Als de lente komt….

Toen ik gisteren aan tafel de krant las realiseerde ik me dat de lekkere lucht die in de kamer hing van de narcissen afkomstig moest zijn. Ik stak mijn neus in de bos, en ja hoor, dit was de oorzaak van de zoetige lucht in huis.

Even later kwam Marcoen binnen. Ik vroeg hem of hij last van had van de bloemen, want van bijvoorbeeld hyacinten krijgt hij knallende koppijn. In eerste instantie was er niets aan de hand, maar toen ik vanmorgen beneden kwam bleek de grootste vaas met 4 bossen narcissen al verhuisd te zijn naar de keuken. De kleinere bos stond nog voor in de kamer. Inmiddels staan al die prachtige bloemen bij de overbuurvrouw. Kan in ieder geval nog iemand genieten van de bloemen….

Het is overigens geen gezeur van Marcoen, want hij heeft er echt last van. Net als van boeketten waar lelies in zitten. Daar houd ik ook rekening mee, die enkele keer dat ik een boeketje voor mezelf koop. Ook zou ik zelf nooit een hyacint kopen. Maar dat narcissen zo sterk kunnen ruiken dat wist ik niet. Volgende week maar weer een bosje tulpen, daar kan hij wel tegen. Of droogbloemen. Of plastic neppers….

Keuzestress

Ik ben nooit zo goed geweest in het maken van keuzes. Tenminste, dat gevoel heb ik altijd. Sta ik in een winkel, kan ik gerust een kwartier met een nieuwe broek in mijn hand staan voordat ik een beslissing neem en richting de kassa ga. Zo wilde ik laatst een bos tulpen kopen. Ik ging naar de markt en liep van de ene naar de andere kraam. Kies ik paarse of gele tulpen? Of zal ik toch gaan voor die bijzondere oranje exemplaren?  Uiteindelijk koos ik een gemengd boeket, en daar was ik oprecht blij mee. Het is wat, keuzes maken. Kies je voor het een dan betekent dat vaak automatisch dat je het andere niet hebt. En daar kun je dan weer spijt van krijgen. Of niet…..

 

Papieren bloemen

Afscheid nemen, ik ben er niet zo goed in. Vandaag nam ik afscheid van een cliënte van me. Het was in feite een positief afscheid, want ze had me niet meer nodig, maar toch was het even slikken.
Een jaar lang leefde ik met haar mee, zag ik haar verdriet en voelde ik haar vermoeidheid. Ze had het zwaar, was depressief, had twee kinderen onder de twee jaar en had geen contact met haar familie. Maar gelukkig kwamen er steeds meer lichtpuntjes en werd ze steeds zekerder. En nu nam ik afscheid van haar, haar man en haar zoontje en dochtertje. Als dank kreeg ik een prachtige kaart en twee zelfgeknutselde bloemen, door haar zoontje van bijna drie gemaakt. Daarbij nog een prachtig boek voor mij en mijn collega’s, over hoe je je kindje op een liefdevolle manier kunt laten doorslapen. Ik ga het gezin missen, maar het voelt ook goed om niet meer nodig te zijn.

Prachtig

Ik denk dat het de Papaver rhoeas is die ik momenteel door heel Amersfoort in bloei zie staan, maar misschien staat er ook wel Papaver dubium tussen. Ben er dol op, word er vrolijk van. Klaprozen heten ze in de volksmond. Klap-rozen, waarom heten ze zo eigenlijk? Ze lijken niet op rozen vind ik. Wel vallen ze uit elkaar wanneer je ze aanraakt. Zouden ze dat bedoelen met klap-roos? Dat ze snel uitvallen zal ook wel de reden zijn waarom je ze niet kunt kopen in de bloemenwinkel. Eigenlijk is het gewoon onkruid. Wel grappig. De zaadjes kunnen jarenlang onder de grond liggen en als ze aan de oppervlakte komen komt er ineens een prachtige bloem uit. Sommige mensen vinden vooral de Papaver somniferum interessant omdat daar opium, morfine en heroine uit gewonnen wordt. Maar die zal wel niet midden in de stad te vinden zijn. De zaadjes van diezelfde plant, ook wel slaapbol of blauwe papaver, worden onder de naam maanzaad op broodjes gebruikt. Zou dat dan weer te maken hebben met het feit dat  –wanneer je slaapt- de maan vaak schijnt? Of maak ik het nu te ingewikkeld…

Geknakt

Ik wist niet wat ik zag. Bijna alle tulpen uit de bloembak tegenover ons huis zijn afgeknipt of omgeknakt. En dat terwijl ik me gisteren nog bedacht dat het er toch wel heel leuk uitziet, die bloembakken in onze “Kruiskamp”. Zo’n 6 jaar geleden heb ik die bakken geregeld met behulp van het buurtbudget. Dat viel nog niet mee. Er moesten bakken worden geregeld, vergunningen aangevraagd, aarde gebracht, plantjes gekocht en natuurlijk moesten wij als wijkbewoners die plantjes er ook zelf inzetten. Na een jaar bleek 1 van de 8 bakken al verdwenen. Had ik pas later door, maar de bak bleek op een nacht opgeblazen te zijn en de gemeente heeft de resten toen verwijderd. Een paar buurtbewoners hadden elk een bak geadopteerd, en ik moet zeggen; onze bak was een van de slechts onderhouden bakken, want…. geen groene vingers en druk met andere dingen. Nu is er weer een werkgroepje gemaakt en worden de bakken binnenkort geschuurd, geverfd en komen er opnieuw plantjes in. Hufterproof mag ik hopen.

De tulpen bleken overigens ‘geplukt’ door de kleinzoon van een andere overbuur. En toen zijn moeder er achter kwam wat er was gebeurd vloog de jongen op zijn fiets weg, ging zijn moeder hem achterna op haar brommer en werd hij even later met flink wat @#%&%^^$$ naar binnen gebonjourd. Die jongen heeft een trauma voor het leven en ik verwacht dat zijn moeder weinig bloemen van hem hoeft te verwachten later.