Met je kop boven het maaiveld

Lucas Bolsius zit thuis achter zijn laptop. Via ‘uitzending gemist’ kijkt hij Nieuwsuur terug. Hij bekijkt de uitzending van vorige week waarin hij geïnterviewd werd over de avondklok. Over zijn eigen aandeel is hij redelijk tevreden; hij kreeg genoeg ruimte om te vertellen waarom hij geen voorstander was van de avondklok. Dat optreden bij Nieuwsuur heeft veel aandacht opgeleverd, zowel landelijk als in zijn eigen gemeente. Het lukt hem steeds beter om boven het maaiveld uit te komen en dat heb je toch nodig als je iets wil bereiken in je leven. Met kleurloosheid en saaiheid kom je niet verder. 

Inmiddels is hij  62 jaar en als hij nog een stap wil maken qua carrière dan moet het nu. Jammer dat Utrecht al een nieuwe burgemeester heeft want hij was zichzelf net zo lekker aan het profileren. Het interview met hem in het AD in december was flink opgevallen. Zijn uitspraak over dat hij heel Amersfoort als eerste grote stad gevaccineerd wilde hebben werd niet zo groot opgepikt als gehoopt. Gelukkig had hij de afgelopen jaren “The Passion” en “Koningsdag 2019″ naar Amersfoort kunnen halen. Sinds deze grote evenementen was Lucas Bolsius geen onbekende meer in het land. 

 Collega Aboutaleb van Rotterdam had zich deze week ook duidelijk uitgesproken. Over de rellen in zijn stad. Bolsius kijkt dat filmpje nog eens terug. Wat een man. Wat een gezag.  Wat een uitstraling. Een collega merkte op dat Aboutaleb net zo relaxt voor de camera stond als hij. Dat zijn naam en die van Aboutaleb in één zin genoemd werden beviel hem wel. De burgemeester van Rotterdam verdient een ministerspost. Hij zou het goed doen als minister van Binnenlandse Zaken. Dat zou een prachtige overstap voor zijn collega Aboutaleb zijn. En als Aboutaleb minister wordt … 

Bolsius zijn echtgenote komt binnen en zet een kop koffie op tafel.  Terwijl ze zich omdraait en de kamer uit loopt vraagt Lucas: ,,zou je het leuk vinden om weer in Rotterdam te gaan wonen?”

Lachgasgast

Daar stond hij. In de stomende regen. Een jongen met een ballon aan zijn lippen en in zijn hand een flinke tank met lachgas. In de steeg. Onze steeg. De jongen was doorweekt.Ik schrok van de aanblik, was even sprakeloos en fietste door.Toen ik thuiskwam en mijn telefoon bekeek, zag ik dat er al een hele app-geschiedenis was over deze jongen. Hij stond er al meer dan twee uur. Meerdere buren hadden hem gezien en gevraagd of hij weg wilde gaan.

Het was eigenlijk voor het eerst dat ik zo geconfronteerd werd met lachgasgebruik. Natuurlijk had ik wel eens zilverkleurige patronen zien liggen, maar om iemand daadwerkelijk aan een ballon te zien lurken deed me wel wat. Lachgas klinkt zo leuk en onschuldig, distikstofmonoxide klinkt al een stuk schadelijker, wat het ook is.

Deze week is er nog over gesproken in bij de gemeenteraad. Er valt weinig te doen aan de verkoop van lachgas omdat het nog steeds onder de warenwet valt. Burgemeester Bolsius zegt genoeg handvatten te hebben om de openbare orde en veiligheid te waarborgen maar dat vraag ik mij af. Er is door verschillende bewoners naar 0900-8844 gebeld met de vraag of de wijkagent langs kon komen. En misschien heb ik het gemist maar ik heb geen agent gezien. Er blijken daar vaker jongeren met lachgas te staan, het heeft vast geen prioriteit en het is waarschijnlijk dweilen met de kraan open.

Ondertussen denk ik aan mijn kleine buurjongetjes van amper zes. Die zijn dol op ballonnen. Wat als de buurkinderen lekker buiten gaan spelen en zo’n jongen compleet stoned de kinderen een ballonnetje aanbiedt? Het is niet alleen een probleem in onze straat, maar in het hele land.  Staatssecretaris Blokhuis zal nog voor het eind van dit jaar kijken wat er te doen is aan maatregelen en voorlichting. Vooral waar het gaat om de combinatie lachgas en het verkeer. Ik ben benieuwd naar de campagne. Zal die zo’n jongen die bij ons in de steeg stond aanspreken?

Twee buurvrouwen hebben nog een gesprek met onze lachgasgast gehad en uiteindelijk droop de jongen, letterlijk en figuurlijk af. Hij zocht een nieuwe plek aan de andere kant van de straat. Volledig naar de klote. Triest wel.

KNALFEEST

Probeer het je eens voor te stellen. Dat we leven in een wereld waarin vuurwerk nog niet is uitgevonden. In een schuurtje in de wijk Kruitkamp zijn een paar mannen aan het rommelen met magnesium, koper, zwavel en sacharose. Avond na avond zijn ze bezig. Na een tijdje komen ze glunderend uit de schuur en laten de burgemeester zien wat ze hebben bedacht; vuurwerk. Ze vragen de burgemeester om een vergunning af te geven om dit vuurwerk af te mogen steken tijdens de jaarwisseling.

Burgemeester Bolsius gaat langs de verschillende partijen om informatie in te winnen. ,,Weg met die rotzooi”, zegt de brandweer. ,,Veel te gevaarlijk. Het kan brand veroorzaken en ook de opslag van dat vuurwerk wordt wel een dingetje, voor je het weet vaag je een hele wijk weg.” Bolsius vraagt het aan medici. ,,Dit gaat ogen, vingers en handen kosten”, zeggen de chirurgen van het Meander. ,,Dat niet alleen’’, voegen de longartsen er aan toe: ,,dit is echt vreselijk voor mensen met COPD en andere longziekten.” ,,Ja”, roept wethouder Kees Kraanen ,,dit is niet alleen slecht voor de longen, maar ook slecht voor het milieu!” De ROVA ziet het niet zitten om alle rode smurrie op te ruimen na afloop van het feest en ook de dierenvrienden laten zich horen. ,,Honden en katten zullen dagen van slag zijn door alle herrie, dat moeten we toch niet willen als samenleving?” De burgemeester komt bij de mannen terug en zegt; het is een bijzondere uitvinding, maar u krijgt geen vergunning.

Maar het vuurwerk is wel uitgevonden. Heel lang geleden. Er wordt jaarlijks voor miljoenen de lucht in geschoten en zoiets draai je niet zo makkelijk terug. Het Amersfoortse GroenLinks en D66 doen wel een poging. Zij willen volgend jaar een grote centrale vuurwerkshow in de stad. Volgens de partijen heeft onderzoek uitgewezen dat de hoeveelheid consumentenvuurwerk dat afgestoken wordt door zo’n show met ongeveer een kwart daalt. Dat zou mooi zijn. “Ik wil absoluut niet aan de traditie komen”, benadrukt Youssef El-Messaoudi van Groen Links in een interview. Hij vindt dat mensen ook zelf vuurwerk af horen te steken. Jammer. Halfslachtig ook. Youssef, beken kleur; dit is een mooie eerste stap richting afschaffing van het consumentenvuurwerk. Ik ben voor. Top!

Stoelendans

Als kind vond ik het enorm spannend. Stoelendans. Lopen om een kring met stoelen en wanneer de muziek stopt snel naar een lege stoel rennen. Dat gevoel wanneer je net wat eerder was dan je klasgenootje. Of die teleurstelling omdat één van de jongens zo hard tegen je aan liep dat je wankelde waarna hij snel op het stoeltje ging zitten.

De gemeenteraadsverkiezing is ook een soort stoelendans. Een stoelendans in de klas van meester Bolsius. Sommige kinderen delen flinke rake klappen uit om maar met alle macht een stoeltje te veroveren, andere klasgenootjes verdwijnen stilletjes uit beeld. Er komen nieuwe, onbekende kinderen bij en andere vertrekken met veel bombarie. Maar er zijn ook slimme meiden die met goede argumenten een plekje in de klas veroveren.

Toen de muziek woensdag rond middernacht uitging bleven een paar stoeltjes over. Voor een paar leerlingen was het even afwachten. Konden ze nog plaatsnemen in de klas? Hadden ze genoeg voorkeurstemmen? Kwam er toch nog een zeteltje bij? Vandaag zal duidelijk worden wie er allemaal in de klas zitten. Daarna moet er nog een klassenverdeling gemaakt worden. Wie mag er dicht bij de burgemeester zitten, en wie krijgt een plekje achterin de klas? Welke leerlingen krijgen een extra taak en welke staan aan de zijlijn? Meester Bolsius staat straks voor een nieuwe klas. Sommige branieschoppers zitten er nog steeds en zullen er met gestrekt been in gaan. Er komt een nieuwe einzelgänger die nog weinig aansluiting heeft met de anderen. En er zijn dromers. Dat zijn de besten. Die dromen van een betere wereld en hebben nog idealen.

Ik hoop dat het geen klas wordt met een zesjes-cultuur. Dat de volksvertegenwoordigers gaan voor een dikke voldoende. Dat ze elkaar inspireren, uitdagen, motiveren. Weg met het vileine getwitter. Stop met het elkaar publiekelijk afkraken, zoals in het verleden vaak gebeurde. Veel stemmen heeft dat niet opgeleverd. Integendeel zou ik juist zeggen. Burgemeester Bolsius, vertel uw klas over het pestprotocol. Wijs hen op het feit dat je respectvol met elkaar om moet gaan en niet de poten onder elkaars stoelen moet wegzagen. Dan krijg je een stoelendans met brokken en daar schiet de Amersfoortse bevolking niets mee op.

Pardon?!

 

Kindermishandeling. Dat is het. Een moeder op het vliegtuig naar Armenië zetten terwijl haar kinderen nog ergens in Nederland zijn, dat is toch onmenselijk? Hoe moet het voor moeder Armina geweest zijn om zonder haar kinderen te vertrekken? Hoe zouden Howick en zijn zus Lily zich nu voelen? Ik vind het onbegrijpelijk dat dit kan in een land als Nederland. Een land dat ik toch altijd als heel beschaafd heb beschouwd. Als de kinderen weer in de picture zijn worden ze alsnog zonder pardon op het vliegtuig gezet. Dan komen ze in een lang waar ze nog nooit geweest zijn, waar ze geen familie hebben en waarvan ze de taal niet spreken. Hun moeder Armina zou niet genoeg hebben meegewerkt aan haar ‘terugkeer’ en daarom is hun asielaanvraag niet gehonoreerd, maar daar kun je kinderen toch niet de dupe van laten worden?

Deze gedachte was precies de reden waarom ik mee deed aan de ‘hartjestocht’ zondagmiddag. Ik vind stille tochten, herdenkingsbijeenkomsten en protestacties vaak vreselijk en ik voel me ongemakkelijk, maar toch liep ik mee. Dacht ik dat mijn aanwezigheid zou helpen? Nee. Dacht ik dat de tocht hun uitzetting zou kunnen voorkomen? Nee. Ik deed het omdat ik niets anders kon doen. Ik wilde dat de kinderen zouden weten dat ze ertoe doen, dat ze niet alleen staan.

Burgemeester Bolsius schitterde door afwezigheid. Ergens snap ik wel dat je als burgemeester niet mee wilt lopen met zo’n tocht; de uitzetting was formeel terecht en de beslissing was al genomen. Maar waarom liep hij niet mee als vader Lucas? Als ouder van Janna en Pelle die bijna dezelfde leeftijd hebben als Howick en zijn zus Lily. Als Amersfoorter met zijn hart op de goede plaats? Gewoon op gympen en zonder ambtsketting?

Beste burgemeester, vorige zomer werden Mina en Maryam Saad uitgezet naar hun geboorteland Egypte.  Ook moesten Eduard en zijn zus Luzia Kechyan vertrekken. Nu dus Howick en Lily. Kunt u er misschien voor zorgen dat er vanaf nu geen enkel Amersfoorts kind meer tegen zijn wil op het vliegtuig wordt gezet? Kunnen we als stad niet eerder aan de bel trekken en voorkomen dat deze vorm van mishandeling gewoon legaal wordt doorgezet? Want het houdt niet op. Niet vanzelf.

Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!

Examentijd

Dat examen Nederlands was een makkie gisteren. Lucas Bolsius denkt aan de vragen die hij kreeg over de muurgedichten die op diverse plaatsen in Amersfoort te zien zijn. Gedichten van bekende en onbekende dichters. Appeltje eitje, was dat. Lucas pakt zijn rood-geel-blauw gekleurde schooltas en doet er een flesje water in. Hij kijkt op de klok en ziet dat hij moet opschieten om op tijd bij geschiedenis te zijn. Dat examen gaat over Johan Van Oldenbarnevelt, ook niet al te moeilijk.

Dit weekend wordt het nog even flink doorblokken want dinsdag komt het vak waar Lucas het meest tegenop ziet; economie. Wat een rampvak is dat toch! Onderwerpen zijn de overschrijding van de kosten van poppodium Fluor, de extra kosten die gemaakt moeten worden voor de verbouwing van het JvO-gymnasium en de kosten voor het verbeteren van de rotonde bij het Eemplein. En misschien ook nog een vraag over het ingewikkelde horecaplan bij Sportcomplex Amerena. Het vak economie heeft Lucas slapeloze nachten bezorgd en hij verwacht hiervoor een herexamen te moeten doen, net als zijn klasgenoten Bertien en Hans.

Gelukkig gaat aardrijkskunde redelijk. Onderwerp is het klimaat en Lucas moet alles weten over het plaatsen van zonnevelden, over laadpalen voor elektrische auto’s, aardgasvrije woningen en het stoppen van houtrook. Voor duurzaamheid & klimaat verwacht hij, net als klasgenootje Astrid een dikke voldoende.

Volgende week staat ook nog kunst op het programma. Na het tentamen over de broedplaats De War stond hij gemiddeld heel slecht. Gelukkig gaat het examen over “Who’s afraid of Red, Yellow en Blue” dat te zien is in de Kunsthal KAdE. Daar hoeft hij niet veel meer voor te leren.

Lucas ziet wel op tegen maatschappijleer. Dat gaat over de breuk binnen de PvdA. Over wat er gebeurd is tussen El Messaoudi en De la Combé en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn voor de stad. Echt positief voor het beeld van politici is dit niet, en wat hij daar nu van moet vinden… Volgend jaar op 21 maart weten we of de klasgenoten van Lucas geslaagd zijn. Lucas zelf verwacht nog wel een aantal jaar te mogen blijven zitten en hangt binnenkort de vlag uit. Met schooltas. In stijl!

Appeltje

Wat zielig voor de kinderen van Bolsius. Niet dat hun vader burgemeester is, maar het feit dat hij zo weinig thuis is. Onze burgervader heeft naast zijn werk als burgemeester namelijk nog eens drieëndertig bijbanen. Dan houd je natuurlijk helemaal geen tijd meer over voor je gezin en word je een soort vader die alleen op zondag het vlees snijdt. Ook wethouder Buijtelaar houdt weinig vrije tijd over. Hij heeft wel veertien nevenfuncites. Menno Tigelaar heeft vijf bijbanen. Wat ik heel bijzonder vind; ze doen het allemaal voor niets! En dan bedoel ik niet dat hun bijbaan geen enkele zin heeft, nee ze worden er niet voor betaald. Het zijn heuse vrijwilligers!

Zou werken in het college zoveel energie geven dat je al die bijbanen makkelijk aankunt? Ik dacht dat het best zwaar was, wethouder zijn. Wethouder Kemmerling kan dat vast beamen. Ze is niet voor niets weg gegaan. Qua geld hoeft ze zich in ieder geval geen zorgen te maken. Zij heeft recht op wachtgeld ook al heeft ze zelf besloten weg te gaan. Ze krijgt tachtig procent van haar laatstverdiende loon. Omdat ik zelf vanaf 1 maart boventallig ben bij Welzin ben ik extra geïnteresseerd in hoe het zit met uitkeringen. De vertrokken wethouder krijgt het komende jaar bijna zevenduizend euro per maand van de gemeente Amersfoort. Als zij ergens anders gaat werken en ze verdient daar minder dan wordt haar salaris aangevuld. Als ze besluit niet meer te werken krijgt ze tot haar pensioen zeventig procent.

Gewone mensen, daar schaar ik mijzelf maar even onder, krijgen twee jaar lang zeventig procent van het laatstverdiende loon. Als ik ergens anders ga werken en ik verdien minder dan mijn ‘riante’ loon in de zorg heb ik pech. Als ik besluit niet meer te werken of geen baan vind kom ik in de bijstand. Niemand die het aanvult. Ik heb toch ergens iets niet goed gedaan. Maar; nieuwe ronde dus ook nieuwe kansen. Misschien is een bestuurlijke functie wel wat voor mij. Wethouder Zorg bijvoorbeeld. Combineer ik mijn kennis van de zorg met goed om kunnen gaan met een klein budget. Dan laat ik die bijbanen wel zitten. Tenslotte wil ik ook af en toe thuis zijn bij mijn kinderen.