Een blik op de klok. Kwart over negen. Eigenlijk ligt er nog een was op mij te wachten. Terwijl ik naar de deur loop zie ik in de schemering zijn rimpelige gezicht. Mijn buurman Atze. Ik doe de deur open en stap achteruit om hem binnen te laten. Meteen begint hij te vertellen.‘Ik wil je even de foto’s laten zien van zaterdag.’ Ik loop voor hem uit de kamer in en schuif een stoel naar achteren zodat hij kan zitten. In eenzelfde beweging loop ik door naar de kast. ‘Wijntje?’ vraag ik. Het is een retorische vraag, natuurlijk wil hij een wijntje.
Nog voordat ik met twee glazen en de fles aan tafel kan schuiven legt hij de foto’s voor mij neer. Ik herken de foto’s, heb ze al gezien op Facebook. Zijn kleindochter had ze eerder die dag gepost maar ik veins nieuwsgierigheid. ’Kijk, hier zit ik naast de burgemeester in de koets’. Trots straalt uit al zijn poriën. Zijn blauwe ogen twinkelen en zijn grijze snor doet mee. 87 jaar is hij al. Maar wat een kracht! Met zijn mouwloze zwarte leren jasje over zijn donkerrode overhemd ziet hij er uit als een artiest, als een kunstenaar. Sterker nog. Hij ís een artiest, een kunstenaar. Op één van de foto’s is de sculptuur te zien die hij heeft gemaakt. Een beeld van lichamen, mooi vormgegeven. “Ik was eigenlijk al een beetje vergeten dat ik dit had gemaakt”. Hij strijkt met zijn hand door zijn grijze haar.
Terwijl ik de wijn inschenk en de foto’s bekijk werp ik een blik op Atze. Eén en al glimlach op zijn gezicht. Wat is hij trots. Trots op erkenning na al die jaren, trots op het feit dat er speciaal een koets voor hem van stal is gehaald om hem vijftig jaar na dato rond te rijden. Vandaag voelde hij zich bijzonder. Mijn buurman mocht zijn eigen -pas gerestaureerde- beeld opnieuw onthullen. Atze kijkt me aan terwijl hij zijn glas omhoog houdt. Zijn grote stevige hand houdt het ranke voetje van het wijnglas vast. Ik heb het gevoel alsof hij die ter plekke kan verpulveren. “Proost!”, zegt hij terwijl hij mij blij aankijkt. Met zijn andere hand pakt hij mijn hand en knijpt er even in. Mijn glas tikt tegen het zijne. Wat houd ik toch van deze man.
enzofoort 