Daar zat ik dan, achter mijn bureau. Tijd voor mijn wekelijkse column. Normaal gesproken probeer ik altijd te variëren in het onderwerp, want twee keer hetzelfde onderwerp achterelkaar of zelfs binnen een paar maanden wil ik liever niet. En als het al hetzelfde onderwerp wordt dan wil ik wel streven naar een hele bijzondere invalshoek. Maar vandaag kon ik niet anders. De komende weken kan ik niet anders. De column moet wel gaan over Corona. Net als vorige week, toen ik ‘Stilte voor de Storm’ schreef.
Er zijn honderdduizend manieren om een column te schrijven over Corona. Vele invalshoeken kwamen voorbij. Over alle activiteiten die nu uit de grond gestampt zijn door collega’s, bekenden en onbekenden. Bekijk de verschillende acties op facebook maar eens. Over de mooie kant voor het milieu; in Venetië is het water in de grachten ineens glashelder en de lucht is er ook veel schoner. Over de constante stroom aan berichten via de media. Over….noem het en het kan in een column terecht komen. Ik koos voor een column over de vreemde wereld waarin we nu leven. Morgen staat hij in de krant.
Twee weken geleden was alles nog gewoon en kijk ons nu. We vinden het bijna al normaal dat we feestjes afzeggen, snel en voorzichtig boodschappen doen, bot vangen bij de pasta en het wc-papier, thuis werken. Zelfs de angst gaat al een beetje wennen.
Wat ik heel raar vind; wanneer ik bijvoorbeeld oude beelden zie van Koning Willem Alexander die handen schudt tijdens Koningsdag in Amersfoort heb ik de neiging om hem toe te schreeuwen: ,,Doe het niet!” Of ik zie beelden op televisie van mensen bij een concert. Dan denk ik al meteen; ,,wegwezen daar!”. Grote groepen mensen laten nu al mijn alarmbellen afgaan. Vorige week was alles nog anders. En ik denk dat het nooit meer hetzelfde wordt.
enzofoort 