Zaterdag 21 maart, De lente is begonnen

De lente is begonnen. Buiten schijnt de zon. De tuindeuren staan open. Ik hoor getimmer, een zaagmachine, kinderen die spelen in de tuin. Normaal gesproken lees ik uitgebreid de krant, ruim het huis op en doe ik de was op zaterdag. En als het een beetje lukt drink ik ergens in de stad koffie met vriendin Elsa.

Omdat ik mijn leven zoveel mogelijk intact wil laten heb ik vandaag laten lijken op een normale zaterdag. Ik las de krant uitgebreid, heb rustig aan gedoucht en heb koffie gedronken met Elsa. Niet in de stad maar allebei thuis terwijl we aan het face-timen waren. Voor het eerst en ik denk niet dat het voor het laatst zal zijn. Wel fijn om elkaar op deze manier te kunnen zien en te spreken.

Op de tafel staat naast de koffie de vaas met tulpen die vorige week zijn gekocht op de markt. Bijna uitgebloeid. Maar ik wil ze nog niet wegdoen want misschien zijn dit voorlopig wel de laatste verse bloemen op mijn tafel. Naar de markt ga ik niet meer en ik heb geen idee hoe lang ze te koop blijven in de supermarkt. En ach,  als we daar zijn hebben we toch andere prioriteiten.

Terwijl Marcoen buiten een deur aan het schuren was, Pim boven op zolder zat te gamen en Puck in haar kamer filmpjes keek begon ik aan de huiskamer. En ik nam alle tijd. In mijn achterhoofd heb ik namelijk het idee dat ik de komende weken zeeën van tijd heb. In de praktijk zal dat vast tegen vallen want ik blijf natuurlijk ook gewoon 3,5 dag werken. De kamer is weer stofvrij en opgeruimd. Ik heb zelfs de radiator staan poetsen. En met resultaat!

Voorlopig heb ik genoeg klussen in mijn hoofd voor de komende weken. Het houdt me ook op de been om een beetje de normale structuur aan te houden. Zo zullen Marcoen en ik morgen vast een wandeling maken door Hoogland West, gaan we daarna met de kinderen brunchen en doen we morgenmiddag een spelletje. Ga ik maandag wel weer aan de was of de badkamer beginnen. Alles om maar net te doen alsof het leven gewoon doorgaat.

Teleurstelling

Ik kon slecht in slaap komen. Rond middernacht lag ik nog te twitteren en probeerde ik alle argumenten voor en tegen te doorgronden. Het duurde lang voordat mijn hartslag normaal was en ik in slaap viel.

Voor de mensen die de Amersfoortse politiek niet helemaal hebben gevolgd; GroenLinks stemde tegen een motie van de SP om geld vrij te maken voor nieuw onderzoek naar de nut en noodzaak van de Westelijke Rondweg. Een rondweg waar miljoenen ingestoken gaat worden terwijl het volgens verschillende partijen niet helemaal helder is of de weg wel echt nodig is.

Mij lijkt zo’n onderzoek prima voor zowel voor- als tegenstanders van de weg. Als er twijfel is over de cijfers waarop het besluit gebaseerd is dan lijkt het mij niet zo raar om toch nog een keer alles te laten doorberekenen. Maar goed, ik ga daar niet over, daarvoor hebben we volksvertegenwoordigers gekozen. En daar ging het mis.

Ik ging er namelijk op 21 maart van uit dat GroenLinks alles zou doen om de aanleg van deze weg te voorkomen. Ik zie Astrid Janssen nog voor me staan bij het Valentijnsdebat in het KAdE-Café. Iemand uit het publiek poneerde de stelling: “De plannen zoals die er nu liggen voor de Westelijke ontsluiting moeten worden heroverwogen”. Astrid Janssen was het hiermee eens en hield daarom een groen hart boven haar hoofd.

Volgens mij was afgelopen dinsdag de laatste kans om die heroverweging te realiseren, en die kans liet ze lopen. GroenLinks stemde tegen het plan van de SP, ‘want er was toch al een meerderheid voor de rondweg en ze wilden mensen geen valse hoop geven.’  Auw. Dat raakt mij in mijn hart. Ik voel me bedonderd. Het lijkt niet meer te gaan om de principes maar om de positie in de raadzaal. Om het mee mogen doen in de coalitie. Wat krijgt GroenLinks hiervoor terug? Windmolens? Luchtkastelen?

GroenLinks heeft proberen uit te leggen waarom ze deze keuze heeft gemaakt maar ik als kiezer heb daar geen boodschap aan. Ik begrijp het allemaal met mijn hoofd, maar mijn hart heeft een knauw gekregen. Politiek wordt een soort wiskundige berekening. En wiskunde heeft mij nooit gelegen. Dan haak ik af.