Ik hap naar adem. Het duurt even tot het doordringt. 1 juni. Tot 1 juni zit het land op slot. Ik had wel verwacht dat 6 april niet haalbaar was maar nog 9 weken voornamelijk binnen blijven, dat is een hele lange tijd. De tijd vliegt vaak voorbij wanneer je het druk hebt en van hot naar her rent, maar hoe zal het de komende weken gaan?
Ik mag nog in mijn handen knijpen. We wonen op een prettige ontspannen manier met zijn vieren in een fijn huis, zijn nog gezond, hebben voorlopig geen financiële problemen, zijn creatief en hebben al wat plannen om de weken door te komen.
Maar hoe zit het met al die mensen die naast deze vreselijke corona-crisis zelf ook nog andere problemen hebben? Zo moeten mensen hun geliefde begraven terwijl er maar een paar familieleden bij zijn, wacht een buurman op een operatie om kanker tegen te gaan, worstelt een naaste met psychische problemen. Zijn er kennissen die nu al de bodem van hun weinige spaargeld zien en zijn er vrienden die hun bedrijfjes in rook zien opgaan. Ik denk aan de kinderen die geen veilige thuishaven hebben of aan de mensen die hun partner al tijden niet zien zitten maar met veel activiteiten buitenshuis het nog net redden samen.
In gedachten ga ik de komende weken na. Het is afwachten of zoon Pim, neef Jasper en nicht Dyonne hun examens kunnen doen. Dochter Puck is in ieder geval terneergeslagen. Haar theaterkamp, circuskamp en circusvoorstellingen zijn gecanceld. Verder ken ik meerdere stellen waarvan de trouwerij wordt uitgesteld.
Het klonk zo mooi; 2020. Het blijkt gewoon een rot-jaar. Wie had dit nou kunnen verzinnen….
enzofoort 