Jaloers

(AD, 13 juni 2014)

Ik zal het maar toegeven. Ik ben jaloers! Jaloers op al die mannen en vrouwen die aanstaande zondag op het Eemplein aan de start staan van de Marathon van Amersfoort. Dan gaat het niet alleen om de mensen die een hele of halve marathon lopen. Nee, ik kijk al vol afgunst naar de mensen die ‘de vijf’ doen. Twee jaar geleden liep ik die afstand zelf nog, samen met collega’s. Het nummer “Dansen op de vulkaan” van de Dijk sleepte me door de kilometers want dat nummer had precies het juiste tempo en energie. Maandenlang had ik er naar toe geleefd; ik had getraind, clinics gevolgd via mijn werk, blessures overwonnen en op de dag zelf heb ik gelopen als nooit tevoren. Daarna had ik zo’n pijn in mijn lichaam dat ik mijn loopschoenen achterin de kast heb gesmeten.

Twintig maanden later -en een kledingmaat extra- heb ik ze daar weer uitgevist. De reden? Meneer Enzofoort merkte op dat ik wel wat chagrijniger leek sinds ik niet meer hardliep, en ik moet eerlijk zeggen; hij had gelijk! Ik ben naar een sportschool gegaan en ben langzaam weer begonnen. Eerst met wat oefeningen voor de balans, want die was op alle fronten ver te zoeken. Ik ontdekte weer waar mijn buikspieren zaten en ik trainde mijn beenspieren op de hometrainer. Voor het fietsen draaide ik mijn hand niet om, want fietsen doe ik dagelijks, maar dat lopen… Voor het eerst van mijn leven liep ik op een loopband; dat was een compleet nieuwe ervaring. Lopen zonder dat de omgeving verandert heeft wel iets saais. Eerst oefende ik met een flink tempo met wat hellingen erin, maar na een paar weken ging het wandelen over in hardlopen. Ik voelde me een olifant met hyperventilatie zo liep ik te stampen en te zuchten. ,,Je tempo is te laag”, was de reactie van Rob, één van de begeleiders. Ik keek hem aan alsof ik water zag branden maar na zijn uitleg begreep ik het. Door harder te lopen land ik meer op mijn middenvoet waardoor het rennen minder zwaar is voor mijn lichaam. Sinds dat advies probeer ik een hoger tempo, wat inderdaad beter voelt.

Helaas ben ik te laat begonnen om nog aan te sluiten bij het evenement zondag en daar baal ik van. Volgend jaar wil ik zelf aan de start staan. Gewoon vijf kilometer rennen, dat moet toch geen onmogelijke opgave zijn? Het begin is er. Nu nog op zoek naar wat doorzettingsvermogen…

Pmakerij 2014

“Is dit je slaapzak Puck?”, ik wijs naar één van de Nomad-slaapzakken. Puck schudt haar hoofd. “Nee, dat is hem niet…” Puck komt terug van een weekje theaterkamp en is net de bus uitgekomen. De één na de andere tas wordt de bus uitgegooid en het kost me moeite om de slaapzak van Puck te herkennen. Puck is namelijk niet de enige met een Nomad-slaapzak.

Gisteravond hebben we de voorstelling bekeken. ‘Peter Pan’ was dit jaar het thema. De voorstelling was grappig, ontroerend en ik kreeg echt bewondering voor de leiding die al die kinderen een kostelijke week hadden bezorgd.
Alleen was mijn dochter gisteravond moe. Zo moe…. Ze had de tranen in haar ogen staan na de voorstelling. Ik knuffelde haar flink en ze fluisterde in mijn oor; “mam, eigenlijk wil ik nu het liefst naar huis”. Tja, wat doe je dan? Het leek mij beter om haar daar toch te laten zodat ze samen met de anderen het feest zou meemaken en de volgende dag met de andere kinderen haar spulletjes kon inpakken. Maar om eerlijk te zijn; mijn moederhart brak. Met tranen in mijn ogen reed ik na de voorstelling naar huis.

Vandaag kwam ze dus weer terug en wat ik niet had verwacht; ze was vrolijk en kletste de hele weg naar huis over hoe leuk het wel niet was geweest. Ze ratelde maar door en vertelde dat ze het enorm jammer vond dat het kamp was afgelopen en dat ze een jaar moest wachten tot ze weer mocht. Thuisgekomen heb ik samen met Puck haar tas leeggemaakt. De vloer lag bezaaid met veel vieze kleren, sokken waar je soep van kon koken en een kort broekje dat ik niet thuis kon brengen. Heb meteen de wasmachine aangezet. Ik dacht aan de afgelopen avond en het zware gevoel in mijn maag. Mijn man had gelijk gehad; “als wij weg zijn dan is de heimwee vast snel over”. Loslaten Nienke, loslaten…. het kost me nog steeds veel moeite.

 

Bokketrap 2014

 “Wat is dat nou voor rare actie… nooit wil je fietsen, en nu je een tocht kunt maken langs kroegen ben je ineens wel actief. En dan moeten de kinderen ook nog eens mee….” Dit was mijn reactie twee jaar geleden toen Marcoen met Pim en Puck de “Bokketrap” ging fietsen. Ik weet nog dat ik flink pissig was omdat ik het echt heel stom vond. Hoe vaak had ik niet voorgesteld om eens met het hele gezin een stukje te fietsen? De reacties waren steevast zo ‘lauw’ dat ik het er maar bij liet zitten. En nu…. nu was meneer wel ineens enthousiast. Grrrr….  De kinderen werden meegesleept en Puck werd halverwege naar huis gebracht omdat de ruim 30 km toch wel een beetje veel was voor Puck op haar kinderfiets. Het jaar daarop deden Marcoen en Pim weer mee, maar ik bleef uit koppigheid thuis. Stom vond ik het. Heel stom!

Dit jaar liet ik mijn koppigheid varen; het leek me namelijk wel een leuke manier om de Eerste Paasdag door te komen. Ik heb namelijk weinig met Pasen en om nu thuis naar een paar eieren te gaan zitten staren…daar had ik geen zin in. Verder wilde ik wel graag iets met zijn vieren ondernemen en nu Puck een ‘volwassen’ fiets had was het voor haar ook makkelijker te behappen.

Na het ontbijt begonnen we bij ‘de Vereeniging’ bij de Eemhaven, daar werden de vlaggetjes aan onze fiets gemonteerd. Verder fietsten we langs Biercafé Zomaar, Café de Dikke, Jackson5 in Stoutenburg, Eetcafé Dims en de Nieuwe Erven. Overal namen we een drankje en kregen we een hapje. Wat grappig was, na een paar lokaties herkende je steeds meer medefietsers en werd de sfeer steeds losser. Dat kwam waarschijnlijk ook wel door de Bokbiertjes. Het was echt een flinke tijd geleden dat ik aan het bier zat, maar zo in combinatie met de fietstocht was het erg lekker.

Ik denk dat een familie-traditie geboren is. Voor de komende ‘Bokketrappen’ heb ik wel een goed voornemen; niet zomaar achter iemand anders met vlaggetjes aanfietsen. Gewoon zelf goed de routebeschrijving lezen. Scheelt toch een paar kilometers.