Hup Kruiskamp Hup

Onderstaande column staat in AEDES-Magazine van juni

Geen gewapper van oranje vlaggetjes in de straat. Geen buren die hun televisie buiten hebben staan en met een flesje bier samen naar het EK kijken. Geen grote vlag met de Nederlandse leeuw aan de gevel van mijn overbuurman. Ik had het niet verwacht, maar ik vind het eigenlijk heel saai. Als bewoner van een echte volkswijk ben ik gewend dat er toch wel iets van oranje te zien is tijdens een EK voetbal.

Ik weet nog hoe ik zestien jaar geleden na een weekendje weg onze straat in kwam rijden en schrok van de oranje gloed die over de huizen hing. Honderden, of misschien wel duizenden vlaggetjes waren er opgehangen. Het was het eerste Europese Kampioenschap dat ik meemaakte in deze straat. Ik was toen al geen voetballiefhebber en wist niet zo goed wat ik er van vond.

Een paar jaar later zag ik hoe een buurtbewoner samen met een vriend de straat versierde tijdens een WK. Ze belden overal aan om te vragen of ze de vlaggetjes mochten ophangen. Bij een positief antwoord hield de één de ladder vast en liep de ander voorzichtig naar boven om de vlaggetjes zo hoog mogelijk te bevestigen. Daarna liepen ze naar de overkant en belden daar aan met dezelfde vraag. Zigzaggend bereikten ze het eind van de straat.

Tijdens het wereldkampioenschap twee jaar geleden hingen in onze straat al niet zoveel vlaggetjes meer. Waarschijnlijk kwam dat omdat twee grote oranjefans een paar jaar geleden zijn overleden en drie andere enthousiaste voetballiefhebbers zijn verhuisd. Er was niemand meer die het voortouw nam.

Dit jaar hangt er geen enkele vlag. En hoewel ik tijdens de uitschakeling van het Nederlandse team een soort van opluchting voelde omdat ik de voetbalgekte vaak zo overtrokken vind, merk ik nu dat het me toch wel spijt dat het Nederlands elftal niet mee doet.

Ben benieuwd of Nederland zich over twee jaar plaatst voor het WK en of er dan iemand opstaat om de oranjegekte in onze straat weer leven in te blazen. Want ook al heb ik echt helemaal niets met voetbal,  deze leegheid gaat zelfs mij te ver.

Rommelroute

,,Nienke, er staat iemand voor de deur die wil iets wil weten over de rommelroute!” Meneer Enzofoort komt de keuken binnen. Ik ruim net de boodschappen op. Bij de deur staat een onbekende vrouw. Ze wijst naar het papier dat op het raam hangt.,,Ik heb nog niet zo’n poster,” zegt ze ,,maar ik wil ook meedoen”. Meneer Enzofoort hoort dit en zegt dat hij wel even een kopie maakt. Op de poster staat ‘Rommelroute. Ik doe mee, u ook?’.
De vrouw blijkt op de Scheltussingel te wonen en doet al voor de derde keer mee. ,,Het ruimt zo lekker op”, zegt ze enthousiast. Wanneer ik vertel dat ik nog maar één doos met spullen bij elkaar heb gezocht zegt ze; ,,gewoon je schuur in lopen en kijken wat je niet meer gebruikt.” Meneer Enzofoort komt met het kopietje en mijn wijkgenote vertrekt met de poster in haar hand.
Dit is precies de reden waarom ik het zo leuk vind om mee te doen; een spontane ontmoeting met mensen uit de buurt. Hopelijk ontmoet ik vandaag nog veel meer mensen want Kruiskamp rommelt met wel 65 huishoudens in 15 straten. Aan de oranje vlaggetjes kun je zien wie er mee doen en dit jaar hangen ze dus ook bij ons.
Het gaat me niet om het geld dat ik er mee kan verdienen, ik hoop vooral op een gezellige sfeer en blije gezichten. Wie weet kan ik iemand gelukkig maken met iets dat ik zelf niet meer nodig heb.
Net zoals een buurman een paar jaar geleden zoon Teun gelukkig heeft gemaakt met een telescoop. De sterrenkijker werkte als een magneet op de toen 10-jarige Teun. Mijn buurman zag dat en zei ,,neem hem maar mee, die krijg je van mij”. De gelukzalige blik in de ogen van Teun vergeet ik nooit meer. Heerlijk toch wanneer je rommel weer een goed plekje krijgt bij iemand anders? Ik heb gisteravond trouwens nog in de schuur rondgekeken en wat rommel voor de verkoop apart gezet. Nu alleen nog even aan Teun vragen of hij al afstand wil doen van de telescoop.

Making your mind up

Ligt het aan mijn leeftijd, heeft het te maken met de schreeuwerige liedjes of kan ik niet zo goed tegen het circus er omheen? Ik ben er nog niet uit. Toen ik zo jong was als mijn dochter Pien nu is, genoot ik van het songfestival. Het was 1981 en de Britse groep Bucks Fizz won met ‘Making your mind up’. Ik zie mijzelf nog zitten met de KRO-gids op mijn schoot en een pen in mijn hand. Plussen en minnen, uitroeptekens bij de artiesten waarvan ik vond dat ze bij de eerste drie moesten komen. Dat Bucks Fizz won vond ik te gek. Ik kan het liedje nog steeds meezingen.

Het songfestival van nu is bijna niet meer te vergelijken met vroeger. Het gaat niet meer alleen om de kwaliteit van de liedjes; er gaat vooral veel aandacht naar publiciteit, kleding en regie. Alles om maar gezien te worden. En wie valt het meeste op? Douwe Bob, met zijn gitaar.
Tijdens de halve finale werd duidelijk dat zijn nummer juist rust uitstraalt tussen al het gegil, gedans en geflits waar je ter plekke migraine van kunt krijgen.

En omdat ‘onze’ Douwe Bob in de finale zit, kijk ik vanavond naar het sonfgestival. Niet omdat ik er echt zin in heb, maar omdat ik wil zien hoe hij het doet. Waarschijnlijk zit meneer Enzofoort naast me met zijn laptop op schoot te twitteren, dat maakt het nog een beetje leuk.
Teun vlucht naar zolder om daar te gaan gamen en Pien zit, net als ik vroeger, met pen en papier klaar om punten te geven.

Ik denk dat ik afwisselend de krant lees, wat administratie doe en af en toe een liedje kijk tot Douwe aan de beurt is. Dan focus ik me drie minuten op het scherm en mag niemand mij storen.
Aan het eind worstelen we ons door de uitslag heen. Als Douwe in de top vijf staat ben ik blij.
Eindigt hij in de onderste regionen dan mopper ik omdat de uitslag niet eerlijk is gegaan.
Grote kans dat ik naar bed met de gedachte dat ik ook een avondje naar de film had kunnen gaan.
Wacht eens, ik kan nog kiezen…

Lijdensweg

De eerste keer was ik nog onder de indruk; wat een gaaf idee om op deze moderne manier het verhaal van Jezus zijn kruisiging te vertellen. Nummers van De Dijk, van Van Dik Hout en van The Scene vormden de basis en Syb van der Ploeg was een prachtige Jezus.

Nu ben ik er inmiddels helemaal klaar mee. Wat begon als een originele manier van het brengen van het lijdensverhaal is verworden tot een kermis die uit zijn voegen lijkt te barsten. En die ‘Passion-kermis’ wordt dit jaar gehouden in Amersfoort. Dat kan niemand zijn ontgaan, of hij moet achter een steen hebben gelegen. Meer dan drie dagen.

Tsjongejonge, wat een overdaad aan publiciteit. Kranten, televisie, websites en Facebookpagina’s. Het kan niet op. Het begon met de onthulling dat Amersfoort dit jaar was uitverkoren om als decor te dienen. Daarna kwam de digitale zoektocht naar Jezus. Moderner kan het niet. Via Facebook en twitter konden fans er achter komen wie dit jaar Jezus is. Wel bijzonder dat de Evangelische Omroep óns vraagt om Jezus te onthullen!

Vervolgens werden de andere hoofdrolspelers één voor één voorgesteld; ze schoven bijna allemaal aan bij verschillende talkshows of radioprogramma’s. Na weer wat publiciteit hadden 600 mensen zich binnen anderhalf uur aangemeld om mee te lopen met het kruis. En het eind is nog niet in zicht.

Thema dit jaar is ‘Hoop’. Nou, ik vind het een hoop gedoe: het fietspad aan de Kleine Koppel gaat een week lang dicht, de stad wordt afgesloten en het plein is een paar dagen onbegaanbaar.
Maar ik was helemaal verbaasd toen ik zag dat je gratis polsbandjes van The Passion kon aanvragen. De tekst: Never.Lose.Hope. Nou, dat kost mij moeite. En trouwens; is die hype met de gekleurde polsbandjes niet al een beetje passé Passion?

Het enige wat nog lijkt te ontbreken is iets eetbaars. Mij lijkt een Passionkoekjeslijn wel wat. Het Mariakoekje kent u natuurlijk al. Maar wat dacht u van de Hoopwafel, de Barabastogne en niet te vergeten het Judascakeje? Dat moet een cupcake worden die er van buiten heerlijk uit ziet, maar die van binnen erg bitter is. Of de Jezus-aan-het-kruis-lollie het haalt is nog niet bekend.