgelopen week kwam hij even terug naar Amersfoort omdat hij pijn had en naar de fysiotherapeut wilde. De geplande etappes bleken te lang, zijn rugzak te zwaar en de temperatuur te hoog. Door alle tegenslagen heeft hij de eerste twee weken sommige stukken met de bus gedaan en heeft hij dus een stuk van het traject overgeslagen. Je zou dan kunnen denken; mijn tocht is mislukt, ik heb niet de hele route gelopen, dus ik stop er maar mee. Maar nee, Erik wandelt door, hij wil de eindstreep halen.

Ik heb diepe, diepe bewondering voor hem. Ik hoop dat het hem niet alleen heel veel geld voor het diagnosticeren van Parkinson oplevert, maar ook veel geluk. En dan niet alleen op het moment dat hij het eindpunt bereikt, maar gewoon tijdens al die kilometers die hij dag in dag uit aflegt. Zoals de Dalai Lama ooit al zei: Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg. En zo is het.

Afkoelen

,,Heb jij er iets van gemerkt in het zwembad?” Ik kijk naar dochter Pien die net haar badlaken van de waslijn haalt. Pien kijkt me verbaasd aan. ,,Wat bedoel je?” ,,Er was een flinke vechtpartij in het Bosbad” antwoord ik. Pien schudt haar hoofd. ,,Nee, het was wel heel erg druk want er kon op een gegeven moment bijna niemand meer bij. Ook werd er steeds omgeroepen dat je moest oppassen op je spullen, maar verder heb ik niets gemerkt.” We lopen samen naar binnen. ,,En klierige jongens?”, vraag ik terwijl ze haar handdoek op tafel legt en naar de keuken loopt. ,,Klierige jongens heb je altijd”, antwoordt ze. Ja, dat is waar. Ik denk aan de keren dat ik zelf als tiener in het zwembad lag. Jongens van een jaar of veertien die zichzelf heel stoer vonden. Ze praatten net iets te hard, renden te dicht langs je badlaken en sprongen te dicht bij je in het water. Toen vond ik het irritant, nu denk ik; hormonen.

,,Er waren trouwens wel twee beveiligers en dat waren best indrukwekkende mannen. Daar wil je geen ruzie mee krijgen”, grinnikt Pien terwijl ze in de vriezer naar een ijsje zoekt. Zij had dus niets gemerkt, waarschijnlijk was ze net op tijd weg. Maar het zal je maar gebeuren. Geniet je van de zon, de warmte en het koele water, beland je zomaar middenin een vechtpartij. En niet zo’n kleintje ook. Wat is er gebeurd waardoor de vlam in de pan sloeg? Hadden de dames in kwestie al ruzie voordat ze het zwembad binnen kwamen? En waarom werd het zo’n massale vechtpartij? Waarom sprongen ze niet meteen in het water om af te koelen maar gingen ze meppen?

Ik vind het echt verschrikkelijk dat er beveiliging nodig is in een zwembad, op een plek waar het juist gezellig en ontspannen hoort te zijn. Dat er deze week zelfs politie aan te pas moest komen is al helemaal idioot. Wat mij betreft krijgen alle onruststokers een bosbadverbod. Maar hoe herken je ze bij de kassa? Ik heb wel een idee. Alle irritante badgasten krijgen bij scheldpartijen of opstootjes de tekst “doeslief” op hun voorhoofd geschreven. Met watervaste stift. Blijft lekker lang zitten.