Koninginnedag

Je lijkt wel een prinses! Zeg ik. Mijn vijfjarige buurmeisje kijkt me stralend aan. Ze draagt een roze jurkje en op haar hoofd draagt ze een plastic diadeem. Ze huppelt op haar lakschoentjes naar haar vriendinnetje die verderop in de straat woont. Een prinses zijn. Wat een aantrekkingskracht heeft dit op meisjes van die leeftijd. En ach, als ik eerlijk ben wilde ik dat vroeger zelf ook. Ik had weinig met prins Willem Alexander maar zag Constantijn wel als potentiele partner, hij had iets olijks, iets ondeugends. Wanneer ik zijn vriendinnetje zou worden zou ik wel mijn naam veranderen in Regina, één van mijn doopnamen. Nienke klonk natuurlijk veel te gewoon. Net als de naam Petra, dat was de roepnaam van Prinses Laurentien voordat ze zich aansloot bij de koninklijke familie. Uiteindelijk ging zij er met mijn prins vandoor.

Inmiddels kijk ik anders naar het koninklijk huis en heb ik ook mijn bedenkingen, maar vandaag vier ik toch met veel plezier Koningsdag. Koningsdag. Ik kan nog steeds niet aan die naam wennen. We vieren het al sinds 2014 maar voor mij blijft het Koninginnedag. Daarbij hoort een rondje over de Bloemendalsestraat, vandaag de leukste straat van Amersfoort. Met kleedjesmarkt, een kinderpodium en een DJ, alles georganiseerd door Stichting Gerbera. Aan het eind van de middag eet ik traditiegetrouw een hamburger, drink ik een biertje en proost ik op Willem Alexander, onze koning.

Hoe lang zal het nog duren voordat er weer een officiële Koninginnedag komt? Zou Willem Alexander doorgaan tot zijn vijfenzeventigste, net als zijn moeder? Tegen die tijd is Amalia tegen de veertig. En zou het dan uiteindelijk misschien KoninginneNdag worden?

Want wat zou het leuk zijn wanneer prinses Amalia later trouwt met een lieve vriendin. Dan heb je in eerste instantie twee prinsessen. Ik vraag me dan wel af of, wanneer Amalia haar vader opvolgt,  haar vriendin automatisch ook koningin wordt. Of krijg je dan een koningin en een prinses? Zeker is dat het een sprookjeshuwelijk wordt met veel aandacht vanuit de hele wereld. Ik mijmer nog even door. In gedachten zie ik ze al samen huppelen naar het altaar. Amalia met een fonkelende tiara. Haar toekomstige vrouw in roze jurk, met lakschoentjes.

 

 

 

 

 

Schoon genoeg

Wat een bende is het eigenlijk in de poort. Nu ik er op let zie ik ineens heel veel zwerfafval liggen. Met in mijn linkerhand een plastic zak en in mijn rechterhand een ‘litterpicker’ loop ik door de steeg achter ons huis. Tussen wat struikjes ligt een leeg blikje. Ik pak hem met de grijparm en gooi hem in de plastic zak. Ik ben nog geen vijf minuten bezig maar het gaat me al goed af. Mijn oogst; een lege snoepzak, een stuk aluminiumfolie, een waterflesje en nu dus het colablikje. Mijn oog valt op wat peuken die op de stoeptegels liggen. Zou dat ook lukken met mijn afvalknijper? Ik probeer het en ja hoor, zelfs een sigarettenpeuk krijg ik opgepakt. Wanneer ik aan het eind van de poort ben heb ik zo’n 25 peuken in de zak.

De ‘litterpicker’ heb ik net gehaald bij de Nieuwe Graanschuur in de Bloemendalsestraat. Via Facebook zag ik dat onder meer Milieudefensie en de gemeente Amersfoort een initiatief steunen om samen een vuist te maken tegen zwerfafval. 033zwerfafvalzat.nl is de website waarop ik las hoe ik aan de gratis afvalknijper kon komen. En wat zo leuk is; via de plattegrond op de website kun je zien in welke straten al mensen actief zijn. Een beter milieu begint bij mijzelf en daarom heb ik me direct aangemeld en de afvalknijper opgehaald. Ergens voelde ik me wel een beetje opgelaten toen ik net mijn huis uitliep met deze stok en plastic zak, maar mijn schroom sloeg al snel om in fanatisme.

Ik hoop oprecht dat de actie een succes wordt en er veel meer Amersfoorters de afvalknijper ter hand nemen. Hoewel de echte oplossing voor het zwerfafvalprobleem natuurlijk ligt bij de mensen die het afval zomaar op straat gooien. Inmiddels zit mijn zak vol en ik loop de tuin in. Ik sta bij mijn grijze container en twijfel. Normaal gesproken scheid ik al het afval maar om nou tussen de peuken en de andere zooi de plastic flesjes en blikjes uit de zak te vissen om in de oranje bak te doen gaat me net te ver. Volgende keer houd ik het plastic en de blikjes meteen apart. Of overdrijf ik nou?

Missie

Ik had een missie gisteren tijdens Koningsdag, namelijk het vinden van een specifiek koffiekopje. Dinsdag brak ik het lievelingskopje van meneer Enzofoort. Je kent dat wel. Zo’n kopje dat lekker vasthoudt, precies groot genoeg is en zo fijn drinkt. Het kopje stond op het aanrecht en ik wilde het in de vaatwasser zetten, maar dat was al niet meer nodig. Het lag ineens in stukjes op de keukenvloer. Meneer Enzofoort was niet boos of verdrietig, maar wel teleurgesteld. Vandaar dat ik gisteren heel Amersfoort heb afgezocht of ik ergens tussen de spelletjes, de boeken, de oude skates en het geluid van kinderen op hun blokfluit, zo’n zelfde kopje kon vinden.

Het leek mij geen kansloze missie, want het kopje was een paar jaar geleden gekocht bij Jans Pakhuys aan de Grote Sint Jansstraat. Mensen met een beperking maken en verkopen hier kunst en cadeautjes en wij hadden dus zo’n kunstig kopje. Om eerlijk te zijn; ooit hadden we er vier maar de andere drie waren al eerder gesneuveld. Zo gaat dat in huize Enzofoort. Ik ben naar de winkel gegaan maar helaas zat dit type kopje niet meer in het assortiment. Terwijl meneer Enzofoort zich in zijn tulpenpak hees liep ik al langs de verschillende kleedjes. Ik begon op de Bloemendalsestraat. Wat een sfeer! Ooit zat ik daar zelf met Teun en Pien en dozen vol met zooi. Gisteren gingen zij hun eigen gang en kon ik mij storten op mijn eigen missie. Het gaf sturing aan mijn dag.

Ik zag pauwenveren, limonade in infuuszakken, koekjes en veel bekenden, maar tijd voor een praatje had ik niet. Ik stond dan ook niet al te lang stil bij de verschillende kraampjes en heb me vooral gefocust op serviesgoed. Kopjes genoeg. Ook met Willem Alexander en Maxima er op, maar niet het kopje waar ik naar op zoek was. Ook niet in de Langestraat en op de Kamp. Gisteren is het niet gelukt maar mijn kansen zijn nog niet verkeken. Op 10 juni hebben we rommelroute in de wijk Kruiskamp en de binnenstad. Als je iemand dan ziet turen naar het servies dat er tussen staat ben ik het. Want scherven brengen misschien geluk, maar meneer Enzofoort blijft voorlopig teleurgesteld.

Dit is het kopje waar het om gaat. De kleuren zijn nu wat flets, maar waren feller toen het kopje nog nieuw was.

Lange Benen

Een spijkerbroekje met wijde pijpen, dat vindt Pien vast leuk. Ik ga door mijn knieën en zoek in de doos naar andere kleertjes. ,,Vier kledingstukken voor twee euro”, zegt het meisje dat op een campingstoeltje achter haar kleedje zit. Even later heb ik nog een paars topje, een geel jurkje en een flowerpower-minirok in mijn hand. De twee euro geef ik aan het meisje en de ieniemieniekleertjes doe ik bij de andere spullen in mijn tas.

Het is 30 april 2007 en omdat man en kinderen vandaag bij oma zijn heb ik het rijk alleen. Nou ja, alleen… Het is druk op de Bloemendalsestraat in Amersfoort. De temperatuur van bijna twintig graden maakt het een extra feestelijke dag. Ik doe de flap van mijn tas omhoog en kijk naar de buit; een prachtige barbiepop met lang blond haar en een heleboel kleertjes. Wat zal dochter Pien daar blij mee zijn. Ze is bijna vijf en houdt enorm van poppen. Voor mijn zoon Teun scoor ik even later een bak vol K’nex. Die zijn onbetaalbaar wanneer je ze in de winkel moet kopen. Voor mezelf koop ik niets, behalve een koud biertje van de tap om mijn dorst te lessen. Wanneer mijn man en kinderen aan het eind van de middag moe maar voldaan thuiskomen geef ik Pien de pop met de kleertjes. Ze kijkt er amper naar. Teun daarentegen begint meteen met zijn K’nex te spelen.

Pien zit achter haar kleedje op de Bloemendalsestraat. Het is 30 april 2010. Het is een koude Koninginnedag, de sfeer is ongezellig en het is minder druk dan anders. We hebben de afgelopen weken Piens kamer doorgespit en kwamen van alles tegen. In de la onder haar bed lag een  barbie oneerbiedig tussen de gummen, snoeppapiertjes en stoffige haarspelden. Ik denk dat ze daar drie jaar geleden is neergelegd en er sindsdien niet meer is uitgekomen. Barbies en mijn dochter zijn geen goede match. Ze vindt ze ronduit stom. ,,Voor poppen kun je nog zorgen”, had ze me toevertrouwd. ,,Het enige leuke van een barbie is dat je haar knieën kunt buigen”, voegde ze daaraan toe. Misschien was dat wat mij als kind zo aantrok; die knikkende knieën en de lange benen. De barbie is één van eerste dingen die ze verkoopt. Ze vraagt er een euro voor, de kleertjes geeft ze er gratis bij.

30 april 2016. Koningsdag is al geweest. Pien maakt zich klaar om naar circusles te gaan. Ik kijk en zie een prachtige jonge vrouw. Een prachtig figuur. Langere benen dan ik ooit heb gehad. Een gezicht zonder make-up met opvallend felblauwe ogen en halflang blond haar. Maar geen barbie, absoluut geen barbie. Geheel zichzelf en authentiek. Ze straalt. Barbies en mijn dochter blijken nog steeds geen goede match. Godzijdank!

Rood, wit, blauw en Oranje Boven!

,,..En dan geef ik de helft van de opbrengst aan Stichting Haarwensen!”. Pien pakt een DVD van K3 uit de kast en stopt hem in een doos. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel; handelswaar verzamelen voor Koningsdag. Ik moet trouwens nog steeds wennen aan het woord ‘Koningsdag’. Tegen de tijd dat ik het makkelijk uit mijn strot krijg neemt Amalia de haar vaders werk over en wordt het toch weer Koninginnedag. Maar goed; Pien is er de afgelopen week druk mee bezig geweest en ze heeft weer een plekje gereserveerd op de Bloemendalsestraat.

In gedachten ga ik terug naar voorgaande jaren. Wat hebben wij plezier gehad. De sfeer in dit straatje is altijd heel bijzonder, de organisatie “Stichting Gerbera” groots. Vóór negen uur ‘s ochtends is het nog heel erg stil en pas om negen uur worden de plekken verdeeld dus je hoeft niet voor dag en dauw op. Elk jaar zie je hetzelfde speelgoed liggen op de kleedjes, alleen wordt het telkens weer verkocht door een andere eigenaar. Er zijn optredens en ook worden er originele spelletjes bedacht. Mijn buuf Cyrille liet een paar jaar geleden mensen vissen naar complimentjes. Met een magneet kon je papieren visjes met daaraan een paperclip opvissen en op elk visje stond een leuke tekst. Zo origineel en het bracht zoveel vrolijkheid!

Meneer Enzofoort, gekleed in een oranje blouse en tulpenpak vindt het altijd weer een uitdaging om onverkoopbare zaken toch te verkopen. Hij spreekt mensen persoonlijk aan en geeft er een leuke draai aan. Zo heeft hij een keer een oud boek over de sterrenkunde verkocht aan wetenschapsjournalist Govert Schilling. En dan dat jongetje. Ik zie hem nog voor me. Hij had nog tien cent en keek verlangend naar een prachtige grote speelgoed-dinosaurus die van Teun was geweest. ,,Dat is toevallig!” zei ik; ,,Dat is precies genoeg voor de Dino”. Zijn stralende gezicht was onbetaalbaar en het hoogtepunt van mijn dag.

Hoe zal het dit jaar zijn? Hopelijk blijft het droog en schijnt de zon. Dan sluiten we de dag vast weer af met een biertje en een hamburger. Als we dan thuiskomen schrikken we van de zooi die onze kinderen hebben gekocht. Dat is meteen een goed begin voor volgend jaar.

Nog eentje…

“Nog één biertje en dan ga ik naar huis”, zeg ik tegen Marcoen terwijl ik het broodje hamburger zonder morsen probeer op te eten. Dat is nog best een klus want het is een flinke hamburger en naast de hamburger is het broodje ook belegd met sla, ui, kaas en verschillende soorten sauzen. Mijn biertje heb ik maar even op de vensterbank van een huis gezet, zodat ik beide handen vrij heb voor het broodje.

Terwijl we staan te genieten van deze Koningsdag-snack kijken we naar een meisje bij een hek. Een kwartiertje geleden stonden er nog twee stevige stoere dames met felgele jasjes met ‘security’ er op. Deze tengere jongedame heeft gewone kleding aan.
De bedoeling is dat ze voorbijgangers op de fiets tegenhoudt en terugstuurt, want de straat staat afgeladen vol met allemaal mensen die aan het eind van deze zonnige dag nog aan het borrelen zijn.

Ineens zie ik dat ik toch heb gemorst en terwijl ik met een servet de mayonaise van mijn shirt probeer te halen zien we dat de dame staat te bellen en niet ziet dat een man met zijn fiets langs de hekken gaat. “Wat zou ze gaan doen?” vraagt Marcoen zich hardop af.

Ze draait zich plotseling om, ziet de man en loopt hem achterna. Ze spreekt hem aan. Aan zijn lichaamshouding en zijn gebaren maken we op dat hij het niet eens is met het feit dat hij niet met zijn fiets verder mag. Het meisje kijkt met een vriendelijk gezicht naar hem op. Zij klein en tenger, de man groot en breed. De man wijst de straat in. Zelfs van achteren kunnen we zien dat hij enorm geïrriteerd is.
De jonge vrouw draait haar hoofd naar haar schouder. Daar zit iets van een walkie-talkie op denk ik. Ze knikt en zegt iets tegen de man met de fiets. Ik heb bewondering voor haar, ze lijkt niet onder de indruk van de man. Uiteindelijk loopt ze met de man mee, door de menigte. 



Ik drink een slok van mijn bier. De dame komt terug lopen. “Was hij erg vervelend?”, vraag ik haar. “Nou, hij was flink pissig”, antwoordt ze. Ze vertrouwt ons toe dat ze eventjes bij het hek stond omdat de dames die er de hele dag al stonden pauze hadden. “Ik loop stage bij een andere afdeling. De hele dag is er niets gebeurd, nu sta ik hier en dan krijg ik dit”. Ze zucht en kijkt op haar horloge. “Nog een kwartiertje, dan mogen de hekken open”. Ze klinkt bijna opgelucht en gaat weer naast het hek staan.

Ik kijk Marcoen aan; “Nog één biertje?”. “Nog één biertje…” is zijn antwoord. “Het is tenslotte Koningsdag”.