Ik ben Nienke

Een jaar of twaalf was ik. Ik verslond boeken over de Tweede Wereldoorlog en wist het zeker; wanneer ik destijds had geleefd was ik vast het verzet in gegaan. Boekjes drukken, persoonsbewijzen smokkelen….ik zag het mezelf al doen. Nu weet ik wel beter. Ik ben niet zo’n held en of ik tijdens een oorlog zo moedig zou zijn om met gevaar voor eigen leven anderen te helpen, daar durf ik geen gif op in te nemen. Sterker nog, ik denk dat ik het niet zou doen.

Op de één of de andere manier moest ik hier aan denken toen meneer Enzofoort en ik vorige week op het Lieve Vrouweplein stonden om te laten weten dat we solidair waren met de slachtoffers van de aanval op Charlie Hebdo. Zou ik daar ook heen gegaan zijn als ik de dreiging had gevoeld van een aanslag daar ter plekke? Ik denk het niet. Natuurlijk moeten we niet bang zijn, ons niet de mond laten snoeren door terroristen. Vrijheid van meningsuiting is immers een van de belangrijkste verworvenheden die we hebben en daar sta ik volledig achter. Maar eerlijk… Durf ik daadwerkelijk voor die vrijheid van meningsuiting actie te voeren, mijn leven te wagen?

Ik ben geen columnist met een vlijmscherpe pen. Provoceren en mensen tot in hun ziel kwetsen is nooit mijn bedoeling. In dat opzicht ben ik anders dan de cartoonisten van Charlie Hebdo. Ik wil wel prikkelen, herkenbare situaties schetsen, mensen aan het denken zetten. Stel dat ik toch bedreigd zou worden om columns die ik schrijf. Dat mijn kinderen genoemd worden in dreig-mails. Is die vrijheid van meningsuiting me dan die angst waard?

Ik kijk uit op de moskee in de wijk Kruiskamp. We zijn praktisch buren. Vanmiddag werd er weer opgeroepen tot gebed. Ik vertrouw er op dat de imam zijn gemeenschap oproept tot verdraagzaamheid. Ik hoop dat de Joodse leiders hetzelfde uitdragen richting hun gelovigen. Dat de pastoor en de dominee zondag hetzelfde doen in hun kerk. Ik hoop dat docenten op middelbare scholen hun leerlingen uitleggen wat verdraagzaamheid inhoudt. Sportcoaches het belang overbrengen op hun pupillen. Dat ouders het hun kinderen leren.

Geweld is nooit de oplossing. Gelukkig mag ik schrijven wat ik wil, maar ik zal dat nooit doen ten koste van alles. Voorlopig ga ik nog uit van het goede in de mens en ben ik blij dat wij in de meerderheid zijn. Ik ben Nienke, maar ik ben niet zo’n held.

Kris en Lisanne

(AD 27-06-2014)

Tranen springen in mijn ogen. Ik lig in bed en ben net wakker geworden door de wekkerradio. Tijdens het nieuws valt de naam Kris Kremers; het is duidelijk dat ook zij niet meer leeft. Langzaam biggelt een traan over mijn gezicht. Ik veeg met mijn hand de traan weg. Het is raar om te huilen om de dood van twee meiden die ik eigenlijk helemaal niet ken.

Tot begin april had ik nooit van Kris en Lisanne gehoord, kende ik hen niet. Door de interviews met hun ouders, de verhalen in de krant en de aandacht op televisie kreeg ik steeds meer een beeld van wie ze waren. Dat ze uit Amersfoort komen zorgt ervoor dat ze nog dichterbij kwamen. Het lijkt wel of bijna iedereen op de één of andere manier gelinkt is aan hen. Zo zat Lisanne op de school waar mijn dochter nu zit en kent een collega een vriendin van Kris.

Kris en Lisanne; twee meiden in de bloei van hun leven. Het brengt me terug naar september 1992. Mijn vriendin Elsa en ik gingen na onze studie Journalistiek samen naar Australië. We hadden dezelfde leeftijd als Kris en Lisanne Met onze rugzakken om, gezonde spanning in ons lijf en onze familie om ons heen namen we afscheid op Schiphol. Ruim elf maanden later kwamen we weer terug, vol verhalen. We reden met een oud VW-busje door de woestijn, doken tussen de haaien in zee en wandelden door prachtige natuurgebieden. We kwamen bijzondere mensen tegen en werden volwassen. Kortom: we hadden de reis van ons leven gemaakt.

De familie van Kris en Lisanne hebben hun dochters waarschijnlijk ook uitgezwaaid op Schiphol, niet wetend wat voor verschrikkelijke tijd voor hen zou aanbreken. Van het moment dat duidelijk werd dat de meiden niet terug waren gekomen in hun hostel tot het moment dat de ergste nachtmerrie waarheid bleek. Bijna drie maanden in onzekerheid leven, het is gewoon niet voor te stellen.

Stel dat Pien over een jaar of tien thuis komt met het idee om te gaan reizen met haar vriendin. Dat ze vol enthousiasme vertelt over de tocht die ze wil gaat maken. Ik hoop dat ik dan positief kan reageren, net zoals mijn moeder destijds deed. Ik hoop dat ik mijn dochter dan los kán en los dúrf te laten. Eén ding weet ik zeker. Wanneer ik mijn dochter uitzwaai op Schiphol zal ik altijd even denken aan Kris, Lisanne en aan hun ouders.

Betrapt

Op mijn tenen sluip ik langs een leren bankstel. Ineens hoor ik achter me gekraak. Ik duik naar beneden en ga voor een bankstel liggen. Mijn hart klopt in mijn keel. Het is enorm donker, maar omdat ik al een tijdje in deze ruimte rondloop zie ik steeds meer contouren. Ik blijf wachten en wanneer het alweer een tijdje stil is sta ik op en loop ik richting het raam. Ineens word ik op mijn rug getikt. “Je bent af”, roept mijn zus en ik zie haar ogen twinkelen. Had ze me mooi tuk…. Verderop zie ik het lachende gezicht van Rob en Angelien. Mijn broer hield zich nog schuil….

Zo ging het ongeveer 38 jaar geleden. Vrienden van mijn ouders hadden een meubelzaak en als zij op zondag samen zaten te borrelen gingen mijn broer, zus en ik samen met de kinderen van die vrienden de winkel in om te spelen. Verstoppertje spelen in een hele grote meubelzaak is echt het walhalla voor kinderen, ik heb er dan ook mooie herinneringen aan.

Ik denk terug aan die tijd omdat ik vandaag las dat er een bijeenkomst komt in onze wijk “Kruiskamp” om inbreken tegen te gaan. Dat is best nodig, zo’n bijeenkomst, want ik woon in de wijk waar de meeste inbraken van heel Nederland zijn. Tijdens die bijeenkomst gaat een ex-inbreker ons vertellen waar we op moeten letten om te zorgen dat ons huis er niet al te uitnodigend uitziet.

Hoe zouden inbrekers het inbreken ervaren? Toen ik als kind tussen de meubels doorsloop om uit handen te blijven van mijn zus voelde ik een fijn soort spanning. Mijn ademhaling zat hoog, mijn handen werden klam en mijn hart sloeg op hol. Zouden inbrekers ook gespannen zijn? Misschien zijn ze thuis al een paar keer naar de wc geweest om hun blaas te legen omdat ze vooraf al zenuwachtig zijn. Wie weet worden ze wel misselijk van angst wanneer ze binnen in een huis zijn en plotseling een deur dicht horen gaan op de bovenverdieping. Of zouden ze inmiddels zo professioneel zijn dat ze geen last van angst hebben, maar gebruik maken van een gezonde spanning?

Eigenlijk was ik niet van plan om naar de informatieavond te gaan want ik ben er wel van overtuigd dat ons huis goed beveiligd is; extra sloten, ramen dicht als we weggaan en als ik op zolder zit gaan alle deuren beneden op slot. Maar nu ik erover nadenk ga ik toch twijfelen; misschien kan ik in de pauze even aan die ex-inbreker vragen of hij tijdens een inbraak wel eens in zijn broek heeft gepiest van angst….

Kop boven het maaiveld

“Ik wordt niet goed van al het vandalisme in de #kruiskamp. Nu weer een containerbrand. Oppakken en afvoeren die klojo’s” dat was mijn twitterbericht waar alles mee begon. Een paar weken geleden is er namelijk weer brand gesticht in de buurt en de nieuwe hufterproof meubels bij “Het Vlinderpark” zijn deze zomer in de hens gezet. Waardeloos, want er was veel geld en energie in dit park gestoken. Ik maak me om dit soort vandalisme echt kwaad.

Met buurtbewoners wisselde ik -via twitter- dus onze gedachten uit en niet lang daarna kreeg ik de volgende tweet van een jongens wiens nederlands niet al te best is: @Enzofoort die klojo is jou hoeremoer schooier.

Niet echt een sterke tekst, maar ik heb hem wel geretweet. Daarna kwamen nog een paar toch wel vage twitterberichtjes binnen waaronder: @enzofoort Je wil ze niet storen? Of durf je ze niet te storen.  Ik begreep de tweet niet precies, maar toen kwam: @enzofoort Dan moet je maar bij (straatnaam en nummer) wonen.

Dat laatste baarde me zorgen, want de straatnaam met bijgevoegd nummer kwamen me niet geheel onbekend voor. Wat bedoelde de jeugdige schrijver daarmee? Het klonk als een bedreiging. Toen ik ging kijken wat voor type het was die had getwitterd zag ik wel dat het een jong ventje was, maar toch.

Ik heb in de week dat het gebeurde wat minder getwitterd, en ook durfde ik niet al te veel over mij en mijn gezin in dit weblog te zetten. Maar nu zijn we een paar weken verder en denk ik: het is toch te gek wanneer ik mijn mening niet meer kan of durf te ventileren? Vrijheid van meningsuiting vind ik veel te belangrijk. Ik vind het trouwens wel bijzonder hoe zo’n rot-tweet mijn leven toch even heeft ontwricht. Want in die week werd ik wakker van het geluid van glasgerinkel. Het klonk zo echt, mijn hartslag schoot omhoog. Even later realiseerde ik me dat ik het had gedroomd. Hopelijk blijft het daarbij….