Gemeente, verzin een list!!!

Ik word steeds kwader. Hoe langer ik er over nadenk, hoe bizarder ik het vind. De gemeente Amersfoort gaat de groep mensen met de laagste inkomens korten. Een jaarlijkse toeslag waarmee mensen in de bijstand wat extra’s konden kopen is flink verlaagd en de manier waarop dat gecommuniceerd is verdient ook al geen schoonheidsprijs. Je zult maar elk dubbeltje om moeten draaien en dan in een brief lezen dat je jaarlijkse toeslag ‘iets lager’ wordt terwijl het om een paar honderd euro gaat.  Echt een ongelooflijke misser!

Natuurlijk heb je als gemeente een budget waarmee je rond moet komen, maar de keuze om bezuinigingen bij deze groep te leggen begrijp ik echt niet. Wie verzint dat? De boodschappen zijn duurder geworden, vaste lasten gaan omhoog en ook andere aanvullende potjes verdwijnen.

Deze bezuinigingen komen volgens mij als een boemerang terug. Minder geld betekent vaak ongezonder leven.  Ondertussen zet de gemeente projecten op om ons fitter en gezonder te krijgen. Dat is toch krom? En de stress die leven in armoede oplevert kost op den duur ook meer geld. Daar heb je geen hogere wiskunde voor nodig.

Dus Gemeente Amersfoort; verzin een list! Er moet toch iets op te vinden zijn? Is er geen duur project in Amersfoort dat misschien kan worden afgeblazen? Kan er wellicht een deal  worden gemaakt met een projectontwikkelaar waardoor hij afziet van het bedrag dat hij nog moet krijgen waardoor dat geld kan terugvloeien naar de bijstand? Of valt er niets van de gemeenteraad te verwachten en moeten wij als Amersfoorters zelf in actie komen en een crowdfunding starten onder het motto ‘Amersfoort helpt Amersfoort’?

Tijdens corona was de leus van Amersfoort ‘We doen het samen, op afstand’. Dat van die afstand dat klopt inderdaad: Door deze maatregelen groeit de afstand tussen de arm en rijk in de stad. Maar dat ‘we doen het samen’ slaat nergens op. Wij laten een groep Amersfoorters in de stront zakken! Ik vind dat niet te verteren.

Cultuurtempel of eigen sfeertje?

Ik heb bewondering voor mensen die durven te dromen. Die grootste plannen hebben en kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar onmogelijkheden. Harold Warmelink, directeur van theater Flint is zo iemand.

Hij droomt over een cultuurtempel op de plek waar nu nog het stadhuis staat. Zijn droom wordt gevoed door het feit dat voor 2030 gebouwen die in het bezit zijn van de gemeente duurzamer moeten zijn en dat verduurzamen brengt veel kosten met zich mee. Dat geldt dus ook voor De Lieve Vrouw en Fluor. Regeren is vooruitkijken, dacht Warmelink, dus waarom niet de handen ineenslaan en er iets moois van maken?

Een culturele verzamelplaats, ik zag het al helemaal voor me. Een prachtig nieuw gebouw met een grote concertzaal. Maar ook met een creatieve broedplaats voor jong talent en ruimte voor bands en beeldend kunstenaars. Van de naam die Warmelink had verzonnen was ik minder gecharmeerd.  ‘Podium033′ dekt wel de lading maar is mij niet spannend genoeg.

Ik mijmerde verder. Is het echt wel zo’n goed idee? Nu vind je verspreid door de stad verschillende culturele instellingen. Met elk zijn eigen uitstraling en sfeertje en daardoor ook zijn eigen unieke publiek.  

De Lieve Vrouw is misschien niet zo’n handig gebouw qua indeling, maar het heeft wel charme. Ik geniet van de wachtrij voor de grote zaal waardoor de hele bar geblokkeerd wordt. De vierkante tafeltjes waar ik met vriendinnen na afloop van een film na zit te praten. De smalle trappen naar de verschillende kleine zaaltjes.  En zo geldt dat ook voor het gevoel dat Fluor oproept; dat gebouw brengt me terug naar mijn jeugd. Flint is wat dat betreft meer inwisselbaar.  

Hoe dan ook. Dromen is fijn, want als niemand droomt gebeurt er ook niets. En over de investering? Geen zorgen. Ik weet nog wel een projectontwikkelaar die nog wat te goed heeft van de gemeente. Kunnen we meteen zijn standbeeld voor het nieuwe gebouw zetten. Of we noemen de concertzaal naar hem.

Solidariteit lijkt verdwenen

Ik word er zo verdrietig van; we zitten nu al een jaar middenin de corona-crisis. Een jaar! Wie had dat nu kunnen bedenken? Die eerste weken keek ik alle nieuwsprogramma’s, spelde de kranten en had constant een angstig gevoel in mijn lijf.  Maar die eerste periode van de pandemie bracht ook iets moois; saamhorigheid.  We boden elkaar onze hulp aan, organiseerden buurtborrels op anderhalve meter en pepten elkaar op. Nu, een jaar later, voelt het allemaal zo anders. We zijn moe van het virus. Doodmoe. We zijn klaar met de maatregelen, zien weinig toekomstperspectief en dat lijken we vooral op elkaar af te reageren.

De angst van een jaar geleden is bij veel mensen veranderd in wantrouwen en achterdocht. Welke maatregelen de regering ook neemt; het is nooit goed. Wat voor de een helpend is beperkt de vrijheid van een ander. Het lijkt wel of we de schuld van de misère aan de regering geven in plaats van aan het virus. Wat de beste methode is om uit deze crisis te komen weet niemand. En daarin staat Nederland niet alleen; de hele wereld piept en kraakt. 

De solidariteit die we tijdens de eerste lockdown lieten zien is veranderd in egocentrisme. Iedereen vindt zijn eigen groep het belangrijkst. Huisartsen, leraren, patiëntenverenigingen. Ze willen allemaal zo snel mogelijk het vaccin krijgen en knokken en lobbyen voor hun eigen groep. Logisch, maar daardoor moeten anderen langer wachten.

We noemen elkaar wappies of schapen. Alsof je moet kiezen; het virus als een griepje zien of het idee hebben dat iedereen er aan dood gaat en achter alle maatregelen staan. Als dan blijkt dat we andere ideeën hebben dan hoeft dat toch niet te betekenen dat we elkaar de tent uitvechten? We kunnen toch van mening verschillen en normaal met elkaar om blijven gaan?   Een jaar geleden vochten we samen tegen het virus, nu vechten we vooral tegen elkaar. Ik ben misschien nog wel banger voor de polarisatie die is ontstaan dan voor het virus zelf…

Doodmoe van viruswaarheid

Moe voelde hij zich. Doodmoe. Zijn moeder was gisteravond overleden en vanochtend was er een gesprek geweest met de uitvaartondernemer. Het was allemaal zo ongelooflijk snel gegaan. Eind januari was ze nog gevaccineerd en nu had hij haar kist al uit moeten zoeken. Karel zucht nog eens diep. In het Sint Elisabeth Verpleeg- en Gasthuis hing er een verdrietige sfeer. Van de ruim honderd bewoners met dementie waren er zo’n zeventig positief getest. Naast zijn moeder waren er al meerdere bewoners overleden. En dat terwijl iedereen zo hoopvol was na de eerste vaccinatieronde. Maar helaas. Hij had, volledig ingepakt in beschermende kleding, afscheid van haar moeten nemen.

Door alle hectiek rondom zijn moeder wist hij amper wat voor dag het was. Dinsdag 16 februari, zag hij in zijn agenda. Hij was toe aan wat afleiding en deed de televisie aan. Willem Engel vulde het beeld. Uit het verslag begreep Karel dat de avondklok afgeschaft zou worden. Even dacht hij dat hij het niet goed hoorde; riep Engel nou mensen op om ’s avonds de straat op te gaan om te gaan feesten?

Karel zag meteen De Stier voor zich. Het beeld waar zijn moeder zo graag naar keek vanuit haar kamertje. De Stier waar een paar weken geleden jongeren samen kwamen om te rellen tegen de avondklok. Zijn moeder had nog gevraagd of er een feestje was. Hij had maar ja gezegd. Die avondklok was ook voor hem onhandig omdat hij daar rekening mee moest houden wanneer hij bij zijn moeder was ’s avonds, maar alles wat maar iets kan bijdragen tegen dat rotvirus leek hem legitiem.

Natuurlijk was het Willem Engels goed recht om de avondklok aan te vechten. Maar om dan op te roepen tot feesten op straat? Lekker dicht bij elkaar gaan staan. Waarom? Die man was niet goed wijs. Denkt hij nou echt dat het allemaal wel meevalt? Gezien de grote hoeveelheid kisten die binnengebracht waren bij het Elisabeth Gasthuis valt het virus niet te ontkennen. Maar ja, ieder zijn eigen waarheid… 

Jij kunt het verschil maken!

Daar loop ik als 16-jarige scholier voorop in een optocht tegen Kruisraketten. Ik houd een vlag vast met een getekende raket en draag een sjaal met regenboogkleuren. De foto staat in de krant van 6 november 1985. Het was de tijd dat een regenboog louter een mooi natuurverschijnsel was.

De nacht voor het protest had ik niet geslapen. Ik zat in het organiserend comité en was bang dat er niemand op zou komen dagen. Mijn angst bleek ongegrond. Er deden zo’n 750 scholieren mee ondanks het feit dat leerlingen van andere scholen toestemming nodig hadden van hun ouders en er gedreigd werd met straf in verband met spijbelen. Wat was ik trots, opgelucht en blij!

Mijn school was vooruitstrevend. Ik voelde me gezien en gewaardeerd. Mijn stem en die van mijn klasgenoten werd gehoord. Ik hoop dat datzelfde geldt voor leerlingen van het Lodestein College in Amersfoort. Dat zij ook gehoord worden want ik denk dat veel leerlingen van die school toleranter zijn dan hun ouders of schoolleiding.  Dat ze het verschrikkelijk vinden dat er zo’n identiteitsverklaring is ondertekend. 

Zij weten vast wel dat twee van hun klasgenoten behoren tot de LHBT+ groep. Dat die pittige tante uit hun klas op meiden valt of dat het stille meisje achterin liever een jongen was geweest. Hopelijk laten ze hen weten dat ze er niet alleen voor staan. Misschien kunnen ze een regenboogvlag ophangen op school of gewoon tegen hun klasgenoot zeggen dat ze er voor hem of haar zijn. En als dit te spannend is kunnen ze regenboogveters dragen of een regenboogsjaal. 

Het is goed soms uit je comfort-zone te stappen om duidelijk te maken waar je voor staat. Een scholierenstaking is misschien een brug te ver, maar zelf zorgen voor een veilig schoolklimaat kan wel. Samen bereik je meer dan je denkt. Zo had ik niet gedacht dat er echt geen kruisraketten zouden komen in Nederland. Wie weet wordt die identiteitsverklaring uiteindelijk ook wel afgeschaft. Dat zou toch mooi zijn! 

Van Wij Amersfoort naar ieder voor zich…

Zal ik nog naar de markt voor een bos bloemen? Die vraag heb ik me de afgelopen maanden meerdere keren gesteld. Eerst wist ik niet waar de bloemenkramen stonden en nu ik weet dat ze op het Havik staan blijkt een ritje naar die locatie niet in mijn systeem te zitten. Wij, van de bloemenkramen merken het ook. ,,Vroeger was de bloemenmarkt op het Havik een begrip maar nu lijkt het erop alsof veel mensen ons niet meer weten te vinden. Onze omzet gaat niet zo lekker op de zaterdag.” De bloemenkramen waren verplaatst om de 1,5 meter te kunnen garanderen op de Hof. 

De cafés op de Hof mochten als compensatie voor de 1,5 metermaatregel hun terrassen uitbreiden. Naast het verplaatsen van de bloemenkramen op zaterdag werd ook de hele vrijdagmarkt verplaatst. Die moest naar het Eemplein en de Koppel. En wat denk je? Ook Wij, van de vrijdagmarkt merken dat de Amersfoorters de weg naar hun kraam niet kennen. Ze willen weer terug naar de Hof. Daar blijft het niet bij want sinds de vrijdagmarkt verplaatst is zien ook Wij, van de samenwerkende ondernemers Krommestraat  hun omzet dalen. 

Of de verschillende belangen te overbruggen zijn is nog maar de vraag. Want waar de marktkooplieden terug willen naar de Hof willen de ondernemers rond de Hof juist dat ze ruimte blijven houden voor hun terrassen. Sterker nog Wij, de Vereniging Horeca Hof heeft grote plannen voor de winter. Ze willen het liefst grote terras-overspanningen met warmtelampen en daar passen markten niet bij. Zij hopen dat de tijdelijke marktverplaatsing permanent wordt.

Veel partijen, veel belangen, veel ontevredenheid. Ik heb het idee dat Wij Amersfoort, voor iedereen niet meer bestaat. Het is ieder voor zich geworden. Wij, burgemeester Lucas Bolsius zal binnenkort knopen moeten doorhakken. Ik heb nog een tip. Bolsius kent de standpunten van de ondernemers, maar misschien kan hij ook onderzoeken wat Wij, burgers van Amersfoort er eigenlijk van vinden. 

Draken verslaan

Mijn overbuurman stond een paar jaar geleden voor onze deur. Ik zie nog zijn bleke gezicht voor me. ,,Nienke”, zei hij ,, Ik ben me rot geschrokken, Teun zat net op het dak.” Ik keek hem verbaasd aan. ,,Hij klom zomaar uit het dakraam” vervolgde mijn buurman ,, en zat op de nok met een zwaard te zwaaien.” Even was ik sprakeloos. Zoon Teun was destijds een jaar of tien en had inderdaad een houten zwaard waarmee hij onzichtbare draken versloeg. Maar dat hij dat deed vanaf de nok van ons dak daarvan daarvan was ik niet op de hoogte.

Ik moest er aan denken toen ik woensdag op Twitter een filmpje zag van een man op een dak van een appartementencomplex in de Koppel. Op het filmpje was te zien dat de man soepel stond te dansen, maar hij had ook al stenen naar beneden gegooid. Ik hoorde gelach. De omstanders vonden het kennelijk grappig. De reacties op het filmpje op Twitter waren hard. Iemand vroeg zich af of er geen scherpschutter in de buurt was. ‘eraf schieten, klaar’ schreef hij. Zou hij dat ook echt menen?

De man op het dak trok een paar uur lang de aandacht. Omwonenden werden zonder het te willen geconfronteerd met de capriolen van de man, maar er waren ook mensen die speciaal langs kwamen en bleven kijken. Ergens misschien wel hopend dat de man zou springen. Dat werd in ieder geval geopperd in een van de filmpjes die ik via social media zag

Het lijntje tussen gezond zijn en in psychische problemen komen is heel erg dun. Een paar flinke tegenslagen in je leven en je kunt depressief raken. Een trauma opdoen en je kan angststoornissen krijgen. Het kan iedereen overkomen. En dan kun je lachen om zo’n ‘gekkie’, maar het is wel iemands zoon. Het kan zomaar je eigen broer zijn die daar op het dak staat, of je beste vriend. Dan is dit echt geen grap meer. Ik mag hopen dat deze man goede hulp krijgt en dat hij in alle rust aan zijn problemen kan werken. Dat hij, zonder dat er mensen meekijken, zijn eigen draken kan verslaan.

Theater Terras niet divers genoeg?

Het waren de krenten in de zomerse pap, de juweeltjes in de maanden juli en augustus. Veertig jaar hebben we kunnen genieten van de voorstellingen van het Amersfoorts Theater Terras. Van een slapstickachtige voorstelling bij de Witte Vlinder in Kruiskamp, tot ontroerende dans op een bouwterrein aan de Havenweg. Van een hilarische voorstelling in een waterbassin in Vathorst, tot een ritmische voorstelling door mannen met bijlen op het Van Ostadeplein .

Maar de voortgang staat op losse schroeven want de organisatie krijgt geen subsidie meer van de gemeente; het publiek zou te weinig divers zijn. En dat valt niet te ontkennen; het publiek is voornamelijk wit. Twee jaar geleden was er een voorstelling midden in de woonwijk de Koppel.  Ondanks de publiciteit  kwamen er weinig kleurrijke omwonenden op de bankjes zitten. Wel gingen veel deuren open en keken nieuwsgierige bewoners op de balustrade mee.

Het blijkt gewoon heel moeilijk om verschillende bevolkingsgroepen bij dit soort culturele evenementen aan te laten haken. Maar is dat erg? Zelf ga ik ook niet naar een festival als Dias Latinos of een avond met Nederlandstalige muziek op de Hof. Dat is gewoon niet zo mijn ding. Net zoals Theater Terras ook niet bij alle Amersfoorters past.  Maar iedereen die wil is welkom en kan gratis naar een voorstelling.  Als je niet van acrobatiek houdt, kies je voor dans. Diversiteit genoeg!

Het is wel spijtig dat de subsidie stopt bij deze club die geheel uit vrijwilligers bestaat. En ook wel bijzonder dat juist deze vrijwilligers het voor elkaar hebben gekregen deze zomer toch nog twee voorstellingen te organiseren in het Openlucht Theater. Geheel coronaproof.  Bestel meteen een gratis kaartje zodat je van een plek verzekerd bent en word dan ook meteen vriend.  Wie weet valt het tij te keren en kan het Amersfoorts Theater Terras toch blijven doen waar het goed in is: Prachtige locatie-voorstellingen organiseren. Voor iedereen die wil!

Op vakantie? Geen idee…

,,Pien en Teun, het kan zijn dat we niet naar Frankrijk gaan”, ik probeer mijn stem neutraal te laten klinken.  ,,Wanneer het daar code oranje is dan gaat het hem sowieso niet worden…”, vult mijn man aan. Teun haalt zijn schouders op maar Pien kijkt me verschrikt aan ,,Wanneer weten we het zeker?”, vraagt ze. Tja…daar moeten we het antwoord schuldig op blijven.

Vorig jaar bleven we in Nederland en dat was een prima vakantie, maar we verlangden toch naar een andere taal, boodschappen doen bij een onbekende supermarkt en ook naar bergen in plaats van het vlakke land. Teun en Pien  wilden nog wel een keertje mee wanneer we naar Frankrijk zouden gaan. Ze zagen het al helemaal voor zich; lekker klooien in een riviertje naast de tent en ‘s avonds een spelletje spelen.

Hoe raar kan het lopen. Een paar weken geleden zag het er allemaal nog prima uit corona-technisch gezien. Ik vond twee prachtige kleine campings in Zuid-Frankrijk met Nederlandse eigenaren. In deze onzekere tijden leek me dat wel handig en ik gun ze ook wat inkomsten. Maar ineens leeft het virus weer op en staat alles op losse schroeven.

Een normale vakantie zal het sowieso niet worden. Handgel bij het toiletgebouw, geen drukke markten  bezoeken en met mondkapjes op naar de Intermarché.  Geheel onbezorgd neerploffen op een terras zit er ook niet meer in.

Het zal er om spannen; gaan we überhaupt nog op vakantie? We houden voortdurend de berichtgeving in de gaten, maar weten het pas zeker op het moment dat we met de vouwwagen richting het zuiden reizen. En dan nog blijft het spannend. Wat doen we wanneer het land code oranje krijgt op het moment dat we net op de camping aankomen na twee dagen reizen? Ik durf er niet aan te denken.

Van de normale voorpret is geen sprake meer maar we moeten zo langzamerhand toch beginnen met de voorbereidingen. Ik maak een lijst met zaken die we -als we gaan- niet moeten vergeten. Bovenaan zet ik: Mondkapjes. Met een uitroepteken.

 

 

 

Puur theater, al die boten voor de sluis!

Het wordt dringen geblazen. Er zijn meer boten verkocht dan ooit, de jachthavens zitten vol.  Voor veel branches is de corona-crisis een ramp, maar de watersport-zaken en de jachthavens varen er wel bij. Ook ik dacht even; had ik maar een bootje. Dan kun je afstand houden, heb je je eigen toilet, kun je wat van Nederland zien en ben je er toch helemaal uit. Bij mij was het slechts een vluchtige gedachte, maar vele anderen hebben meteen actie ondernomen.

Dat wordt nog wat de komende zomer. Veel nieuwelingen op de randmeren; mensen die voor het eerst met hun pleziervaartuig het water op gaan. Pleziervaartuig. Dan verwacht je alleen maar relaxte mensen en gelukkige gezichten. Ik ben benieuwd. Want hoeveel van die mensen weten überhaupt iets over de regels op het water? Hebben ze wel eens eerder gevaren? Weten ze hoe ze moeten aanleggen in een volle jachthaven? Gek eigenlijk dat je voor kleine boten en boten die niet zo hard kunnen helemaal geen examen of test hoeft te doen. Je koopt hem en kunt zo het water op.

Midden op het water is nog wel te doen, maar dat boten geen rem hebben wordt in het begin nog wel eens vergeten. En dan die sluizen…  Dat blijkt toch echt wel een dingetjes te zijn, zelfs bij ervaren schippers. Zo moet je je lijn wel doorhalen, maar niet vastmaken want dan blijf je bij het verlagen van het waterniveau met je boot aan de kademuur hangen. Dat wil je niet!

Voor mensen die geen boot hebben kunnen bemachtigen en dit jaar niet op vakantie gaan heb ik ook een tip.  Zoek een plekje bij de Nijkerkersluis, de Blauwe Dromer bij Harderwijk of een andere sluis. Neem een stoeltje mee, zorg voor een tas met lekkere hapjes en geniet van de bedrijvigheid.  Met veel mensen die voor het eerst een sluis door moeten wordt het vast spectaculair.  Zenuwachtige vrouwen die niet precies weten wat ze moeten doen. Mopperende kapiteins. Ik zie het al voor me. Hoe drukker het wordt, hoe groter de chaos. Dat is puur theater!