Kies wijs!

Ben ik te wantrouwend, te argwanend? Ik zet namelijk mijn vraagtekens bij sommige kieswijzers. Er is vast goed over nagedacht maar in plaats van dat mijn partijvoorkeur duidelijker wordt raak ik steeds meer in verwarring. Neem de cultuurkieswijzer van Amersfoort. Dat is een hele bijzondere. Ik heb hem een paar keer ingevuld met kleine verschuivingen en wat schertst mijn verbazing: ik krijg een hele andere uitslag terwijl ik gevoelsmatig bijna dezelfde antwoorden geef.

Ik moest denken aan het vak ‘Methoden en Technieken’ dat we kregen op de School voor Journalistiek. Tijdens die lessen leerde ik niet alles te geloven. Ik leerde hoe je een onderzoek moest lezen, hoe je kon uitrekenen of een onderzoek wel representatief was en dat het heel belangrijk is hoe een vraag gesteld wordt. Aan de vraagstelling bij Amersfoort.decultuurwijzer.nl kan ik zien dat de cultuursector erachter zit en daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar is de kieswijzer wel onafhankelijk genoeg? Er worden stellingen geponeerd die volgens mij geen echte stellingen zijn en er zitten vragen tussen die ik niet helemaal begrijp. Neem nu de zin: ‘de huidige cultuurvisie is de basis voor het komende cultuurbeleid’. Ik vind de cultuurvisie vrij vaag en zal me daar echt in moeten verdiepen voordat ik antwoord kan geven. En dan nog: Is de cultuurvisie de basis? Wil ik dat? Of zou dat zo moeten zijn?

Amersfoort.stemwijzer.nl vond ik een stuk duidelijker met begrijpelijke stellingen en onderwerpen die belangrijk zijn voor de stad. Zo staan daar vragen in over het ophalen van restafval en over de westelijke rondweg. Ook kun je je gedachten laten gaan over koopzondagen, vuurwerk en gratis openbaar vervoer voor ouderen. De visie van de verschillende lokale partijen is makkelijk te vinden maar ook hier komen partijen bovendrijven waar ik nooit op zou stemmen. Vanaf morgen staat er een kieswijzer voor Amersfoort op de website van het AD. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar. Levert de uitslag nog een verrassing op of ben ik er inmiddels wel uit? Nog ruim drie weken en dan moeten we echt kiezen. Ik gebruik de kieswijzers ter oriëntatie en ga niet over één nacht ijs. Ik hoop dat ik niet de enige ben.

Tweestrijd

(AD 20-06-2014)

Geen straat vol wapperende oranje vlaggen tijdens dit WK. Geen hinderlijk geklepper van plastic vlaggetjes in de wind onder mijn slaapkamerraam. Het is stil in onze straat Kruiskamp. Hier en daar is er wat versiering aangebracht, maar pas vanaf de kruising met de Van Brakelstraat richting de Turkse supermarkt hangen meters vlaggetjes met Hollandse leeuwen erop. Jaren geleden was dat wel anders. Eén van de buren, bij mij bekend onder zijn artiestennaam DJ-Stamper, ging samen met een andere buurman met een ladder langs de huizen. Eerst belden ze aan om toestemming te vragen of er vlaggetjes mochten hangen en als het antwoord positief was ging één van hen de trap op. Er werden vlaggetjes bevestigd aan de muur en dan gingen ze weer met zijn tweeën naar de overkant van de straat. Trap op, trap af. Een soort ‘buurman en buurman’ waren het; ze zeiden nog net geen ‘a je to’ tegen elkaar.

Ook ik gaf hen toestemming, maar eigenlijk had en heb ik niets met voetbal. De eredivisie kan me niet boeien en op zondagavond doe ik altijd mijn eigen ding terwijl meneer Enzofoort de samenvattingen bekijkt. Ik vind het spel niet interessant, erger me aan de bedragen die er in omgaan en ben – tijdens EK’s of WK’s- allergisch voor oranje hamsters, wuppies of juichpakken. Tijdens de eerste wedstrijd tegen Spanje heb ik staan strijken. Aan het gejuich bij de buren kon ik het aantal doelpunten aflezen.

Afgelopen woensdag heb ik mezelf overtroffen door daadwerkelijk met het hele gezin voor de televisie te zitten en interesse te tonen. Zoon Teun haakte halverwege al af en ook dochter Pien kon de anderhalf uur niet volhouden. Mij lukte het nog net. Na afloop hoorde ik wat getoeter buiten, maar dat was het. Geen wapperende vlag van overbuurman Gerrit zoals twee jaar geleden, een vlag die overigens na twee dagen al gestolen werd. Geen buurtgenoten die samen op straat de wedstrijd nog eens doornemen. Stilte in de Kruiskamp. Het lijkt wel een tendens te worden en -ik durf het bijna niet toe te geven- het voelt het wat leeg. Wat ik nooit had verwacht; ik mis de wapperende vlaggetjes, ik vind het te stil op straat! Tijdens de rommelroute vorige week werd de Kruiskamp weer een beetje de straat zoals die een aantal jaren geleden was; we kwamen onze huizen uit en we kletsten weer met elkaar. Dat saamhorigheidsgevoel zou ik wel weer terug willen. Misschien ga ik vandaag toch nog op zoek naar wat vlaggetjes.

Kruiskamper Gerrit had twee jaar geleden zijn vlag per ongeluk ondersteboven gehangen. Dit jaar hangt er niets.

Romeo & Julia

(Column AD 30 mei)

,,Heb jij die jongen en dat meisje de laatste tijd nog gezien in de poort?”, ik vraag het mijn zoon terwijl ik de boodschappen uitpak en op het aanrecht zet. ,,Nee….”, antwoordt hij ,,al een paar weken niet, denk ik”. Teun pikt een muntdropje uit de zak die ik net heb opengemaakt. ,,Ik ook niet”, vervolg ik. ,,Wat zou er aan de hand zijn….?”. Teun haalt zijn schouders op en loopt naar de televisie in de huiskamer.

Terwijl ik de melk in de koelkast zet denk ik terug aan de eerste keer dat ik het verliefde stel zag. Het zal in oktober of november zijn geweest. Ik reed met mijn fiets de poort achter de Kruiskamp in en zag hen staan. Hun gezichten kon ik niet goed zien; ik zag eigenlijk alleen maar de prachtige donkere krullenbos van het meisje. Ze stond met haar rug naar mij toe. Ze had stoere gympen aan en een strakke spijkerbroek. De jongen zoende haar. Hij was iets groter dan zijn vriendinnetje maar ik kon alleen zien dat zijn gitzwarte haar hip omhoog stond met wat gel. Ergens vond ik het vervelend dat ze er stonden. Ik kende hen niet en dacht aan mijn eigen kinderen. Zouden zij het niet vervelend vinden om langs zo’n verliefd stelletje te moeten fietsen?

De keer daarop was het aan het regenen en stonden ze helemaal in het hoekje en onder de dakgoot. Ik knikte vriendelijk, de jongen keek me ondeugend aan en zei ,,Goedemiddag mevrouw”. Het meisje, een jaar of zestien, sloeg haar ogen neer en ze leek een beetje verlegen te worden. Nu kon ik hen wat duidelijker zien; wat een prachtig stel! Uiteindelijk waren ze niet meer weg te denken uit de poort.

De herfst ging over in de winter, de jongen had inmiddels een beugel gekregen en het haar van het meisje groeide bijna tot haar billen. Haar gekleurde gympen waren vervangen door laarzen met bont. Nu is het alweer juni en bedenk ik me dat ik het stel al een tijd niet heb gezien. Is hun hartstochtelijke liefde inmiddels ook bekend bij wederzijdse ouders en mogen ze zoenen op hun eigen slaapkamer? Of was hun liefde verboden, is hun relatie uitgekomen en hebben ze huisarrest gekregen? Ik zwijmel een beetje door terwijl ik nog een dropje neem. In mijn gedachte noemde ik hen al die maanden ‘Romeo’ en ‘Julia’. Ik hoop alleen -met heel mijn hart- dat de liefdesgeschiedenis van dit stel beter afloopt! 


Droomklus!

“We gaan beginnen. Ik stel voor dat we volgende week de laatste details doorspreken….”
Ik lees mijn mail nog een keertje en voel ineens mijn hart sneller kloppen. Is het echt waar? Ja… het is echt waar, maar helemaal geloven doe ik het nog steeds niet. Ik hap nog een keer naar adem en zeg tegen mijn zoon die achter zijn computer zit; “Jemig Pim, het is gelukt. Ik ga een column schrijven voor het Amersfoortse katern van het Algemeen Dagblad”. Hij kijkt verstoord op, “leuk…”.

Marcoen is niet thuis, hij is aan het werk. Ik pak mijn telefoon en bel mijn beste vriendin. Die schrikt zich in eerste instantie rot want mijn stem klinkt wat onvast. Ik bel mijn moeder en nog een andere vriendin. Tussendoor lees ik de mail van de nieuwschef van het AD Amersfoort nog een keer door. Ik kan het bijna niet geloven.

Ik realiseer me dat wekelijks een column schrijven echt een waanzinnige klus is, in meerdere opzichten. Lukt het me om elke week een mooie column te schrijven? Heb ik genoeg onderwerpen? Ik denk het wel, de afgelopen twee jaar heb ik in ieder geval flink geoefend door om de paar dagen een blog te schrijven. Verhalen over dingen die mij opvallen in de wijk waar ik woon, blogs over mijn persoonlijke belevenissen. Hopelijk worden mijn verhalen straks ook door de lezers van het AD gewaardeerd en laat ik wenkbrauwen fronzen, lachrimpels verschijnen of gaat de lezer nadenken over ogenschijnlijk onbelangrijke zaken….Ik heb er in ieder geval zin in!

 

 

Kunst in de Krant

Toch grappig dat er weer een verhaaltje van mijn blog het AD haalt. Vanochtend stond op pagina 2 van het Amersfoortse gedeelte van de krant een stuk over de ‘dopjeshond’ waarover ik eerder een blog schreef. 

Buurman René die aan het begin van de straat woont heeft hem 15 jaar geleden van een vriendin gekregen. Het dier is gemaakt van gips en gaas en de hond heet officieel “M’n vogelbekdier begrijpt me niet”. Nou, dat is toch leuke extra informatie, niet waar? 

 

Goudmijn

“Nou Nienke, wat denk je?”, Anita kijkt me verwachtingsvol aan. “Hoeveel denk je dat er op mijn rekening gestort is voor jouw foto?”. Dat kon nooit veel zijn, daar had ze me al voor gewaarschuwd. Ik gokte “ 20 euro?” Ik zag aan Anita’s gezicht dat ik er nog flink naast zat. “Veel minder”, antwoordde ze. Ik moest keihard lachen; “Dat meen je niet?”. Maar het was toch echt waar; voor de foto in het AD-editie Amersfoort van Margriet Bolding (zie ook mijn blogs op 25-1 en 13-2)  kreeg ik 10 (!) euro. Natuurlijk deed ik het voor de lol, maar dit bedrag is eigenlijk een beetje gênant vind ik zelf. Het was niet zomaar even een snapshot geweest. Ik had er echt wel tijd en energie in gestoken en ik was best trots op het resultaat. Ook het artikel van Anita leverde niet veel op; 68 euro. Zij had er ook veel tijd in gestoken en is –net als ik-  enigzins teleurgesteld. Nu heeft ze het artikel herschreven en aangeboden aan de “Stad Amersfoort”, een huis aan huis krant, en als het goed is wordt mijn foto er weer bij geplaatst. En ook in “Amersfoort Nu” komt een persberichtje met daarbij weer mijn foto. Daar krijgen we niets voor, maar dat kan ons niet zoveel meer schelen. Het gaat om de eer…. toch?

 

Lichting 88

Het is gelukt! Het stuk van Anita staat in het Algemeen Dagblad en één van de foto’s die ik gemaakt heb van Margriet Bolding is erbij geplaatst. Het gaat overigens wel om het regio-gedeelte “Amersfoort”.  Het was nog spannend welke van de foto’s het zou worden, want we hadden vier of vijf doorgestuurd. Zelf vond ik de  foto hieronder ook wel erg mooi.

Wie weet ga ik in de toekomst wel vaker samen werken met Anita. Zij schrijft, ik fotografeer. We hebben al een naam; Lichting 88. Tenslotte is dat het jaar waarop we samen begonnen op de ‘School voor Journalistiek’ in Kampen. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden…..

In de krant….

“Ehh… ik heb mijn mobiel nog helemaal niet afgeluisterd”, zei ik tegen mijn man toen hij me gisteravond vroeg of ik al contact had gehad met Thijs Tomassen van het AD. Deze Thijs wilde een artikel schrijven over het “Spookhuis” en zou iets hebben ingesproken. Ik luisterde het berichtje af en begreep dat er woensdag een artikel in de krant zou komen over het huis dat al tijden leeg staat in de Kruiskamp. Ik heb er twee keer eerder een blog aan gewijd en dat werd gelezen door Wichard Maassen die ook bij het AD werkt en wiens kinderen bij onze kinderen in de klas zitten.  Hij zag er een onderwerp in voor het AD. Kortom, om een lang verhaal nog iets langer te maken: Vandaag werd er uit mijn blog geciteerd in het Amersfoortse gedeelte van het AD. Mijn benaming voor het huis, “spookhuis”, was zelfs in de kop verwerkt.  Ik had verwacht dat het aantal bezoekers van mijn weblog wel omhoog zou schieten, maar nee. Ik denk overigens wel dat het aantal bezoekers van de makelaar omhoog is geschoten.  Als ik een huis zou zoeken in Amersfoort en ik zou dit artikel lezen, dan ging ik in ieder geval even naar de website van de makelaar. Want, zoals werd geciteerd: “Veertien jaar leegstand, echt leuk voor de buren was het niet. Als er ooit nog mensen in komen wonen ga ik ze hartelijk welkom heten in onze straat”.  Kortom; leuk huisje, leuke buren, doen!