Madre de Familia

Daar ligt ze dan. Of eigenlijk ook niet. Ze heeft het uiterlijk van mijn tante, maar haar ziel is al verdwenen. Voor me zitten haar drie dochters, mijn nichten, op een rijtje. Naast hen mijn aangetrouwde neef en de kleinkinderen van mijn tante.

Tweeënnegentig jaar is ze geworden en tijdens zoveel jaren maak je heel wat mee. Foto’s op het scherm vertellen haar verhaal. Zwart-witfoto’s afgewisseld met kleur. Korrelige foto’s afgewisseld met haarscherpe beelden. Soms mijn tante alleen, vaak met haar man en kinderen of met haar zussen en broers. Ze was een soort Madre de Familia. De oudste dochter van het gezin.

Er worden anekdotes verteld en we krijgen een kijkje in haar leven. Als ik mijn ogen dicht doe hoor ik nog haar bijzondere stem en tongval. Als ik in mijn geheugen graaf zie ik haar weer toen ze nog jonger en energieker was. En vandaag nemen we afscheid.

Mijn moeder zit naast me en moet afscheid nemen van haar oudste zus. Ik probeer me voor te stellen hoe dat is, maar ik kan het niet. Ik probeer me voor te stellen hoe het zal zijn om oud te worden, om in de war te raken, om fysiek beperkt te worden. Het lukt me niet. Ik wil het eigenlijk ook niet weten.

Na afloop van de bijeenkomst praat ik met mijn familie. Er zijn nieuwe partners bijgekomen, sommige nichten zijn al oma. Ik realiseer me dat we steeds verder opschuiven. Dat de generatie boven mij steeds meer wordt uitgedund en dat er aan de onderkant weer kinderen bij komen. Ik realiseer me weer eens dat ik nog meer moet genieten van alles wat ik heb. Als ik met mijn moeder naar buiten loop schijnt de zon. Ik knijp in mijn moeders hand. Het was goed dat we er waren.

Leef het Leven!

Potverdorie. Ik lees dat vrienden en familie vandaag afscheid nemen van Koen. Morgen komt de huisarts en dan gaat Koen dood. Hoe dat moet zijn voor hem en zijn naasten kan ik me bijna niet voorstellen en dat komt vooral door Koen zijn leeftijd; 50 jaar…

Koen is een opvallende stadgenoot, ik zag hem voor het eerst toen hij op Koninginnedag in een prachtige outfit tussen de kraampjes liep met -volgens mij- zijn vrouw aan zijn zijde. Ze waren bijzonder geschminkt, liepen als een koning en koningin door de Bloemendalse-straat terwijl ze bellen aan het blazen waren. Het was bijna surrealistisch, er hing een sprookjesachtige sfeer om hen heen.

Ik wist toen overigens helemaal nog niet dat hij Koen, of eigenlijk -oorspronkelijk- Marcoen heette. Dat is niet de enige overeenkomst met mijn eigen Marcoen. Ze zijn beiden geboren in Breda en Koen is 50 jaar, Marcoen wordt 50 jaar.  Ze delen zelfs dezelfde doopnamen Cornelis Maria. Bij Marcoen komt daar nog ‘Frederik’ bij.

In mei hoorde Koen dat hij blaaskanker had en naast een blog waarin hij over zijn ziekte en zijn leven schrijft, heeft hij samen met zijn dochters Jip en Fee ook een voorstelling gemaakt. Half december hebben ze tijdens ‘Gluren bij de Buren‘  het stuk opgevoerd en de reacties waren overweldigend. Strekking van de voorstelling: “al ga je dood op je vijftigste, blijf tot de laatste minuut genieten en positief, zodat je met opgeheven hoofd je dierbaren achter kunt laten.” Begin januari stonden ze nog met het stuk in Breda en eigenlijk zouden ze woensdag zijn ‘kankermonoloog’ nogmaals op de planken brengen hier in Amersfoort. Ik had een kaartje bemachtigd, maar de voorstelling gaat niet door. Zijn leven stopt morgen. Koen, morgenavond open ik een bijzondere fles wijn en proost op jou en je gezin onder het motto “leef het leven!”

Een vriend van Koen beschreef de bijzondere manier waarop hij afscheid van Koen heeft genomen: http://cult.thepostonline.nl/2014/01/13/voorstelling-afgelast/

Afscheid

Het was niet het afscheid zoals ze zich had voorgesteld; rond haar 65e omdat ze met pensioen ging. Nee, dit afscheid kwam een paar jaar te vroeg. Dit afscheid kwam omdat ze overtollig verklaard was. Heet dat zo? Oh, nee, boventallig is het juiste woord. Toen ze het slechte nieuws hoorde was ze eerst boos en verdrietig, maar naarmate de tijd vorderde zag ze steeds meer voordelen van dit gedwongen afscheid. Ze telde de maanden, weken en tenslotte ook de dagen af. Bij Dara kwamen wij, haar collega’s, vandaag samen. Ze kreeg cadeaus, mooie woorden en heel veel knuffels. Ik haat afscheid nemen.

Zo lief…

Terwijl ik een gebakje voor mijn neus heb en een kopje koffie drink komt mijn cliëntes zoontje met een envelop en een doos Leonidas bonbons. “Omdat je altijd zo lief voor ons bent”, zegt het jochie. Ik smelt. De bonbons afslaan kan en wil ik niet. Dit is hun manier om te laten merken dat ze mijn hulp gewaardeerd hebben. En ik ga nu –na vijf maanden- mijn wekelijkse bezoekjes afsluiten. Deels omdat de eigen bijdrage teveel wordt, deels omdat ik ook minder nodig ben in het gezin. De kaart hang ik boven mijn bureau en de chocolaatjes eet ik de komende weken langzaam en mindful op. Ik ga er enorm van genieten! Jammie…. 

Papieren bloemen

Afscheid nemen, ik ben er niet zo goed in. Vandaag nam ik afscheid van een cliënte van me. Het was in feite een positief afscheid, want ze had me niet meer nodig, maar toch was het even slikken.
Een jaar lang leefde ik met haar mee, zag ik haar verdriet en voelde ik haar vermoeidheid. Ze had het zwaar, was depressief, had twee kinderen onder de twee jaar en had geen contact met haar familie. Maar gelukkig kwamen er steeds meer lichtpuntjes en werd ze steeds zekerder. En nu nam ik afscheid van haar, haar man en haar zoontje en dochtertje. Als dank kreeg ik een prachtige kaart en twee zelfgeknutselde bloemen, door haar zoontje van bijna drie gemaakt. Daarbij nog een prachtig boek voor mij en mijn collega’s, over hoe je je kindje op een liefdevolle manier kunt laten doorslapen. Ik ga het gezin missen, maar het voelt ook goed om niet meer nodig te zijn.

Afscheid

Het is wat… Heb je ergens bijna een kwart eeuw gewerkt, vind je in Amsterdam een nog leukere baan, die neem je aan en dan moet je afscheid nemen.

Vlak na de zomervakantie dacht je; ‘dat duurt nog wel even,’ maar voor je het weet is het zover. Opperhoofdmeester Jos van “De Tafelronde” nam vandaag afscheid van zijn collega’s en ‘zijn’ kinderen. Hij nam afscheid van een school waar hij bijna elk kind van naam kende. Afscheid van hun soms ontzettend bemoeizuchtige ouders *. Afscheid van de grote boom op het plein van lokatie Sint Joris. Afscheid van veel dingen, om aan iets nieuws te kunnen beginnen.

Met een kroon op zijn hoofd en een koningsmantel om nam meester Jos vooral afscheid van de kinderen, die zich middeleeuws mochten kleden.

Omdat Pim al weken een mantel van de Grijze Jager wilde (zie eerdere blogs op 3 en 11 september) en hij vandaag die mantel wilde dragen werd oma Anneke ingeschakeld. Samen hebben ze de stof gekocht en oma heeft zich de blaren op haar vingers genaaid om het op tijd af te hebben. Het stralende gezicht van Pim was onbetaalbaar. Voor Puck zocht ik een oude blouse van mijn moeder uit (nog even wachten en hij is weer in), daarboven een kapje van een rood-kapje-outfit en verder een zwart jurkje met legging om het af te maken.

J

* sorry Jos 😉