,,Hoe krijgt hij het toch steeds weer voor elkaar om iedereen op de kast te jagen met zijn twitterberichtjes.” Ik smeer wat boter op mijn cracker en pak de kaasschaaf ,,Hij schrijft de meest vreselijke dingen maar voelt zich totaal niet aangesproken.” Ik zucht en kijk naar mijn dochter Pien die tegenover me zit.
,,Wat twitterde hij dan”, vraagt ze. Mijn man schenkt melk in en antwoordt: ,,Al die donkere mensen komen graag naar het lichte land, om daarna te klagen of te mopperen over al die lichte mensen.” Hij zet het pak weg. ,,En dan vraagt Van Wegen zich ook nog af of je witte of blanke mensen moet zeggen.”
Pien kijkt me met grote ogen aan: ,,Zit deze man in de gemeenteraad, dat kan toch niet? Dit is toch een racistische opmerking?” Ik knik, ja deze man zit in de gemeenteraad en ja dit is racistisch. Het is niet de eerste keer dat hij opmerkingen maakt die niet door de beugel kunnen, maar ja, vrijheid van meningsuiting is ook een groot goed.
,,Gelukkig heb ik hem al jaren geleden geblockt op twitter en dat bevalt me prima”, zegt mijn man.” Nou heb ik dat zelf ook gedaan maar ik heb niet het gevoel dat dat voldoende is. ,,Misschien kunnen de Amersfoorters die zijn uitspraken ook zo erg vinden hem ook blocken en daarnaast de komende week de hashtag #iknegeerhans toevoegen aan al hun twitterberichten”, opper ik.
Mijn zoon Teun pakt een boterham. ,,Dan negeer je hem dus niet. Dan geef je hem juist heel veel aandacht. Laat hem toch.” Ergens heeft mijn zoon gelijk. Had deze column er ook helemaal niet moeten komen. Maar hoe lang laat je iemand zijn gang gaan, waar ligt de grens, wat kun je doen?
Ik mijmer: ,,Het is als vissen. Vaak dobbert Hans mee in de gemeenteraad. Meestal kun je die bewegingen wel negeren, maar soms trekt hij de dobber zo onder de oppervlakte dat je wel móet reageren.” Terwijl hij hagelslag op zijn brood strooit zegt Teun; ,,Je kunt ook gewoon niet gaan vissen.” Was het maar zo makkelijk.
enzofoort 