Duveltje

,,Drink mij, drink mij…” Hoor ik het nou goed? Ik doe de koelkast dicht en het geluid verdwijnt. Wanneer ik de koelkastdeur weer opendoe hoor ik het weer. Heel zachtjes. ,,Drink mij…” Ik zet het pak yoghurt aan de kant, verschuif de boter en zie een ‘Duvel’ staan. Het lievelingsbiertje van meneer Enzofoort. Hij doet aan ‘Dry January’. Een maand lang niet drinken om je gewoontes te veranderen en te ervaren hoe minder alcohol drinken je leven kan verbeteren. Dat klinkt wel goed, want ik moet eerlijk toegeven; we hadden veel lege flessen gespaard gedurende de decembermaand.

Terwijl meneer Enzofoort op 2 januari de laatste oliebol naar binnen werkte vroeg hij of ik ook mee wilde doen. Ik twijfelde. Ik dacht al aan de filmavonden met mijn vriendinnen, het weekend weg samen met meneer Enzofoort en het feestje bij de buren. Ik besloot dan ook om wel solidair te zijn maar niet helemaal op de 0% te gaan zitten. En zo geschiedde. Terwijl meneer Enzofoort zich strikt aan een alcoholvrij leven hield, nam ik af en toe een wijntje. In totaal waren ze op één hand te tellen.

Of we mentaal fitter zijn geworden? Ik betwijfel het. Slaap ik beter? Nee. Ben ik afgevallen? Integendeel. Ook meneer Enzofoort merkt niet zoveel fysieke voordelen. Misschien dat het daarom wel bijna mis ging woensdag. Hij ging naar een concert in Haarlem en tijdens het avondeten gaf hij aan dat ‘Dry January’ voor hem misschien wel afliep die dag.

,,Zie je wel dat je eigenlijk verslaafd bent aan alcohol?’’ zei onze 18-jarige zoon Teun. ,, Als je niet eens tot zaterdag kunt wachten…“ ,,Ik zeg niets!’’ Zei dochter Pien wijselijk. Ook ik kon het niet laten om te zeggen dat het toch jammer was te stoppen met het eind van de maand in zicht. Een paar uur later kreeg ik een foto toegestuurd vanuit het poppodium. Op de foto een blikje bier. Alcoholvrij. Vanavond gaat meneer Enzofoort het biertje nemen dat al een maand om aandacht staat te vragen. Toen mijn man begon met deze uitdaging had hij al bedacht dat vandaag een prima dag was om de ‘duvel’ te drinken. Gelijk heeft hij. Wordt het ook weer wat rustiger in onze koelkast.

Isolement

De reacties waren niet mis. ‘Eerst maar aandacht voor onze eigen ouderen!’ , schreef de een. ‘Lekker terug naar het land van herkomst’, schreef de ander. Ze reageerden op het plan van verschillende politieke partijen in Amersfoort om een speciaal verpleeghuis voor oudere migranten op te zetten. Om eerlijk te zijn dacht ik in eerste instantie ook; moet dat nou, zo’n speciaal huis voor migranten om ze uit hun sociale isolement te halen?

Toen dacht ik aan mijn eigen tante Riekje. Zij is geëmigreerd naar Australië omdat haar dochter en kleinkinderen daar wonen. Ze spreekt nu vloeiend Engels, maar wanneer zij dement wordt zal ze waarschijnlijk weer Nederlands gaan praten. Natuurlijk zal haar dochter haar zo veel mogelijk ondersteunen, maar als dat niet meer gaat is het fijn dat ze in een tehuis terecht kan waar ze Nederlands praten zodat ze begrepen wordt.

Hoe de situatie in Australië is weet ik niet, maar hier mag je pas naar een verzorgingshuis wanneer je er fysiek of geestelijk slecht aan toe bent. Tot die tijd proberen mantelzorgers de ballen hoog te houden. Die laatste jaren zijn vaak niet de makkelijkste.

Zolang er bij de doorverwijzing naar een instelling wordt gekeken naar de situatie en niet alleen naar de culturele achtergrond lijkt een speciale plek voor oudere migranten mij een prima idee.

Ik pleit voor een verzorgings- of verpleeghuis voor álle mensen die het nodig hebben. Een instelling waar meneer Yildiz Turks kan praten. Waar oma Jansen kan genieten van Nederlandstalige muziek. Waar mevrouw Hoekstra lekkere Fryske dúmkes bij de koffie krijgt en waar couscous wordt gemaakt voor het echtpaar Malik. Misschien allemaal op een eigen afdeling, maar wel bij elkaar in een huis. We willen toch allemaal graag oud worden in een omgeving waar we ons thuis voelen?

Ik betrap me er op dat ik zelf ook onderscheid blijf maken tussen migrantenouderen en ‘onze’ autochtone ouderen. Hoe lang moeten mensen in Nederland wonen voor we ze Nederlands noemen en we hen bij ‘onze’ ouderen scharen?  Ik sprak een man bij een bijeenkomst in Schothorst en toen hij weg liep vroeg ik aan iemand die naast me stond of die man nou uit Turkije of uit Syrië kwam. Het antwoord? Uit het Soesterkwartier!

 

Scheve Schaats

Ik denk dat wethouder Hans Buijtelaar niet zo van schaatsen houdt. Wel om naar te kijken, maar niet om zelf te beoefenen. Hoewel… Misschien houdt hij wel van schaatsen op natuurijs maar vooral niet in een hal op het Eemplein. Daar is het misschien te druk voor hem. Stel je voor; al die enthousiaste kinderen die daar gillend van plezier hun rondjes rijden. Of die oudere Amersfoorters die vertederend naar hun schaatsende kleinkinderen kijken terwijl ze zelf warme chocolademelk drinken. Of misschien vindt wethouder Buijtelaar het niet leuk om te zien hoe nieuwkomers voor het eerst voorzichtig over het ijs schuifelen. Het valt natuurlijk ook niet mee om je op glad ijs te begeven tussen vijfentwintig duizend bezoekers die wel de lol inzien van zo’n ijsbaan op het Eemplein.

Of er volgend jaar weer een ijsbaan op het plein komt is nog maar de vraag. Exploitant André van Gelderen is er wel klaar mee. Jaar na jaar investeert hij in deze ijsbaan en jaarlijks moet hij er op toeleggen. Dit jaar had hij een tekort van zo’n vijfduizend euro. Een bijdrage van de gemeente heeft hij niet gekregen en wanneer er volgend jaar weer geen subsidie wordt verstrekt wordt de stekker eruit getrokken.

Er moet toch potverdikkie wel een sport-potje zijn waaruit dit soort activiteiten betaald kan worden! De wethouder wil toch ook graag dat jongeren meer gaan sporten? De raadsleden zien toch ook graag dat nieuwkomers meedoen aan de maatschappij? De gemeente wil toch ook dat mensen die weinig geld te besteden hebben de kans krijgen om hun zorgen opzij te zetten door te schaatsen op de tijdelijke baan?

Ik begrijp er helemaal niets meer van. Terwijl er jaarlijks tienduizenden euro’s extra door de gemeente wordt bijgelegd om de Amerena draaiende te houden kan er geen geld af voor een evenement als het WinterparadIJS. De schaatsbaan op het Eemplein bereikt een hele andere doelgroep dan de Amerena en dat is juist zo waardevol! Dat moet de gemeenteraad toch ook wel zien? Je mag geen appels met peren vergelijken maar ergens klopt het niet. Vloeibaar water mag wat kosten maar zodra het bevriest…. Kom op gemeente Amersfoort. Wees sportief. Verzin een list. Doe iets. Zodat wij weer kunnen schaatsen volgend jaar.

Opgeruimd

,,En, heb je nog plannen voor de kerstvakantie?’’ Mijn vriendin vroeg het me twee weken geleden terwijl ze een kopje koffie naar me toe schoof. ,,Uitrusten”, was mijn antwoord. ,,Uitrusten en kasten opruimen.” Mijn vriendin keek me grijnzend aan. ,,Wat grappig, dat heb ik ook in mijn hoofd, dat opruimen. Kasten uitzoeken en rommel weggooien zodat ik met een opgeruimd gevoel het nieuwe jaar in ga.” Ik vertelde haar dat ik jaren geleden eens een ‘kastvakantie’ had gehouden en dat ik toen elke dag een la of kastje onder handen had genomen. Had ik veel zin dan stortte ik mij op de kledingkast, was het een drukke dag dan deed ik enkel een laatje. Aan het eind van die vakantie had ik bijna alle kasten in huis gehad. Dat gaf een heerlijk opgeruimd gevoel.

We zijn nu twee weken verder en van beide plannen is niets terecht gekomen. Het uitrusten viel bar tegen want de dagen vlogen voorbij. Als ik terugkijk naar de afgelopen weken heb ik bijna geen moment stil gezeten. Ritjes naar de moeders in Eemnes en Friesland. Een circusvoorstelling waar onze dochter aan meedeed. Mooie films in de Lieve Vrouw met lieve vrouwen. Een borrel hier en daar. Of eigenlijk meerdere borrels, met alle gevolgen van dien. En dan natuurlijk de kerstdagen en oud en nieuw zelf met de nodige boodschappen en georganiseer.

Mijn conclusie is dan ook; de kerstvakantie is geen vakantie om lekker uit te rusten! Ik heb veel vrienden en familie gezien de afgelopen weken en dat is mij ook heel veel waard maar om nu te zeggen dat ik met een opgeruimd huis en een opgeruimd gevoel het nieuwe jaar in ga; nee. Mijn kledingkast schreeuwt om overzicht en de laatjes in mijn ladenkast willen ook wel weer eens dicht kunnen. Net als mijn hoofd en de knoop op mijn broek. Misschien zet ik nu alvast in mijn agenda dat ik volgend jaar rondom de kerstdagen gewoon ga werken. Dan neem ik de eerste week in januari vrij om weer bij te komen. Terwijl ik mijn agenda pak, krijg ik een appje binnen van mijn vriendin. Een foto van haar boekenkast. Ze is druk bezig de boeken te ordenen. Zij wel.

Boekenkast van Greet, voor en na het opruimen….

Krachtig!

Huh? Maar twee vrouwen genomineerd voor Amersfoorter van het jaar? Ik ga het rijtje nog eens langs en zie dat het echt waar is. Terwijl ongeveer de helft van de Amersfoorters uit vrouw bestaat zijn maar twee van tien genomineerden vrouw. Waar is het mis gegaan? Vallen vrouwen misschien wat minder op in de maatschappij? Staan ze minder vooraan als het gaat om schouderklopjes? Laten ze minder zien wat ze allemaal doen voor een ander?

Ik moet natuurlijk hand in eigen boezem steken, want ik heb zelf niemand voorgedragen terwijl ik best veel vrouwen ken die ik had kunnen nomineren. Vrouwen die zich dagelijks inzetten voor de medemens. Krachtige vrouwen die bescheiden doen wat ze kunnen.

Een van mijn helden is Sally. Zij stond centraal in de serie ‘De kracht van de kringloopwinkel‘ die deze week op de televisie te zien is geweest. Wat een prachtige vrouw. Ze luistert echt naar de mensen. De Kringloopwinkel is zo’n plaats waar mensen kunnen zijn wie ze zijn. Waar niet wordt geoordeeld. Waar mensen met een rugzak vol naar toe kunnen en waar die zware rugzak langzaamaan lichter wordt. De medewerkers worden gezien.

Dat geld ook voor de mensen die naar het inloophuis in Schothorst komen. Een plek waar je zomaar binnen kunt stappen voor een kop koffie, een gesprek of een arm om je schouder. Dat ondervond ook Willem. Zijn moeder overleed kort geleden. De uitvaart en alles wat daar bij kwam kijken kwam op zijn schouders terecht. Aangezien daar al een flinke rugzak om hing trok hij dat niet. Gelukkig was daar Trudy die ervoor gezorgd heeft dat er een prachtige afscheidsdienst is gehouden voor zijn moeder.

Verder denk ik aan Bonnie van “Bij Bosshardt Kruiskamp” die met haar team klaarstaat voor eenzame en kwetsbare mensen. Of Jolande, Cyrille, Saskia, Joke, Karin, Sandra…allemaal vrouwen uit Amersfoort die een positieve bijdrage leveren aan de stad. De koffie uit de Koffiebus smaakt heerlijk, ik geef graag geld aan het KWF, ben ongelooflijk geschrokken van de Nashvilleverklaring en houd van fotograferen maar stem dit jaar op Kath Duin. Omdat ik zo enthousiast ben over de ZomerPretPas én omdat zij voor mij alle vrouwen in Amersfoort vertegenwoordigt die zorgen voor onderlinge verbondenheid.