Dromen

“….En daarom een applausje voor Puck!”. Juf Anneke begint te klappen en ook de klasgenootjes van Puck  klappen in hun handen. Puck schrikt wakker uit haar gedroom en kijkt haar klasgenootje Anita vragend aan.  “Waarom klappen jullie?” vraagt Puck zacht terwijl het geklap verstomt. “Je hebt als enige de ‘Lees in Beeld-toets’ foutloos gemaakt”, fluistert Anita. 

Puck fietst naast me terwijl ze vol enthousiasme vertelt over dit glorieuze moment. Ze giechelt en kan zelf ook lachen om haar gedroom in de klas. Soms maken die momenten van ‘zich niet kunnen concentreren’ haar erg verdrietig, maar vandaag zag ze de humor er wel van in, vooral ook omdat ze -naast de foutloze toets- een Taal- en Spellingslesje binnen de afgesproken tijd af had. Een unicum. 

 

Onder de indruk

In de trein naar Amersfoort denk ik na over de middag die ik net heb meegemaakt. Ik heb geluisterd, gekeken, gelachen en gehuild. Dat laatste stiekem, want om nu in een volle zaal te laten merken dat ik geëmotioneerd was ging me iets te ver. Vandaag was de lancering van het ADHD-lifestylemagazine “SUZAN!¡” en voorafgaand werd het sympiosium “ADHD en beeldvorming” gehouden.  Bijzondere sprekers, mooie liedjes en prachtig herkenbaar theater door theatergroep Bint. Ik zat tussen een heleboel ADHD-ers en andere mensen die op de één of andere manier met dit onderwerp te maken hebben. Herkenning en erkenning, daar ging het om vanmiddag.

Als feestlijke afsluiting kregen we allemaal een “SUZAN!¡”. Dit blad over ADHD is eigenlijk tot stand gekomen via twitter. Suzan Otten-Pablos uit Coevorden twitterde met de vraag of er interesse was om eens positief te schrijven over ADHD. Daarop werd vanuit heel Nederland gereageerd. Ook ik stuurde een artikel; het werd een persoonlijk verhaal over Pim en Puck en hun ADD, over de hobbels die we hebben genomen en over onze ervaringen. Ik heb lang nagedacht over wàt ik wilde vertellen en òf ik het wel wilde vertellen. Tenslotte gaat het over mijn kinderen, maar zij stonden er beiden achter, net als Marcoen.

Het stuk is geplaatst, evenals de foto’s die ik zelf heb gemaakt. Vandaag zag ik voor het eerst het resultaat; ik was er even stil van. Ook de rest van het magazine ziet er indrukwekkend uit, het is jammer dat ik morgen moet werken want het liefst zou ik alle 160 bladzijden meteen willen lezen.

 

Er staan geen advertenties in het blad, iedereen heeft belangeloos meegewerkt en het dikke magazine kost desondanks toch maar 7,95. Ik heb er inmiddels zes gekocht en zal ze ondermeer bij de school, mijn werk en Fornhese –het instituut waar onze kinderen zijn getest- neerleggen. Zo hoop ik mijn bijdrage te leveren aan een wat positievere beeldvorming rond AD(H)D. Ben jij nu geinteresseerd dan kun je het blad bestellen via: www.adhdlifestylemagazine.nl . Met een beetje geluk ligt het binnenkort ook in de boekhandel en als het mee zit komen er nog meer uitgaven. Ik denk alweer na over het volgende artikel…

 

SUZAN!

Dat is even andere koek. Geen blog op enzofoort.nl dat door een paar vrienden en kennissen wordt gelezen,  maar een persoonlijk verhaal in de ADHD-Glossy “SUZAN!”. Een magazine met artikelen over AD(H)D. Honderdzestig bladzijden dik, zonder reclame, gemaakt door enthousiastelingen die allemaal gratis een bijdrage leverden. In oktober komt het blad echt op de markt, voor 7,95 euro.

Via twitter werd ik op de hoogte gebracht van dit initiatief. Grappig, hoe zo’n idee van ene Suzan –vandaar de naam SUZAN!-  zo’n waanzinnige uitwerking kan hebben. Er is met man en macht aan gewerkt, bekende Nederlanders deden een boekje open of schreven een artikel en ik? Ik schreef een persoonlijk verhaal. Een persoonlijk verhaal over Pim en Puck, onze kinderen die beide de diagnose ADD hebben gekregen. Pim al ruim 2 jaar terug, Puck een paar maanden geleden.

Ik heb getwijfeld of ik het wel moest doen, want mijn kinderen hebben ADD, maar dat is maar een deel van hen. Het beheerst ons leven niet, maar heeft wel degelijk invloed. In de media wordt soms gedaan of  er vaak ten onrechte diagnoses worden gesteld Er wordt beweerd dat het onzin is om kinderen met AD(H)D medicijnen te geven, of dat ouders dat vooral willen om hun kinderen beter te laten presteren. Vaak heb je als ouder het gevoel dat je je moet verdedigen. Dat gevoel heb ik ook.

Om te vertellen hoe ik er in sta heb ik, na overleg met mijn gezin, besloten mijn verhaal te schrijven. Hopelijk begrijpen lezers zo beter wat ADD doet met een gezin zoals het onze. Het verhaal wordt geplaatst, met de foto’s zoals die hierboven en hieronder zijn afgebeeld. Spannend……

Overigens kun je alvast een voorproefje van het magazine zien via:

www.adhdlifestylemagazine.nl

En dan klikken op teaser.

 

Afkortingen

Ik loop het gebouw van ‘Fornhese’ uit en bedenk me dat ik nu twee kinderen heb met een afkorting”. Niet alleen Pim heeft ADD, maar ook onze dochter krijgt dit ‘etiketje’. Het kwam natuurlijk niet als een verrassing en ik ben ook niet zo verdrietig als toen ik was toen Pim zijn diagnose kreeg, maar het is wel even slikken.

Als je kinderen geboren worden hoop je dat het bijzondere kinderen zijn; dat ze anders zijn dan al die andere kinderen. Zodra ze geboren waren wist ik het al; ze waren inderdaad anders. Tijdens hun kleuterjaren merkten we het al. Ze waren origineel en taalgevoelig, grappig en vol mooie uitspraken. En gelukkig. Maar dat werd steeds een beetje minder. Wat bleek; op school konden ze zich niet concentreren.  Pim raakte vreselijk gefrustreerd en bozig, Puck werd er vooral verdrietig van.

Toen we ruim twee jaar geleden de diagnose van Pim kregen hebben we wel geaarzeld om onze zoon medicijnen te geven, maar het was één van de beste beslissingen ooit. Nu is het een heerlijk joch dat goed in zijn vel zit. Hopelijk wordt Puck binnenkort een meisje dat lekker in haar vel zit, want haar zelfvertrouwen is op dit moment ver te zoeken. Ze is volgens mij best slim, maar door het gebrek aan concentratie kost school haar enorm veel energie en frustratie.

Ook Puck krijgt binnenkort medicatie. Overigens is dat niet het enige. Ze krijgt ook fysiotherapie… want naast ADD heeft ze nog een afkorting gekregen: DCD oftewel; onhandige motoriek. Van wie zou ze dat nou hebben……k,