“Waarom ga je geen trouwreportages maken”, zei een vriendin laatst toen ze een paar foto’s zag die ik had gemaakt tijdens een paar bijeenkomsten op mijn werk. Ik moest lachen en antwoordde; “Nee joh, ik kan wel een beetje foto’s maken, maar voor trouwreportages moet je meer in huis hebben”. Ik dacht er later over na; aan de ene kant lijkt het me geweldig om mensen op zo’n mooie dag vast te leggen, maar de verantwoordelijkheid lijkt me te groot. Nou heb ik wel foto’s gemaakt tijdens het huwelijk van een vriendin, maar dat was gewoon voor de lol en er waren meerdere fotografen. Als amateur kun je lekker relaxed foto’s maken; er zit meestal wel een leuke foto tussen. Maar als je echt wordt ingehuurd als trouwfotograaf….Stel dat de foto’s mislukken!
Na vorige week weet ik het ook zeker; mocht ik ooit trouwreportages willen maken, dan moet ik zeker goed geschoold worden. Want mijn ‘techniek’ is niet om over naar huis te schrijven. Door de “Improducenten” was ik gevraagd om wat foto’s te maken en ze wilden ook wat binnenfoto’s hebben. Nou, dat heb ik geweten. We hebben lopen klooien met gordijnen en lampen, ik heb verschillende knopjes uitgeprobeerd op mijn fototoestel, maar echt soepel liep het niet. Gelukkig konden er buiten ook wat foto’s gemaakt worden, dat vond ik iets makkelijker. Maar om drie mensen tegelijkertijd leuk op de foto te krijgen is een hele een kunst. Jan hield zijn ogen goed open, maar Barbara en Marcoen wisselden elkaar af; dan had de één zijn of haar ogen weer dicht, daarna de ander. Na ongeveer 500 foto’s waren we het zat. Gelukkig zitten er wel een paar leuke tussen…toch?
enzofoort 