We woonden zo’n drie jaar met elkaar in een huis. Aan de Molenweg in Zwolle. Vier heel verschillende meiden met allemaal een eigen kamertje waarin we ons terug konden trekken en een gezamenlijke woonkamer waar menig feest in werd gevierd. Het was een heerlijke periode. We hadden al een jaar op kamers gewoond in Kampen en zaten bij elkaar in de klas op de School voor Journalistiek. Toen de ouders van een van ons een huis kocht in Zwolle waren we enorm blij dat we er ook mochten wonen.
Vier vriendinnen bij elkaar, dat was een toptijd. We aten heel gevarieerd omdat ieder zijn eigen recepten meenam. De een was van de kip met sperziebonen, de ander was enorm goed in stamppotten, soms aten we werelds en apart en mijn maaltijd bestond vaak uit: Pilav met rijst of rijst met een kerrieprutje. Je snapt het al, ik was niet de beste kok van ons vieren.
Na drie jaar op de Molenweg gingen we allemaal onze eigen weg. Elsa en ik gingen samen een jaar naar Australië, maar we bleven Carmen en Ilja zien toen we weer terug waren. Er waren maanden dat we niet met zijn vieren bij elkaar kwamen, maar elk van ons bleef in contact met de anderen. Zo kwam ik Ilja en Carmen af en toe tegen bij activiteiten met lokale omroepen in Hilversum en zag -en zie- ik Elsa dikwijls omdat we allebei in Amersfoort wonen.
Maar de afgelopen jaren proberen we elkaar een paar keer per jaar te zien en spreken we ruim van tevoren af. We hadden dat ook gepland op zondag 15 maart. We zouden lunchen, wandelen met de honden van Ilja en Carmen, en borrelen. Maar ja, donderdag de 12e was daar die persconferentie van Rutte. We besloten onze afspraak af te blazen omdat we al doorhadden dat het niet handig was om elkaar fysiek te treffen.
Dit weekend besloten we met zijn vieren te whatsappen. Met beeld. Het werd een waardevol uurtje. Raar, maar ook wel weer vertrouwd. Even bijkletsen. Horen hoe we elk op onze eigen manier dealen met het virus. Waar Elsa al drie weken binnen aan het werk is omdat haar internationale werkgever al eerder maatregelen had genomen, werkt Carmen in een klein team op de redactie van omroep Max. En waar Ilja de afgelopen week heel hard in haar tuin aan de slag ging, zat ik vaak achter mijn laptop om een dagboek bij te houden en contacten aan te halen. Na een klein uurtje kletsen namen we weer afscheid met het plan om dit soort ontmoetingen erin te houden.
Dat doet de crisis ook met mij. Ik heb enorm behoefte aan contact en dat het digitaal is, neem ik maar op de koop toe. Maar oh, wat verlang ik weer naar het moment dat we gewoon weer met elkaar kunnen afspreken. Dan gaat de champagne open….
Ilja, Elsa en Carmen (en ik) voor de deur van het huis waar we een aantal jaar samen woonden. Foto is gemaakt in 2014 toen we weer eens terug gingen naar het huis van toen.
enzofoort 