Een warm en intiem afscheid

,,Zo’n mooie foto wil ik dan ook wel.’’ Mijn 85-jarige moeder zit naast me en kijkt naar de foto van haar schoonzusje, mijn tante Len. Achter de foto staat de kist met daarop prachtige bloemen. Paars, oranje, groen. Ik vertel mijn moeder zachtjes dat ik al een hele mooie foto van haar heb, maar dat ik binnenkort nog wel eentje wil maken. Dan worden we stil, de uitvaart begint.

Na drie diensten via livestream maak ik nu eentje fysiek mee. Ik had geluk dat ik erbij mocht zijn, want door corona kon maar een beperkt aantal mensen worden uitgenodigd. Wat moet dat enorm moeilijk zijn geweest voor mijn neven en nicht. Wie nodig je uit en wie niet? Gelukkig worden de afscheidsdiensten nu bijna altijd gefilmd en kun je vanuit huis meekijken. Dat is toch echt wel een mooie ontwikkeling die wat mij betreft mag blijven. 

Maar bij deze uitvaart mocht ik aanwezig zijn en ik werd blij verrast. Wat een bijzondere sfeer hing er. We zaten met twee, drie of vier mensen naast elkaar en tussen elk groepje stond een tafeltje met een kaars en een bloemetje. Op sommige tafeltjes stonden foto’s van mijn tante. Heel huiselijk, intiem en troostend. Door de opstelling van de stoelen konden we een groot deel van de mensen aankijken en dat was fijn. Normaal zit je tegen ruggen aan te kijken. De toespraken waren indrukwekkend en kwamen nog meer binnen door de nabijheid van de sprekers. Ik zag het verdriet in de ogen van mijn neef, de tranen bij mijn nicht. 

Na de mooie woorden, foto’s en filmpjes bleven we in dezelfde ruimte en dronken we een glaasje wijn. De kist met mijn tante Len stond gewoon tussen ons in. Toen het tijd was om echt afscheid te nemen vormden we een erehaag. Terwijl de rouwauto langs reed zei mijn moeder; ,,zo wil ik het ook, zo mooi klein en intiem.” Ik kon alleen maar denken, ‘laat het dan wel na de crisis zijn’. Want hoe mooi de uitvaart ook was, vooral het niet mogen knuffelen van mijn neven en nicht was een groot gemis.