Solidariteit lijkt verdwenen

Ik word er zo verdrietig van; we zitten nu al een jaar middenin de corona-crisis. Een jaar! Wie had dat nu kunnen bedenken? Die eerste weken keek ik alle nieuwsprogramma’s, spelde de kranten en had constant een angstig gevoel in mijn lijf.  Maar die eerste periode van de pandemie bracht ook iets moois; saamhorigheid.  We boden elkaar onze hulp aan, organiseerden buurtborrels op anderhalve meter en pepten elkaar op. Nu, een jaar later, voelt het allemaal zo anders. We zijn moe van het virus. Doodmoe. We zijn klaar met de maatregelen, zien weinig toekomstperspectief en dat lijken we vooral op elkaar af te reageren.

De angst van een jaar geleden is bij veel mensen veranderd in wantrouwen en achterdocht. Welke maatregelen de regering ook neemt; het is nooit goed. Wat voor de een helpend is beperkt de vrijheid van een ander. Het lijkt wel of we de schuld van de misère aan de regering geven in plaats van aan het virus. Wat de beste methode is om uit deze crisis te komen weet niemand. En daarin staat Nederland niet alleen; de hele wereld piept en kraakt. 

De solidariteit die we tijdens de eerste lockdown lieten zien is veranderd in egocentrisme. Iedereen vindt zijn eigen groep het belangrijkst. Huisartsen, leraren, patiëntenverenigingen. Ze willen allemaal zo snel mogelijk het vaccin krijgen en knokken en lobbyen voor hun eigen groep. Logisch, maar daardoor moeten anderen langer wachten.

We noemen elkaar wappies of schapen. Alsof je moet kiezen; het virus als een griepje zien of het idee hebben dat iedereen er aan dood gaat en achter alle maatregelen staan. Als dan blijkt dat we andere ideeën hebben dan hoeft dat toch niet te betekenen dat we elkaar de tent uitvechten? We kunnen toch van mening verschillen en normaal met elkaar om blijven gaan?   Een jaar geleden vochten we samen tegen het virus, nu vechten we vooral tegen elkaar. Ik ben misschien nog wel banger voor de polarisatie die is ontstaan dan voor het virus zelf…

Doodmoe van viruswaarheid

Moe voelde hij zich. Doodmoe. Zijn moeder was gisteravond overleden en vanochtend was er een gesprek geweest met de uitvaartondernemer. Het was allemaal zo ongelooflijk snel gegaan. Eind januari was ze nog gevaccineerd en nu had hij haar kist al uit moeten zoeken. Karel zucht nog eens diep. In het Sint Elisabeth Verpleeg- en Gasthuis hing er een verdrietige sfeer. Van de ruim honderd bewoners met dementie waren er zo’n zeventig positief getest. Naast zijn moeder waren er al meerdere bewoners overleden. En dat terwijl iedereen zo hoopvol was na de eerste vaccinatieronde. Maar helaas. Hij had, volledig ingepakt in beschermende kleding, afscheid van haar moeten nemen.

Door alle hectiek rondom zijn moeder wist hij amper wat voor dag het was. Dinsdag 16 februari, zag hij in zijn agenda. Hij was toe aan wat afleiding en deed de televisie aan. Willem Engel vulde het beeld. Uit het verslag begreep Karel dat de avondklok afgeschaft zou worden. Even dacht hij dat hij het niet goed hoorde; riep Engel nou mensen op om ’s avonds de straat op te gaan om te gaan feesten?

Karel zag meteen De Stier voor zich. Het beeld waar zijn moeder zo graag naar keek vanuit haar kamertje. De Stier waar een paar weken geleden jongeren samen kwamen om te rellen tegen de avondklok. Zijn moeder had nog gevraagd of er een feestje was. Hij had maar ja gezegd. Die avondklok was ook voor hem onhandig omdat hij daar rekening mee moest houden wanneer hij bij zijn moeder was ’s avonds, maar alles wat maar iets kan bijdragen tegen dat rotvirus leek hem legitiem.

Natuurlijk was het Willem Engels goed recht om de avondklok aan te vechten. Maar om dan op te roepen tot feesten op straat? Lekker dicht bij elkaar gaan staan. Waarom? Die man was niet goed wijs. Denkt hij nou echt dat het allemaal wel meevalt? Gezien de grote hoeveelheid kisten die binnengebracht waren bij het Elisabeth Gasthuis valt het virus niet te ontkennen. Maar ja, ieder zijn eigen waarheid… 

Nuchtere Friezen en het ijs

,,Wij zijn toch ook lid?” Ik kijk mijn man aan en graaf in mijn geheugen. Waar ligt de lidmaatschapskaart van de Amersfoortse IJsvereniging? Dinsdag is de ijsbaan aan de Rubenslaan opengegaan voor de jeugd tot en met zeventien jaar. Dochter Pien zou daar kunnen schaatsen.

Ik was zelf zeventien toen ik met de Friese vlag op mijn wangen geschminkt, stond te juichen langs het parcours van de Elfstedentocht. Mijn jeugd bracht ik door in Bolsward en daar heb ik drie keer de tocht der tochten meegemaakt. Wat een feest was dat. Toen er flinke vorst werd voorspeld voor deze week vlamde bij mij ook heel even de hoop op maar nog geen seconde later was het wat mij betreft wel duidelijk; de Elfstedentocht kan natuurlijk niet doorgaan.

Ik werd steeds chagrijniger toen ik politici en topsporter hoorde praten over de tocht. Ik snap dat het gaat kriebelen maar het is gewoon niet reëel. We vieren al maanden geen feestjes, gaan niet naar theater, kunnen niet uit eten. Ik knuffel al tijden mijn moeder niet, werk thuis op mijn slaapkamer en dan wordt er gesproken over een Elfstedentocht?

Gelukkig bestaat het bestuur van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden uit nuchtere mensen die meteen helder aangaven dat het niet kan. Punt. Ook geen tocht voor alleen topsporters zonder mensen langs de kant. Want een Elfstedentocht zonder toerrijders en publiek is geen Elfstedentocht! En zo is het… Eigenlijk ben ik heel blij dat de vorst in Friesland niet genoeg lijkt door te zetten en er überhaupt niet genoeg ijs ligt voor een tocht. Dat maakt de teleurstelling misschien iets minder groot.

Mijn man bekijkt de bankgegevens en zegt; ,,In 2019 hebben we de AIJV voor het laatst betaald. Ik ben bang dat we toen dachten; schaatsen zit er toch niet meer in.” Ik moet toegeven; ik weet niet eens waar mijn schaatsen liggen en of ze nog geslepen moeten worden. Misschien ben ik na al die jaren wonen in Amersfoort toch minder Fries dan ik dacht.

Open brief aan Hans Vahstal

Beste meneer Vahstal, of mag ik Hans zeggen? Wat een gedoe heb je achter de rug met de gemeente Amersfoort. Ze beloofden van alles, maar uiteindelijk kwamen ze keer op keer hun afspraken niet na. Voor ons als normale bewoners van Amersfoort is het een ontzettend ingewikkelde zaak. Als ik het goed heb begrepen mocht je als projectontwikkelaar eerst een groot aantal huizen bouwen in de stad maar ging dat uiteindelijk niet door. En zo waren er nog meer toezeggingen die niet door gingen.

Wat lijkt het me frustrerend om elke keer te moeten soebatten met hoge ambtenaren van de gemeente. En dan die arrogante houding van die lui… Volgens mij komt het nooit meer goed tussen jullie. Ik ben benieuwd of die betreffende ambtenaren  momenteel lekker slapen. 

Het is natuurlijk ook van de zotte dat deze kwestie al meer dan vijftien jaar speelt. Ik snap dat je er nu wel eens een streep onder wil zetten. Aan de andere kant; elke dag dat het langer duurt kost het de gemeente 6-duizend euro extra. Grappig toch? Maar goed, het bindend advies is duidelijk. Nu nog kijken hoe hoog het bedrag is dat je van de gemeente Amersfoort krijgt. 

Trek een mooie fles whisky open, geniet van de overwinning maar denk alsjeblieft ook even aan ons. Wij hebben er niets mee te maken gehad maar betalen dadelijk wel de prijs voor dit gedoe. Misschien kun je het geld teruggeven aan de stad. Stop het in de culturele sector, steun de horeca of bouw nieuwe buurthuizen. Op die buurthuizen komt dan natuurlijk een mooi bord met jouw naam erop. Zorg dat het geld weer terugvloeit naar de stad en dan vooral naar projecten waar wij als gewone Amersfoorters iets aan hebben. Dan regelen wij een standbeeld voor je. Van jou als persoon. Op de Hof of voor het nieuw te bouwen stadhuis. Je mag zelf kiezen.

Als jij zorgt dat onze stad niet failliet gaat dan stemmen wij voortaan op partijen die zich wel aan de afspraken houden. Afgesproken? Met vriendelijke groet, Nienke Gorter