CEES

Daar lig je dan. Met je lievelingsvest aan. Je ogen dicht. Terwijl ik naar je kijk heb ik het gevoel dat ik je oogleden elk moment kan zien bewegen. Maar dat gebeurt niet. Je ligt stil. Je haar netjes gekamd. Je handen over elkaar heen gelegd boven op het laken.Naast je staat een stoel. Er branden kaarsjes. Je ziet er tevreden uit. Het is goed zo.

Vijfentachtig jaar heb je geleefd. Ik ken je pas sinds de laatste eenentwintig jaar. De vader van mijn man. De opa van mijn kinderen. Mijn schoonvader. We hebben samen veel meegemaakt. Onze kinderen zien opgroeien, gelachen, soms gehuild, verjaardagen gevierd, met de hele familie naar Hoppop gegaan, geborreld aan de ronde tafel. Vaak met een glaasje rode wijn.

Wat een cadeautje dat we vorige week zondag nog samen je verjaardag konden vieren en samen uit eten zijn gegaan. We waren er allemaal; Anneke, je vrouw, je kinderen, kleinkinderen en aanhang. De avond was bijzonder. Je kon niet alles volgen want soms ging het te snel,  maar hebt er wel van genoten. Net als wij. We hebben er zelfs nog een foto van, ons niet realiserend dat het de laatste foto zou zijn waar we allemaal op staan.

Maar nu is het klaar. Je was op. Het was tijd. In liefde loslaten heet dat. Van beide kanten. Ben blij dat je mijn schoonvader was!