Doodse Stilte

De kist stond in het midden. Bovenop de kist een foto van een man van een jaar of veertig. Ik zat achter in de aula naast mijn cliënte. Ik kende de overledene alleen uit haar verhalen. Hij woonde naast haar en had zelf gekozen voor de dood. Terwijl André Hazes door de ruimte galmde telde ik het aantal mensen. Vierentwintig. Ik bleef steken bij vierentwintig. Ik was geschokt. In de aula zat alleen familie. En zijn buurvrouw, mijn cliënte.Niet iedereen heeft behoefte aan een grote vriendenkring, een schare volgers op instagram of honderden facebookvrienden. Maar zo eenzaam leven lijkt me een ramp. En eenzaam sterven wil toch niemand?

Soms is er zelfs geen familie die de laatste tocht van een gestorvene begeleidt. Door ruzie, geldgebrek of desinteresse. Dan kan het zijn dat Hans Meijerink van Maatschappelijke uitvaarten Amersfoort de begrafenis begeleidt. Hij is soms op zoek naar vrijwilligers die de kist naar het graf kunnen brengen. Ook zorgt hij voor een bloemetje of regelt een muzikant die de dode een laatste muzikale groet brengt. Dan sterf je wel alleen, maar je wordt wel op een waardige manier begraven. Een prachtig initiatief.

Zondag eindigt de week tegen de eenzaamheid. Best raar dat zo’n week eindigt want voor veel mensen gaat de eenzaamheid gewoon door. Wachtend op een telefoontje of een gesprek in de lift. Ik ga bij mezelf na wat ik kan doen om andere mensen iets minder eenzaam te maken. Een praatje maken met die meneer die op een stoeltje voor zijn huis zit. Een keer extra mijn eigen moeder bellen, die een grote groep vrienden had maar om zich heen ook veel mensen weg zag vallen. Een keer naar de overbuurman gaan die er al vier jaar woont en die ik nog niet eerder gesproken heb.

Ik denk ook weer aan de buurman van mijn cliënte. Aan het eind van de uitvaartplechtigheid werd de kist in een zwarte rouwwagen geschoven. De herdenking zat er op. Mensen stapten in hun auto maar niemand van de familie ging mee naar het crematorium. Ik stond op het parkeerterrein en keek de wagen na. Een brok in mijn keel. Zelfs zijn dood eindigde zoals hij zijn leven had geleefd. Eenzaam.

Leeg

“Hé Nienke, je hebt al heel lang niets op je blog geplaatst… ” mijn moeder kijkt me vragend aan. Ik logeer bij haar in Bolsward en we drinken samen een glaasje wijn. Ik denk even na. Het klopt… Ik heb al een tijd niets geschreven. Niet dat ik geen onderwerpen heb, maar de dingen die ik wil schrijven lijken allemaal zo klein en onbetekenend. “Misschien komt het omdat alles na zo’n brief aan Romy in het niet valt”, antwoord ik en ik neem een slok van mijn wijn.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om de draad van mijn blog weer op te pakken. Na mijn brief aan Romy had ik de eerste dagen totaal geen zin om te schrijven. Toen ik weer een beetje zin kreeg dacht ik steeds; wie zit er nu te wachten op een nietszeggend verhaaltje. 

Maar -cliché- het leven gaat door en nu vind ik de tijd rijp om weer actief te gaan schrijven; dat is immers waar ik zo van geniet. Ik heb nog wel een paar ideeën voor onderwerpen en als het goed is ga ik de komende week weer aan de slag. Dan komen mijn moeder, mijn tante Agnes en mijn ome Co niet voor niets op mijn blog. Kortom; tijd voor nieuwe avonturen. Wordt Vervolgd!

Impact

De bel gaat. Voor de deur staat Willem, de broer van Gerrit. “Dat stuk dat je hebt geschreven over Gerrit….ik vind het mooi, echt waar!” Ik schrik er een beetje van, want ik heb dat stuk vlak na het overlijden van Gerrit geschreven en dat was vorige maand (zie blog 6 september) Hoe kan het dan dat hij dat nu ineens heeft gelezen? “Ik kreeg van iemand het stuk via facebook”, vertelde Willem. We kletsen nog even door en ik vertel dat ik altijd probeer om met respect te schrijven op mijn blog en dat ik hoop dat dat ook over was gekomen. Volgens Willem was dat gelukt. Willem ging weer naar de overkant en ik dacht nog even terug aan de tekst. Die was vorige maand door ruim honderd mensen gelezen maar dat die tekst nu ineens weer op zou duiken had ik niet verwacht.

De dag ging voorbij en toen ik gisteravond mijn blog-statistieken bekeek schrok ik me wild. “Je statistieken gaan door het plafond”, schreef ‘wordpress’ . Ik dacht dat ik het niet goed zag, maar het was echt. 1001 bezichtigingen!!! Ik heb het nagekeken en inmiddels is er 1300 keer op het verhaal over Gerrit geklikt. 

 

Wat bizar! Als ik dit had geweten had ik het stuk misschien niet eens durven plaatsen.Dan had ik over elk woord, elke komma nagedacht. Had ik misschien niet zo’n eerlijk verhaal opgeschreven. Ik ben ook enorm benieuwd hoe het komt dat dit verhaal bij zoveel mensen terecht is gekomen. Is er een grote vriendenclub die dit heeft gedeeld? Collega’s van Willem? Wie het weet, mag het zeggen!  

Het is in ieder geval duidelijk; er wordt over Gerrit gepraat. Ik heb hele mooie reacties binnen gekregen op mijn blog; mensen schreven me terug met hun herinneringen aan hem en aan de Kruiskamp. Ik hoop dat hij daarboven vanavond een biertje opentrekt en tevreden naar beneden kijkt. Ik neem een wijntje. Proost Gerrit, je wordt niet vergeten!

Eén Kaarsje!

“Het spookt al een tijdje door mijn hoofd. Zal ik, of zal ik niet, wie is er geïnteresseerd in mijn hersenspinsels en voor wie doe ik het eigenlijk. Ik ben eruit; ik doe het voor mezelf. Om te zorgen dat mijn gedachten geordend worden, om veel te schrijven. Een soort stok achter de deur. Oefening baart kunst….. dan wordt het tijd om te beginnen. Een eerste stap.” 

Zo begon ik ruim een jaar geleden mijn blog. Afgelopen woensdag was het precies een jaar. Ik had het zelf niet door want ik zat -zonder computer- op de camping. Bij terugkomst bleek ik het volgende berichtje te hebben gekregen; “Happy Anniversary with WordPress.com!.

Bij een jubileum kijk je vaak even terug. Dat heb ik ook gedaan. Toen ik begon wist ik niet of ik wel genoeg inspiratie zou hebben om zo’n drie keer per week een stukje te schrijven. Ook wist ik niet of er mensen waren die datgene dat ik opschreef wel leuk genoeg vonden. Steeds weer die twijfel; is het afwisselend genoeg, gaat het niet teveel over de kinderen, welke foto moet er bij…. Wat ik leuk vind is dat ik zo’n tweehonderdvijftig reacties heb gehad op mijn stukjes en dat er niet alleen vanuit Nederland maar ook vanuit dertig andere landen wordt meegelezen.

Een onderwerp dat erg populair was, was mijn blog over de “Miljoenenjacht”. Ook mijn verhaal over “mijn eigen grijze jager” dat ik op 3 september schreef is vaak gelezen. Dat heeft natuurlijk van alles te maken met google. Mensen die net als ik een ‘bijna uitnodiging’ hebben gekregen van de Miljoenenjacht gaan op internet even kijken hoe dat zit en met een beetje geluk komen ze op mijn weblog uit. Datzelfde geldt voor mensen die op zoek zijn naar een mantel van de grijze jager. Zo’n 65 keer zijn lezers op mijn weblog gekomen omdat ze mantel/grijze/jager hebben ingetypt.

Voorlopig blijf ik nog wel even doorgaan, want door het schrijven van mijn blogs kan ik mijn creativiteit kwijt, het stimuleert me na te denken over onderwerpen en zorgt er voor dat ik regelmatig schrijf. Op naar het vijfjarige jubileum!

To blog or….

Wat schrijf ik wel en wat schrijf ik niet. Dat is de vraag…. Al enkele maanden heb ik dit blog en schrijf ik meestal over kleinigheden in mijn leven. Om de paar dagen pak ik een onderwerp dat langs komt dwarrelen, en maak ik er een kort –en hopelijk aantrekkelijk- verhaaltje van.Het is mijn blog en als ik over anderen schrijf probeer ik dat altijd met respect te doen. Mijn mening is nooit zo uitgesproken en mijn teksten kabbelen een beetje. Is dat leuk om te lezen? Voor sommige mensen blijkbaar wel, want elke dag zijn er toch wel een tiental  lezers. Moet ik iets veranderen? Als ik meer lezers wil aantrekken misschien wel. Dan moet ik bijvoorbeeld schrijven over de ADD van mijn zoon en daar ‘reclame’ voor maken op AD(H)D websites of op twitter. Misschien moet ik extremere verhalen schrijven, harde uitspraken doen, controversiële onderwerpen aansnijden. Maar past dat wel bij mij?  Of moet ik misschien meer van mijzelf laten zien? Mijn doel begin mei 2012 was om veel te schrijven, een stok achter de deur te hebben. Dat doel heb ik bereikt. Nu is dus de vraag of ik meer lezers wil. En zo ja, op welke manier….Ik ben er nog niet over uit.

 

Niet over mij

Hoeveel mensen lezen dit blog eigenlijk, en wie zijn het? Soms krijg ik wel een reactie op het schoolplein of merk ik dat mijn vriendinnen al op de hoogte zijn van onze familie-perikelen omdat ze mijn weblog hebben gelezen. 

Maar ik kan soms ook zien ‘wie’ mijn weblog leest door de informatie via wordpress, het programma waarmee ik mijn blog maak.Zo kan ik zien vanuit welk land de weblog wordt bekeken. Laatst zag ik ineens Italië oplichten. Waarschijnlijk kijken Marije en dochter Feije af en toe. Zij wonen in Italië en bij hen hebben we een heerlijke vakantieweek gehad (zie ‘Paradijs’ op 9 augustus). Soms zie ik dat er vanuit Zwitserland wordt gekeken. In Zwitserland woont mijn nicht Irene (lees ‘Biel’ op 8 augustus) Spanje was een toevalstreffer dacht ik laatst, tot bleek dat vriendin Nicky daar een paar dagen was.

Het kan ook gekker, soms lezen mensen uit Amerika mijn blog. Maar dat kunnen onbekenden zijn die op mijn weblog terecht zijn gekomen omdat ze via google bij mijn weblog uitkwamen. Als je bijvoorbeeld “klavertje drie” googled, of “boeken grijze jager”, dan kun je ook op enzofoort.nl terecht komen. Ja, google zorgt dus voor extra, onbekende lezers. Zo lazen ook veel mensen mijn blog over mijn buurman Atze Haytsma, toen hij een expositie had in Amsterdam en toen ik met hem naar Laren ging. (Kunst 4 oktober en Atze 29 september)

Verder weet ik dat een aantal mensen een berichtje krijgt wanneer ik weer een nieuw stukje heb geschreven, zogenoemde “emailvolgers”, ondermeer twee collega’s en een vriendin uit Hilversum ;-). Door de berichtjes die achter worden gelaten weet ik dat mijn nichtjes Boudestein, mijn moeder, zus en broer/schoonzus en neef af en toe kijken wat ik te vertellen heb. 

Wat ik niet kan zien is hoeveel mensen mijn weblog lezen. Wel kan ik zien hoe vaak een bepaald verhaal is aangeklikt en welk verhaal veel is gelezen. Zo is het verhaaltje over de Miljoenenjacht (18 oktober) vaak bekeken en is op de drukste dag 86 keer op een onderwerp in mijn blog geklikt, wat weer niet wil zeggen dat 86 mensen mijn blog lazen. Misschien is er door 1 persoon wel 20 keer een tekst aangeklikt. 

Ik ga voorlopig nog wel even door, want het bijna dagelijks schrijven inspireert me. Je moet namelijk toch nadenken over het onderwerp en welke foto je daarbij plaatst. Af en toe heb ik geen tijd en baal ik dat ik niets nieuws op mijn blog zet. Dan ben ik bang dat ‘vaste lezers’ afhaken.

Zo, genoeg nu over dit blog. Wat ik me nu echt realiseer; als je alles bij elkaar optelt weten jullie meer over mij, dan ik over jullie!