Een warm en intiem afscheid

,,Zo’n mooie foto wil ik dan ook wel.’’ Mijn 85-jarige moeder zit naast me en kijkt naar de foto van haar schoonzusje, mijn tante Len. Achter de foto staat de kist met daarop prachtige bloemen. Paars, oranje, groen. Ik vertel mijn moeder zachtjes dat ik al een hele mooie foto van haar heb, maar dat ik binnenkort nog wel eentje wil maken. Dan worden we stil, de uitvaart begint.

Na drie diensten via livestream maak ik nu eentje fysiek mee. Ik had geluk dat ik erbij mocht zijn, want door corona kon maar een beperkt aantal mensen worden uitgenodigd. Wat moet dat enorm moeilijk zijn geweest voor mijn neven en nicht. Wie nodig je uit en wie niet? Gelukkig worden de afscheidsdiensten nu bijna altijd gefilmd en kun je vanuit huis meekijken. Dat is toch echt wel een mooie ontwikkeling die wat mij betreft mag blijven. 

Maar bij deze uitvaart mocht ik aanwezig zijn en ik werd blij verrast. Wat een bijzondere sfeer hing er. We zaten met twee, drie of vier mensen naast elkaar en tussen elk groepje stond een tafeltje met een kaars en een bloemetje. Op sommige tafeltjes stonden foto’s van mijn tante. Heel huiselijk, intiem en troostend. Door de opstelling van de stoelen konden we een groot deel van de mensen aankijken en dat was fijn. Normaal zit je tegen ruggen aan te kijken. De toespraken waren indrukwekkend en kwamen nog meer binnen door de nabijheid van de sprekers. Ik zag het verdriet in de ogen van mijn neef, de tranen bij mijn nicht. 

Na de mooie woorden, foto’s en filmpjes bleven we in dezelfde ruimte en dronken we een glaasje wijn. De kist met mijn tante Len stond gewoon tussen ons in. Toen het tijd was om echt afscheid te nemen vormden we een erehaag. Terwijl de rouwauto langs reed zei mijn moeder; ,,zo wil ik het ook, zo mooi klein en intiem.” Ik kon alleen maar denken, ‘laat het dan wel na de crisis zijn’. Want hoe mooi de uitvaart ook was, vooral het niet mogen knuffelen van mijn neven en nicht was een groot gemis.

Met de handrem erop!

Het voelt momenteel alsof ik leef met de handrem er op. Bij alles wat ik plan vraag ik me af of het wel door kan gaan. Afspreken doe ik het liefst op korte termijn, want je weet niet hoe het gaat lopen met het corona-virus hijgend in je nek. 

Afgelopen weekend zijn we met het  gezin naar mijn moeder in Friesland gegaan. Uitstellen leek me niet handig.  Dat was maar goed ook want maandag werd Pien snotterig. Dat gebeurt bijna altijd als haar stage op de basisschool weer begint. Het duurde drie dagen voordat ze de test kon doen en ze wacht nu nog op de uitslag. Pien is alweer een week thuis. Geen stage of school, geen bijbaantje en geen bezoek aan oma’s. Je zou er toch chagrijnig van worden! En dan is de herfst nog niet eens echt begonnen!

Ik verwacht geen corona bij mijn dochter, maar het aantal besmettingen ligt best hoog in onze stad dus nemen we het zekere voor het onzekere. Hoewel Amersfoort nog niet behoort tot de steden waar het gierend uit de hand loopt, ben ik toch nieuwsgierig naar de persconferentie vanavond. Welke maatregelen komen er aan en gelden die dan ook voor Amersfoort?

Gaan alle activiteiten de komende tijd nog wel door? Morgen WorldCleanUpDay, zondag de Obstaclerun, volgende week Burendag en het Zomerwijkfeest in Zielhorst. De organisatoren zullen vast ook met pijn in hun buik de persconferentie afwachten. 

Misschien denkt een grote groep mensen dat het allemaal wel niet zo’n vaart zal lopen. Er zijn toch weinig ziekenhuisopnames?  Maar dan doen we hetzelfde als begin maart. Wat hebben we gegrinnikt toen Rutte toch een hand gaf aan Jaap van Dissel van het RIVM. Het lachen is ons toen al vrij snel vergaan. 

We zullen de komende tijd nog moeten dealen met teleurstellingen. Accepteren dat we geen gas kunnen geven, maar pas op de plaats moeten maken.  Ik kijk echt uit naar het moment waarop de handrem er weer af kan en we weer volledig en vol energie vooruit kunnen. Zonder voorbehoud. Klote-corona!

Scheiden doet leiden…

Afgelopen weken stonden ze al op de stoep. Grote ondergrondse containers waar we binnenkort ons restafval in kunnen gooien. Wij vinden het wel fijn. Nu fietsen we zo’n drie keer per week met een zak PMD-afval naar de container die een paar straten verder staat, straks kunnen we ons restafval kwijt aan het einde van de straat. 

Het is inmiddels een sport geworden bij ons thuis. We scheiden wat we scheiden kunnen. Glas en papier apart inzamelen doen we al een eeuwigheid, maar het plastic scheiden doen we sinds een paar jaar. We verbazen ons nog steeds over de grote hoeveel  verpakkingsmateriaal, blikjes en melkpakken die in de PMD-vuilnisbak verdwijnt.  Omdat we ons GFT-afval ook apart inzamelen blijft er weinig restafval over. Het was in het begin wel even zoeken, maar inmiddels weten we dat chips zakken bij het restafval moeten en dat theelichtcupjes  bij het PMD-afval kunnen. Een kleine herhalingsles over wat waar in moet zou wel handig zijn.

Amersfoort begint met het ‘omgekeerd inzamelen’  terwijl Utrecht en Amsterdam er alweer mee gestopt zijn. Is dit weer zo’n project waarbij de gemeente toch doorgaat ondanks het voortschrijdende inzicht? Bij nader inzien sta ik er volkomen achter. Want moet je altijd de weg van de minste weerstand volgen? Willen we weer terug naar vroeger waar we alles bij elkaar smeten? We kunnen ook extra energie steken in het goed scheiden van het afval. Het achteraf scheiden is volgens mij alleen goedkoper wanneer er vooraf niet goed gescheiden wordt.  En gaat het alleen over geld? Bewustwording en eigen verantwoordelijkheid vind ik misschien wel belangrijker.  We mogen er best wat moeite voor moeten doen. 

Amersfoort is geen Utrecht of Amsterdam. Misschien kunnen we ons een keer op een positieve manier onderscheiden van de andere steden en er samen voor gaan. De leiding nemen. Voorop lopen wat afvalverwerking betreft en de stad worden met de meeste scheidingen. Scheelt een hoop restafval! 

Van Wij Amersfoort naar ieder voor zich…

Zal ik nog naar de markt voor een bos bloemen? Die vraag heb ik me de afgelopen maanden meerdere keren gesteld. Eerst wist ik niet waar de bloemenkramen stonden en nu ik weet dat ze op het Havik staan blijkt een ritje naar die locatie niet in mijn systeem te zitten. Wij, van de bloemenkramen merken het ook. ,,Vroeger was de bloemenmarkt op het Havik een begrip maar nu lijkt het erop alsof veel mensen ons niet meer weten te vinden. Onze omzet gaat niet zo lekker op de zaterdag.” De bloemenkramen waren verplaatst om de 1,5 meter te kunnen garanderen op de Hof. 

De cafés op de Hof mochten als compensatie voor de 1,5 metermaatregel hun terrassen uitbreiden. Naast het verplaatsen van de bloemenkramen op zaterdag werd ook de hele vrijdagmarkt verplaatst. Die moest naar het Eemplein en de Koppel. En wat denk je? Ook Wij, van de vrijdagmarkt merken dat de Amersfoorters de weg naar hun kraam niet kennen. Ze willen weer terug naar de Hof. Daar blijft het niet bij want sinds de vrijdagmarkt verplaatst is zien ook Wij, van de samenwerkende ondernemers Krommestraat  hun omzet dalen. 

Of de verschillende belangen te overbruggen zijn is nog maar de vraag. Want waar de marktkooplieden terug willen naar de Hof willen de ondernemers rond de Hof juist dat ze ruimte blijven houden voor hun terrassen. Sterker nog Wij, de Vereniging Horeca Hof heeft grote plannen voor de winter. Ze willen het liefst grote terras-overspanningen met warmtelampen en daar passen markten niet bij. Zij hopen dat de tijdelijke marktverplaatsing permanent wordt.

Veel partijen, veel belangen, veel ontevredenheid. Ik heb het idee dat Wij Amersfoort, voor iedereen niet meer bestaat. Het is ieder voor zich geworden. Wij, burgemeester Lucas Bolsius zal binnenkort knopen moeten doorhakken. Ik heb nog een tip. Bolsius kent de standpunten van de ondernemers, maar misschien kan hij ook onderzoeken wat Wij, burgers van Amersfoort er eigenlijk van vinden.