Laat niemand in de kou staan!

,,Hoe zit dat eigenlijk bij ons?” vraag ik mijn man terwijl ik een kop koffie inschenk. Mijn man pakt zijn iPad en zoekt op hoe wij onze energie hebben geregeld. ,,Oh, wij hebben mazzel”, antwoordt hij. ,,Wij hebben een contract waarbij de prijzen vaststaan tot…even kijken….begin 2023.”

Wat een geluk: Toen wij ons energiecontract regelden konden we niet vermoeden dat de energieprijzen dit jaar zo gierend uit de klauwen zouden lopen. Het was meer geluk dan wijsheid dat we het zo geregeld hebben. Wij mogen dan wel geluk hebben maar ik krijg buikpijn als ik denk aan al die Amersfoorters die al amper rond kunnen komen en misschien wel zo’n duizend euro meer moeten gaan betalen. Die komen er niet met de compensatie van de overheid. 

,,Het maakt niet uit of je in een villa in het Bergkwartier woont of een bijstandsmoeder bent uit de Koppel die in een slecht geïsoleerd huis woont. Iedereen wordt ongeveer evenveel gecompenseerd.” Mijn man neemt een slok van zijn koffie. ,,Wat bizar dat wij dan straks ook ongeveer 400 euro compensatie krijgen”, zeg ik. ,,wij hebben dat helemaal niet nodig gezien ons vaste contract.”

,,Misschien kan de gemeente Amersfoort een fonds opzetten waar wij en anderen die compensatie in kunnen storten”, mijmert mijn man. ,,En mensen die hun energierekening niet kunnen betalen zouden dan geld uit dat fonds moeten kunnen krijgen”, gaat hij verder.  ,,Anders is het misschien iets voor het Sociaal Fonds of de voedselbank”, voeg ik toe. ,,We hebben al een motto: Amersfoort laat niemand in de kou staan.’’

Wij worden steeds enthousiaster. Wij hebben het al besloten. De 400 euro compensatie die we van de overheid krijgen geven wij aan Amersfoorters die het echt nodig hebben. Ik hoop dat een betrouwbare Amersfoortse organisatie opstaat die dit financieel gaat regelen en dat er meerdere stadgenoten meedoen. Laten we solidair zijn. Daar wordt de wereld beter van en Amersfoort in het bijzonder!

Campagne in rook opgegaan

,,Ik kan wel janken.”De ambtenaar die zo hard gewerkt heeft aan de campagne ‘Hout stoken, maak het toch uit’ buigt zijn hoofd en zucht eens diep. Hij was best vrolijk opgestaan, maar de koppen in de krant zorgen dat dat gevoel meteen verdwenen is. ‘Haardhout door stijgende energieprijs niet aan te slepen’, leest hij. ,,Maanden werk voor niets”, schiet het door zijn hoofd. Hij en zijn collega’s hadden een paar jaar geleden ook al de campagne ‘Welk rooksignaal geef jij af’ gelanceerd. Met beide campagnes probeert de gemeente Amersfoort mensen ervan bewust te maken dat het stoken van een vuurtje niet alleen maar romantisch en gezellig is.

“Maak het toch uit” was de oproep. Dat was ik in eerste instantie niet van plan. Steker nog: ik gaf mijn man een aantal jaar geleden een kuub openhaardhout voor zijn verjaardag. Om het vuurtje juist flink aan te wakkeren! En omdat ik zelf ook zo genoot van de warmte, het staren in de vlammen en de lekkere geur die ervan af kwam. Puur genieten. Totdat ik -mede door de campagnes- door kreeg hoe slecht het stoken van een open haard eigenlijk is. 

Het is toch raar dat ik heel bewust niet rook omdat ik weet wat de gevolgen kunnen zijn, terwijl ik het heel normaal vond om flink fikkie te stoken in de open haard? Beiden zijn slecht voor longen, hart en bloedvaten. Het kostte ons best wat moeite, maar mijn man en ik ‘maakten het uit’. Ook deze winter blijft onze open haard ongebruikt,  ondanks de hoge gas- en energieprijzen. Ik zorg wel voor een extra trui, warme sokken en een dekentje binnen handbereik. 

Ik vind het sneu voor de gemeenteambtenaar: Zo heb je een campagne waarbij je net een beetje het idee krijgt dat de urgentie ervan doordringt, en zo vergeet bijna iedereen de milieu- en gezondheidsaspecten door houtrook omdat de energieprijzen omhoog schieten. De korte termijn portemonnee blijkt het toch weer te winnen van de lange termijn gezondheid. Zonde van alle inspanning!

Teken van leven vanuit dodenrijk?

Terwijl de muziek klonk in het oude kerkje, vloog er zomaar vanuit het niets een prachtige vlinder naar de kist. Ik vond het bijzonder, want het was november en buiten was het al erg koud. Het voelde als een teken van de overledene en gaf troost.

Een paar maanden later reed ik samen met een vriendin naar de afscheidsdienst van haar vader. Mijn tomtom was ingesteld op de locatie van die uitvaart. Tijdens de rit stuurde de tomtom me ineens naar een voor mij onbekend adres. Mijn vriendin zag het ook, schrok en zei toen wat lacherig: ,,Daar woonde mijn vader, hij blijft zich met me bemoeien….”. Ik ben dat moment nooit vergeten.

Toen mijn eigen vader overleed voelde ik binnen een paar dagen zijn ziel verdwijnen. Zijn begrafenis was natuurlijk wel verdrietig, maar ik kon zijn lichaam loskoppelen van wie hij was. Voor mij betekent zijn graf niet zoveel. Als bij zijn graf een onderzoek zou komen door een spiritueel genootschap naar zijn ‘dolende ziel’ dan zou ik dat geen probleem vinden.

Toch kan ik me goed voorstellen dat nabestaanden laaiend zijn op begraafplaats Rusthof waar door een groep mensen ‘s avonds onderzoek gedaan is naar energieën van hun doden. Ook bij de kindergraven. De nabestaanden wisten van niks en er was geen toestemming voor gevraagd. Een graf is iets persoonlijks en alleen de nabestaanden gaan daar over.

Het had niet mogen gebeuren, maar toch ben ik benieuwd naar het onderzoek van de zes leden van het spirituele genootschap. Ik zou hún verhaal wel willen horen. Wat deden ze precies en wat was de uitkomst van al hun séances?  Zat er überhaupt een wetenschappelijk component achter? Het blijft me fascineren.

Blijft de energie van een overledene ronddolen?  En is dat te meten of verbeelden we het ons misschien? Er was vast een verklaring voor de vlinder op de kist in november. Maar dat de tomtom mij naar het adres van de overledene stuurde snap ik nog steeds niet.  Wat is er nog meer tussen hemel en aarde? 

Rood, oranje, geel, groen, blauw en paars….

,,Hou toch eens op met dat achterlijke gedoe. Ben wie je bent, maar val een ander daar niet mee lastig”, was de reactie van ene Ria. En Jesse vond: ,,Als je gelijk behandeld wil worden, vraag dan niet om een speciale behandeling of vraag er niet zoveel aandacht mee.”

Ik lees de reacties op social media nog een keer en probeer ze te begrijpen. Deze mensen hebben moeite met de regenboogkleuren bij de oversteekplaats op de Stadsring. Hoe kun je nu last hebben van wat kleur op het wegdek? Waarom mag er geen aandacht worden gevraagd voor het feit dat Amersfoort een stad wil zijn waarin iedereen zich welkom voelt? Wie doe je daar kwaad mee?

Eigenlijk maken dit soort reacties precies duidelijk waarom het toch nog nodig is om aandacht te vragen voor inclusiviteit en tolerantie in onze stad. Als mensen al problemen hebben met wat kleur op de weg wat zegt dat dan over hun tolerantie ten opzichte van mensen met een lhbt+ achtergrond?

Het lijkt mij een goed idee om niet alleen deze kleurige oversteekplaats te koesteren, maar alle zebrapaden in de stad te voorzien van een extra kleurtje. Dus in de ene straat een mooie paarse streep en bij een ander zebrapad een groene kleur. Zodat we elke keer wanneer we een zebrapad oversteken weer even nadenken over waarom die kleurtjes juist zo fijn zijn in ons leven. Een gewoon zebrapad is ook maar zo zwart-wit.

De regenboogoversteekplaats wordt zondag tijdens Coming Out Weekend officieel in gebruik genomen. Verder zijn er allerlei feestelijke activiteiten in de stad. Zo wordt voor de vijfde keer de Pridewalk Amersfoort gelopen en  kun je een ‘kom maar uit de (koel)kastbiertje’ bij café Koetje, J&D of Lapart kopen. Een deel van de opbrengst gaat naar de realisatie een regenboogmonument achter de Onze Lieve Vrouwetoren. 

Bij ons thuis hangen we zondag  zelf ook de regenboogvlag uit. Niet om te provoceren, maar om het leven in al haar diversiteit te vieren. Daar kun je toch niet tegen zijn?

Met vertrouwen en samenwerken kom je verder

,,Het was geweldig!” Pien gooit haar tas in de hoek, doet haar jas uit en loopt naar de keuken. ,,Het is Bram vandaag gelukt om op de bal te lopen. Hij hield zich nog wel vast aan mij maar hij was zo trots”,  roept Pien enthousiast.  ,, En Lieke stond de hele tijd in haar handen te klappen om hem aan te moedigen.”

Dochter Pien is net teruggekomen van Circus Amersfoort. Daar geeft ze op zondagochtend circusles aan kinderen die niet zo goed kunnen meekomen in reguliere clubs. De groep heet Drempelloos en dat is precies de goede naam. Ondanks hun beperkingen leren ze allerlei circusdingen zoals ballopen, acrobatiek of jongleren. 

Met een glas water in haar hand komt Pien de kamer weer binnen. ,,Het is zo fijn om te merken dat elk kind zijn eigen talenten ontdekt . Ze durven echt dingen uit te proberen omdat ze weten dat ze wel opgevangen worden.” Pien ratelt enthousiast door; ,,Er is nog ruimte voor nog meer kinderen, ik gun het ze zo!”

Vallen en opstaan, samenwerken, zorgen voor elkaars veiligheid, je talenten ontdekken en je grenzen verkennen. Daar gaat het om bij de lessen van Circus Amersfoort. Verder bepalen de kinderen zelf of ze puur voor de gezelligheid komen of juist heel goed willen worden in een circusonderdeel.

Dochter Pien begon tien jaar geleden met circusles en ze heeft er veel aan gehad. Niet alleen fysiek, maar ook wat zelfvertrouwen betreft. Ze is er qua persoonlijkheid gegroeid en heeft er vriendschappen gesloten. Met veel doorzettingsvermogen heeft Pien leren eenwieleren. Ze kan de ballen hooghouden tijdens het jongleren en tijdens koorddansen kijkt ze vooral vooruit. Ze houdt haar rug recht tijdens acrobatiek en doordat ze vertrouwt op de anderen durft ze uitdagingen aan te gaan en grenzen te verleggen.

Hadden Mark, Sigrid en Wopke maar circusles gehad. Dan was er niet al een half jaar lang aangeklooid en was de formatie zo gefikst. Op een eerlijke en oprechte manier. Het had zo mooi kunnen zijn…