The Seven Year Itch

The Seven Year Itch is een Amerikaanse film uit 1955. Het is een film van voor mijn tijd, maar de scene waarin de jurk van Marilyn Monroe opwaait omdat ze boven een ventilatierooster staat ken ik wel. De ‘Seven Year Itch’  is ook een term uit de psychologie. Het idee is dat er na een relatie van zeven jaar,  barstjes ontstaan en de sleur op de loer ligt.

Nou heb ik de laatste tijd ook enorm veel jeuk. Het begon als kleine vlekjes. De vlekjes werden bultjes en ze werden steeds roder, groter en overheersender. Zalf, rust, negeren…niets hielp. Mijn huwelijk is al 20 jaar prima, dus dat was het niet. Na diepgaand onderzoek was ik eruit! Elke keer wanneer ik bezig was met het schrijven van mijn column vlamden de vlekjes op.

Ik ergerde me aan de kleuterklas van raadsleden, schreef wederom over de grote woningnood in onze stad en ook de kwestie Vahstal kwam meerdere keren voorbij. Om over de grote hoeveelheid zwerfafval, het knallen van vuurwerk of het debacle Westelijke Rondweg maar niet te spreken.  Wat blijkt: De steeds terugkerende onderwerpen gaan schuren, veroorzaken jeuk. Zelfs het vertrek van wethouder Buijtelaar zorgde niet lang voor verlichting.

Zeven jaar lang schreef ik met veel plezier maar het is nu tijd voor een volgende stap. Ik stop met deze column. Daarmee komt er meteen meer ruimte voor een mooi boek over Amersfoort, waar ik samen met fotograaf Bram Petraeus en mijn man Marcoen aan werk.

Er bestaat overigens onenigheid of die ‘Seven Year Itch’ nou echt bestaat of slechts een mythe is, er zijn zelfs onderzoeken waaruit naar voren komt dat die sleur niet na zeven jaar maar na twaalf jaar intreedt. Houd daarom burgemeester Bolsius in de gaten! Zit hij er niet al twaalf jaar? Voor je het weet gaat hij er ook vandoor; zijn naam schijnt genoemd te zijn in Den Haag. Hoe dan ook; ik zal er in deze krant niets meer over schrijven!

Kleuterklas geeft weinig vertrouwen….

Jemig, wat een aandachttrekkerij!  Zou Van Wegen geïnspireerd zijn geraakt door de ruzie tijdens het emancipatiedebat  tussen Sylvana Simons van BIJ1 en de voorzitter Ockje Tellegen? Deze laatste siste: ,,Het lijkt hier wel een kleuterklas.”  Ze had gelijk. Echt een vreselijke vertoning. Niet in de laatste plaats door de manier waarop Ockje zelf reageerde. 

Prompt liet kleuter Van Wegen van de Burger Partij Amersfoort ook weer van zich horen.  Volgens mij schreef hij doelbewust discriminerende opmerkingen om GroenLinks-raadslid Youssef el Messaoudi uit de tent te lokken. En dat is gelukt.  Van Wegen heeft zijn zin; hij krijgt weer aandacht, zelfs landelijk. Ik zucht. En zucht nog eens. Eigenlijk ben ik zo klaar met de politiek. Landelijk is het een zooitje, maar op de lokale politiek is ook wel wat af te dingen. 

Zo hebben de drie musketiers Ben, Rob en Marc afgelopen jaar alledrie besloten zich terug te trekken uit de Amersfoortse politiek. Dat zegt toch al genoeg? Marc Smits (SP) vindt dat er een verziekte politieke sfeer heerst in de Amersfoortse gemeenteraad. ,,Coalitiepartijen houden elkaar de hand boven het hoofd en er gebeurt meestal wat de wethouder wil.’’ Ben Stoelinga  van Amersfoort 2014 is vertrokken omdat het gemeentebestuur vaak erg weinig transparant opereert. En Rob Molenkamp (SP en lijst Molenkamp) stelt zich niet meer verkiesbaar omdat hij ontmoedigd was door de gebrekkig functionerende democratie in Amersfoort. ,,Als oppositiepartij heb je het idee dat je een voetbalwedstrijd speelt waarbij van te voren duidelijk is wie gaat winnen.” 

In maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. De raadsleden laten weer overal hun neus zien en komen met prachtige plannen. Of loze beloftes. Eigenlijk heb ik zin om die hele verkiezingen aan mij voorbij te laten gaan. Er is één reden om toch te gaan stemmen. En dat is juist die man met de rode sjaal. Ik heb altijd het gevoel dat als ik niet ga stemmen mijn stem automatisch naar de tegenpartij gaat en dat laatste wil ik te allen tijde voorkomen. Dus ik hijs me in maart waarschijnlijk toch naar een stemlokaal en kleur een vakje rood. Maar niet van harte.

Bellenblazen en dat meteen weer vergeten…

,,De verpleegkundige ging eerst naar binnen en toen hoorde ik Olga roepen dat ze niet mee wilde, maar toen ik zelf om het hoekje keek riep ze blij mijn naam.’’  Mijn 86-jarige moeder vertelt me over haar bezoekje aan haar vriendin die ze al meer dan een halve eeuw kent. Mijn moeder woont nog zelfstandig maar vriendin Olga zit inmiddels in een instelling voor mensen met dementie. Het gaat steeds slechter. Ze is bozig, heeft veel pijn en begrijpt niets meer van de wereld, maar als mijn moeder binnenstapt leeft ze weer een beetje op.

Het is mijn grootste nachtmerrie; dement worden en de grip op mijn leven verliezen. Ik raak nu al in paniek wanneer ik namen vergeet of niet op woorden kan komen. Het schijnt met mijn leeftijd te maken te hebben. Hoe het moet zijn om echt te dementeren wil ik nooit mee maken; die onzekerheid, de angst, het onbegrip. Daarom ben ik blij dat de Artsenorganisatie KNMG hun standpunt hebben verruimd omtrent euthanasie. Als ik helemaal wilsbekwaam een euthanasieverklaring invul en ik word daarna zo dement dat ik mijn wens om dood te gaan niet meer aan kan geven dan is er meer mogelijk dan voorheen. Dat stelt me toch min of meer gerust. 

Mijn moeder vertelde verder: ,,Ik had bellenblaas meegenomen. Eerst deed ik voor hoe ze moest blazen en daarna probeerde Olga het ook. Toen het uiteindelijk lukte werd ze helemaal blij. Oh, mooi…riep ze steeds.” In gedachten zag ik mijn moeder naast haar vriendin zitten; even een geluksmoment voor beiden.

Het blijft natuurlijk een dilemma; wat is nog een goed en waardig leven? Bellenblazen met veel moeite? En dat vijf minuten later weer vergeten zijn? Ik hoop dat ik, wanneer er bij mij dementie geconstateerd wordt, op tijd mijn euthanasieverzoek in kan dienen, want ik denk niet dat deze column voldoende bewijs is. Er zullen eerst een paar zware gesprekken aan vooraf gaan. Ik hoop -en bid- dat ik dat gesprek nooit hoef te voeren…