Kleuterklas geeft weinig vertrouwen….

Jemig, wat een aandachttrekkerij!  Zou Van Wegen geïnspireerd zijn geraakt door de ruzie tijdens het emancipatiedebat  tussen Sylvana Simons van BIJ1 en de voorzitter Ockje Tellegen? Deze laatste siste: ,,Het lijkt hier wel een kleuterklas.”  Ze had gelijk. Echt een vreselijke vertoning. Niet in de laatste plaats door de manier waarop Ockje zelf reageerde. 

Prompt liet kleuter Van Wegen van de Burger Partij Amersfoort ook weer van zich horen.  Volgens mij schreef hij doelbewust discriminerende opmerkingen om GroenLinks-raadslid Youssef el Messaoudi uit de tent te lokken. En dat is gelukt.  Van Wegen heeft zijn zin; hij krijgt weer aandacht, zelfs landelijk. Ik zucht. En zucht nog eens. Eigenlijk ben ik zo klaar met de politiek. Landelijk is het een zooitje, maar op de lokale politiek is ook wel wat af te dingen. 

Zo hebben de drie musketiers Ben, Rob en Marc afgelopen jaar alledrie besloten zich terug te trekken uit de Amersfoortse politiek. Dat zegt toch al genoeg? Marc Smits (SP) vindt dat er een verziekte politieke sfeer heerst in de Amersfoortse gemeenteraad. ,,Coalitiepartijen houden elkaar de hand boven het hoofd en er gebeurt meestal wat de wethouder wil.’’ Ben Stoelinga  van Amersfoort 2014 is vertrokken omdat het gemeentebestuur vaak erg weinig transparant opereert. En Rob Molenkamp (SP en lijst Molenkamp) stelt zich niet meer verkiesbaar omdat hij ontmoedigd was door de gebrekkig functionerende democratie in Amersfoort. ,,Als oppositiepartij heb je het idee dat je een voetbalwedstrijd speelt waarbij van te voren duidelijk is wie gaat winnen.” 

In maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. De raadsleden laten weer overal hun neus zien en komen met prachtige plannen. Of loze beloftes. Eigenlijk heb ik zin om die hele verkiezingen aan mij voorbij te laten gaan. Er is één reden om toch te gaan stemmen. En dat is juist die man met de rode sjaal. Ik heb altijd het gevoel dat als ik niet ga stemmen mijn stem automatisch naar de tegenpartij gaat en dat laatste wil ik te allen tijde voorkomen. Dus ik hijs me in maart waarschijnlijk toch naar een stemlokaal en kleur een vakje rood. Maar niet van harte.

Saai plein nu vol avontuur!

,,Wauw, wat een geweldig schoolplein wordt het en wat jammer dat Teun en Pien dit niet hebben meegemaakt”,  dacht ik toen ik laatst over de Schimmelpenninckkade liep. Het oersaaie schoolplein van basisschool Sint Joris heeft namelijk een metamorfose ondergaan. De grijze stoeptegels hebben plaatsgemaakt voor onder andere speelheuvels, verstopplekken en een pomp met water en zand. 

Terwijl ik sta te kijken wordt er gesjouwd, geschept en getimmerd. Van de bouwer hoor ik dat er van de stenen die uit het plein zijn gekomen een soort amfitheater gemaakt gaat worden waar de kinderen straks buitenles krijgen en er komt ook nog een boomhut. Niet in de 180 jaar oude plataan, want daar kunnen zijn wortels en stam niet tegen. De oude zal boom tijdens de verbouwing zoveel mogelijk met rust gelaten worden. 

De senioren boven de school krijgen ook meer rust want zo’n natuurplein scheelt vast enorm in het geluid. Het dempt, en ik denk dat de kinderen minder ruzie maken; ze hebben het te druk met spelen en klooien. In de zomer is het er niet meer zo loeiheet en tijdens de regenbuien in de herfst kan het water beter weglopen. Verder ziet het er natuurlijk ook veel avontuurlijker uit. Kortom; win-win! De wasmachines van de ouders moeten misschien frequenter draaien en er zal vaker een scheur in een broek  of een splinter in een hand zitten, maar dat mag de pret niet drukken. 

De kinderen zijn nauw betrokken bij het project. Ze hebben geld opgehaald met de verkoop van toffe sokken en in groepjes meegeholpen met de aanleg. Morgen vanaf 10 uur mag trouwens iedereen meehelpen; ook buurtbewoners. Het einde van de bouw is in zicht. Als de scholen niet dichtgaan kan de feestelijke heropening misschien nog dit jaar plaatsvinden. Betrokkenen kijken vanavond vast met extra interesse naar de persconferentie. Hoe dan ook; ik hoop dat alle  Amersfoortse scholen die nog een recht-toe-recht-aan-schoolplein hebben de Sint Joris volgen. Zo’n prachtige speelplek bij school gun je toch ieder kind?!

Halfzacht gedoe leidt tot niets…

Huh?! Wethouder Kees Kranen die met veger en blik de rommel opruimt na vernieling van een bushokje door vuurwerk? Ik schoot bijna in de lach toen ik de foto gisteren in de krant zag. Alsof hij zelf de zooi staat op te vegen… “En pa en ma maar klagen dat de belasting omhoog gaat”, aldus een woedende wethouder, doelend op de kosten die de vernielingen met zich mee brengen. Mooi hoor, die verontwaardiging, maar het was vooral voor de bühne denk ik. Als je echt baalt van de vernielingen door vuurwerk dan sta je toch achter een algeheel vuurwerkverbod?

GroenLinks en Lijst Sanders hebben vorige maand een motie ingediend maar omdat het te kort dag was om aan alle eisen te voldoen komt er weer geen algeheel verbod in Amersfoort. Kraanens partijgenote Hanneke Lap was maar wat blij want ze vindt dat vuurwerk bij Oud en Nieuw hoort. Als het veilig kan. En dat is het hem juist. Veilig vuurwerk bestaat niet. Niet alleen in Amersfoort gebeurt er volgens mij veel te weinig; ook landelijk komt er waarschijnlijk geen vuurwerkverbod. Het lijkt wel of iedereen moe is van de discussies, of bang is voor gedoe. Een rigoureus verbod voor al het vuurwerk is volgens mij het duidelijkst.

Onze wethouder Kraanen maakt zich zorgen om de grote kosten van de bushokjes. Ik vind het bijna peanuts in vergelijking met wat vuurwerk de maatschappij sowieso kost: Milieuverontreiniging, dierenleed, gezondheidsproblemen. De wethouder heeft het ook nog over het menselijk leed door deze vernielingen. Maar menselijk leed, meneer de wethouder, dat is wanneer je vader met COPD een paar dagen ziek is omdat er zoveel rotzooi in de lucht zit na oud en nieuw of wanneer je kind een vuurpijl in zijn oog krijgt.

Ik ben wel blij met deze wethouder die zich zo druk maakt. Misschien kan hij zijn partijgenoten meekrijgen zodat de plaatselijke VVD ook voor een vuurwerkverbod is. En dan wel even doorpakken lijkt me. Het heeft lang genoeg geduurd.

Kortsluiting in mijn hoofd…

‘Festival van Inzicht’ gaat het heten. Bij mij veroorzaakt het een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik begrijp het niet. Eind maart wordt een deel van de Stadsring afgesloten en wordt er op die afgesloten rijbanen een festival georganiseerd. De gemeente heeft al een ton toegezegd.

De initiatiefnemers D66 en GroenLinks willen kijken wat er gebeurt met de verkeersstroom wanneer je een deel van de stadsring afsluit. Huh? Daar heb je toch geen festival voor nodig? Als je dat echt wil testen dan sluit je de Stadsring toch gewoon af?  En dan doe je dat toch juist tijdens de spits en niet in een weekend?

Ik denk dat het experiment ‘Festival’ wordt genoemd om draagvlak te creëren bij de Amersfoorters. Ik zou echt geen andere reden weten. ,,Laten we voor verschillende groepen wat organiseren dan krijgen we iedereen mee”, zal er wel zijn geopperd.,,Om dertigers te trekken regelen we muziek en voor kinderen organiseren we wat stoepkrijt”, zei het ene raadslid. Een ander voegde daar aan toe, ,,we moeten ook iets sportiefs inplannen”. En vanaf de achterste bankjes riep iemand,,O ja, laten we straattheater niet vergeten” Kortom: Het wordt een soort potpourri aan festiviteiten, zonder visie. Ik vind het raar. Voor cultuur hebben we al prachtige locaties zoals De Hof, de Nieuwe Stad of het Eemplein. Sporten kan op de velden en stoepkrijten kun je, de naam zegt het al, gewoon op de stoep doen in de straat waar je woont.

Dit bijzondere experiment wordt gehouden om te kijken of de Stadsring in de toekomst omgevormd kan worden tot een stadsgracht met park. Prachtig idee natuurlijk, maar volgens mij heeft Amersfoort momenteel urgentere zaken die aandacht vragen: De enorme kosten van het nieuwe stadhuis, de woningnood en de claim van Vahstal.

Festival van Inzicht. Het kwartje, of in dit geval de ton, is bij mij nog niet gevallen. O, wacht eens…maart 2022,  was er dan niet iets met gemeenteraadsverkiezingen? Hmm…een bijzondere timing D66 en GroenLinks, maar een waardeloos idee! 

Laat niemand in de kou staan!

,,Hoe zit dat eigenlijk bij ons?” vraag ik mijn man terwijl ik een kop koffie inschenk. Mijn man pakt zijn iPad en zoekt op hoe wij onze energie hebben geregeld. ,,Oh, wij hebben mazzel”, antwoordt hij. ,,Wij hebben een contract waarbij de prijzen vaststaan tot…even kijken….begin 2023.”

Wat een geluk: Toen wij ons energiecontract regelden konden we niet vermoeden dat de energieprijzen dit jaar zo gierend uit de klauwen zouden lopen. Het was meer geluk dan wijsheid dat we het zo geregeld hebben. Wij mogen dan wel geluk hebben maar ik krijg buikpijn als ik denk aan al die Amersfoorters die al amper rond kunnen komen en misschien wel zo’n duizend euro meer moeten gaan betalen. Die komen er niet met de compensatie van de overheid. 

,,Het maakt niet uit of je in een villa in het Bergkwartier woont of een bijstandsmoeder bent uit de Koppel die in een slecht geïsoleerd huis woont. Iedereen wordt ongeveer evenveel gecompenseerd.” Mijn man neemt een slok van zijn koffie. ,,Wat bizar dat wij dan straks ook ongeveer 400 euro compensatie krijgen”, zeg ik. ,,wij hebben dat helemaal niet nodig gezien ons vaste contract.”

,,Misschien kan de gemeente Amersfoort een fonds opzetten waar wij en anderen die compensatie in kunnen storten”, mijmert mijn man. ,,En mensen die hun energierekening niet kunnen betalen zouden dan geld uit dat fonds moeten kunnen krijgen”, gaat hij verder.  ,,Anders is het misschien iets voor het Sociaal Fonds of de voedselbank”, voeg ik toe. ,,We hebben al een motto: Amersfoort laat niemand in de kou staan.’’

Wij worden steeds enthousiaster. Wij hebben het al besloten. De 400 euro compensatie die we van de overheid krijgen geven wij aan Amersfoorters die het echt nodig hebben. Ik hoop dat een betrouwbare Amersfoortse organisatie opstaat die dit financieel gaat regelen en dat er meerdere stadgenoten meedoen. Laten we solidair zijn. Daar wordt de wereld beter van en Amersfoort in het bijzonder!

Teken van leven vanuit dodenrijk?

Terwijl de muziek klonk in het oude kerkje, vloog er zomaar vanuit het niets een prachtige vlinder naar de kist. Ik vond het bijzonder, want het was november en buiten was het al erg koud. Het voelde als een teken van de overledene en gaf troost.

Een paar maanden later reed ik samen met een vriendin naar de afscheidsdienst van haar vader. Mijn tomtom was ingesteld op de locatie van die uitvaart. Tijdens de rit stuurde de tomtom me ineens naar een voor mij onbekend adres. Mijn vriendin zag het ook, schrok en zei toen wat lacherig: ,,Daar woonde mijn vader, hij blijft zich met me bemoeien….”. Ik ben dat moment nooit vergeten.

Toen mijn eigen vader overleed voelde ik binnen een paar dagen zijn ziel verdwijnen. Zijn begrafenis was natuurlijk wel verdrietig, maar ik kon zijn lichaam loskoppelen van wie hij was. Voor mij betekent zijn graf niet zoveel. Als bij zijn graf een onderzoek zou komen door een spiritueel genootschap naar zijn ‘dolende ziel’ dan zou ik dat geen probleem vinden.

Toch kan ik me goed voorstellen dat nabestaanden laaiend zijn op begraafplaats Rusthof waar door een groep mensen ‘s avonds onderzoek gedaan is naar energieën van hun doden. Ook bij de kindergraven. De nabestaanden wisten van niks en er was geen toestemming voor gevraagd. Een graf is iets persoonlijks en alleen de nabestaanden gaan daar over.

Het had niet mogen gebeuren, maar toch ben ik benieuwd naar het onderzoek van de zes leden van het spirituele genootschap. Ik zou hún verhaal wel willen horen. Wat deden ze precies en wat was de uitkomst van al hun séances?  Zat er überhaupt een wetenschappelijk component achter? Het blijft me fascineren.

Blijft de energie van een overledene ronddolen?  En is dat te meten of verbeelden we het ons misschien? Er was vast een verklaring voor de vlinder op de kist in november. Maar dat de tomtom mij naar het adres van de overledene stuurde snap ik nog steeds niet.  Wat is er nog meer tussen hemel en aarde? 

Rood, oranje, geel, groen, blauw en paars….

,,Hou toch eens op met dat achterlijke gedoe. Ben wie je bent, maar val een ander daar niet mee lastig”, was de reactie van ene Ria. En Jesse vond: ,,Als je gelijk behandeld wil worden, vraag dan niet om een speciale behandeling of vraag er niet zoveel aandacht mee.”

Ik lees de reacties op social media nog een keer en probeer ze te begrijpen. Deze mensen hebben moeite met de regenboogkleuren bij de oversteekplaats op de Stadsring. Hoe kun je nu last hebben van wat kleur op het wegdek? Waarom mag er geen aandacht worden gevraagd voor het feit dat Amersfoort een stad wil zijn waarin iedereen zich welkom voelt? Wie doe je daar kwaad mee?

Eigenlijk maken dit soort reacties precies duidelijk waarom het toch nog nodig is om aandacht te vragen voor inclusiviteit en tolerantie in onze stad. Als mensen al problemen hebben met wat kleur op de weg wat zegt dat dan over hun tolerantie ten opzichte van mensen met een lhbt+ achtergrond?

Het lijkt mij een goed idee om niet alleen deze kleurige oversteekplaats te koesteren, maar alle zebrapaden in de stad te voorzien van een extra kleurtje. Dus in de ene straat een mooie paarse streep en bij een ander zebrapad een groene kleur. Zodat we elke keer wanneer we een zebrapad oversteken weer even nadenken over waarom die kleurtjes juist zo fijn zijn in ons leven. Een gewoon zebrapad is ook maar zo zwart-wit.

De regenboogoversteekplaats wordt zondag tijdens Coming Out Weekend officieel in gebruik genomen. Verder zijn er allerlei feestelijke activiteiten in de stad. Zo wordt voor de vijfde keer de Pridewalk Amersfoort gelopen en  kun je een ‘kom maar uit de (koel)kastbiertje’ bij café Koetje, J&D of Lapart kopen. Een deel van de opbrengst gaat naar de realisatie een regenboogmonument achter de Onze Lieve Vrouwetoren. 

Bij ons thuis hangen we zondag  zelf ook de regenboogvlag uit. Niet om te provoceren, maar om het leven in al haar diversiteit te vieren. Daar kun je toch niet tegen zijn?

Met vertrouwen en samenwerken kom je verder

,,Het was geweldig!” Pien gooit haar tas in de hoek, doet haar jas uit en loopt naar de keuken. ,,Het is Bram vandaag gelukt om op de bal te lopen. Hij hield zich nog wel vast aan mij maar hij was zo trots”,  roept Pien enthousiast.  ,, En Lieke stond de hele tijd in haar handen te klappen om hem aan te moedigen.”

Dochter Pien is net teruggekomen van Circus Amersfoort. Daar geeft ze op zondagochtend circusles aan kinderen die niet zo goed kunnen meekomen in reguliere clubs. De groep heet Drempelloos en dat is precies de goede naam. Ondanks hun beperkingen leren ze allerlei circusdingen zoals ballopen, acrobatiek of jongleren. 

Met een glas water in haar hand komt Pien de kamer weer binnen. ,,Het is zo fijn om te merken dat elk kind zijn eigen talenten ontdekt . Ze durven echt dingen uit te proberen omdat ze weten dat ze wel opgevangen worden.” Pien ratelt enthousiast door; ,,Er is nog ruimte voor nog meer kinderen, ik gun het ze zo!”

Vallen en opstaan, samenwerken, zorgen voor elkaars veiligheid, je talenten ontdekken en je grenzen verkennen. Daar gaat het om bij de lessen van Circus Amersfoort. Verder bepalen de kinderen zelf of ze puur voor de gezelligheid komen of juist heel goed willen worden in een circusonderdeel.

Dochter Pien begon tien jaar geleden met circusles en ze heeft er veel aan gehad. Niet alleen fysiek, maar ook wat zelfvertrouwen betreft. Ze is er qua persoonlijkheid gegroeid en heeft er vriendschappen gesloten. Met veel doorzettingsvermogen heeft Pien leren eenwieleren. Ze kan de ballen hooghouden tijdens het jongleren en tijdens koorddansen kijkt ze vooral vooruit. Ze houdt haar rug recht tijdens acrobatiek en doordat ze vertrouwt op de anderen durft ze uitdagingen aan te gaan en grenzen te verleggen.

Hadden Mark, Sigrid en Wopke maar circusles gehad. Dan was er niet al een half jaar lang aangeklooid en was de formatie zo gefikst. Op een eerlijke en oprechte manier. Het had zo mooi kunnen zijn…

Wat zegt ze nou?

,,Fiets kopen?!” Ik fiets door de Methorststraat en word ingehaald door een vrouw die in een flink tempo langs rijdt. Ze zegt het nog een keer; ,,Fiets kopen?”. Ik had het dus toch goed gehoord. De vrouw zit op een prachtige grijze cortina met een rek aan de voorkant. ,,Mooie fiets” zeg ik en ik vraag hoe ze eraan komt. ,,Het is mijn fiets, dertig euro” . 

Voor ik het weet is ze weg. Ik blijf verbijsterd achter en besluit 0900-8844 te bellen. Het nummer van de politie wanneer het gaat om niet urgente zaken. Ik vertel wat ik net heb gezien en geef een signalement van de dame.  ,We zullen naar haar uitkijken”, zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij bedankt me hartelijk voor het doorgeven.

Fietsendiefstal. Ik merk dat ik me er mateloos aan erger. Vorige maand werd de cortina van mijn buurjongen gestolen en Teun zijn fiets is ook al eens gejat. Irritant toch!?

Een paar dagen later zit ik boven aan mijn bureau en hoor ik een bekende stem buiten. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Het is dezelfde dame, op een andere fiets. Haar tekst is hetzelfde. ,,Fiets kopen?” vraagt ze aan een voorbijganger.  Ik sta perplex. Het is zeker lopende band werk voor haar? Ik besluit de politie nog een keer te bellen.

Ik lees in de krant dat er veel fietsen zijn gestolen afgelopen week. Vooral in de binnenstad en je raadt het al; het gaat vooral om cortina’s. Volgens de politie is het handig om het framenummer van je fiets op te schrijven. Mocht de fiets gestolen worden dan kan er gekeken worden of hij in een andere stad opduikt. En natuurlijk moet je hem op slot zetten. Liefst nog met een tweede slot. Bizar toch…

Wat ik eigenlijk nog vreemder vind; ik voel me een klikspaan. Alsof ik iemand verlink. Misschien zit die vrouw wel vreselijk in de shit en ik vraag me af of zo’n telefoontje naar de politie überhaupt helpt. Het voelt toch niet helemaal goed. Ik weet dan ook niet zeker of ik de volgende keer weer mijn mobieltje pak…

Gemeente, verzin een list!!!

Ik word steeds kwader. Hoe langer ik er over nadenk, hoe bizarder ik het vind. De gemeente Amersfoort gaat de groep mensen met de laagste inkomens korten. Een jaarlijkse toeslag waarmee mensen in de bijstand wat extra’s konden kopen is flink verlaagd en de manier waarop dat gecommuniceerd is verdient ook al geen schoonheidsprijs. Je zult maar elk dubbeltje om moeten draaien en dan in een brief lezen dat je jaarlijkse toeslag ‘iets lager’ wordt terwijl het om een paar honderd euro gaat.  Echt een ongelooflijke misser!

Natuurlijk heb je als gemeente een budget waarmee je rond moet komen, maar de keuze om bezuinigingen bij deze groep te leggen begrijp ik echt niet. Wie verzint dat? De boodschappen zijn duurder geworden, vaste lasten gaan omhoog en ook andere aanvullende potjes verdwijnen.

Deze bezuinigingen komen volgens mij als een boemerang terug. Minder geld betekent vaak ongezonder leven.  Ondertussen zet de gemeente projecten op om ons fitter en gezonder te krijgen. Dat is toch krom? En de stress die leven in armoede oplevert kost op den duur ook meer geld. Daar heb je geen hogere wiskunde voor nodig.

Dus Gemeente Amersfoort; verzin een list! Er moet toch iets op te vinden zijn? Is er geen duur project in Amersfoort dat misschien kan worden afgeblazen? Kan er wellicht een deal  worden gemaakt met een projectontwikkelaar waardoor hij afziet van het bedrag dat hij nog moet krijgen waardoor dat geld kan terugvloeien naar de bijstand? Of valt er niets van de gemeenteraad te verwachten en moeten wij als Amersfoorters zelf in actie komen en een crowdfunding starten onder het motto ‘Amersfoort helpt Amersfoort’?

Tijdens corona was de leus van Amersfoort ‘We doen het samen, op afstand’. Dat van die afstand dat klopt inderdaad: Door deze maatregelen groeit de afstand tussen de arm en rijk in de stad. Maar dat ‘we doen het samen’ slaat nergens op. Wij laten een groep Amersfoorters in de stront zakken! Ik vind dat niet te verteren.