Daar lig je dan. Stil. In een prachtige bloemetjesjurk met daarover het roze vestje dat je me vorige week nog hebt laten zien. Je handen vallen me op. Wat zijn ze mooi van vorm. De roze gelakte nagels maken het helemaal af. Om je pols een heel fijn armbandje met het infinity teken. Ik kijk naar je gezicht. Je straalt rust uit. Eindelijk geen stemmen meer in je hoofd.
Geen nare gedachtes, of donkere wolken. Je wilde niet zozeer dood, je wilde dit leven niet meer. Het was geen makkelijk traject, het heeft je veel energie en doorzettingsvermogen gekost.Ik ben trots op je en vind het knap dat je deze keer gekozen hebt voor jezelf. Ik ben blij dat je eindelijk rust hebt.
We kennen elkaar nu een paar jaar. Ik kwam als thuisbegeleidster bij je om je te activeren. Samen opruimen lukte wel, in je eentje kwam je er niet aan toe. Ik ken de tegeltjes van je badkamer, de inhoud van de kastjes, de spullen in je keuken. Ik leerde je angsten kennen en zag je strijd. Jij gaf me een inkijkje in je gedachten, je deelde je pijn met mij. Het waren bijzondere gesprekken en ik heb veel van je geleerd.
Ook nadat mijn baan stopte hielden we contact. Via facebook en soms via de telefoon. Ook de afgelopen maanden spraken we elkaar. Ik voelde je angst toen je nog niet wist waar je aan toe was en de rust toen duidelijk werd dat je wens echt door zou gaan. Maar nog steeds worstelde je met de stemmen in je hoofd. ,,De stemmen hebben hun laatste stuiptrekkingen”, zei je nog. ,,Ze bemoeien zich met mijn gevoel, met de gesprekken die ik voer en zelfs wanneer ik televisie kijk hebben ze commentaar.” Vermoeid voegde je daar aan toe; ,,Weet je, soms wil ik iemand spreken maar dan gaat er wel een half uur over heen voordat ik daadwerkelijk de telefoon pak omdat de stemmen mij tegenhouden. Van hen mag ik dan niet bellen.” Het trof me in mijn hart. De 21 pillen die je dagelijks slikte konden niet voorkomen dat de stemmen je bleven tarten. Gelukkig hielpen de dames van de telefonische Hulppost van de GGZ je vaak door de avonden heen. Ze namen echt de tijd voor je.
Vorige week ging ik nog bij je langs en dronken we samen koffie. Je vertelde dat je het zo moeilijk vond, die laatste dagen. ,,Ik heb het gevoel alsof ik instort”, zei je meerdere keren. ,,Ik ben in feite terminaal. Als je kanker hebt en in een hospice ligt krijg je een fruitsalade wanneer je daar om vraagt. Is er altijd iemand in je buurt. Ik worstel me grotendeels alleen door de dagen heen.” Het raakte mij. Bij jou kwamen vrienden en mensen van de kerk, maar er was niet constant iemand bij je. Naar een hospice gaan had misschien gekund, maar je wilde ook de vrijheid hebben om weer naar huis te gaan, naar je kat. De kat die nu bij je bovenbuurman woont en zich vast afvraagt wanneer je weer thuiskomt.
Volgens dominee Welfing van de Westerkerk ben je nu thuisgekomen. Ben je weer bij je ouders en je broer. Heb je het eeuwig leven, een leven waar je naar hebt verlangd. Hij vertelde tijdens de uitvaartdienst een prachtige ervaring. Ik zat thuis te kijken via livestream en hoewel ik zelf niet geloof bezorgde het verhaal mij kippenvel:
Afgelopen maandag zou je om half een het drankje drinken waarna je zou sterven. Dominee Welfing was er ook. De stemmen in je hoofd waren eerder die ochtend al verstomd. Ze hadden het opgegeven en hadden niet gewonnen. Dat was al een verademing. De dominee wilde je net Gods zegen geven toen er een NL-Alert uitgezonden werd. Het was exact 12 uur. Hoewel er vier mobieltjes in de kamer waren ging alleen jouw telefoon af. Je keek op het scherm. Daar stond: U hoeft niets te doen. En zo was het. Je hoefde niets meer te doen. Een uur later ben je in alle rust weggegleden.
PS: Corina weet dat ik graag schrijf en vond het goed dat ik ook over haar zou schrijven en haar naam daarbij zou gebruiken.
enzofoort 