Het voelt bijna alweer als normaal. Even met wat vriendinnen afspreken op een terras op de Hof. Of alsnog uit eten gaan met een collega die afscheid heeft genomen tijdens het corona-jaar. Mijn agenda loopt al snel vol met allerlei leuke afspraken en ik geniet er enorm van.
Ik had niet verwacht dat het zo snel weer zou wennen dat er van alles weer mag en kan. Ergens op een terras neerploffen wanneer je daar zin in hebt, maar ook boodschappen doen zonder mondkapje. Zwemmen in de Amerena zonder te hoeven reserveren en me niet meer registreren bij binnenkomst bij mijn werk. Heerlijk!
De laatste persconferentie heb ik niet meer gevolgd en ik en weet ook niet precies wat de regels en aanbevelingen zijn maar een knuffel bij het afscheid na een gezellige avond op het terras hoort daar vast niet bij. De geest is uit de fles. Ik vergeet de anderhalve meter nadat ik me anderhalf jaar netjes aan de regels heb gehouden.
Eerst dacht ik; in het najaar zal het wel weer anders zijn dus laat ik er nu maar van genieten. Maar inmiddels lopen de cijfers zo enorm snel op dat ik mijn hart vasthoud. Het aantal positieve tests stijgt veel sneller dan het totale aantal tests. En dat is niet gunstig. Het zorgt ook voor hoofdbrekers bij minister de Jonge en het OMT.
Het is makkelijk om jongeren, examenfeestjes en vakantiegangers de schuld te geven van die oplopende cijfers, maar dat is niet eerlijk; morgen krijg ik mijn tweede prik maar ik heb al weken het gevoel dat ik onoverwinnelijk ben en ik ben vast niet de enige.
In Barneveld, mijn vaccinatielocatie morgen, moet ik vast weer een mondkapje op want prikken op anderhalve meter gaat niet. Normaal heb ik altijd wel ergens eentje in mijn jaszak of onderin mijn tas maar ik heb afgelopen week net alle gebruikte wegwerpexemplaren weggegooid. Eindelijk. De meeste duurzame mondkapjes zitten in de was. Ik had gehoopt ze voorlopig niet nodig te hebben, maar gezien het bizar rappe tempo van de besmettingen…
enzofoort 