Vinkentering

,,Zo…die zit.” De jonge vader probeert het veiligheidshekje bij de trap uit. ,,Je moet hier op drukken en tegelijkertijd trekken”, zegt hij tegen zijn vrouw die hun jongste kind op haar arm heeft. Hun zoontje van twee zit in een hoekje met wat blokken te spelen.

Het jonge stel doet er van alles aan om hun huis zo veilig mogelijk te maken. Er zitten veiligheidsklemmen op de keukenkasten en ook kunnen er geen kleine vingertjes meer in de stopcontacten gestoken worden. Dat doe je als ouder. Je wil je kind behoeden voor gevaar. En je denkt dat anderen dat ook belangrijk vinden.

Het gezin geniet van hun nieuwe huis in Achterveld en weet nog niet dat er in de tuin waarschijnlijk vervuild zand is gebruikt. In datzelfde zand heeft hun zoontje tijdens de zomer nog gespeeld met zijn graafmachine. Zand dat gestort is door het Barneveldse bedrijf Vink. Zand dat misschien wel vervuild is met de giftige stof styreen en met landbouwgif. Een journalist van het televisieprogramma Zembla is al maanden aan het onderzoeken hoe het zit en het lijkt een schimmige, ondoorzichtige wereld. De journalist graaft volgens mij verder want dit is nog maar het topje van de zandberg.

Ook in nieuwbouwwijken in Barneveld en Voorthuizen is grond aangetroffen waarvan men vermoedt dat het vervuild is. Ook daar wonen mensen die net een huis hebben gekocht en die zich zorgen maken om hun gezondheid en om de waardevermindering van hun huis. De familie Vink lijkt het allemaal geen probleem te vinden. Ze storten er rustig op los.

Eigenlijk wel gek. Vink is een familiebedrijf. Bij zo’n bedrijf zie ik een directeur voor me die het beste voor heeft met zijn kinderen en kleinkinderen. Die zou zelf nooit vervuilde grond laten storten onder de huizen van zijn eigen familie. Hij laat zijn kleinzoon niet spelen in een tuin met verontreinigde grond. Hij zou wel gek zijn! Zijn kleinzoon mag alleen met graafmachines spelen in een zandbak vol schoon zand.

Ik mag het eigenlijk niet denken, zeggen of schrijven. Maar degene van het bedrijf Vink die op de hoogte was van de risico’s en de grond willens en wetens liet storten om de poen, kan wat mij betreft de vinkentering krijgen.

 

 

Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.