Gedrocht

Tien jaar geleden: Pien pakt verwachtingsvol een zelf gekleid beeldje uit haar tas. ,,Oh, wat prachtig…” zeg ik. Ik neem het beeldje van Pien over en zet het bovenop het televisiekastje. Midden in de kamer. Goed te zien voor iedereen. Pien was op dat moment zes en had haar knuffel gekleid. Of iets dat er op leek. Ze keek me vol trots aan en ik kon niets anders dan haar prijzen voor haar kunstwerk. Diezelfde dag laat de Haagse kunstenares Ingrid Mol verwachtingsvol haar versie van de jonge Johan van Oldenbarnevelt zien aan haar opdrachtgevers. Johan en zijn leeuw. Gemaakt van keramiek. De leden van de selectiecommissie knikken goedkeurend en kunnen niets anders dan haar prijzen voor haar kunstwerk.

Wanneer meneer Enzofoort even later thuiskomt wijst hij op de klei op het televisiekastje en vraagt wat het is. ,,Een beeldje van Piens knuffel”, antwoord ik. Meneer Enzofoort trekt een wenkbrauw op en gaat over tot de orde van de dag. Op datzelfde moment evalueert de selectiecommissie de beelden van Ingrid Mol en noemt ze ‘acceptabel’.

Na een tijdje verplaats ik het beeldje van Pien naar haar slaapkamer. Ik zet het op het nachtkastje zodat haar knuffel goed naar zijn evenbeeld kan kijken. De beelden van de jonge Johan van Oldenbarnevelt en zijn leeuw krijgen een plekje bij de Muurhuizen waar de raadpensionaris opgroeide. Buurtbewoners zijn niet echt blij, sommigen noemen de beelden zelfs ‘spuuglelijk’. In overleg met omwonenden wordt afgesproken dat de beelden na tien jaar weggehaald worden.

Het beeldje van Pien was inmiddels naar de boekenkast op de overloop verhuisd. Het viel een keer  terwijl ik een boek uit de kast pakte. Wekenlang lagen de stukken op de plank. Niet lang daarna heb ik de stukken in de container gegooid. Pien heeft er nooit meer naar gevraagd. Maandag worden de beelden van Ingrid Mol weggehaald uit de binnenstad. Ze gaan naar Park Randenbroek. Lekker handig. Daar zijn geen bewoners die actie gaan voeren omdat ze die bijzondere beelden niet in hun achtertuin willen hebben. Met een beetje geluk verdwijnen Van Oldenbarnevelt en zijn leeuw binnen een paar jaar tussen de rododendrons. Als iedereen ze vergeten is, belanden ze alsnog in de container. Niemand die ze mist.

 

 

Hallo Jumbo!

Ik doe de droger open en haal de schone droge was eruit. Tussen de zwarte T-shirts zie ik het shirt liggen dat vanmiddag schoon moet zijn. Het zwart-gele werkshirt van Pien. Ze heeft hem sinds ze bij de Jumbo op het Neptunusplein werkt. Al een half jaar vult ze de vakken met augurken, blikken soep en rijst. Ineens heeft ze het over de vulploegleider, het halen van de vultijd en spiegelen. En over haar eigen pad. Dat is binnenkort verleden tijd want deze Jumbo stopt over ruim een maand. Dat kregen Pien en haar collega’s deze week te horen.

Het zat er al aan te komen. Twee jaar geleden was er al sprake van dat de Jumbo zou verdwijnen in verband met de komst van de Aldi op hetzelfde plein. Toen bleven ze uiteindelijk toch maar nu is de kogel door de kerk en gaat het echt gebeuren.

Pien nam het nieuws laconiek tot zich. Ze wilde toch al stoppen. Maar ik heb het er best moeilijk mee. Waar moet ik nu de lekkerste Griekse Yoghurt halen en mijn favoriete ribbelchips?

Eigenlijk vind ik het enorm suf van me dat het me zoveel doet. Gek dat ik er zo van baal dat deze winkel na ruim tien jaar verdwijnt. Ik merk dat ik het toch heel fijn vind om precies te weten waar alles staat in een winkel. Ook is het leuk om sommige personeelsleden min of meer op te hebben zien groeien. Ze worden toch een soort bekenden van je. Soms ga ik in de langere rij staan omdat ik dan geholpen word door die aardige caissière met de vrolijke uitstraling. Maar 21 maart sluiten de kassa’s voorgoed en moet het personeel elders aan de slag.

Wat gaat er met het pand gebeuren? Kan het omgetoverd worden tot een aantrekkelijk buurthuis waar iedereen terecht kan voor een bakje koffie en een praatje? Of komt er een Albert Heijn, een Plus of een andere supermarkt? Alles beter dan leegstand, want daar wordt niemand blij van.

Ik loop met de was naar de tafel en haal Piens shirt eruit. “Ik help u graag!” staat er met grote letters op de achterkant. Ik strijk hem glad en vouw hem op. Nog een paar weken…

Dag Jumbo!

 

Stadsmariniers

Ik kijk uit het raam en zie vijf stoere mannen en vrouwen in camouflage-kleding. Twee van hen duiken weg achter onze auto. De drie anderen staan met hun rug tegen de rode bus van de buurvrouw.  Wapens in de aanslag. Wanneer de jongeren die verderop staan met lucifers een doos in brand proberen te steken, slaan de stadsmariniers toe.

Zo’n scene verwacht ik bij de term ‘stadsmariniers’. Ik had er nog nooit van gehoord totdat VVD-raadslid Hanneke Lap aangaf stadsmariniers in te willen zetten tegen de sterk gestegen overlast door jongeren. Het aantal incidenten met jongeren in Amersfoort is het afgelopen jaar met 23 procent gestegen en daar moet maar eens wat aan gedaan worden vond het raadslid. In Rotterdam en Breda heb je ook stadsmariniers en inzet van deze mensen zou misschien ook wel een goede oplossing zijn voor de overlast in Amersfoort.

Ik zag meteen topfitte gespierde mannen en vrouwen voor me waar je als jongere echt ontzag voor hebt. Getrainde mariniers met hun wapen in de aanslag. Maar ik zit er helemaal naast. Het gaat om ‘gewone mensen, ambtenaren, met een speciale bevoegdheid die in alle delen van de stad opereren en kunnen ingrijpen. Opsporingsambtenaren met een ruim veiligheidsmandaat’. Klinkt mooi maar hebben we die niet eigenlijk al? We hebben immers al gebiedsmanagers.

Die gebiedsmanagers zijn toch ook al een soort superambtenaren die weten hoe het zit met de veiligheid in hun wijk en die contact hebben met verschillende partijen die met jongeren werken? Misschien is één manager per gebied wat weinig en kan er naast elke ‘gewone’ gebiedsmanager een manager worden aangesteld die speciaal gericht is op jongeren.

Maar misschien is het nog beter om hiervoor extra wijkagenten in te zetten. Die zijn dikwijls goed op de hoogte welke jongeren in hun wijk rondlopen en hoe het zit met eventuele criminele activiteiten. Ze zijn voor dit werk opgeleid, hebben volgens mij voldoende bevoegdheden en kennen de wijk en de verschillende instanties op hun duimpje. Kortom; we moeten gewoon wat meer geld steken in het aannemen van voldoende, capabele wijkagenten!

Zitten we wel met die term. Wijkagent klinkt niet zo flitsend en stoer. Misschien kunnen we hen voortaan gewoon stadsmariniers noemen. Is dat imagoprobleem ook weer opgelost!