Je ziet de beelden vanuit Italië, leest verhalen uit Brabant en ziet foto’s in de krant van het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Maar het kruipt pas echt helemaal onder je huid wanneer je daadwerkelijk iemand kent met Corona. Iemand die dicht bij je staat.
Vorige week schreef een kennis al dat ze al dagen op zolder lag omdat ze corona had. Een paar dagen later las ik dat een buurtgenoot was gestorven aan dit klote-virus. En gister kreeg ik het bericht dat een nicht van mij in het ziekenhuis ligt met deze ziekte. Toen ik het las sloeg de schrik me om het hart. Door app-contact met mijn achternichtje bleef ik op de hoogte. Inmiddels hoeft mijn nicht geen extra zuurstof meer te hebben en kan zij, en kunnen wij -zoals het er nu naar uitziet- weer rustig ademhalen. Maar het blijft een angst. Wie is de volgende en hoe pakt het uit? Gaat het om een paar dagen koorts en wat hoesten, merkt de persoon het amper of wordt het uiteindelijk opname op de IC? Het virus is te grillig om het te voorspellen.
Op zich kan ik het redelijk handelen, de wereld die 180 graden gedraaid is. Ik werk wat, bel mensen, ruim een kast op en kom eigenlijk nog helemaal niet toe aan al die klusjes die ik op mijn lijstje heb staan. Maar soms voel ik ineens een knoop in mijn maag of voelen mijn nekspieren ineens als kabels. Soms lukt het me om me te concentreren maar een moment later begin ik te malen. Ik heb een hekel aan de zin ‘dan komt het wel heel dichtbij’. Maar inmiddels is het zover: het is al heel dichtbij.
enzofoort 