Ritme…

Hopeloos ouderwets ben ik, maar ik vind het fijn; een papieren agenda. De laatste weken lag hij stilletjes in een la, maar vorige week heb ik hem weer tevoorschijn gehaald. Reden? Het eind van de vakantie is aangebroken, het nieuwe schooljaar begint. Langzaam vullen de dagen zich weer met afspraken. Er komen steeds meer notities in te staan.  Ik zoek in mijn mail op wanneer Circus voor Pien weer begint en check meteen hoe het ook alweer zat met de eerste lesdag van Teun. Dinsdag is het zover. Even kennismaken met zijn nieuwe klasgenoten, wat opdrachten doen en dan woensdag naar school volgens het nieuwe lesrooster. Dochter Pien begint haar derde jaar met een sportieve kennismakingsbijeenkomst.

Terwijl de één best alweer zin heeft in school, moet de ander daar nog niet aan denken. Leuk ook om te zien hoe verschillend ze naar de komende week kijken. Waar de één de doos met boeken nog nauwelijks bekeken heeft, heeft de ander al het lesmateriaal al uitgebreid bestudeerd, nieuwe schriften gekocht, boeken gekaft en gekeken wie de klasgenoten zijn.

Ik blader door mijn agenda en zie wat vergaderingen en andere afspraken staan. Aan de ene kant heb ik wel zin om weer aan de slag te gaan, aan de andere kant word ik altijd wat weemoedig van het feit dat de vakantie ten einde is. Ik hou wel van vrijheid. Zes weken lang bijna geen verplichtingen. Zes weken lang geen wekker. Ze zijn omgevlogen. Vanaf volgende week gaan we weer mee in het ritme van de wereld om ons heen.

Maar een beetje reuring is ergens ook wel weer fijn. Vakantiegangers zijn inmiddels weer terug en in de stad zie je steeds meer bekende koppen. Vorige week was ik bij “kannen en kruiken” en heb ik gekeken naar een voorstelling van Theaterterras. Donderdagavond bekeek ik met vriendinnen een bijzondere film op het Lieve Vrouweplein en straks ga ik samen met mijn 88-jarige buurman Atze naar Theater de Lieve Vrouw om een film over Rodin te bekijken.

Vanaf volgende week weer de wekker op zeven uur. De lunchboxen komen weer uit de la. Slingerende schooltassen. Drukte rondom de wastafel omdat we allemaal rond dezelfde tijd onze tanden willen poetsen. Gelukkig hebben we volgende week nog theaterfestival Spoffin om onze zinnen te verzetten en vieren we nog een verjaardagsfeest. Maar dan wordt het menes. Dan zitten we weer in het ritme, ik kijk er nog niet naar uit.

 

 

 

We beginnen pas

Het lijkt helemaal niet zo lang geleden; mijn man en ik samen tussen de dansende mensen in de stadshal van “De Flint”. Op het podium stond de band De Dijk, en in mijn buik zat –zoals we inmiddels weten- mijn zoon Pim. We genoten van de muziek en zongen de liedjes uit volle borst mee. Vooral het nummer “We beginnen pas” sprak tot onze verbeelding. We hadden immers een hele nieuwe toekomst voor ons. We kochten na afloop een T-shirtje met deze titel erop en toen Pim een paar weken was lag hij in dat T-shirtje in de wieg. En nu komt dat liedje weer in mijn hoofd op; “We beginnen pas”.

Inmiddels zitten we in een volgende fase. Pim is 10, bijna 11, en heeft vanavond zijn allereerste klassenfeest. De afgelopen weken hebben hij en zijn klasgenootjes zich goed voorbereid. De één zorgde voor de uitnodigingen, de andere regelde een appeltaart en weer iemand anders zorgde voor de gekleurde verlichting. Wat Pim heeft bijgedragen is mij niet helemaal duidelijk, maar enthousiast was hij wel.

Vandaag was het eindelijk zo ver. Na het eten heeft hij zich omgekleed en nu is hij dus aan het feesten. Toen we vroegen of we hem op mochten halen of dat hij alleen naar huis wilde komen zei hij dat ik hem wel op mocht komen halen. Grappig. Hij vindt het stoer om alleen naar huis te gaan maar vindt het ook wel fijn dat hij opgehaald wordt. Typisch voor deze periode; de ene keer een dikke knuffel wanneer ik afscheid neem in de klas en een dag later een onderkoelde ‘dag..’. Ik merk dat het grote loslaten is begonnen, en we beginnen pas….