Saai plein nu vol avontuur!

,,Wauw, wat een geweldig schoolplein wordt het en wat jammer dat Teun en Pien dit niet hebben meegemaakt”,  dacht ik toen ik laatst over de Schimmelpenninckkade liep. Het oersaaie schoolplein van basisschool Sint Joris heeft namelijk een metamorfose ondergaan. De grijze stoeptegels hebben plaatsgemaakt voor onder andere speelheuvels, verstopplekken en een pomp met water en zand. 

Terwijl ik sta te kijken wordt er gesjouwd, geschept en getimmerd. Van de bouwer hoor ik dat er van de stenen die uit het plein zijn gekomen een soort amfitheater gemaakt gaat worden waar de kinderen straks buitenles krijgen en er komt ook nog een boomhut. Niet in de 180 jaar oude plataan, want daar kunnen zijn wortels en stam niet tegen. De oude zal boom tijdens de verbouwing zoveel mogelijk met rust gelaten worden. 

De senioren boven de school krijgen ook meer rust want zo’n natuurplein scheelt vast enorm in het geluid. Het dempt, en ik denk dat de kinderen minder ruzie maken; ze hebben het te druk met spelen en klooien. In de zomer is het er niet meer zo loeiheet en tijdens de regenbuien in de herfst kan het water beter weglopen. Verder ziet het er natuurlijk ook veel avontuurlijker uit. Kortom; win-win! De wasmachines van de ouders moeten misschien frequenter draaien en er zal vaker een scheur in een broek  of een splinter in een hand zitten, maar dat mag de pret niet drukken. 

De kinderen zijn nauw betrokken bij het project. Ze hebben geld opgehaald met de verkoop van toffe sokken en in groepjes meegeholpen met de aanleg. Morgen vanaf 10 uur mag trouwens iedereen meehelpen; ook buurtbewoners. Het einde van de bouw is in zicht. Als de scholen niet dichtgaan kan de feestelijke heropening misschien nog dit jaar plaatsvinden. Betrokkenen kijken vanavond vast met extra interesse naar de persconferentie. Hoe dan ook; ik hoop dat alle  Amersfoortse scholen die nog een recht-toe-recht-aan-schoolplein hebben de Sint Joris volgen. Zo’n prachtige speelplek bij school gun je toch ieder kind?!

Dat was het dan…

IMG_6498

Vliegensvlug verwisselt Pien samen met een klasgenoot het decor. Ineens verandert de snelweg in een camping. Meneer Enzofoort pakt mijn hand en knijpt er in, ik kijk hem aan. Het is zover. We zitten te kijken naar de eindmusical. Deze keer weet ik wat ik kan verwachten maar twee jaar geleden ging ik blanco naar de musical van Teun en raakte ik hevig geëmotioneerd. Om mijn zoon te zien spelen en te bedenken dat hij naar de middelbare school ging… ik vond het nogal wat. Deze keer heb ik me mentaal voorbereid.

Ik kijk vol bewondering naar Pien en haar klasgenoten. Sommige meiden lijken het laatste jaar wel drie jaar ouder te zijn geworden. Jongens die vroeger een hoog knuffelgehalte hadden hebben ineens de baard in de keel. Het kleinste jongetje uit de klas is zijn klasgenoten voorbij geschoten. Het is bijna niet voor te stellen dat deze pubers ooit als vierjarigen begonnen op deze school. Eerst nog als kleine individuen, maar de laatste maanden werd de klas een hechte groep. Samen de CITO-toetsen doen, daarna drie dagen op kamp en dan nu de eindmusical.

Als we na afloop op het schoolplein staan en ik net een biertje heb gekregen van een collega-ouder, komt Pien naar me toe. Ik zie aan haar houding dat ze het moeilijk heeft; ze vindt afscheid nemen verschrikkelijk. Terwijl ik haar knuffel laat ze haar tranen de vrije loop. Ik probeer de mijne binnen te houden. Het is eigenlijk nog niet te bevatten; nooit meer op het schoolplein staan om je kind te halen. Niet meer een gesprekje met een andere ouder terwijl je wacht. Nooit meer traktaties maken voor de klas en geen hapjes meer hoeven regelen voor het kerstdiner.

Het is rond tien uur, een paar ouders zijn er al vandoor met hun zoon of dochter. De rest staat nog rustig met elkaar te praten. Pien komt naar mij toe: Ze heeft het gehad en wil naar huis. Ik drink mijn glas leeg en loop met haar mee naar de fiets. Meneer Enzofoort komt zo. Terwijl wij door de Schimmelpenninckstraat richting huis rijden realiseer ik mij dat ik van niemand echt afscheid heb genomen. Misschien wel omdat ik zo’n hekel heb aan afscheid nemen. Net als Pien.

IMG_6525